*vanuit Danee*

Het was inmiddels al laat in de avond, en Deveny, Sean en Chris sliepen al een tijdje. Luke zou bij vrienden blijven slapen, en Leonie en Craig waren nog steeds in het restaurant.

"Zullen we een film gaan kijken?" stelde Liam voor. Ik knikte instemmend en samen zochten we een film uit.

We kozen uiteindelijk voor The Final Destination 1. Liam zette de film aan en we gingen dicht bij elkaar op de grote bank liggen.

"Is het niet saai als je hier in je eentje bent?" Vragend keek ik hem aan.

"Jawel, ik heb niet voor niets vier honden gekocht hè?" zei Liam, terwijl hij plagend zijn tong uitstak.

"Ik heb je echt heel erg gemist Liam," fluisterde ik, terwijl ik hem even verlegen aankeek.

"Ik jou ook lieve schat, ik jou ook," fluisterde hij terug, terwijl hij zijn armen om me heen sloeg.

Mijn hart begon steeds sneller te kloppen, en ik legde mijn hoofd liefdevol op Liam zijn borstkas.

Ik hoorde, en voelde dat ook Liam zijn hart sneller klopte dan normaal.

Zo vielen we uiteindelijk in slaap, en geloof me, het sliep heerlijk.

De volgende ochtend werd ik wakker, en vroeg me meteen af hoe ik het twee jaar lang vol had kunnen houden om zonder hem te leven. Om niet in zijn beschermende, sterke armen te kunnen slapen. En om enkel via Skype of Whatsapp met hem te kunnen praten.

Wat ik wel wist, was dat die twee jaren de moeilijkste jaren van mijn leven waren tot nu toe.

Liam keek me aan met een brede lach op zijn gezicht, en ik lachte gelukkig terug.

"Waar dacht je aan?" vroeg hij, terwijl hij me uitdagend aan probeerde te kijken.

"Aan hoe moeilijk de afgelopen twee jaar waren zonder jou..." fluisterde ik zacht, en slikte even.

"Hé, dat laten we echt niet meer gebeuren. Lieve schat, ik kan niet zonder jou, dat weet je toch." Zijn stem klonk zacht, maar oprecht.

Voor de miljoenste keer werd ik er weer aan herinnerd hoeveel geluk ik had met hem.

"Maar nu is het echt tijd om mijn haren te gaan borstelen," zei ik plagend.