Verveeld keek ze om zich heen. Waarom was hij er nog niet?
Hij was nu al bijna een half uur te laat. bedroeft keek ze naar haar koffie. Die had ze al besteld tijdens het wachten. Hij is het toch niet vergeten, dacht ze. Toen ze weer een klein slokje nam was haar koffie koud.
'Wilt u nog iets bestellen,' klonk plots een vriendelijke stem. Een jongen in schort stond naast haar tafel. Teleurgesteld knikte ze van nee. 'Geef me de rekening maar,' zei ze bedroeft. Snel nam ze haar spullen bij elkaar. Toen de jongen terug kwam gaf ze het gepaste bedrag en vertrok. Ook al scheen de zon, ze had het ijskoud. Ze keek op haar horloge. Het was kwart voor elf. Nog een laatste keer keek ze om zich heen.
Niets.
Een traan liep langs haar wang. Hadden de anderen dan toch gelijk? Plots schrok ze op. Een luid gegrom klonk van rechts. Toen ze naar de plek van het geluid keek zag ze dat het een snelle motor was. Geschrokken stapte ze naar achter toen ze zag dat hij vaart minderde. Vlak voor haar neus stopte hij. Verbaast keek ze op toen een lange jongeman met een helm afstapte. Hij was volledig in het zwart gekleed. Even trok hij zijn leren jack goed, daarna richtte hij zich tot haar. Met grote ogen keek ze naar hem. Zijn kleren zaten perfect waardoor zijn mooie lichaam goed te zien was. Traag richtte ze haar hoofd op. pas toen de jongen zijn helm af zette herkende ze hem.
'Benny,' zei ze verbaast.
Een verontschuldigend gezicht keek haar aan.
'Mary, het spijt me. Mijn vader... Ik had problemen... Ik wilde niet te laat komen maar...'
'Ik dacht dat je me vergeten was,' zei Mary schor. Er rolde weer een traan over haar wang. Geschrokken stapte Benny naar voren.
'Mary,' voorzichtig stak hij zijn hand uit en legde die teder op haar wang. 'Hoe kan ik jou nu vergeten?' Langzaam streek hij met zijn duim haar traan weg. Zonder het zelf te willen begon ze te glimlachen.
'Het spijt me echt verschrikkelijk, Mary. Het zal niet meer gebeuren.' fluisterde hij. Mary slikte vlug de brok in haar keel weg en knikte. 'Het is al goed,' zei ze stilletjes. 'Maar doe dat nooit meer,' terwijl ze dat zei wees ze verwijtend in zijn gezicht. Daardoor kroop een van zijn mondhoeken omhoog. Plots stond zijn gezicht weer serieus, kwaad zelfs.
'Kom, we gaan.' Verbaast keek Mary om zich heen. Toen ze niets vond keek ze hem aan. 'Wat is er?'
Benny knikte in de richting van iets. Nu begreep ze het. Lola en Helena kwamen heupwiegend op haar af. Wanneer ze er bijna waren draaide Benny zich stijfjes om.
Met een hand wenkte Lola Mary. Verveeld keek Mary naar de meisjes.
'Wat is er,' siste ze.
'Wie is dat stuk,' vroeg Helena terwijl ze naar Benny wees. Plots moest Mary hard lachen.
'Wat nou,' vroeg Lola geïrriteerd. Mary ging dichter bij de meisjes staan en fluisterde: 'Dat is Benny.' De meisjes hun monden zakte tegelijk open waardoor Mary breed begon te grijnzen. 'Dat kan niet, hoe kan die freak er nu zo goed uitzien,' siste Lola kwaad. Mary haalde haar schouders op. Ze moest eerlijk toegeven dat hij er inderdaad goed uitzag, beter dan gewoonlijk zelfs. Het shirt, dat mooi rond zijn gespierde borstkas zat, was eens iets anders dan zijn losse sweaters. Plus, die leren jack maakte het helemaal af.
Plots trok Lola hard aan haar pols, alweer. 'Blijf uit zij buurt Mary, straks ben jij de volgende.'
'Laat me los,' zei Mary boos waarbij ze haar pols los rukte.
'Is er een Probleem?' Plots stond Benny vlak naast haar. Ze kon zijn warmte voelen. Het was heerlijk. Snuivend haalde Lola haar neus op. 'Ja jij, als er iets gebeurd met Mary dan zwaait er wat. Begrepen?'
Verveeld rolde Benny met zijn ogen.
'En laat ons er nu door want wij gaan deze bloemen ter eren van Stella ergens neerleggen freak,' zei Helena kil. Nu pas merkte Mary de bloemen op. Ze dacht aan het meisje en werd toen heel triest. Dat had ze niemand toegewenst. Ze kon haar maag voelen keren toen ze terug aan de foto dacht. Grijnzend gingen de meisjes verder maar voor ze egt weg gingen, gaven ze Mary een meelevende blik. 'Sterkte Mary,' gilde ze nog voor ze lachend verder gingen. Al rollend met haar ogen keek Mary de meisjes na. Geërgerd kruiste ze haar armen voor haar borst. 'Wil je nog steeds met me mee gaan,' vroeg Benny voorzichtig terwijl hij zijn handen op haar schouders legde en haar masseerde. Langzaam ontspande Mary zich. Ze ademde eens goed in en blies toen alle irritatie er uit.
'Ja natuurlijk,' zei ze. Vlug draaide ze zich om zodat ze hem kon aankijken. Zijn blik stond bezorgt. Ze glimlachte. 'Wat gaan we doen?' opgelucht haalde hij adem. 'Wel,' zei hij, 'ik weet wel een leuk plekje, maar dat duurt wel een tijdje voor we er zijn. Is dat oké?' Mary haalde haar schouders op. 'Zolang jij maar bij me bent.' plots begon ze hard te blozen. Heb ik dat nu echt gezegd, dacht ze. Glimlachend nam Benny haar hand en trok haar mee naar zijn motor. Verlegen volgde ze hem. Pas toen hij haar een helm aanbood keek ze op. 'Vind je het erg,' vroeg hij twijfelend. 'Nee hoor.' snel nam ze de helm aan. Bedenkelijk keek Mary naar haar kleren. Ze had een skinny jeans aangetrokken met daar onder haar leuke nieuwe laarsjes. Daarop had ze shirt van haar favoriete band aan. Dat moet wel lukken, dacht ze, aangezien ze ook nog haar jasje bij had. Toen ze opkeek zag ze dat Benny naar haar keek. Verlegen kuchte ze. Even keek hij in haar ogen voor hij snel zijn blik afwende. Glimlachend zette ze haar helm op. Ze schrok op toen ze het gegrom van de motor hoorde. Benny stak zijn hand uit. Hij had zij eigen helm al opgezet maar omdat zijn klep omhoog stond kon Mary hem nog net verstaan.
'Klim maar achterop en en hou me goed vast.' Dat deed ze.
Snel zwiepte ze haar been over het zadel heen. Toen ze goed zat strekte ze haar armen en legde ze haar tengere armen rond zijn sterke middel. Het gevoel van zijn lichaam voelde zo goed dat ze zelfs dichter schoof. Voorzichtig legde ze haar hoofd tegen zijn rug.
'Klaar,' hoorde ze Benny hard schreeuwen.
'Ja,' antwoord ze snel. Toen vertrokken ze.

Met twee handen voor haar gezicht stapte ze voorzichtig naar voren. 'Mag ik al kijken,' vroeg ze nieuwsgierig. 'Wacht nog heel even en... Nu.' Toen hij zijn handen weg hield kon ze eindelijk haar ogen openen. Haar mond zakte open toen ze zag waar ze was. Ze stonden op een klein heuveltje dat bedekt was met lente groen gras. Maar het uitzicht was het mooiste. Overal stonden verschillende bloemen in een prachtige wei. Het was zo kleurrijk, het leek net op een schilderij. Verbaast keek Mary rond. 'Waar zijn we,' vroeg ze verbaast. 'Ergens in het bos. Ik weet dat het best raar is om met een jongen die je nog niet eens kent diep in het bos te gaan. Maar ik vond dat je dit moest zien.' glimlachend draaide Mary zich naar hem om. 'Dank je,' ze strekte haar armen en liep naar hem toe waarna ze hem knuffelde. Eerst deed hij niets en bleef hij stokstijf staan, maar na een tijdje tilde hij zijn armen waarna hij die teder om haar heen legde. Voorzicht liet hij zijn kin op haar hoofd rusten.
'Graag gedaan.'