"Maswerte kang bata ka dahil pinapalamon pa kita! Kaya huwag kang mag reklamo jan at pumunta ka na sa kwarto ng tito mo!"

Hindi malaman ng batang babae kung bakit siya pinipilit ng ina na pumunta sa kwarto mg kanyang tito. Pero tandang randa niya na nag abot ang tito niya ng ilang libo sa kanyang ina tapos nag-usap sila pero hindi na nito narinig ang pinag-usapan ng dalawa.
Tapos ngayon ay magugulat siya dahil pinu-pwersa siya ng ina na pumasok sa kwarto ng kanyang tito dahil 'mag-uusap daw sila.'

The girl didn't listen. Ayaw niyang kausapin ang kanyang tito dahil lasing ito at kinukutuban siya na may gagawing masama sakanya ang tito niyang lasinggero.

"Ma! Huwag po! Parang awa niyo na!" she screamed when her mother dragged her inside her tito's room.

"Pagbigyan mo na ang tito mo! Masasarapan ka rin naman eh!" at sinara ng kanyang ina ang pintuan.

"Halika na dito hija. Nakahubad na ako oh. Mag hubad ka na rin eh sabik na sabik ka nang tikman ng tito mo."

Nang marinig niya ang sinabi ng tito niya ay halos manginig na siya sa takot. Nagsitayuan pa ang balahibo niya sa katawan. She's only 7 years old at hindi niya alam ang gagawin para ipagtanggol ang sarili.
But she is certain of something: she needs to get out of the room!

"Tito huwag po!" the girl begged as she shouted when her tito carried her towards the bed. Ibinagsak siya nito sa matigas na kama at kaagad siya nitong kinubabawan.
Sumigaw ng sumigaw ang batang babae, nagbabakasakaling may makakarinig sakanya.

Nagsimulang gumapang ang mga kamay ng kanyang tito, hinahaplos ang mga maseselang bahagi ng kanyang katawan. Umiyak siya ng umiyak habang parahan ng parahan ang paghaplos nito sakanya.

Ngunit bago pa-

NAPABALINGKWAS ng bangon si Hope habang hindi siya matinag sa paghabol ng kanyang hininga na para bang galing siya sa isang marathon.

Nagsimula na rin siyang umiyak habang hindi mawala sa isip niya ang napanaginipan. Ang mga kamay niya'y nanginginig at ang kanyang katawan ang nanlalambot.

"Just a bad dream. Just a bad dream." paulit-ulit niyang bigkas. Tumayo siya sa kama at hindi ininda ang sakit na naramdaman sa kanyang mga paa habang kinakalma nito ang sarili at kinuha ang isang silver na bagay sa kanyang cabinet.

Nagtungo siya sa banyo habang umiiyak at inilahad ang kanyang kaliwang kamay.
Itinutok nito ang hawak na blade sa baba ng kanyang pupulsuhan at nagsimulang sugatan at saktan ang sarili habang paulit-ulit na binibigkas ang mga salitang, "Hope, it was just a dream. A very bad dream."

She continuously slit her wrist open as her blood flow out non-stop. She's crying not because she's hurt. She's crying because she's broken.

And this brokeness will never change.

NANG magmulat ng mata si Hope ay hindi na siya nagulat sa nakita.

Ang kanyang dugo na nagmula sa kanyang magkabilang kamay ay nagkalat sa sahig habang ang blade na gamit nito ay hindi na niya maalala kung saan iyon inilagay.

Matagal siyang napatitig sa kanyang magkabilang kamay at halos hindi niya alam ang mararamdaman nang makita kung gaano karaming sugat ang ginawa niya sa sarili kagabi.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa sahig ng banyo at nagsimulang hugasan ang kanyang sugatang kamay. The cuts are still fresh.
Oo masakit! It stings for Christ's sake! Pero parang sanay na si Hope sa sakit. It feels like her body's already used of the feeling so it rejected any kinds of pain.

Pagkatapos nitong hugasan ang kamay ay nilagyan pa nito ng alcohol. Medyo napangiwi siya sa sakit pero kalaunan ay nawala rin ang emosyon sa kanyang mukha. Mukhang hindi siya makakapag trabaho ngayon.

SHE immediately went to the pharmacy nang makapag-ayos siya ng sarili. Masakit man ang hita at magkabilang kamay ay wala siyang ibang choice kung 'di ang lumabas at bumili ng kakailanganin.

She's wearing a simple orange jacket na tinernuhan naman niya ng itim na leggings.

Bumili siya ng betadine, sterilized gauze pad, band aids, bandage, and plaster para sa kanyang sugat. Nakasanayan na niya ang ganitong routine. Sasaktan ang sarili, bibili ng gamit para sa sugat, tapos sasaktan na naman ang sarili.

It was like, this is her only way to ease the pain she feels because of her nightmares.

Nang makabili ay mabilis siyang nagtungo sa labas ng pharmacy at humanap ng taxi na maghahatid sakanya pauwi. Sumasakit na naman ang kanyang hita at kailangan na niyang matanggal ang suot na leggings para mawala yung sakit mula roon.

AS SOON as she got home, hinubad na niya ang leggings at jacket at nagsuot ng shorts at simpleng shirt bago siya naupo sa kama.

Namamaga ang kanyang hita nang tignan niya ito kaya kinailangan niyang maglagay ng cold compress. Buti na lang talaga at meron siyang ice cubes.

Sinunod na nitong nilagay ang bandage at halos makahinga siya ng maluwag nang medyo hindi na masakit ang kanyang hita. Hindi rin niya kinalimutang lagyan ng band aid ang mga palad na may maliliit na sugat at paa dahil sa sugat nito na kagagawan ng kanyang sandals kahapon nang nagtatatakbo siya.

After that, she stared at her wounded arms again and slowly pressed the cotton swabs with betadine on her scars.

And a tear escaped from her eyes again as soon as she remembered the badest dream she could never forget.

LEWIS tapped his foot onto the ground as he waited for the 'Stop&Read' bookstore to open.

Hindi niya alam kung anong oras nagbubukas ang store kaya inagahan na lang niya ang punta. Or rather, hindi lang talaga siya makatulog dahil kinakain siya ng kunsensya niya dahil alam niyang nabangga niya ang babae. And he sure wanted to see the woman so badly. At hindi niya alam ang rason kung bakit.

When he got the nametag yesterday, tinawagan kaagad niya si Perinn para tulungan siyang hanapin ang nagmamay-ari ng nametag. And when Perinn gave him the information, para bang sinabuyan ng tuwa at galak si Lewis dahil ang may-ari ng manetag at walang iba kung 'di ang babae sa bookstore!

Now, there he is waiting for the woman to arrive para sakanya niya ito ibigay ng personal. At nang makapag sorry dahil sa hindi nito sinasadya ang aksidenteng nangyari.

Kung mabilis lang sana siyang nakapag react kahapon ay natulungan sana niya ang dalaga.

"Hi." magiliw na bati nito sa babaeng kadarating lang at binubuksan ang pintuan ng bookstore.

Maasim ang hitsura ng dalaga pero nang makita niya ang binata ay para bang bigla na lang instant noodles na bigla na lang lumambot ang hitsura nito.

"Hi pogi!" the woman squealed.

Hindi na bago kay Lewis ang ganoong ekspresyon sa mukha ng dalaga. Ganoon naman halos lahat ng babae. Kapag nakakita ng gwapo, pinupuri agad. Hinihingan nga rin siya ng number eh.

"Dito ba nagtatrabaho si Hope?" Well, he needs to make sure kung siya ba talaga iyon. Malay mo, baka kakambal niya.

"Ah... Oo pogi. Bakit mo siya hinahanap?" tanong sa kanya ng babaeng kaharap.

Halatang nagpapabebe ito sa harap niya. Maganda ang babae pero kahit na yata mag hubad pa ito sa harap niya ay tatanggihan niya ito.

Basta parang feel lang niyang tanggihan.

"Just want to talk to her. But it seems like wala pa siya." at napa oo naman ang babae sakanya.

Niyaya pa nga siya nito na pumasok na lang muna sa bookstore pero tumanggi siya dahil gusto sana talaga niyang salubungin ang dalaga kapag saktong dumating ito.

And a plan was made inside his head na siya lang nakakaalam.

LEWIS decided to wait for the woman. For Hope. Ganoon na siya kadesperadong makita ulit ang dalaga.

Sa unang pagkikita pa lang nila, he knew that there's something about Hope na nagpabago sa takbo ng sistema niya. There's this big impact of Hope on him and he decided to find that out.
Isa pa, gusto lang sana niyang klaruhin na hindi siya bakla.

Seconds turned to minutes. Minutes turned to hours. And its already 5pm when he looked at his wristwatch. Fuck?! He's been sitting on the bench in front the bookstore for fucking 12 straight hours! At hanggang ngayon ay hindi pa niya nakikita ang dalaga!

"Fuck it! Gutom na gutom na'ko!" saad niya nang maramdaman ang pagkalam ng kanyang sikmura.

Hindi na siya nakapag breakfast kaninang lumabas siya ng penthouse niya dahil sa excitement na makikita niya ang dalaga. Plinano pa niyang yayain ito na mag lunch. Pero heto at sira na ang plano.

HINDI NAGPAKITA SI HOPE AT MUKHANG WALANG BALAK ANG TADHANA NA MAGKITA SILA NGAYONG ARAW NA ITO!

Inis na inis siyang nilisan ang bookstore at nagtungo sa pinakamalapit na cafe.

Nag order siya ng dalawang slice ng marble cake at isang iced tea. Naiinis siya! Sobrang naiinis siya! Yung plano niya ay di na natuloy, nagutom pa siya ng sobra, tapos sinayang lang niya ang oras niya sa babaeng iyon! He should've known better!

"Goddamn it!" he cursed under his breath at nagmamadaling inubos nito ang cake sa pinggan at laman ng kanyang baso.

After he finished eating, nagtungo siya sa kanyang Lykan HyperSport at binuksan ang kanyang phone. He looked at the information that Perinn gave him last night at binasa nito ang address ng dalaga. Hinanap niya ito using a GPS dahil medyo hindi siya gaanong pamilyar sa lugar lugar rito.

Pinaharurot nito ang sasakyan habang sinusundan ang red red blinking dot. This time, he'll make sure that he'll be able to see the woman.

ITINIGIL niya ang sasakyan nang makitang naging blue ang red dot.

Nilingon niya ang paligid at nakita niyang maraming tambay sa isang kanto at halatang nag-iinuman ang mga ito.

Naipikit na lang ni Lewis ang kanyang mga mata bago huminga ng malalim. "You're not here to fight with anyone, okay? Nandito ka para hanapin ang babae at ibalik sakanya ang dapat ibalik."

He took a step outside his car at nakita niyang pinagtitinginan na siya ng mga tao roon.

Lewis is used to gain lots of attention. Ngunit ang mga titig na ibinibigay sa kanya ng mga tao sa paligid niya ay nakakailang. The feeling is new to him kaya nahihiya siyang lingunin ang mga ito.

But then, a cute little girl approached him. Madungis ang hitsura nito na halatang galing sa paglalaro.

"Hi kuya pogi! Ngayon lang kita nakita dito. May hinahanap ka ba?" tanong ng bata sakanya. He smiled at her and pats hher head.

"I'm looking for Hope Anais. Kilala mo ba siya?" sandaling nag-isip ang batang babae at parang may bumbilyang umilaw sa ibabaw ng ulo nito nang may maalala.

"Ay si ate Hopeng! Halika! Dito ang bahay nila!" hinila siya ng bata papunta sa kung saan at tumigil sila kalaunan sa harap ng isang medyo may kaliitang bahay. Wala itong pinta at medyo may kalayuan sa mga magkakadikit na bahay.

"Diyan siya nakatira kuyang pogi!" at walang sabi-sabing sumigaw ang bata. "Ate hopeng! May bisita kaaaaa!"

Natawa si Lewis sa tinuran ng bata. Ganito ba talaga sila rito? Imbes na kumatok sa pintuan ay sisigaw na lang?

Nang bumukas ang pintuan ay halos mapigtas ang paghinga ni Lewis.

The woman standing on the door is wearing a loose white shirt and a short that shows her perfect long legs. Her hair is loosen, allowing him to see how beautiful she is.

"Siya po ang naghahanap sa inyo ate Hopeng!" turo sa kanya ng bata at tinulak tulak pa siya nito palapit kay Hope. "Babye kuyang pogi! Ate hopeng! Uwi na po ako! Hinahanap na po ako ni mama!" sigaw ng bata at tumakbo palayo.

"Hi Hope. Magandang gabi."

BUSY si Hope sa paglilinis nang apartment dahil sa mga nagkalat niyang gamit.

Saktong natapos naman na siya sa paglilinis nang marinig niya ang boses ni Ana na sumisigaw at tinatawag ang pangalan niya.

Maliligo na dapat siya pero mukhang importante ang pagtawag sakanya ni Ana kaya nagmamadali naman siyang nagtungo sa pintuan at binuksan ito.

"Bakit Ana-" her voice was suspended when her eyes immediately landed on the man standing right just beside Ana.

It was the man who forgot to take his change!

Kaagad niyang inalis ang tingin sa binata nang bigla na lang bumilis sa pagtibok ang kanyang puso. The man's eyes didn't leave her. Nararamdaman iyon ni Hope. At nagsisimula na siyang mailang dahil sa titig nito na nagbibigay sakanya ng kakaibang pakiramdam.

"Bakit mo ako hinahanap Ana?" tanong niya kahit bahagyang alam na niya kung anong rason ng bata para tawagin siya.

"Siya po ang naghahanap sa inyo ate Hopeng!" sigaw ulit nito at tinuro ang lalake sa kanyang tabi. Ano nga ulit ang pangalan nito?
Muntik nang matawa si Hope nang itulak tulak nito ang binata. Hindi lang talaga niya inaasahang itutulak niya ito.

"Babye kuyang pogi! Ate hopeng! Uwi na po ako! Hinahanap na po ako ni mama!" paalam ng bata sakanila. Naiwan silang dalawa at mas lalong bumilis pa ang pagtibok ng puso ni Hope nang sobrang lapit na nila sa isa't-isa. Nagsimula siyang makadama ng kiliti sa kanyang sikmura at parang nanghihina ang kanyang katawan. Anong gagawin niya?!

"Hi Hope. Magandang gabi." sa hindi malamang dahilan, parang biglang tumalon sa tuwa ang puso ni Hope nang banggitin ng binata ang kanyang pangalan. So, he knew?!

"You know my name?" amusement was written all over her face! Hindi niya inakalang kilala siya ng lalake!

"Yes... I mean no... Ahm yes, sort of... Kinda?" hindi na napigilan ni Hope ang sarili at napatawa na siya sa tinuran ng lalake. He was fucking blushing for pete's sake!

"What? May nakakatawa ba sa sinabi ko?" he asked irritatedly.

"Pasensya ka na. First time ko kasing makakita ng lalakeng nagbu-blush." at pinilit niya ang sariling huwag matawa. Baka kasi magalit sakanya ang binata at mamaya ipa-ambush siya nito.

"The fuck?! Seryoso?!" he asked at nagtakip ng mukha. She didn't know what happened but she just found herself stretching her hands and pinched Lewis' cheeks na hanggang ngayon ay namumula parin.

Nang magtama ang kanilang mata ay doon lang narealize ni Hope ang ginawa.

She touched a not-so-totally-stranger's cheeks! Bat ba kasi ngayon pa gumana ang pagiging childish niya!

"S-s-sorry." saad niya at kaagad na binitawan ang pisngi ng binata. Itinago niya ang magkabilang kamay sa likod niya at yumuko para hindi niya makita ang mukha ng binata.

"Who's blushing now?" pag-angat niya ng tingin ay ilang dangkal na lang ang layo ng mukha ng binata sakanya.

And before she could answer, his lips slowly crashed into her making her heart beats faster, her stomach filled with butterflies, and her world stopped.

Who's blushing now?