Een grote cirkel stond in het midden van de ruimte. Daar rond stonden hologrammen met poppetjes in. 

Allemaal karakters van een game. Mijn vaders game. 

Vol fascinatie kijk ik naar een meisje met een bijl. 

Zo anders, maar toch zo echt. 

Mijn hand glijd er doorheen en komt aan de andere kant terug uit. Voor ik het doorheb klinkt er een gil en draai ik me verschrikt om. 

Één van de hologrammen, een jongen, ligt op de grond en verdwijnt. Onderaan staat het getal 12:00. 

Wat is dat? Ik kijk naar een ander poppetje en zie nog een getal. 16:05. 16:06, 16:07... Bij elke seconde komt er een getalletje bij. 

Is dat een timer? Telt die hoelang ze in het spel zaten? 

Er klonk nog een gil en ik spring op. 14:54. Bij elke nieuwe seconde gaat er wel iemand dood. 

Niemand haalt de 30 minuten.

Hoofdschuddend loop ik verder. Tot er iemand in het zicht komt. 

De karakter heeft bruin haar wat wordt bedekt door een donkergroene kap. Een plukje valt voor zijn ogen en hij houd een lang slank zwaard vast dat angstaanjagend scherp uitziet. Hij heeft een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht en kijkt in de verte. 

Wat we het meeste integreerde was zijn teller. 47.30400 seconden. Ik pak snel mijn gsm en reken het uit. 

Delen door 24, delen door 60, delen door 365 is... 9. 

Hij zit er al 9 jaar in! Ik lach en schud mijn hoofd. 

Ongelooflijk. 

Bewonderend voor loyaliteit loop ik naar de gigantische cirkel in het midden. 

Als ik in het midden sta vervaagd alles en komt er een teller voor me. 00:00. Dan komt er een balkje en ik typ mijn naam. Even gebeurt er niet tot ik licht word in mijn hoofd en alles verdwijnt.

Mijn zicht wordt scherper en verward kijk ik rond. 

Ik ben niet meer in het gebouw! Ik zit in het spel! 

'Welkom Pearl Harper, Player 7.' Ik heb zelfs een eigen stem in mijn hoofd! 

'Je bevind je op Dragon Fighter of Heaven terrein. Je moet opzoek naar een wapen.' Oké, een wapen. 

Eens zien. 

Ik kijk om me heen en verschrik me als er een icoontje op mijn arm verschijnt. Het is een blauw vraagteken. 

Ik klik er op en er komt een tekst te voor schijn. 

Zoek EHBO. 

EHBO? Denkt mijn vader dat ik nu al gewond ben? Wat een vertrouwen! 

Ik loop naar het bos en trek wat gras uit. Het voelt zo echt! Goed gedaan pap! 

Een brul haalt me terug bij mijn positieven. Ik kijk op en zie een donkere schaduw rondcirkelen. Verschrikt spring ik uit het zicht. 

'Stemmetje! Wat moet ik nu doen?' Er komt geen antwoord en ik vloek. Ik ren van boom naar boom en stop alleen als ik de schaduw over de grond zie glijden. Mijn hart zit in mijn keel en ik hoor het bloed door mijn oren gonzen. 

Shit! Dit is wel echt eng. 

Het wezen verdwijnt en ik zucht. Als ik een stap vooruit zet komt er een vlaag vuur op me af en laat ik me op mijn buik vallen. 

'Verdomme draak! Geef me wat voorsprong!' ik spring recht en ren zo hard ik kan de andere kant op. Struiken schudden en de vogels zijn gestopt met fluiten. Voor me strekt zich een dorp uit en ik juich. 

Te vroeg want er springt een groot geschubt reptiel voor me en ik kijk op. Oh nee, oh nee, oh nee! Ik spring opzij en ren naar het dorp. 

'Help!' Mensen kijken verschrikt op en sperren hun ogen open als ze de draak zien. 'Help dan toch! Iemand?' Ik piep en kijk achter me. 

Ik adem in, net zoals mijn vriend Vlammie en sluit mijn ogen. Ik verwacht te worden geroosterd maar voel alleen een hete windvlaag. 

Voorzichtig kijk ik op en zie iemand voor me staan. 

Zijn cape heeft hij voor zich gehouden en ik zie dat de vlammen er niet doorschroeien. 

De draak gromt net als de jongen en beide rollen samen over de grond. 

Na een paar seconde ligt het beest stil en staat de jongen op terwijl hij zijn broek afstoft. Met een schok zie ik wie het is. 

Het is de jongen die hier al 9 jaar vast zit. Hij loopt naar me toe, trekt zijn kap of en kijkt me minzaam aan. 

'Mijn naam is Evan Houst Bander O'Neil maar mijn vrienden noemen me EHBO.'

————————————————————