Pearl

Ik heb niet de tijd om te verwerken wat ik net had gezien, want het volgende moment zijn we alweer ergens anders.

De lagere school ziet er nog precies zo uit als toen ik er zat. Lokaaltjes staan opgesteld naast elkaar en zijn versierd met kleurrijke versieringen die handgemaakt zijn door de leerlingen zelf.

Kleine ik rent de deur uit met in haar hand een porseleine kopje.

Mijn hart stopt even met kloppen. Herinneringen overspoelen me, en ik weet wat we zullen zien.

Ik sluit mijn ogen, niet in staat om het nog eens te kunnen ervaren.

'Hé! jij daar!'

In mijn gedachten zie ik de jongen grijnzen. 

'Wat heb je daar?'

Kleine ik steekt haar handjes uit met het  porseleine varkentje in het. Nu het hard was kon het worden ingepakt en als cadeau worden gemaakt voor mama. Alleen waren mijn handen vol met blaasjes en op mijn arm zit uitslag.

Dat was het moment dat ik erachter kwam dat ik allergisch was voor porselein.

De jongen trekt een vies gezicht en slaat het beeldje uit mijn handjes. Het valt luid kletterend aan stukken. Tranen verschijnen in mijn ogen en ik kniel om de stukken op te rapen.

De jongen pakt een stukje glas en grijpt dan mijn hand.

'Je bent aan het schimmelen, Laat mij je helpen,' zegt hij, voor hij het stuk glas onder de huid van mijn hand duwt. 

Ik snak naar adem, fantoompijn schiet door mijn hand.

Kleine ik jammerd wanneer de scherf een lange lijn over mijn handpalm maakt.

Rennende voetstappen weerklinken door de hal en de jongen verdwijnt even snel als dat hij gekomen was.

De juffrouw hapt naar adem en grijpt het armpje om me weg te sleuren bij de scherven. Ze ziet de snede in mijn hand en schudt teleurgesteld naar me. Dan wijst ze met een vinger dat ik weg moet gaan en begint alles op te ruimen.

Dan wordt alles weer wazig.

Ashla is als laatste. Het duurt langer om bij een herinnering te komen dan bij die van Evan en mij. Toch verschijnt er eentje na een tijdje. 

In tegenstelling bij die van ons, is Ashla wel volwassen. Ze staat voor een grote, brede man en strekt stokstijf haar rug. 

Haar haar was hier korter met een blauwe schijn in. 

'Jullie zijn hier allemaal samengekomen om de beste sluipmoordenaars van deze wereld te worden. Dus alleen de beste zullen slagen.'

Ik verstijf en mijn hand om het kristal verstrakt. Ook Evan is rechter gaan staan. Zijn ogen zijn strak op de oude Ashla gericht.

'Zien jullie dit?' De man stopt even met de rij rekruten voorbij te lopen en houdt een papiertje vast.

'Hier staan de namen op van de gelukkigen.'

Naast me zucht de echte Ashla en als ik me omdraai, zie ik haar met haar ogen rollen

'Colin, Timmithy, Katara, Cécile, en Danté.'

Oude Ashla's blik wordt donkerder en haar handen ballen zich tot vuisten naast haar zij.

Uit het niets springt ze op de commandant af en slaat hem keihard in het gezicht. Er ontstaat commotie, maar oude Ashla is niet te stoppen.

Dan grijpen wachters haar beet en trekken haar van de man af.

De man blijft doodstil liggen, zijn ogen gericht op de hemel. Voor eeuwig starend naar het blauw.

En we verdwenen weer.

Eindelijk is het gedaan en staan we allemaal terug in de grot. Evan ademt gejaagd in en uit en richt zijn vurige blik dan op Ashla die er losjes bijstaat.

'Je bent een huurmoordenaar.'