ALAM niyang nasaktan siya. Alam niyang nasasaktan siya ng dahil sa dalaga dahil sa hindi malamang dahilan. At kung anumang dahilan iyon, he wants to know about it.

A part of him is grateful dahil nawalan siya ng alaala. At least he'll have a lot of time to reflect on things as memories starts to come back in his memory lane. But there's this sudden sadness in him that made him so weak, so fragile, and so different. Naiinis siya sa pakiramdam na iyon kaya kung pu-pwede ay gusto na niyang makaalala.

The more he stare at the woman, the more painful he gets. The more he let her close to him, the more vulnerable he gets.

Hindi man niya kilala ang dalagang kaharap ngayon, sigurado naman siyang may kinalaman din ito sa pagkawala ng kanyang memorya. But something's off. Oo nga't pamilyar sa kanya ang mukha nito but her actions says otherwise.

Her eyes were gray samantalang ang babaeng nakikita niya sa kanyang alaala ay iba. She's blunt and moody samantalang sa alaala niya ay hindi. She's a caregiver but... He can't remember kung ano ba ang propesiyon ng babeng pinakasalan niya sa alaala niya.

"PLEASE let go of me." saad ni Eisen nang maramdaman ang paghigpit ng kapit ng dalaga sa kanya. And as soon as she heard him ay binitawan niya ang binata bago tumayo ng matuwid at napatingin muli sa litrato nila nang ikinasal sila.

"So." Jade cleared her throat as she opened the drawer of the cabinet below the wedding picture at nilabas nito ang isang brown envelope. "Alam kong hindi na maayos ang ating relasyon. Were both growing distant together and ahm..."

She seemed hesitant but she took a deep breath and decided to tell him what she needs to say.

"Were not the same anymore. Na realize ko na hindi tayo para sa isa't-isa Eisen. You're a billion-dollar man and I'm just a nobody. Sikat ka samantalang ako? Isang caregiver. You earn billions in just a week and I earn enough to buy my groceries."

"What the fuck does that supposed to mean?!" hindi maintindihan ni Eisen ang nais iparating ng dalaga sa kanya. He's starting to get mad at her but why? Why is he mad?

"Pag pinirmahan mo na iyan, I'll be gone for good at hindi ko na guguluhin ang buhay mo. I won't ask for money or anything. I won't be blocking your way, I promise to not hold you back. You're still young and you can find a perfect woman for you Eisen." inabot ng dalaga sa kanya ang isang brown envelope at kaagad naman niya itong inabot. He opened the envelope and took the paper out and read its content.

Ngunit nandilim ang kanyang paningin nang mabasa ang laman nito.

Convention de divorce par consentement mutuel

Entre les soussignés
Monsieur:
Madame:

"Sino ka ba sa tingin mo para sabihin sa akin iyan at ipakita sa 'kin 'to?" ganoon na lamang ba iyon? Just because she can't remember anything, she'll just shove into his face a fucking divorce paper?!

"I'm just your wife." kumirot ang kanyang puso ng banggitin iyon ng dalaga. Nasasaktan siya. Ito na siguro ang rason kung bakit ganoon na lamang ang galit niya dito nang makita niya ang dalaga. Maybe she wanted to file a divorce when he's still fine.

"You're just my caregiver miss Jade Ardante Guevara." mariing saad niya. He won't let the woman who shattered her just walk away like that.

Dahan-dahan niyang pinunit ang divorce paper nang hindi inaalis ang tingin sa dalaga. He wants her to suffer pain. Just as how much he have been through na ipagdarasal na lang ng dalaga na sana siya na lang ang nagka amnesia.

"As long as I can't remember marrying you, I will never acknowledge you as Mrs. Jade Ardente Guevara- St. Clair." The woman looked at him with sadness and anger in her eyes. And that is what he wanted to see- to see her suffer.

"Then, why don't you just sign the divorce paper? If you don't want to acknowledge me as your wife, then why make it difficult?" Nagtatakang tanong nito sa kanya. Mapapansin ang pagkabalisa ng dalaga. Hindi siya mapalagay at nagtatangis ang kanyang baga.

"I won't sign this divorce because I will make you suffer for 3 months. I will let you feel the pain you let me feel... I may not remember what happened between us that made me this weak but I promise to make your life a living hell even until I remember everything. I won't just let you slip out of my grasp." he decided to leave her with the divorce paper ripped off just beside her. He wants to take revenge hanggang sa siya na mismo ang magaabot sa dalaga ng divorce papers.

Dahil sa inis ay sinadyang tabigin ni Eisen ang vases na naka display, causing a loud thud on the floor.

"Pakilikisan ang bahay. Pati dito." he sarcastically said as he pushed the other things displayed on the table to scatter on the floor."At dito... Napaka kalat kasi. You may be my wife or just a fucking caregiver, I don't care. You're not even doing your job properly."

GUTOM NA GUTOM na si Eisen. He lock himself up inside his room at hindi niya alam ang gagawin maliban lang sa mahiga.

He decided to try and move his body para masanay na siyang hindi humingi ng tulong kay Jade. He struggled so much to get out of the wheelchair at mas lalo pa siyang nahirapan nang mag desisyon na siyang mahiga. He's right handed at hindi siya gaanong sanay na left ang ginagamit sa bagay-bagay.

"DAMN IT!" mahinang sigaw ng binata nang tumunog ulit ang kanyang sikmura.

He's hungry at gabi na. Mukhang wala talagang balak ang dalagang pakainin siya. Asawa ba talaga niya ito? Kasi kung oo, bat hindi niya maramdaman? Bakit iba?

Pinilit ni Eisen ang bumangon sa kama dahil gusto na talaga niyang kumain. Nahihirapan man ay wala siyang choice kung hindi ang bumangon, magtungo sa kusina, maghanap ng pagkain, at bumalik sa kanyang kwarto ng hindi ginigising ang dalaga sa kabilang kwarto.

Tama kayo ng pagkakabasa. Hindi sila tabing matulog dahil sa kagustuhan niyang huwag makatabi ang dalaga. Dahil hanggang ngayon, he's still not convinced that the woman, Jade, is his wife.

Nagdesisyon si Eisen na huwag nang gamitin ang kanyang wheelchair dahil inisip niya na mas mahihirapan lang siya kung uupo na naman siya sabay tayo kapag nasa kusina na. He took a deep breath as he step his uninjured leg as he used his left hand for support.

Hinihingal na napasandal sa may refrigerator si Eisen nang dere-deretso lang ang kanyang lakad. Nakahinga siya ng maluwag nang makarating siya sa kusina. Masakit man ang paa ay hindi niya napigilan ang sariling matuwa.

Wala siyang sinayang na oras at kaagad na naghanap ng pagkain. He opened the refrigerator at nakita nito ang isang tupperware. His eyes glistened as he stared at the food inside the Tupperware. It was tinola!

Then a memory came rushing back in his head. It was his mother cooking tinola, one of his favorite Filipino food. Nagtatatalon naman sa tuwa ang kanyang mga bulate sa tiyan dahil sa wakas ay makakakain na siya sa wakas.

"I can't eat this." medyo disappointed niyang saad nang marealize na malamig na ang pagkain. Sino ba naman kasi ang may gusto ng mamalig na tinola, diba?

He look around the kitchen and his eyes darted onto the microwave oven. He slowly walk towards there kahit nahihirapan na siyang maglakad at kaagad na nilagay sa loob ang pagkain.

As he waited ay hindi niya napigilang mapahikab. Gabi na rin at pagod na siya kalalakad. He wants to take a nap already but he also need to eat dinner. Wala siyang kinain magmula kaninang tanghali at kasalukuyan pa lang nagre-recover ang kanyang katawan.

He then slolwy walk towards the table ang sat on the chair tsaka ipinikit ang kanyang mga mata habang hinihintay na tumunog ang timer ng microwave oven.

UHAW na uhaw na talaga si Jade. Kahit naman hinaan na niya ang aircon sa loob ng kanyang kwarto ay malamig parin na naging rason ng pamamaga ng kanyang lalamunan. And she's starting to feel hungry.

And now that she thinks about it, hindi pa pala kumakain ang binata. Oo nga't, naiinis siya dito kanina pero that doesn't mean na hindi niya ipagluluto ng pagkain ang binata.

Ang problema nga lang ay hindi man lang lumabas ang binata sa kanyang kwarto at hindi naman nagtangkang pumasok o kumatok man lang si Jade sa kwarto ng binata.

Hanggang ngayon ay nahihiya pa rin siya sa nangyari kanina. He's mad because she showed him a divorce paper. Come ti think of it. Hindi naman siya ang tunay na asawa nito pero nasaktan siya sa mga pinagsasasabi ng binata kanina.

Now, she needs to suffer hell for 3 months because of something that she didn't do. Kung hindi lang siya pumayag sa gusto ng kaibigan ay hindi sana siya mahihirapan.

Pakamot-kamot pa ng ulo si Jade nang makalabas siya ng kwarto at tumigil sa harap ng refrigerator. Napahikab siya ng buksan ito at kinuha ang isang water bottle. Kukuha na dapat siya ng baso nang biglang dumako ang kanyang paningin sa bulto ng katawan na nakaupo paharap sa lamesa.

"Pusang kalabaw!" napatalon siya sa gulat. Dahil doon ay hindi niya sinasadyang mabitawan ang water bottle at mahulog ito sa sahig.

She immediately grab the bottle as water started to scatter around. She opened the light and she can't help but to stare at the man who is looking at her directly in the eyes.

"Eisen?! Anong ginagawa mo riyan?" napakabilis ng tibok ng kanyang puso. Paano kung magnanakaw ito? O di naman kaya ay assassin at ipapatay sila?

Kung ano-anong bagay ang pumasok sa kanyang isip habang hindi nito inaalis ang pagkakatitig sa binata. Sakto namang may narinig si Jade na nag 'ding' at sabay silang napatingin ng binata sa kanyang likuran. He was about to open it when Jade stopped him.

"Ako na." mabilis naman niyang kinuha ang pot holder at kinuha ang pagkain sa loob ng oven at inilapag ito sa mesa. "Kakain din pala eh. Pakipot pa kanina." bulong nito sabay kuha ng pinggan at nilagyan ito ng kanin.

"Anong sinabi mo?" ngunit imbes na magsalita si Jade ay nagdesisyon siyang kumuha ng tela para punasan ang tubig sa sahig. Hindi niya napigilang mapangiti habang iniisip na nagwagi siya dahil kumain din ang binatang may sobrang napakatigas ang ulo.

Kaagad naman nitong nilagay sa lababo ang tela at hinugasan ito bago isinampay. Nagsalin siya ng tubig pagkatapos nun at uminom bago deretsong naglakad papunta sa kanyang kwarto.

"At saan ka pupunta?" napatigil siya sa paglalakad at nilingon ang binata na ngayon ay tumigil sa pagkain. Napakunot ang noo ng dalaga habang nagtatakang pinagmasdan niya ang binata.

"Babalik na ako sa kwarto para hindi kita maistorbo. Baka mamaya imbes na maka-kain ka ng maayos eh maglaway ka pa saakin." sarkastiko niyang saad habang may nakakalokong ngiti sa kanyang labi.

Nang napangisi ang binata ay doon lang napagtanto ni Jade ang sinabi. Teka, ano?! Sa loob niya'y gusto niyang gawaran ng magkabilang sampal ang kanyang sarili dahil sa kahihiyang sinabi niya.

"May sasabihin ka ba? Kasi kung wala, babalik na 'ko sa kwarto at matutulog. Bye!" ngunit hindi na hinintay ng dalaga ang sasabihin ni Eisen dahil kumaripas na ito ng takbo papunta sa kanyang kwarto at medyo napalakas ang pagkakasara nito sa kanyang pintuan.

She leaned on the door as her heart beat faster than usual. He tweak her hair out of frustration after realizing how embarassing she was a moment ago.

"Damn you Jade! Kung ano-anong pinagsasasabi mo!" she cursed to herself. Hindi rin niya maisip kung bakit bigla na lang iyon lumabas sa bibig niya.

Now, how will she even show herself in front of him without getting embarassed?

KAAGAD na bumangon si Jade sa higaan nang marinig niya ang pagtunog ng kanyang alarm clock, hudyat na alas-sais na ng umaga. Kahit na nais pa ng mata niya ang umidlip ay wala siyang ibang ginawa kung 'di ang bumangon sa kama at mag inat para hindi siya makadama ng antok.

Kung hindi lang talaga siya binangungot ng dahil sa sinabi niya kagabi ay maayos sana ang gising niya.

Wala siyang sinayang na segundo at kaagad dinampot ang kaniyang tuwalya, deretso ang lakad papuntang banyo at gawin ang nakasanayan na niyang gawin sa umaga.

Pagkatapos ng mahigit 30 minutos niya sa loob ng banyo ay nagpalit na siya ng damit bago inayos ang kanyang higaan, isang bagay na nakasanayan na rin niyang gawin. Ayaw talaga ni Jade sa magulong kwarto lalo na ang higaan.

Ngunit bago lumabas ng kanyang kwarto ay sinugurado muna ni Jade na maayos ang kanyang hitsura. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang pinto at sinuri ang paligid, inaalam kung gising na ba ang binata o hindi. Kaya nang mapagtanto niyang wala ito sa paligid ay nagdesisyon na siyang lumabas ng kwarto.

She immediately went to the kitchen to prepare breakfast for Eisen. Sinigurado niyang masusunod niya ang meal plan para sa mas mabilisang pag-rrcover ng katawan ng binata. At isa pa, gusto na rin talaga niyang makaalis sa islang iyon at mapalayo kay Eisen.

Speaking of Eisen, ito ang unang pagkakataon na nakaligtaan ni Jade ang painumin ng gamot ang binata. Kung hindi lang niya pinairal ang galit ay napainom sana niya ito sa tamang oras.

"Let's see. Ano ba pwedeng ipatugtog?" she asked herself as she scroll up and down on her phone, scanning for music that could lighten up her mood.

Nang makapili siya ng kanta ay kaagad niyang pinindot ang play habang nagsisimula siya sa pagluluto ng pagkain.

♪
If I'm honest, what I miss
Is not knowin' what to say
And the feeling of your lips
And it haunts me everyday
When you'd tell me what you're thinking
But I'd already know
Screw this, I don't wanna let go
Oh yeah

So can we pretend?
♪

She's been swaying her hips as she keeps on singing nang biglang tumunog ang telepono sa kusina. Napatalon siya sa gulat ng dahil doon ngunit laking pasasalamat niya nangapagtantong hawak pa rin siya ang spatula.

Ang mga telepono na parang walkie-talkie ay sinadyang ipalagay ng binatang si Lewis doon para may matawagan si Eisen kung sakaling naisin nitong magpadala ng mga bagay-bagay sa kanya. Lalo na't hindi pa ito gaanong nakaka recover mula sa aksidente.

"Hello president!" nahihiya man ay walang nagawa si Jade kung hindi ang gawing holly ang kanyang boses habang nagluluto ng pagkain.

"Bakit ba napaka ingay mo diyan sa labas? Hindi ba pwedeng hinaan mo 'yang pinapatugtog mo?!" Jade rolled her eyes. Pasalamat talaga siya dahil wala ang binata sa harap niya.

Umagang-umaga ay galit na naman ito sa kanya. Hindi naman gaanong malakas yung pinapatugtog niya pero heto ang binata at sinesermunan siya. Palibhasa pinanganak na mayaman kaya ang alam lang gawin ay ang magalit sa kanya.

"Oo na pres. Chill ka lang, okay? Hihinaan na po yung tugtog. Matulog ka na ulit at gigisingin na lang kita kapag handa na yung pagkain. Okay ba?" kahit naba-badtrip na siya ay sinigurado niyang hindi niya ito mabibigyan ng tono na maaaring ikagalit ng binata dahil walang matinong mangyayari kung mag-aaway lang ulit sila.

Nang patayin na ni Eisen ang tawag ay mahinang minura-mura ni Jade ang telepono na parang ito ang binata. Baliw na kung baliw pero naiinis lang talaga siya rito.

Makalipas ang ilang minutong paghahanda ay naka ready na ang pagkaing dadalhin ni Jade sa kwarto ni Eisen.

Omelet, milk, salad, rice, at ang gamot nito ay nakahanda na. Inilang hakbang lang nito ang distansiya niya sa kwarto ng binata at kumatok ito bago pumasok.

"Kumain ka na at uminom ng gamot. Dapat simot-sarap ang laman ng plato mo. Pagkatapos ay," inalala ni Jade ang susunod na gagawin ng binata at nagbilang bilang pa ito habang napapatingin sa kisame.

Napakunot naman ang noo ng binata habang sinusubukang kumain gamit lang ang kanyang kaliwang kamay. "Alam ko na! Tsaka kita paliliguan- ano ba naman iyan. Di nag iingat!"

Inis na litanya ng dalaga habang pinupulot nito ang nahulog na kutsara ng binata at dinampot ang butil ng kanin na nagkalat. "Ikaw naman eh." she pouted as she stared at him.

"K-kasalanan k-ko pa ngayon?" sagot naman ng binata. "Hindi mo ba nakikita na isang kamay lang ang kaya kong igalaw?" pagdadahilan niya para mapagtakpan ang kabang nararamdaman niya.

"Oh, bat ka namumula?" lumabas ang dalaga at may binubulong-bulong pa ito. Nang makalabas ng tuluyan si Jade ay doon hinawakan ni Eisen ang kanyang pisngi.

Shit and damnation!

He cursed to himself as soon as he recalled what just happened. Paliliguan siya ng dalaga at wala man lang itong kahinto-hinto nang sabihin iyon sa kanya sa kaswal na paraan.

"Akin na nga 'yan at susubuan na kita." saka lang nabalik sa reyalidad si Eisen nang agawin ng dalaga sa kanya ang pinggan niya at itinapat ang bagong kutsara sa kanyang bibig.

Gusto sana niyang magalit dito. Pero sa hindi malamang dahilan, iba yung nararamdaman niya.