Evan

Pearl en ik blijven doodstil. Gevangen in elkaars ogen.

Onuitgesproken boodschappen komen binnen en worden terug verstuurd.

Was je helemaal gek geworden!

Ik deed wat ik moest doen.

Je kon wel dood zijn! Ik dacht dat je dood was!

Maar ik ben niet dood, ik ben nog steeds bij je. En we zullen nog steeds samen deze wereld verlaten.

Dan rent Pearl naar me toe en springt in mijn armen.

Ik leg mijn hand op haar achterhoofd en druk haar stevig tegen me aan.

Ze trekt zich iets terug en slaat me na elk woordje op mijn schouder.

'Doe. Me. Dat. Nooit. Meer. Aan!'

Dan trekt ze mijn gezicht naar haar toe en sluit ik mijn ogen.

Een donderslag onderbreekt ons voor we elkaar kunnen kussen. 

We schieten overeind.

Pearl grijpt mijn hand en strekt haar rug. Helemaal de krijger dat ze is.

De scheur bevindt zich net achter de berg, dus we zouden eraf moeten springen om erdoorheen te kunnen.

Ik laat mijn hoofd zakken en sluit mijn ogen.

Dit was het alles beslissende moment.

We hadden maar een kans. Zodra we springen zouden we of thuis zijn, of te pletter vallen.

Ik kijkt naar mijn reisgenoot.

Toen ik haar voor het eerst ontmoette kon ik haar niet uitstaan. 

Nu zou ik nooit meer zonder haar kunnen.

Pearl verstrakt haar grip op mijn hand en geeft me een klein knikje. Ze was ook klaar.

Ik sla mijn arm om haar middel, trek haar naar me toe en kijk haar diep in haar prachtige ogen.

'Ik hou van je Pearl Harper.'

Pearl begint te stralen en legt haar vlakke hand op mijn wang.

Dan laat ik haar los. Pearl fronst.

Mijn vinger streelt haar wang en ik print elk detail in mijn geheugen van haar.

Dan pak ik haar op en ren met haar in mijn armen naar de rand. Vlak voor de afgrond stop ik en gooi haar de lucht in. 

Pearl schreeuwt mijn naam voor ze verdwijnt in een felle lichtflits en mij hier achterlaat. 

De scheur is te ver om te bereiken als we springen. 

Één iemand zou hier maar vandaan kunnen.

De ander bleef hier voor altijd achter.

Mijn hoofd zakt naar beneden en ik val op mijn knieën. 

'Vaarwel Pearl.'

Dan begin ik te huilen.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pearl

Licht verblind me.

Dan zie ik weer.

Ik lag op het platform. Bibberend kom ik overeind en kijk verdwaast om me heen.

Ik was thuis.

'P-Pearl?'

Mijn moeder komt naar me toe. Ongeloof en vreugde staan op haar gezicht.

'Mama,' fluister ik en begraaf me in haar armen.

Zo zaten we tot we allebei in slaap vielen in elkaars armen.

1 week later

Ik was in de tijd dat ik in het spel zat 18 geworden.

Mijn moeder wilde een groot feest geven, maar daar zag ik vanaf.

Ik miste Evan. 

Zodra ik erachter kwam dat hij niet uit het spel kon, kwam ik drie dagen niet meer uit bed.

Toen stond ik op, kleedde me aan en ging de deur uit.

Een paar uur later kwam ik terug thuis en had ik een tattoo op mijn ribben met de initialen "EHBO".

Tegenwoordig draag ik lenzen en mijn haar kwam nu nog maar tot net onder mijn schouders.

Niemand noemde me nog een "outsider".

Ik was Pearl Harper, en ik was een vechter.

2 weken later

'Pearl!'

Ik kijk om en glimlach naar mijn vriendin. Lexy was nieuw gekomen in deze school toen ik nog weg was. Ze werd gepest en durfde met niemand te praten.

Tot ik terugkwam.

Nu durft niemand Lexy meer te pesten. Daar heb ik persoonlijk voor gezorgd.

'Hé! Je bent zo enthousiast vandaag!'

'Ja! Zin om lang te komen vandaag? We gaan gamen.'

Ik krimp in elkaar en schudt mijn hoofd. Lexy slaat haar hand voor haar mond.

'Oh, het spijt me! Ik vergeet het ook altijd!'

Ik glimlach. 'Het geeft niet Lexy, het is ook een rare situatie.'

Ik haal mijn boek boven en blader erdoor. Sinds ik terug ben, heb ik een nieuwe hobby gezocht en ik kwam erachter dat lezen net zo leuk is als gamen.

Misschien we net iets leuker.

'Oh dat was ik nog vergeten. Geef me je telefoon eens.' Lexy steekt haar hand uit zonder te op te kijken van haar tas waarin ze druk zit te rommelen.

Ik pak mijn telefoon en leg die op haar hand. Net op het moment dat Lexy een papiertje boven haalt.

Ze begint druk in te tikken en dan geeft ze hem me terug. Ik kijk op het scherm en zie dat ze een nieuwe app erop heeft gedownload.

'Wattpad?'

Lexy knikt hevig. 'Het is heel cool en heel veel mensen schrijven er verhalen op. Zo hoef je niet meer met die papieren boeken rond te lopen.'

Ik druk mijn boek tegen mijn borst en klik de app open.

Eerst maak ik een account aan en dan begin ik de app te verkennen.

Lexy en ik beginnen te wandelen en ondertussen wijst Lexy me allemaal dingen aan.

'Je kunt misschien je eigen verhaal maken! Iedereen zal je verhaal willen lezen!'

Ik rol met mijn ogen. Dan klikt ze iets aan en begint ze een titel te bedenken. 

Ik lach zonder op te kijken en bots tegen iemand op.

Hard val ik op de grond en mijn spullen vliegen alle kanten op.

'Sorry,' zegt een zware stem en een hand strekt zich voor me uit. Er was iets aan die stem dat mijn hele wezen deed verstrakken. Mijn ogen dwalen omhoog over de goed gebouwde jongen.

Zijn lange benen steken in een blauwe jeans en met een bruine riem. Hij draagt een wit katoenen hemd waardoor zijn brede schouders goed uitkomen. 

Volle lippen plooien zich in een oogverblindende glimlach en net boven zijn scherpe jeukbeenderen glinsteren de groenste ogen die ik ooit heb gezien. 

Een dikke pluk bruin haar valt voor die ogen en hij hapt naar adem. 

Ik weet wie hij is.

Zijn naam is het eerste waaraan ik denk als ik 's morgens opsta en het laatste wat ik hoor als ik 's avonds ga slapen.

Ik leg mijn hand in de zijne en een schok schiet door mijn arm. Alsof mijn lichaam de connectie legt tussen hem en de jongen in het spel.

'Evan.' Zijn naam komt fluisterend van mijn lippen.

De jongen opent zijn mond en sluit hem dan weer.

Dan knikt hij alleen maar.

'Maar hoe?' Ik raak zijn arm aan en dan zijn schouder. Als om te kijken of hij niet een illusie is. Misschien werd ik wel gek van het gemis.

Maar Evan verdwijnt niet, hij staat hier. Een toonbeeld van schoonheid.

'De draken, ze...' Maar Evan maakt zijn zin niet af, hij trekt me naar zich toe en drukt zonder aarzelen zijn lippen op de mijne.

De wereld verdwijnt om me heen als ik mijn ogen sluit en tegen hem aan smelt. 

Evan drukt me tegen zich aan, maar toch is het niet dicht genoeg. Nooit genoeg.

Ik wil meer en meer en meer.

Ik adem zijn geur in, proef zijn smaak op mijn tond en voel zijn lichaam tegen het mijne.

Uiteindelijk stoppen we met kussen, maar we laten elkaar niet los.

Ik hef mijn hand en leg hem op zijn wang. Zoals ik toen ook had gedaan.

Deze keer aarzel ik niet om het te zeggen.

'Ik hou van je.'

Evan sluit zijn ogen en een traan glijdt over zijn wang. Dan kust hij me weer.

Deze was zachter, alsof hij zichzelf wilde laten weten dat dit echt was. En ik liet hem doen.

Ik had hem eindelijk terug. 

En ik zou hem nooit meer verliezen.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

8 jaar later

'Heb je de tas?'

Evan kijkt wild om zich heen en verdwijnt in onze keuken.

'Ik weet zeker dat hij hier ergens lag,' schreeuwt mijn man door het huis.

Ik schudt mijn hoofd en leg een hand op mijn gezwollen buik.

'Ze staat op het punt om te komen hoor,' roep ik voor te lachen.

Evan begint te vloeken en rent naast me voorbij. Hij gooit de kleding overhoop die hij daarstraks nog mooi had opgevouwen.

Ik lach. 'Lieverd, niet zo stressen. Dat is niet goed voor de baby.'

Evan werpt me een boze blik en wijst naar de bank. Ik laat me erop zakken en de pijn in mijn rug wordt al wat minder. 

Het wordt tijd dat dit kleine monstertje eruit komt. 

Evan komt de trap af rennen met in zijn hand de babytas geklemt. 

Buiten adem heft hij hem op om te laten zien dat hij het heeft gevonden.

Ik klop op de bank naast me en kruip tegen mijn man aan. Hij slaat zijn arm om mijn middel en legt zijn hand op mijn buik. Net boven die van mij.

Zacht strijken zijn lippen tegen mijn voorhoofd.

'Ik hou van je.'

Ik grijp zijn T-shirt beet. Het blijft altijd fantastisch om te horen dat dit magisch wezen van mij houdt.

'Ik ook van jou.'

'Heb je tegen Lexy gezegt dat ze de directeur op de hoogte brengt?' Evan maakt cirkeltjes met zijn hand op mijn buik. 

'Ja, de klas is ook al op de hoogte.'

Evan kust me op mijn wang. 'Juffrouw Pearl die een kindje krijgt.'

Ik lach zonder geluid. Mijn kindjes in het klasje waren net zo enthousiast als wij dat ik in verwachting was.

Hun tekeningen hangen boven de koelkast te pronken.

 Evan had het niet veel beter. Hij kreeg allemaal felicitaties van zijn cliënten. 

'Hoe gaat het met dat jongetje dat verslaafd is aan gamen?'

Evan had een paar jaar geleden zijn diploma gehaald en is psycholoog geworden. Tegenwoordig deelde hij ons verhaal tegen de mensen die het nodig hadden.

Ik had het mijne op wattpad gepubliceerd.

'Nog hetzelfde, maar hij komt er wel.'

Evan slaat vastberaden met zijn vuist op zijn been. Hij mocht normaal niets zeggen over zijn cliënten, maar dit jongetje kwam te dicht bij zijn hart.

Het deed hem denken aan zijn vroegere zelf.

'Natuurlijk komt hij er wel. Daarbij ga jij hem helpen.'

Evan zucht en geeft me nog een laatste kus voor hij rechtstaat.

'Kom, er moet een baby worden geboren.'

Hij neemt de tas en gaat ervandoor om mijn schoenen te halen. 

Met behendige vingers strikt hij mijn veters en geeft dan een stevige kus op mijn buik.

'Tot strakt, lieve Rosalie Houst Bander O'Neil.'

Hij helpt me recht en hand in hand lopen we de deur uit.

Op weg naar ons volgende avontuur.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het is eindelijk zover, het verhaal van Pearl en Evan is eindelijk verteld.

Het heeft me veel te lang geduurd om het af te schrijven, maar nu ben ik blij dat het toch gebeurt is.

Nu is er niets meer te zeggen, behalve...

To be continued