*vanuit Liam*

Met een hart dat veel te snel klopte, rende ik de trap op.

De badkamerdeur was op slot, dus klopte ik tweemaal rustig op de deur.

"Danee? Kun je de deur open doen?" vroeg ik zacht.

De deur werd van het slot gehaald en ging langzaamaan open.

"Hé, wat is er?" vroeg ik zacht, toen ik haar betraande gezicht zag. Meteen sloeg ik mijn armen om Danee heen en trok haar dicht tegen me aan.

"Liam, ik moet je iets vertellen," zei ze zacht. Haar stem trilde van het huilen.

"Vertel maar, ik luister altijd, zolang je dat maar weet," antwoordde ik, haar nog altijd knuffelend.

"Ongeveer twee weken nadat je weg was, ben ik zeven kilo afgevallen. Eerst kon ik gewoon niet eten, en daarna wilde ik het niet meer. Toen mijn ouders het begonnen te merken, kon mijn maag er al niet meer tegen. Ze stuurden me naar de dokter, en die zei dat ik anorexia had..." Haar zachte stem brak bij ieder woord dat ze sprak, en dat begreep ik goed.

"Ik had het je eerder moeten vertellen, maar ik durfde het niet."

"Het is al goed. Ik ben blij dat je het nu verteld hebt, en we komen hier samen doorheen, dat beloof ik je," zei ik zacht, en kuste haar voorzichtig op haar voorhoofd.

"Dankje Liam. Je bent geweldig," fluisterde Danee, terwijl ze me een kus op mijn wang teruggaf.

"Kom, dan gaan we naar beneden toe. Het is tenslotte feest," zei ik, en pakte haar hand vast.

Beneden aangekomen zag ik dat Chris met Eva zoende.

"Nu hebben Chris en Luke ook allebei een vriendin," zei ik lachend tegen Danee. Ze lachte met me mee, en ik trok haar mee naar de dansvloer.

Het liedje Arms van Christina Perri stond op, en ik wist zeker dat het geen toeval kon zijn.

"You put your arms around me and I'm home!" zong ik voor Danee, die glimlachte en begon te blozen.