"YOU don't need to do this please. Kung hahayaan mo akong umalis dito, walang sinuman ang makaaalalam ng pagbabanta mo sa akin. And you won't get in jail. Please." Kinakabahang saad ni Hope habang matamang nakatingin sa lalakeng sabik na sabik na gawin ang balak nitong gawin sa kaniya. She's begging for him to not do anything stupid. But he seems desperate.

He looks hungry. And when someone is hungry, they will do anything just to fullfill those desires. And just by looking at this man in front of her, he's not open for any negotiation.

"Sino naman ang makikinig sa iyo? Mga hayop? Mga halaman? O baka yung pader?" Humakbang ito papalapit sa kaniya ngunit mabilis na umatras si Hope at tinanggal ang kanyang high heels upang gawing sandata laban sa lalakeng nilamon na ng kasamaan.

"Walang makikinig sa isang katulad mo dahil sa mundong ito, ang mga taong kagaya mo ay kayang burahin ng taong katulad ko. " Then in just a swift move, mabilis na nakalapit ang lalake at mabilis nitong inagae ang sapatos na haeak ni Hope at itinapon sa kung saan.

Hindi kaagad nakalaban si Hope dahil sa bilis ng pangyayari. Nguniy nang makabawi siya sa nagaganap ay mabilis niyang iginalaw ang mga kamay upang sana suntukin ang lalake sa mukha.

Ngunit kaagad namang nahuli nh lalake ang kaniyang mga kamay at mabilis nitong pinaikot ang kaniyang kamay na naging rason upang mapadaung siya ng dahil sa sakit.

"Aaahhhhh!!" Napaluhod siya sa sahig habang ang lalake naman ay napangisi dahil sa nakikita. But Hope saw the danger that the man's eyes and lips held. And anytime soon, he will get what he wants. But Hope will not give up without putting a fight.

Pinilit niya ang sariling tumayo mula sa sahig at nang mangyari iyon ay mabilis niyang kinagat ang lalake sa kamay upang mabitawan siya ng binata.

"You bitch!" Tumakbo si Hope patungo sa pintuan upang makaalis na siya ng tuluyan ngunit ang isang pagkakataon niyang makaalis ay biglang tinangay ng hangin nang bigla niyang maramdaman na ang malakas na paghila sa kaniyang buhok.

At kasunod nun ay naramdaman niya ang palad ng lalake sa kaniyang pisngi at walang pagaalinlangan nitong malakas na itinulak ang kaniyang ulo sa isang pintuan sa cubicle na naging rason upang halos masira ang pintuang iyon.

Napahiga si Hope sa lakas ng tama ng kaniyang ulo sa pintuan. Nanlalabo na ang kaniyang paningin at halos hindi na niya kayang igalaw ang katawan ngunit pinilit parin niya ang tumayo.

"You think you can leave just like that?" Pumaibabaw ang lalake sa kaniya at doon naglakas loob si Hope na manlaban sa lalake kahit na mukhang nanghihina na siya. Ngunit isang malakas na sampal ang natamo niya nang pinilit niyang manlaban.

"Tang*na! Huwag kang ngang makulit at baka mapatay kitang babae ka!" Inis nitong sikmat sa kaniya.

Namuo ang takot sa dibdib ni Hope nang bigla na lang pinujiy ng lalake ang kaniyang blusa na naging rason upang limantad ang kaniyang dibdib na salamat sa diyos ay natatakpan pa rin ng kaniyang suot na bra.

Samantalang ang mga mata naman mg lalake ay nagniningning dahil sa balat na natatanaw ng mga mata nito. Napuno ng pagnanasa ang mga mata nito habang ang dila nito'y pasimpleng humagod sa mga labi nito.

"Please... Huwag..." Kaawa-awa mang tignan, desperado kung desperado, ngunit ayaw niya ang nangyayari. Hindi niya kayang mangyari ulit ang mga nangyari noon sa kaniya. Hindi niya kakayaning maulit muli ang mga nangyari na sa nakaraan. Pagod na pagod na siya.

"Shhh. Huwag ka nang umiyak dahil panigurado akong sabik ka na ring malaman ang gusto kong gawin sa iyo." Ang bawat butil ng luha na pinigilan ni Hope na huwag lumandas sa kaniyang mga mata ay nagsimulang umagos nang maramdaman niya ang lamig ng palad ng lalakeng nasa kaniyang ibabaw, hinahagod ang bawat balat na nakalantad dito. Ang kamay nito'y marahang hinahaplos ang kaniyang dibdib at walang sabi-sabing mabilis nitong sinakop ang kaniyang mga labi.

Humagulgol si Hope ngunit hindi makatakas ang bawat impit ng kaniyang hinagpis dahil binabalandraan ng lalake ang kaniyang nga labi. Patuloy lang ito sa pagsakop ng bawat ng anggulo ng kaniyang labi habang ang kamay nito'y kung saan-saan nakarating.

Bumaba ang halik ng lalake hanggang sa makaalis ito sa ibabaw ni Hope. Napatigil lang ito sa pagdampi ng baba nito sa kaniya nang matapat na ang mukha ng lalake sa pinakamaselang katawan ni Hope na hanggang ngayon ay natatakpan parin ng suot nitong palda.

Ngumiti ng nakakikilabot ang lalake at ngumisi sa kaniya bago nagsalita.

"Sabi ko naman sa iyo eh. Masasarapan ka din sa gagawin ko. " At mabilis nitong hinawakan ang palda ni Hope at mabilis itong pinunit. Ngunit bago pa masira ng tuluyan ang kaniyang palda ay inangat na ni Hope ang sariling paa na may suot pang sandal at malakas ngunit siguradong tinaman niyo sa mukha ng lalake na naging rason upang maunyog ito sa pader at mapahiga ito sa sahig na naging rason upang bahagya itong nawalan ng malay.

Kahit masakit ang ulo ay pinilit ni Hope ang umupo sa sahig at tinignan kung patay na ba ang lalake. Ngunit nang maramdaman niya ang pulso ng lalake ay halos makahinga siya ng maluwag dahil kahit papaano ay wala siyang napatay ng hapong iyon.

Tumayo siya mula sa sahig at kahit masakit pa ang pangangatawan ay nagpatuloy siya sa pintuan upang makaalis na siya s lugar na iyon bago pa man magising ang lalakeng hindi talaga titigil hangga't hindi nito nagagawa ang gustong gawin sa katawan ni Hope.

Tumakbo siya palayo sa lugar na iyon at nagtungo sa back door ng opisina. Tuloy tuloy lang siya sa pagtakbo habang pinipigilan ang sariling mapatigil dahil sa takot na baka mahabulan siya ng lalake.

She never glance back. She was focused on the road ahead of her without looking back because of fear— fear that will take her over and over again.

And Hope saw an opening. And for once in her life, she hoped to finally get out of that place and what she hoped for happened so fast like everything was just a lighting and thunder. That day, she became someone who is not hopeless at all.

NAGISING si Hope na punong-puno ng pawis ang kaniyang mukha. Para bang naligo na siya sa sariling pawis dahil sa kagagawan ng kaniyang panaginip.

She thought, it was just a nightmare... But nightmares don't exist in her vocabulary anymore. Nightmare became something common to her that she needs to live it from the rest of her life. Wala nang bago dahil sanay na siya. Sanay na sanay na siyang nabubuhay sa takot at lungkot na dulot ng nakaraan.

Umupo siya sa kama at doon niya naramdaman ang pagdaloy ng luha mula sa kaniyang mga mata. She didn't even know that she's already crying. She didn't even know where it hurts.

Tumayo siya sa kama at doon napagtanto na mukhang hindi pa umuuwi si Lewis. Kaya kaagad siyang nagtungo sa banyo at unang bumungad sa kaniyang mga mata ang isang nakakikilabot na mukha mula sa salamin.

Magulong magulo ang buhok, namamaga ang mga mata, nangingitim ang gilid ng kaniyang mata na umabot iyon sa kaniyang mga pisngi at may marka sa kaniyang bandang leeg. Itinaas niya ang kaniyang mga braso at doon nakita ang ilang sugat na natamo rin niya kahapon. Her wrists were in full pink color as her wounds still open.

She heave a deep sigh as her eyes landed onto the basket bin just above the lavatory of the bathroom. Her outfit last night was still visible like it was not intended to be hidden. Punong-puno ito ng dugo dahil sa rin sa pagsugat na naman niya sa kaniyang sarili.

Mabilis niyang dinampot ang damit at nilagay iyon sa pinakatatagong parte ng isang cabinet kung saan sigurado siyang hindi gagalawin ni Lewis. She's making sure na hindi malalaman ni Lewis ang lahat ng nangyari sa kaniya kahapon.

Last night, he intended to tell Lewis the truth and nothing but the truth. At ang huling kailangan niya kagabi ay ang prisensiya ni Lewis na sasalubong sa kaniya na may bahid ng pag-aalala sa mukha nito. But then, all her plans of telling him all the truth were shattered into pieces when Lewis decided to not come home. And it ended out that she waited for hours for him to come home.

At dahil doon, doon lang napagtanto ni Hope na hindi pa iyon ang tamang panahon upang sabihin kay Lewis ang lahat. Because wether she likes it or not, she's still scared to tell Lewis everything the truth. Dahil natatakot siyang malaman kung ano ang magiging reaksiyon ni Lewis kapag nalaman niya ang naging kapalaran ni Hope sa buhay.

Pagkatapos niyang itago ang nagutay-gutay niyang damit ay matamlay siyang nagtungo sa banyo upang maligo.

The moment she turned on the shower, her eyes were fixed onto the marble wall as the water poured down on her naked body. The heavy drops of water coming from the shower caressed her bare skin, as it send different touch on her skin. She closed her eyes as a tear escape from it, mixing to the water from the shower.

Kasunod nito ay ang mahinga niyang paghikbi habang mahigpit na yakap ang kaniyang katawan.

She grabbed the scrub resting on a small basket where soaps and shampoos were located and immediately rested it on her skin. Ang simpleng pagligo lamang ay nagmistulang isang nakakikilabot na pangyayari nang biglang marahang inihagod ni Hope ang scrub sa kaniyang katawan.

Inaalala ang mga nangyari kahapon habang ang mga mata'y nakapikit, humagulgol si Hope ng iyak habang paulit-ulit na hinahagod ang scrub sa bawat parte ng kaniyang katawan kung saan dumadapo ang kaniyang mga kamay.

"Ayoko na!" She shouted as she slowly bent her knees hanggang sa mapaupo siya sa sahig at niyakap ang sariling mga tuhod. "Ayoko na..."

Kung gaano kabilis ang pagtulo ng kaniyang luha ay ganoon din kabilis ang pagdaloy ng dugo sa kaniyang katawan paounta sa sink ng banyo.

And there she is, shivering as her body felt numb along with the tears that won't stop from escaping from her eyes. And she hoped that before she could even close her eyes, she at least wanted to hear Lewis' calm voice.

But the only thing she heard was her heart beating slowly inside as it slowly shattered along with the hope of seeing him one last time.

PAGKATAPOS niyang maligo at balutin ang sariling katawan ng makapal na damit at bitbit lamang ang isang libong piso na nasa alkansiya niya, nagdesisyon siyang umalis muna ng bahay upang magpahangin. Pakiramdam ni Hope ay hindi na niya kayang huminga. She can't breathe properly and she felt like choking. She just wants to breathe properly. Even just for once

Nang makapagpaalam siya sa guwardiya at nang tuluyan siyang nakalabas ng compound ay napalinga-linga siya sa paligid upang alamin kung saan siya pupunta.

Marqming lumipas na taxi sa kaniyang dirrksiyon ngunit hindi iyon binigyang pansin ni Hope at hinayaan ang sariling mga paa na dalhin siya sa lugar kung saan nito nanaisin.

Naging mahaba ang kaniyang paglalakad at pagmumuni-muni hanggang sa napahinto ng biglaan ang kaniyang mga mata, kasunod nito ay ang pagdako ang kaniyang mata sa isang lugar na kailanman ay hindi na niya inaasahang mapapasukan niya ulit— Stop&Read Bookshop.

She pushed the door open and the familiar aroma of old and new books combined started to fill her nostrils.

She missed this place so much. It was like her only place of where she could really find peace and put herself in order. Ngunit nawala iyon nang matanggal siya sa trabaho. And starting that day, nothing good had happened to her. Like, the moment she left this place, her past were already waiting for her out of the bookshop's doorsteps. And with a wrong move, she exited the place without even wearing her armor suit to stop the pain from attacking her all over again.

Wala na si Lea sa counter nang magawi ang tingin niya sa pwesto kung nasaan makikita ang counter. Kagaya niya, Lea was fired short after she was kicked out of the place. Dalawang lalake na ngayon ang nagbabantay sa bookshop at namimiss na ni Hope ang dati niyang trabaho.

She started roaming around the area as she let her hands touch the pile of books placed in the bookshelf. Napapangiti na lang siya dahil naaalala niya ang lahat ng mga bagay na kaniyang ginagawa noong doon pa siya nagtatrabaho. Every moment was cherished. And now, all was left are nothing but memories.

Napadpad ang kaniyang paningin sa section kung saan nakalagay ang mga luma nang libro na sa tantiya ni Hope ay malapit nang itapon.

She scanned the bookshelf until she saw this old book that was entitled THE PURPOSE DRIVEN LIFE by Rick Warren.

She opened the book and what she saw immediately made her question herself up to her deepest core.

What On Earth Am I Here For?

NAMALAYAN na lang ni Hope na nakalabas na pala siya ng bookshop at hawak-hawak na niya ang libro na binasa niya kanina.

She was walking again, going to a place where she missed to see.

Nang mapatigil siya sa pangalaeang pagkakataon, isang may kalumaang gate ang bumungad sa kaniya.

The place looks old and empty. Para bang wala nang tao na namamalagi roon kaya napakunot ang kaniyang noo.

"Hope?" Napatingin siya sa kaniyang likuran at doon nakita ajg isang taong hiniling niya sa Diyos na makita niya sa pagkakataong iyon. Napangiti siya ng mapait kasabay ng paglakad niya papunta sa madre na kabababa pa lamang ng van.

Niyakap ni Hope ang madre at mahigpit siya nitong jiyakap pabalik.

"Sr. Perla, natatakot po ako." Nagsimula ulit siyang humagulgol at pinatahan naman kaagad siya ng madre. "Ayoko na po. Hindi ko na po kaya."

At hindi na hinayaan ni Hope na pigilan pa ang sarili. Buong buhay niya, nagpigil siya ng galit, ng takot, ng kahit na anong emosyon. Ngunit ngayon, handa na siyang ilabas ang lahat dahil pagod na siyang itago ang lahat ng sakit na nadarama niya.