Zo iets verschrikkelijk had ze nog nooit gezien. Mary nam de prullenbak stevig vast en gaf weer over.
Wie doet er nu zo iets? Plots voelde ze twee handen die haar haar bijeen grepen.
'Oké man, zet het nu maar af. We hebben het gezien,' riep een stem door de ruimte.
'Mijn excuses,' antwoordde de leraar. 'Maar ik had jullie een keus gegeven. Nu, doen jullie uw boeken maar weg, neem maar de tijd om te bekomen.'
Pas toen ze iedereen opgelucht adem kon horen nemen, keek ze op. Ze zag nu ook wie haar haren bij elkaar hield. Het was die jongen. Verlegen keek ze hem aan.
'Hier,' zei hij terwijl hij haar een zakdoek aanbood. Beschaamd nam ze het aan en veegde de overgebleven restjes kots er mee weg. Vlug zette ze de prullenbak weg.
'Wil je wat drinken,' vroeg hij.
Ze knikte waarna de jongen zich omdraaide en snel iets uit zijn rugzak nam. Voorzichtig bood hij het water aan.
'Dank je,' zei ze met een glimlach. Hij knikte en richtte zijn blik weer naar voren.
Somber keek Mary hem aan. Toen bedacht ze iets. Zou ze het vragen?
'Pardon, maar mag ik je iets vragen?'
Hij draaide zich weer om.
'Jij hebt wel heel veel vragen, he meisje.'
Verlegen keek ze hem aan.
'Ik ben gewoon nieuwsgierig.'
Een van zijn mondhoeken krulde heel zachtjes omhoog. Daardoor kon ze niet anders dan ook glimlachen.
'Wat is je naam?'
Verbaast keek hij haar aan. Het leek erop dat hij die vraag nog nooit had gehoord.
'Benny,' zei hij. Toen stond zijn gezicht weer strak en keek hij weer uit het raam.

Ze werd wild aan haar pols meegesleurd naar de toiletten.
'Au Lola, je doet me pijn,' jammerde ze. De meisjes zagen er belabberd uit. Toen de leraar de foto van hun hartsvriendin had laten zien waren ze niet meer rustig te krijgen. Steeds al Mary aan die foto terugdacht voelde ze een knoop in haar maag.
'Mary echt, als je hier een goede reputatie wilt houden, mag je echt niet meer met hem omgaan.'
'Waarom niet,' vroeg ze boos terwijl ze flauwtjes over haar pols wreef.
'Omdat hij een freak is.'
'Dat is geen goede reden. Waarom is hij dan een freak? Hij is toch niet verkeerd, jullie gaven zelfs toe dat hij best knap is. Hij doet waarschijnlijk zelfs geen vlieg kwaad.'
'Jij weet ook echt niets he?'
Hellen kwam dreigend op haar af. Geschrokken ging Mary tegen de muur staan.
'Eh Hellen, natuurlijk weet zij niets. Ze woont hier net.'
Verontschuldegend keek ze Mary aan.
'Oh ja , dat is waar ook.'
Lola slaakte een zucht.
'Wat is er dan met hem,' vroeg Mary nu geërgerd.
Hellen controleerde de hokjes. Toen ze klaar was knikte ze naar Lola waarna zij begon.
'Weet jij op hoeveel scholen hij heeft gezeten?'
Mary trok haar wenkbrauw op.
'Oh sorry, juist ja,' vervolgde Lola verstrooit.
'Ik kan je vertellen dat het er heel veel zijn maar dit is het punt: hij komt op een school aan en alles loopt goed. Pas na een paar maanden begin je het pas te merken. Er verdwijnen kinderen die dan blijken vermoord te zijn. Toevallig steeds de mensen die hij haat. Gaat er al een lampje branden?'
Mary dacht daar over na. Het was inderdaad wel een beetje vreemd. Maar als ze er over nadacht, iedereen haatte hem. Dat was gewoon toeval. Toch? Fronsend keek ze de meisjes aan.
'Dit is belachelijk.'
'Nee, het is echt, blijf uit zijn buurt.'
Lola en Helena keken Mary doordringend aan. 'Maar,' begon Mary voorzichtig,' als de mensen die doodgaan, de mensen zijn die hij haat, waarom doen jullie dan zo tegen hem. zouden jullie dan niet aardig doen zodat er niemand vermoord word?' mary haalde een wenkbrouw op toen de meisjes haar met een mond vol tanden bleven aankijken. gepikeerd schudde ze bijde hun hoofd. 'omdat hijeen freak is. wie wil er nu vrienden zijn met een moordenaar?' siste lola.

'Blijf uit zijn buurt,' zeiden ze tegelijk. Al giechelend om dat flauwe voorval verlieten ze de ruimte. Net op dat moment komt er een meisje binnen.
'Hi, je hebt het overleeft?'
Verbaast keek Mary op.
'Hi,' zei ze stilletjes.
'Jij bent Mary, toch?' Mary knikte.
'Aangenaam, mijn naam is Lien. Ik heb gezien dat je drama en queen hebt overleeft.'
Mary glimlachte.
'Half,' daardoor verscheen er een brede grijns op Lien's gezicht.
Leuk, dacht Mary, eindelijk een normaal iemand.

'Tss, ze durven wel eens te overdrijven. Hij is best oké, behalve dan dat hij steeds kwaad kijkt. Maar let toch maar op met hem. Je weet maar nooit.'
Mary glimlachte. Dit meisje had haar echt opgefleurd.
Toen ze uit de toiletten waren vertrokken, waren ze meteen naar de speelplaats gegaan om er rustig ergens te gaan zitten. Ze hadden gezellig gepraat. Blijkbaar hielden ze van de zelfde dingen. Ze woonde zelfs in dezelfde buurt dus konden ze fijn met elkaar naar huis lopen.
Plots werd er op Mary haar schouder getikt. Ze draaide haar hooft en keek recht naar de lange benen van Derek.
'Hi, is er iets?'
Hij haalde zijn schouders op.
'Heb jij misschien de sleutel, I forgot mine.'
'Oh natuurlijk, wait.'
Lien bracht haar hoofd dichter naar die van Mary.
'Is dat jouw broer,' fluisterde ze nogal opgewonden. Mary grinnikte.
'Ja, en?'
'Hij. Is. Hot!'
Mary grinnikte. Plots trok Lien grote ogen op.
'Wacht, jullie zijn een tweeling?'
Nu grinnikte Derek ook.
'Hier heb je ze, bye.'
'Bye Mary and...'
'Lien,' zei Lien vlug.
'Oké Lien, bye.'
Hij lachte lief en vertrok. Mary grinnikte weer toen ze Lien haar gezicht zag.
'Jullie lijken echt sprekend op elkaar.'
'Dat heb je met een tweeling.'
Nu schoten ze alle bij in de lach. Het pauze moment was veel te rap voorbij.