"MON MARI, welcome home."

Good bye mon mari...

Good bye mon mari...

Napahawak si Eisen sa kanyang ulo habang mariing nakapikit ang kanyang mga mata. He started to tweak his hair using his uninjured arm as memories started to run down to his memory lane.

"Will you marry me again?"

"Is it a yes or a yes?"

"YOU NEVER DARED TO ASK ME KUNG HANDA NA BA AKO!"

"I just want my freedom back."

"And you're blocking my way."

"I love you-"

"Then why hurt me?"

Words from the past started to take him over, as it keeps on repeating on his head. Those words started to rip off his heart as pain numbed him. Naramdaman niyang may lumapit sa kaniyang kinaroroonan. Masyadong masakit ang nararamdaman niya at its driving him mad. Driving him crazy until he'll lose control. He hate it!

"Eisen!" rinig niyang sigaw ng kanyang kapatid. Nagmulat siya ng mata and what he first saw is the pensive steel grey eyes of a woman who called him mon mari, which means my husband.

"You!" sigaw niya at mahigpit na hinawakan ang pupulsuhan ng dalaga. He's mad and the woman in front him made him feel this awful feeling. That feeling na paulit-ulit kang pinapatay ng dahan-dahan. Ayaw niya sa pakiramdaman na iyon and he badly needs to know who thos woman in front of him.

"Eisen... Bitawan mo siya!" nanlilisik ang kanyang mga mata nang tinapunan niya ng tingin ang kanyang kapatid.

"Huwag kang makialam dito Lewis!" he shouted back, making his brother shut up. Nilingon niya ang dalaga na kasalukuyang nakaluhod sa kanyang harapan.
Gaya ng dati ay inilagay niya ang kamay ng dalaga sa kanyang dibdib upang maramdaman nito kung gaano kabilis ang tibok ng kanyang puso. Not because of hapiness but because of an unknown range that he believe, it was connected in the past.

"Alam mo ba kung anong ginagawa mo saakin?! You're making me go mad! You made me feel so fucking vulnerable! This shitty feeling!" he shouted at her full of anger. Nagagalit siya ng hindi malaman ang tunay na dahilan.

"Eisen, calm down-"

"Don't fucking tell me to calm down woman! Hindi mo alam ang pinagdaraanan ko so don't talk as if you know how it feels!" hindi alam ni Eisen ang gagawin. Nagpadala siya sa nararamdaman at hindi nito alam ang dapat na gawin. All he know is he wanted to let his anger out to at least ease the pain he feel. Nasasaktan siya pero hindi niya alam ang rason. Pero sigurado si Eisen, this woman in front of her wounded him bad and hard.

"Eisen please. Nasasaktan ako." pagmamakaawa nito sakanya.

"What have you done to me." he answered while still looking at her grey pensive eyes. Her eyes. They don't feel familiar. Her gaze doesn't feel familiar. But her face, it was enough assurance na maaaring kilala nga niya ang dalaga.

"Eisen, just fucking let her go! Nasasaktan na siya! Kilala mo ba kung sino yang sinasaktan mo ngayon, ha?" nang marinig niya ang sinabi ng kapatid at napatingin siya rito. Lewis was already holding his hands na nakahawak sa pupulsuhan ng dalaga.

"I don't care who she is! Kahit pa asawa ko siya, wala akong pakeelam." ngunit parang natigilan si Eisen nang mapagtanto ang kanyang sinabi.
He looked at the woman in front of him and a tear escape from his eyes. "No."

Nabitawan ni Eisen ang pupulsuhan ng dalaga at bigla siyang napadaing sa sakit nang kumirot ang kanyang kaliwang kamay. "Shit!" he cursed out na kaagad namang pinagtuunan ng dalaga ng pansin ang kanyang kamay.

"Help me bring him inside Lewis." at itinulak nila ang wheelchair nito papasok na loob. Tumigil lang ang wheelchair nang nasa loob na sila ng isang kwarto.

Hindi nito mapigilan ang sakit na nararamdaman nang biglang sumikip ang kanyang dibdib at hindi ito makahinga ng maluwag. Para bang may bumabalandra sa kanyang baga para hindi makapasok ang hangin.

Nandilim ang kanyang paningin habang sinusubukan nitong humugot ng isang malalim na paghinga. But before he could even speak, darkness alreay took him over.

DAHAN-DAHANG iminulat ni Eisen ang kanyang mga mata at kaagad bumungad sa kanyang paningin ang kulay tsokolateng kisame na dim na pabilog na ilaw sa gitna. Nasaan siya?

Sinubukan niyang bumangon ngunit naramdaman kaagad nito ang kirot sa kanyang kanang braso kaya napablik siya sa pagkakahiga ng wala sa oras habang sinusubukan niyang alalahanin ang mga naganap kanina.

Nagalit siya dahil sa babaeng kaharap dahil sa sakit na nararamdaman niya. Sigurado siyang pamilya ang mukha nito pero sa hindi maipaliwanag na dahilan, parang hindi niya kilala ang dalaga.

"Gising ka na pala. Okay na ba pakiramdam mo? Naaalala mo ba ang mga nangyari?" hindi alam ni Eisen ang sasabihin sa dalaga nang lumapit ito sa kinahihigaan niya. Prisensiya pa lamang nito ay nagugulo na ang kanyang pag-iisip, paano na lang kaya kung malapit na ito sa kanya?

"Anong ginagawa mo dito?" he asked with a cold tone.

"I'm your personal caregiver and it is my duty to take care of you." masayang saad nito habang may mga isinusulat sa kanyang hawak na maliit na notebook.

Eisen chuckled sarcastically as he heard her answer. "Funny is that, you told me you're my wife. Shouldn't that be a wife's job?" napatitig ang dalaga sa kanya at mapapansin ang pagkagulat sa kanyang maamong mukha. Maamo? Napatigil si Eisen sa naisip. Hindi! Isang mapanlinlang na mukha!

Ngumiti ang dalaga kinalaunan at tsaka tumayo mula sa pagkakaupo at napamlusa sa harap niya.

"Well, I'm your wife. Ahm... But I'm also a caregiver."

"Help me up. Ayokong humiga maghapon." he commanded as he extended his uninjured hand towards the woman.

Sa simula ay nanatiling nakatitig ang dalaga sa kamay nito ngunit kaagad din itong lumapit sa may wheelchair at inilagay iyon sa malapit sa kama bago nito kinuha ang kamay ng binata at inalalayan ito paupo sa kama.

Kaagad namang inayos ng dalaga ang paa nito at ibinaba ito sa sahig. Iginaya naman ng dalaga ang kamay ng binata papunta sa kanyang balikat at ipinulupot ng dalaga ang kanyang kamay sa bewang ng binata.

"Don't let your left foot touch the ground. Pagkabilang ko ng tatlo, tatayo tayo at dederetso tayo sa wheelchair, okay?" tanong ng dalaga na kaagad namang sinang-ayunan ng binata. Kung hindi lang sana siya injured ay hindi na niya kakailanganin ang tulong ng dalaga.

"1, 2, 3!" pagkasabi iyon ng dalaga ay kaagad binuhat ng dalaga si Eisen ngunit sinadya ng binata ang bigatan ang kanyang braso na nasa balikat nito, rason para mapabalik sa pagkakaupo ang dalaga.

"The f..." daing nang dalaga. Halatang hindi nito inaasahan ang gagawin ni Eisen. "Ulit. Hoo! Di ko akalaing ganito ka pala kabigat."

Inulit ng dalaga ang ginawa kanina ngunit talagang matigas ang ulo ni Eisen kaya patuloy lang ito sa pagpapabigat ng kanyang kamay. Nagpipigil siya ng tawa at napatingin naman ang dalaga sa kanya.

"You're doing this on purpose, aren't you?!"

"Tell me, what's your name?" pag-iiba ni Eisen ng usapan habang nanatili parin silang nakaupo. Naramdaman niya ang mahigpit na pagkapit ng dalaga sa kanyang bewang at pansin niyang nagpipigil lang ito ng galit.

"Jade. Jade Ardante Guevara!" pagkasabi ni Jade ang kanyang buong pangalan ay walang pasabi nitong bigla na lang itinayo ang binata na naging rason para hindi mapigilan ni Eisen ang biglaang maiapak ang kanyang paa sa sahig. Naramdaman nito ang medyo pagkirot ng kanyang paa kaya halos maibaon na nito ang daliri sa balikat ng dalaga.

"Tangna! Bakit mo iyon ginawa?!" inis nitong sigaw kay Jade nang maipwesto na siya nito sa wheelchair. Tinapunan siya ng tingin ng dalaga at nginitian nago ito pumunta sa kanyang likuran.

Naramdaman ni Eisen ang mahinang paghinga ng dalaga sa likod ng kanyang tenga. Anong binabalak nitong gawin?!

"Because I'm your forgotten wife, St. Clair." naestatwa si Eisen nang marinig iyon mula sa dalaga. Oo, nakakakilabot pero hindi natatakot si Eisen.

Itinulak ni Jade ang wheelchair palabas ng kwarto at itinigil ito sa tapat ng tv.

"Diyan ka lang at ihahanda ko yung pagkain mo." bilin niya rito bago umalis sa harapan ni Eisen.

Naiinis siya! Sino ba naman kasi ang matutuwa sa ginawa nito, diba? Kung hindi lang siya pumayag ay hindi sana ito mangyayari sa kanya. Now, she had no choice but to continue with the plan.

Hindi niya malaman ang rason kung bakit kailangan pa niyang magpanggap na asawa nito kung pwede namang sabihin na lang nila na may asawa siya at saktong kamukha pa niya ito. Mas napalala lang yung problema.

"Hey! Are you even listening?!" muntikan nang mahulog ni Jade ang hawak na sandok nang marinig nito ang boses ng binata. Tinapunan niya ito ng tingin at napakunot naman ang noo ng binata.

"Oh bakit ka galit?!" inis namang tanong nito.

"Di mo ba nakikitang nagluluto ako? Baka pwede namang huwag kang mang gulat dahin hindi nakakatuwa!" inis namang sagot ni Jade habang ipinagpatuloy ang pagluluto.

"Kinakausap kita at mukhang wala kang kausapin ang asawa mo!"
Ngayon lang niya naalala na may controller pala ang wheelchair nito kaya malaya siyang puntahan ang gusto niyang puntahan sa loob ng bahay.

Napahilamos na lang si Jade at ipinagpatuloy na lang niya ang pagluluto dahil ayaw niyang makipag-usap sa mga makikitid ang utak na kagaya ni Eisen. Ipinagdarasal na nga ni Jade na sana gumaling na ang binata para matapos na ang problema niya.

"Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa kokote ko nang pinakasalan kita." mariing saad ni Eisen na nakapagpatigil kay Jade sa pagluluto. She clenched her fist as she continued to stir the food she's cooking without even turning to look at him.

"Ha! ha! Malay ko ba sa tangang katulad mo!" she replied back. Hindi niya alam kung bakit sobrang kumukulo ang dugo nito sa binata at hindi na siya natutuwa roon.

"Kasalanan ko ba kung pumayag kang ma-kasal saakin?! Goddamn it! You look at me woman!" sigaw nito kaya walang nagawa si Jade kung hindi ang bitawan ang hawak na sandok at lingunin ang binata na ngayon ay mapupula na ang kanyang tenga. Galit na nga ito.

"Kasalanan ko rin ba kung nag propose ka?!" there! Oo nga't hindi naman talaga kasal ng binata pero mukhang nakikita na niya ang rason kung bakit nais makipaghiwalay ng asawa niya rito. Because he's a short-tempered moody man na wala nang ibang dala kung 'di problema! Sakit sa ulo!

"Kung hindi mo naman pala ako mahal, bakit ka um-oo?!" humakbang si Jade papalapit sa binata at nang ilang dangkal na lang ang layo nila mula sa isa't-isa ay yumuko si Jade at napahawak sa arm rest ng wheelchair at tinitigan ng deretso sa mata ang binata.

"Alam mo kung bakit?" she asked, not even breaking the firm stare she's giving him. The same intensity he's giving her. "Kasi mayaman ka."

Eisen chuckled as he angrily stared at her. "So, all you ever wanted is my money. My fame." 'yon naman talaga ang habol ng mga tao, diba? All they wanted is money and/or fame.

"No mon mari. Its because," her expression softened as she stared at him. Kumunot ang noo ng binata ng dahil doon. "Ayokong mapahiya ka sa harap ng maraming tao. In front of your mom and dad, your relatives, your friends."

Hindi man niya alam ang buong rason kung bakit kinasal ang binata ang Alicia na iyon, but she needs to save herself.

"You should be greatful because I saved from getting dumped in front of the people you love." tumayo siya ng matuwid bago nagdesisyong tapusin ang kanyang niluluto.

Totoo namang hindi niya mahal ang lalake at tinutulungan niya ang asawa nito para maghiwalay na sila pero may parang tumusok sa puso ni Jade nang bitawan niya ang mga salitang iyon.

Did she go too far? May nasabi ba siyang hindi niya dapat sinabi?

Nang lingunin niya ang binata sa kanyang likuran ay wala na ito doon. Mukhang umalis na siya dahil sa inis. Pero, hindi ba mas okay iyon? Kung magalit ito sa kanya ay mapapadali ang pagpapapirma nito sa divorce paper at maaaring mapalitan na siya bilang personal maid nito.

Iwinaksi ni Jade ang iniisip at minabuting ihanda na lang ang pagkain ng binata. Pero bakit parang nagi-guilty siya?

HINDI napigilan ni Jade na maibagsak ang hawak na bowl nang ayaw kumain ng binata. Hindi siya nito kinakausap o kahit tapunan man lang ng tingin.

Siya na nga itong pinagsisilbihan, siya pa itong ang hirap pakiusapan. Nagtatrabaho siya sa isang hospital kung saan nagaalaga siya ng mga matatanda or may disbailities. She's a caregiver ngunit kahit gaano rin kahirap ang mga pinagdaanan niya sa mga inaalagaan niya ay hindi naman sila kasing tigas ng ulo ng lalakeng kaharap niya ngayon!

He's pissing her off and she's starting to hate it. Pasalamat lang talaga siya dahil nasa isla sila at hindi siya makaaalis ng walang nakakaalam. Lalo na si Lewis.

"I told you, I don't want to eat because I'm not hungry. Itapon mo na lang iyan." matapang na saad ni Eisen habang nakatingin sa labas ng bintana.

Dahil sa inis ay may isang nakakalokong ideya ang pumasok sa utak ni Jade kaya minabuti niyang tumayo at hinarap ang binata nang may nakakalokong ngiti sa kanyang mukha. You don't want to eat? Then, you're not going to eat. Bahala ka sa buhay mo Eisen!

"What the fuck are you doing?!" galit nitong saad. Nakuha na nito ang buong atensiyon ng binata at may bahid ng gulat sa kanyang mukha. Kaagad namang kinuha ni Jade ang spoon at inubos ang laman ng bowl.

As soon as she emptied the bowl, a loud burp was heard in the house. Nagpipigil lang ng tawa si Jade dahil sa pinaggagagawa niya.

"Since ayaw mo namang kumain," panimula niya sabay lakad papunta sa sink para hugasan ang pinagkainan, "I decided to eat the food I prepared for you. Hindi naman pwedeng magsayang ng pagkain dahil lang sa ayaw mong kumain."

Nakakalokong ngiti ang kumawala sa labi ni Jade habang hindi maiwasang isipin ang gulat na mukha ng binata ng dahil sa kanyang ginawa. Gutom na rin siya kung tutuusin at dahil ayaw naman kumain ng asawa niya ay siya na lang ang umubos.

Nagpunas siya ng kanyang kamay at liningon ang binata. "Yun lang ang niluto ko. Ikaw na ang bahala sa kakainin mo mamaya."

Napatanga lang si Eisen habang iniisip kung ano ang nangyari.

Nagugutom na siya pero anong ginawa ng dalaga? Kinain niya ang pagkain nito at wala man lang itinira para sa kanya!

He can't even stand properly for pete's sake! Pinaparusahan ba siya ng dalaga? Oo! Hindi pa ba halata? She wanted to get even to him dahil sa katigasan ng ulo niya. Pero look what happened? Na karma kaagad siya!

He tried to look for food inside the fridge pero wala ka man lang makikitang chips, soda or anything he could possibly eat. Puro mga gulay! Ang tinapay ay nasa ibabaw ng refrigerator at hindi naman niya maabot!

Nagdesisyon siyang uminom na lang pero pati ang lalagyan ng baso at kung nasaan ang tubig ay hindi niya maabot. Did she do it on purpose? Para magmukha siyang tanga?!

Dahil sa inis ay nagdesisyon na lang siyang umalis sa kusina at hihintaying magdilim. Sigurado naman siyang papakainin na siya ng dalaga pagdating ng hapunan. Ngunit kaagad siyang napatigil sa pag control ng kanyang wheelchair nang makita nito ang dalaga na nakatayo ss harapan ng isang malaking litrato na nakasabit sa pader.

He stopped beside her as he stared at the large picture on the wall na mataman ding pinagmamasdan ng dalaga.

Ang lalake sa litrato ay nakasuot ng isang brown tuxedo with white inner polo samantalang ang dalaga ay nakasuot ng isang faded white-brown gown that perfectly matches the suit of the man. It was their picture as a married couple. And they looked so happy. At least, they were happy.

Napahawak si Eisen sa kanyang ulo nang biglang sumakit ito. He closed his eyes as a unclear memory flashes in his head.

"You may now kiss the bride." itinaas ni Eisen ang belo nito at masayang pinagmasdan ang mukha ng dalaga.

"I promise to make you happy..."

"And I promise to be the best wife Eisen."

"Eisen? Okay ka lang?" he slowly opened his eyes and was greeted by Jade's steel gray pensive eyes.

Bumilis ang pagtibok ng kanyang puso at parang bumagal ang takbo ng oras. Those eyes... It was different from the woman he's seeing from his memories.

"Jade." he called her name as he stared deep in her eyes. "Why do you keep on making my head hurt..."

"From 1-10, please rate your pain." nag-aalalang tanong nito sa kanya. Ngunit imbes na sagutin ito ng binata ay kinuha niya ang kamay ni Jade at inilagay ito sa tapat ng kanyang puso.

"The pain in my head is nothing compared to the pain I felt in here." as he let her feel his beating heart.

Wala nang ibang ginawa ang dalaga sa kanyanya kung 'di ang guluhin ang kanyang sistema. He knew that something painful happened in the past leaving a void in his heart that he needs to fill with something he'll never regret.

But the most painful part is, he's filling that empty void in his heart with new set of memories with the woman who hurt him.