PROLOGUE

The moon is shining, yet it feels like it was already late in the evening- too late for him.

Lewis' hands were trembling as his eyes wondered around the area, with feet almost giving up on to where he stood. Malalaki ang naging hakbang ni Lewis habang palinga-linga siya sa kabuoan ng maze garden.

Ang paglalakad lamang ay kalauna'y naging isang mabigat na hakbang hanggang sa ito na'y nagmistulang isang takbo.

Lewis didn't know where to go. Hindi niya alam kung saan siya patutungo o kung saan siya lilinga. Naguguluhan na siya at halos umiikot na ang kanayang paningin ngunit hindi siya tumigil sa pagtakbo.

He needs to see her. He needs to know where she is or where she went. He needs to fucking know!

It was supposed to be a night to cherish! A night to adore. But look what happened! he was running nonstop habang hindi malaman kung saan ang daan paalis. Kung saan ang daan patungo sa main hall ng lugar na iyon.

He felt his tears started to escape from his eyes as he continued to run towards the garden, still puzzled with its turns and corners, not knowing where it will lead him, to the pain where he's already too late, or to the garden of broken hopes and wishes that will never come true.

Saglit na napatigil ang binata nang maramdaman ang pagpatak ng tubig mula sa taas. He lifted up his gaze and for the second time, natuluan na naman siya ng ilang butil ng tubig.

It was about to rain...

Ang kanyang mamahaling suot na sapatos ay nagsimulang mabasa kasabay ng mabilis niyang pagtakbo paalis sa maze. He's been running for so long and he's starting to get tired of running away from something he didn't wish to happen for the night.

Ang butil ng tubig sa kanyang mga mata ay hindi na mawari kung parte ba iyon ng ulan o sadyang luha lamang na hindi matigil sa pagdaloy sa kanyang mga mata. Mga luhang sinisigaw ang bawat sakit na kanyang nadarama habang ang kanyang mga paa'y nanghihina na.

"Let me see her, please." he whispered under his breath, hoping that his prayer would be heard by HIM. His visions started to get blurry as his strength started to ebb onto the ground he was stepping on. His shoes were covered with dirt along with the hem of his pants. His pace became slower as his body felt numb. His breathing... His breathing was starting to slowly cease as it feels the pain to take another air inside.

Sa tagal niyang tumatakbo, hindi na niya alam kung saan kukuha ng lakas. Hindi na niya alam kung kakayanin pa ba niyang tumakbo ng matagal habang sinusubukang alalahanin ang magagandang araw na kasama niya si Hope.

His dear sweet Hope...

Ngunit nang lumiko si Lewis ay nakita na niya ang daan palabas ng maze na iyon... And he saw Hope standing in there, just few meters away from him.

But before he could take another step, his knees wobble as it gave in to the tiredness he felt. Ang kanyang paningin ay naging malabo kasabay ng pag-taas ng kanyang kamay upang abutin ang dalaga. Ngunit huli na ang lahat nang unti-unting ninakaw ng kadiliman ang liwanag na ilang beses niyang iniligtas.

At nang dahan-dahang pumikit ang kanyang mata, mukha ni Hope ang kanyang nakita. Ang nakangiti nitong mukha na nagsasaad na okay na ito... Na mas mabuting pakawalan na niya ang dalaga dahil sa rasong hindi ito nararapat para sa kanya.

The perfect night he thought of, turns out to be a memory that will never be forgotten- a nightmare that will forever sing him off to sleep.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top