Met een warm gevoel nam ze al haar spullen bij elkaar. Er stond een enorme grijns op haar gezicht. Nu wist ze het zeker: ze was verlieft op hem. Duizenden gedachten krioelde door haar hoofd. Ze dacht aan leuke taferelen waar hij een hoofdrol in speelde. Plots bedacht ze iets. Hij had het nieuws niet gehoord. Snel haastte ze zich naar hem toe. Ze hoopte dat hij er nog was. Gelukkig zag ze hem al na een tijdje.
'Benny, wacht.'
Hijgend kwam ze naast hem staan. 'Wat is er,' vroeg hij vermoeid. Hij stopte en Mary keek hem bezorgt aan toen ze zag dat hij steun zocht bij de muur. Zijn gezicht was lijkbleek, natuurlijk behalve de blouwe en rode plekken dan. 'Alles oké,' vroeg ze bezorgt. Hij knikte. Even was ze heel blij toen ze zag dat hij naar haar glimlachte. Hij herhaalde zijn vraag: 'Wat is er, Mary?'
'Oh sorry, we hoeven deze maand niet meer naar school te komen.' Verbaast trok hij zijn wenkbrauw op. Ze knikte.
'Vanwege de gebeurtenissen.' Ze wuifde het weg alsof het niets was. Hij knikte begrijpelijk. Langzaam stootte hij zich van de muur af. Hij wankelde naar voren waardoor hij bijna viel maar Mary kon hem nog net recht houden.
'Ik denk dat ik maar met je mee ga.'
'Dat is niet nodig,' mompelde Benny vermoeid. Zonder tegenwerken sleurde Mary hem mee, bewust van het heerlijke gevoel van zijn lichaam. Ze wist zeker dat haar gezicht zo rood was als een tomaat, en dat kwam niet door het sleuren. Toen ze eindelijk buiten kwamen zocht ze naar een bankje waar hij op kon rusten.
'Sorry,' mompelde Benny.
'Waarvoor, ik kon je toch moeilijk daar laten. Moet ik een leraar gaan halen?'
'Zijn die er nog?' Ze knikte. Vermoeid schudde hij zijn hoofd. 'Hoe laat is het?'
'Ik weet het niet. Net zes uur voorbij denk ik.' ondertussen had hij zij water genomen waardoor hij zich zichtbaar beter voelde. Plots schrok hij op. 'Ik moet gaan, mijn vader vermoordt me als ik nu niet naar huis ga.'
Gaat det wel lukken?' Verbaast trok ze haar wenkbrauwen op.
'Tuurlijk, een klein sprintje van 20 minuten en ik ben thuis.'
'Weet je het zeker, want daarnet moest ik je letterlijk naar buiten dragen.' Hij grinnikte, waardoor zij ook lachte, en knikte. Hij stond op het punt om te vertrekken.
'Wacht,' riep Mary nog vlug,' hier.'
'Wat is dit?' Ze had hem een briefje gegeven.
'Mijn nummer.' verlegen keek ze naar de grond. 'Misschien kunnen we eens iets gaan doen,' blozend keek ze hem aan, wachtend op een antwoord. Eerst deed hij niets, hij zat alleen maar naar het briefje te staren. Even was Mary bang dat hij het zou weggooien, om dan kwaad te vertrekken. Hij tilde zijn hoofd en tot haar verbazing stond er nu een schattige scheve grijns op zijn gezicht.
'Oké,' hij knikte en wilde zich weer omdraaien, maar voor hij dat deed kwam hij op haar af. Hoopvol keek Mary in zijn prachtige ogen. Hij boog zich een klein stukje naar voren maar stopte toen abrupt. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder.
'Dankjewel Mary, voor alles.'
Een beetje teleurgesteld knikte ze.
'Ik doe het graag.' zij ze al glimlachend . Nu knikte hij ook. Toen vertrok hij.

'Hi sis, way are you so late?'
Toen ze de voordeur had gesloten had haar broer haar gehoord. 'I was helping somw...'
'Kinderen,' klonk het opeens uit de keuken, 'let op jullie taal. Spreek Nederlands!'
Mary rolde met haar ogen. Ze nam haar spullen en ging naast haar broer in de zetel zitten.
'Wie was je aan het helpen,' vroeg hij terwijl hij zijn vingers aflikte. Wanneer er een goeie film op de televisie was, dan zag je haar broer altijd met een zak chips. 'Gewoon, die jongen die niet naar het ziekenhuis moest,' zei ze stilletjes terwijl ze met haar haar speelde.
'Yaeh, that was crazy, maar he, nu hoeven we niet meer naar school. Wist je dat er al één van hen is overleden.' hij kreeg een trieste blik op zijn gezicht. Beteuterd keek hij naar zak vol chips. Hij had opeens niet z'n trek meer. Daar moest Mary wel om lachen.
'Wie moest er dan niet naar het ziekenhuis? Aan wie heb jij je liefde uitgeleend,' vroeg hij al grijnzend. Daardoor begon ze te blozen. Vlug keek ze de andere kant op voor hij het ook zag. Helaas.
'Oeh, my sis is in love. Kom op, vertel me er alles over.' hij deed net of hij zijn haar naar achter zwiepte en knipperde toen snel met zijn ogen, zijn imitatie van een meisje. Mary begon hard te lachen waarop haar broer reageerde met: 'Wat is er? Is mijn mascara uitgelopen?' Nu viel ze bijna op de grond van het lachen. 'Nee... hihi... Stop... Niet doen,' zei ze al lachend. Derek had een brede grijns op zijn gezicht. Dit klink misschien gek, maar Mary en haar broer zijn bijna onafscheidelijk. Ze maakte bijna nooit ruzie. Als mensen er achter vroegen dan zijden ze dat dat komt omdat ze een tweeling waren. Toch waren ze heel verschillend. Beginnend met het punt dat hij een jongen is en zij een meisje was.
'Ik dacht dat ze iedereen naar het ziekenhuis hadden gestuurd,' zei Derek opeens. 'Nee hoor, je weet wel, die rosse leuke jongen. Hij was niet zo zwaar gewond.' Plots trok hij grote ogen op. 'Je bedoelt toch niet die gast die gast met zijn kwaaie gezicht?'
Mary haalde haar schouders op. 'Hij is best lief.'
Ze glimlachte toen ze aan hem dacht. Plots nam Derek haar bij haar schouders. 'Ik wil niet dat je in zijn buurt komt.' Geschokt keek ze hem aan. 'Waarom niet?'
'Hij is een freak. Heb jij de roddels niet gehoord?' Woede borrelde in haar op. 'Hoe durf je dat te zeggen, je kent hem niet eens.'
'Jij kent hem ook niet hoor,' sneerde hij terug. Ze pruilde koppig. 'Mary, blijf uit zijn buurt.' Kwaad stond ze recht. 'Jij kan me niet vertellen wat ik moet doen.' Boos stapte ze naar haar kamer.
'Mary...,' haar broer probeerde haar terug te krijgen. Tevergeefs.
Met een harde bonk sloot ze haar deur.