'Wauw, dit ziet er eng uit,' mompelde ze tegen zichzelf.
Voorzichtig bladerde ze door het boek.
'Moet jij niet gaan eten?'
Ze schrok op en liet daardoor bijna het boek vallen. Voorzichtig draaide ze zich om. Hij was het. Ze probeerde haar gezicht zo neutraal mogelijk te houden maar ze kon voelen dat ze bloosde.
'Ik heb geen honger,' zei ze terwijl ze het boek weg legde. 'En dit ziet er veel interessanter uit.'
'Ik zou ook geen honger hebben als ik hier naar keek,' hij grinnikte.
Wacht.
Ze keerde haar hoofd en keek hem aan. Hij grinnikte!
'Ik wist niet dat jij kon lachen?' Fronsend keek hij haar aan.
'Het zal wel.' Hij draaide zich om en stond op het punt om te vertrekken toen plots: 'Mag ik je iets vragen?'
Verbaast draaide hij zich om.
'Wat,' antwoordde hij.
'Wat is hier gebeurd? Ik bedoel, toen ik hier net aankwam zaten er een hele hoop leerlingen te huilen en tegen de leraren te roepen. Waarom?'
Hij zuchtte en keek haar even aan. 'Wil je het echt weten,' vroeg hij. Mary knikte terwijl ze recht in de jongen zijn ogen keek. 'De baas van het sportteam is vermoord. De school denk dat één van de leerlingen dat op zijn geweten heeft, omdat er foto's bij hem op het bureau lagen. Ik kan je dit vertellen,' zijn gezicht stond duister. 'Het zag er niet fraai uit.' Daar dacht ze even over na.
'Wacht, hebben ze die foto's laten zien? Wat voor een school is dit? Dat kun je toch niet zomaar doen.' ze trok een vies gezicht.
'Welkom in het zotten kot.'
Toen vertrok hij.

'Ieuw Mary, je moet echt uit zijn buurt blijven. Hij is wat je noemt een freak.'
'Hoezo,' vroeg ze verbaast.
Nadat hij was vertrokken, was ze maar naar de refter gegaan. Vreemd genoeg mocht ze al meteen bij de mode tutjes aan tafel zitten. Ach, voor één keer kan het geen kwaad, had ze gedacht. Maar ze had er spijt van. Ze zaten haar alleen maar te verwijten dat ze met die jongen optrok. Ze wist niet eens zijn naam.
'Hoe heet hij trouwens,' vroeg ze.
'Maakt dat wat uit? Oeh en nu je het toch zegt, je weet onze namen nog niet.' ze begon hard te giechelen, wat best vervelend was.
'Ik ben Stella,' zei ze terwijl ze haar blonde haar naar achteren zwiepte. Eerlijk toegegeven, ze was heel mooi. Ze was bijna perfect. 'Dit is Hellen,' ze wees naar het blonde meisje met een beetje een te grote neus. Ze glimlachte en zwaaide met haar hand. Mary knikte. 'En dit is Lola,' deze keer wees ze naar het meisje met een frons op haar gezicht. Zij knikte alleen maar. Haar ogen stonden triest.
'Wat is er,' vroeg Mary aan het meisje. Lola hief haar hoofd. Ze opende haar mond maar er kwamen geen woorden uit. Opeens begon haar lip te trillen en er biggelde een traan over haar warm. Geschrokken keek Mary haar aan.
'Heb ik iets verkeerd gezegd?'
Het meisje stond recht en liep weg.
'Lola, wacht,' riep Hellen haar na toen ze haar volgde.
Verbaast keek Mary hen aan.
'Kom,' zei Stella, 'het is niet jouw schuld.' Ondertussen waren ze op weg naar de toiletten. 'Gisteren hebben we gewoon iets gruwelijk ontdekt. Ken, de leider van het sportteam,' ze keek om zich heen en begon nu veel zachter te praten. 'Hij is vermoord,' er ontsnapte een snik uit haar keel, 'op een gruwelijke manier. Ik zal je de details maar besparen. Het was gruwelijk.'
Marty knikte. Dat had die jongen ook al verteld.
'Het punt is, Ken en Lola waren al heel lang samen. Het zal lang duren voor ze het heeft verwerkt.' Mary slikte. Arme meid, dacht ze. Stella opende de deuren en samen liepen ze naar binnen. De ruimte zagen er best proper uit. Als je binnen kwam stonden aan je linkerkant tegen de muur een stuk of tien hokjes. Rechts stonden de wasbakken. De muur was bedekt door een enorme spiegel. Lola had zich verstopt op één van de toiletten. Je kon haar horen snikken. Tevergeefs probeerde Hellen haar te troosten.
'Ze hadden die foto nooit mogen laten zien,' zei Stella terwijl ze haar tasje opende om haar make up bij te werken.
'Alsof hij zich vrijwillig zou gaan aangeven,' zei hellen boos.
'Misschien moeten wij ze een tip geven.' Stella grijnsde sluw.
Mary zette grote ogen op.
'Weten jullie wie dat deed.'
Stella draaide haar hooft en keek haar nu recht aan.
'Is het niet logisch. Iedereen hield van Ken, iedereen
behalve...,'
'Behalve die freak,' vervolgde Lola die nu uit het hokje was gekomen.
'Maar dat wil toch niet zeggen dat hij het is geweest.'
Verdedigde Mary hem.
'Wie anders,' kaatste Lola terug terwijl ze zichzelf terug fatsoeneerde.
'Ik geef je één tip,' vervolgde Stella toen iedereen uit de toiletten vertrok.
'Blijf uit zijn beurt of je overleeft het hier niet.'
'Waarom niet,' vroeg Mary. 'Wat heeft hij dan gedaan want ik bedoel maar, zijn uiterlijk is het toch niet,' zei Mary verlegen.
Stella keek haar vies aan maar knikte toen.
'Oké, hij is niet verkeerd. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij knap is,' de meisjes achter haar knikte toegefelijk.
'Het is hoe hij doet,' ging Stella verder. 'En dan nog niet te vergeten zijn obsessie voor die vreemde tuigen. Kijk weer een voorbeeld dat hij het geweest kan zijn.' triomfantelijk keek ze naar haar vriendinnen die enthousiast mee knikte. Mary rolde met haar ogen. Plots zag ze hem. Hij stond tegen de muur geleund. Net toen ze wouw zeggen dat ze weg ging, om stiekem naar hem toe te gaan natuurlijk, zag Stella hem ook.
'Kom Mary, het ding kijkt naar ons.' ze begon hard te schaterlachen. Voor Mary iets kon zeggen sleurde ze haar al mee. Een laatste keer draaide ze zich naar hem om.
Hij had een duistere blik in zijn ogen.