Pearl

Het meisje voor me had grote grijze ogen. Alsof ze een hert was dat in de koplampen van een auto keek. 

Een zwarte bril neemt het bovenste gedeelte van haar gezicht in beslag. Haar lippen, de onderste iets dunner dan de bovenste stonden een stukje open waardoor de twee rechte, witte tanden zichtbaar werden. 

Dik zwart haar omlijstte haar bleke huid en het meisje knipperde verdwaasd met haar ogen.

Dat ben ik. Pearl Harper. De niemand, de nerd.

De... slik, "outsider".  

Het meisjes gezicht in de spiegel vertrekt van afkeer. Ik zucht en was mijn handen zonder nog een blik op mezelf te werpen.  

'Pearl!' Mijn moeders stem komt vanonder de trap en ik kreun. 

Mijn moeder, een slanke vrouw dat eruit ziet alsof ze zo uit een tijdschrift is gestapt, komt de trap op en steekt haar hoofd naar binnen. 

Haar modellengezicht staat afkeurend en haar ogen zijn tot spleetjes geknepen. Naast haar ben ik een grijze muis. Mannen kijken om hun schouder als ze voorbij komen en bij mij... tja, ik mag al blij zijn als ze al niet tegen me opbotsen. 

'Je bent nog hier.' Het was geen vraag, eerder een conclusie. 

'Ja moeder, ik ben nog hier.' Alsjeblieft zeg het niet, alsjeblieft! 

'Je moet naar school.' Ik vermoord haar nog een keer! De reden dat ik al vijf minuten te laat ben. School. 

'Ik weet het.' Ik draai de spiegel mijn rug toe en loop langs mijn moeder heen naar buiten. Mijn tas hangt slungelig aan mijn schouders en ik duw mijn bril meer op mijn neus.

Vroeger vroeg ik me vaak af waarom ik niet op haar leek. Waarom werd zij zo mooi geschapen en ik als dit, als het lelijk eendje. Toen ik het dan ook aan mijn moeder vroeg wat haar geheim was zei ze dat alle lelijke eendjes later mooie zwanen werden. 

Nu, haar "later". Is het eendje geëvolueerd naar de lelijke eend. Maar ik heb er mee leren leven, niet iedereen krijgt een mooi uiterlijk. Ik ben gewoon één op een, nou ja, op een eendje.

Voor de schooldeuren bleef ik staan. Als dit een game was, zou er nu op de achtergrond een mysterieus muziekje verschijnen. Hier had ik twee keuzes. 

Of ik draaide me nu meteen om en rende zo hard ik kon de andere kant op, of... Ik trotseer de monsters. 

Aangezien mijn moeder dit betaald wordt er van mij verwacht dat ik mezelf op een zelfmoordmissie stuur. Ik duw de deuren open en schuifel door de gang. Aan het einde van de eerste splitsing bleef ik staan en staarde naar de houten deur voor me. 

Goed, Pearl. Jij kunt dit!

Meneer Hilliard, een man van vijftigjarige leeftijd, kijkt verstoord op van zijn boek. 'Juffrouw Harper, ik neem aan dat u een reden had om tien minuten te laat te komen.' Zijn ruwe stem breekt door mijn ziel en ik krimp in elkaar. 

'Ze is vergeten haar vodden te wassen, oeps, kleren.' Klinkt het van achter het lokaal.

Lucinda Stevers. Het ultieme monster. Lang, slank, blond en hopeloos verliefd op haar nagels. Oh en ik geloof ook op Quinn.  Ik negeer haar en kijk de Geschiedenisleerkracht recht aan. 

'Het spijt me meneer, ik-' Meneer Hilliard stak zijn hand op om me het zwijgen op te leggen. 

'Bespaar me je uitleg. Ga zitten. Ik wil je voor de rest van de les niet meer horen.' Met een rood hoofd liep ik door de rijen en hield mijn blik op mijn voeten gericht. 

Bijna, ik ben er bijna! Nog vijf stappen... drie... één. Met een opgeluchte zucht plof ik neer en zet mijn tas op de grond. Als ik mijn boek open heb wordt er van achter me gefluisterd.

'Psst, outsider.' 

Gewoon negeren, het gaat wel vanzelf over. 

'Pssssst.' 

Oké, misschien gaat het toch niet weg. Ik kijk of meneer Hilliard me in de gaten houd en draai me dan op mijn stoel om. 'Wat.' 

Dave glimlacht gemeen en werpt en blik op zijn vriend naast hem. 'Mag ik je bril lenen? Ik wordt tegengehouden door die gêne van jouw.' Hij lacht om zijn eigen grapje en slaat zijn maat op de schouder. Ik trek mijn neus op en draai me terug om. 

Je snapt het al, mijn leven is heel interessant.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dit stukje is een beetje kort omdat ik jullie een voorproefje wilde geven. Geen zorgen, er vervolgd meer.

Verbeteringen zijn altijd welkom, net zoals jullie meningen!

Groetjes

XXX