*vanuit Mila*

De hele nacht lag ik er wakker van dat ik eigenlijk met Luke mee zou gaan naar Australië.

Aan de ene kant wilde ik ontzettend graag met hem mee, omdat ik niet zonder hem kon, maar aan de andere kant... zonder Marlie en de rest kon ik ook niet.

"Hé, wat is er toch?" vroeg Luke bezorgd, die wel merkte dat ik niet sliep.

"Dat ik zo graag met je mee wil naar Australië, maar ook niet zonder mijn vrienden en familie hier kan..." fluisterde ik, terwijl er een traan over mijn wang liep.

Luke trok me nog dichter tegen zich aan en knuffelde me.

"Je hoeft niet mee te gaan," fluisterde Luke verdrietig.

"Maar ik kan niet zonder je, ik ben pas weer vrolijk sinds jij hier bent. Nog eens zo lang zonder jou houd ik niet vol!" snikte ik, terwijl ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden.

"Je hoeft ook niet meer zo lang zonder mij te leven. Dat beloof ik je. We kunnen toch ook samen hier gaan wonen?" stelde Luke voor.

Het was ontzettend lief van hem dat hij hier wilde komen wonen, zodat ik mijn vrienden en familie niet hoefde te missen. Maar aan de andere kant wilde ik dat niet, dan zou hij zijn familie, vrienden en band moeten missen, alleen omdat ik nu huilde.

"Nee het hoeft niet, ik ga gewoon mee naar Australië." En daarmee was het besloten. We zouden naar Australië gaan, en ik moest er alvast aan denken wat ik mee zou nemen.