~Hoofdstuk 6~
'EHBO! Jij bent EHBO?' Woedend trekt hij zijn zwaard en wijst ermee naar mijn borst. 'Ik zei dat vrienden me zo noemen.'
Onschuldig steek ik mijn handen op ten teken van overgave.
Zijn ijzige blik doet me rillen en ik wiebel ongemakkelijk. Dat ziet hij en trekt geïrriteerd zijn wenkbrauwen op.
'Wat moet je hier?'
Lekker aardig. Weet je, ik kan best zonder dit ijskonijn. Wie denkt hij wel wat die is? Prins achterbakse noodle. Ik proest door mijn gedachten en steek mijn kin omhoog.
'Mijn naam is Pearl Harper, dochter van de man die dit spel heeft gemaakt.' In een flits staat hij achter me en legt zijn zwaard op mijn hals.
'Geef me één reden om je nu niet te doden.' Zijn stem is dreigend en vervormd door woede. Buiten adem knipper ik wild met mijn ogen.
'Ik heb je niets misdaan.'
Het kwam er een beetje beverig uit. Een vreugdeloos lachje klinkt van achter me en het mes verstrakt. Zweet glijd langs mijn nek naar mijn rug. Met mijn ogen zocht ik de zijne.
'Alsjeblieft vermoord me niet.'
Zijn ogen verstrakken, zijn lichaam spant zich aan en ik sluit mijn ogen. Met een zucht trekt hij zich terug en ik puf opgelucht.
'Jij hoort hier niet. Je brengt iedereen in gevaar.'
Excuseer me! Misschien kunnen ze zo tegen me praten in de echte wereld maar hier laat ik niet zomaar over me heen lopen.
Boos sla ik mijn armen over elkaar en knijp mijn ogen samen.
'Ik vorm geen bedreiging voor wie dan ook. Het betekend niet dat jij me niet mag dat de rest dat ook niet doet.'
Hij grinnikt en draait zijn zwaard losjes in zijn hand. Een paar keer springt hij op en neer en gaat dan in een aanvalshouding staan. Met gebogen benen, gestrekte armen met zijn zwaard er in en een geconcentreerde gezicht gromt hij.
'Maak dat je weg komt.'
'Ik weet niet of je het door hebt maar deze strijd...' ik wijs van hem naar mij. 'Is niet echt eerlijk.'
Met een luide kreet rent hij op me af. Ik kan nog net opzij springen voor ik wordt doorboord door zijn zwaard. 'Je bent gek!'
Ik kijk hem kwaad aan en buk om zijn slag te ontwijken. Evan snuift en spuugt op de grond. 'En jij noemt jezelf een speler?'
Beledigd door zijn woorden raap ik een stok op en kras met mijn tanden. 'Dat neem je terug!' Ik haal naar hem uit.
Hij is helemaal niet verrast door mijn actie en pareert mijn slag. Met een nieuwe slag weet ik hem naar achter te lokken. Even denk ik dat ik hem heb tot hij een schijnbeweging maakt en er zo voor zorgt dat ik een tik op mijn billen krijg.
Gefrustreerde slak ik een kreet en draai om mijn as. Een gemene glimlach lag op zijn lippen.
'Nog eens.' Ik ben helemaal niet onder de indruk van zijn acties en negeer zijn woorden.
'Val dood.' Ik draai me om en stamp weg. Mijn arm wordt vastgenomen en hij trekt me tegen zijn borst.
'Nooit je rug naar je vijand draaien.' Zijn greep is als een bank schroef. Hoeveel ik ook worstel, niets zorgt dat hij me loslaat.
'Laat los!'
'Haal me hier uit.'
Ik verschrik en draai mijn hoofd naar hem toe. Zijn ogen staan droevig en zijn gezicht is asgrauw. Meteen stop ik met worstelen. Ik heb nog nooit iemand gezien die er zo slecht uitzag.
'Wat is er aan de hand?'
Evan zucht verdrietig en laat me los. Hij zag er verloren uit.
'Wat is er?' Ik stap naar hem toe maar hij zet er tegelijk een naar achteren en houd zijn handen op ten teken dat ik niet dichterbij moest komen.
'Blijf waar je bent.'
'Brander ik-'
'EVAN!' Hij schreeuwt zijn naam en ik krimp in elkaar van schrik.
'Het is Evan!'
'Okeeee... Evan, ik wil je helpen. Wat is er aan de hand?'
'Je kúnt me niet helpen!' Hij gooit zijn zwaard weg en begint te ijsberen. Zijn handen gaan naar zijn haar en hij trekt er aan.
Behoedzaam wandel ik dichterbij. 'Als je het me niet verteld dan weet ik het niet.' Nijdig stopt hij en kijkt me aan met vuurspuwende ogen.
'Oh ja? Kan je me redden? Kan je me naar huis brengen? Kan je me uitloggen?'
—————-——————————————
Sh*t! Weer gedaan... snel naar de volgende! Bedankt dat je al zo ver bent.
Dan wil ik even wat zeggen...
Ik wil mijn steun tonen voor de slachtoffers van de wateroverlasten over het land. Ik steun iedereen die problemen heeft gekregen van deze tragische gebeurtenis. Ook doneer ik geld in zo veel mogelijk acties die helpen en die vrijwillig mee.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top