ΙΑΝ

<<Σάρα;>> κοιτάζω την γυναίκα που κάθετε δίπλα μου στο αυτοκίνητο καθώς φτάνουμε στο ξενοδοχείο στο οποίο γίνεται το πάρτι. Γυρίζει τα μάτια της πάνω μου και παρατηρώ πως κάτι την ανησυχεί, δεν ήταν έτσι την ώρα που ετοιμαζόμασταν. <<Όλα καλά;  δεν έχεις βγάλει μιλιά από την στιγμή που φύγαμε>>. 

<<Ναι δεν μπορώ να μείνω αμίλητη για λίγη ώρα κακό είναι>> σηκώνω το φρύδι μου και χαμογελάω ελάχιστα <<Εσύ αμίλητη, σε καμία περίπτωση. Μωρό μου τι στιγμή που θα πάψεις εσύ να μιλάς, θα καταστραφεί ο κόσμος>>. Ένα χαμόγελο τρεμοπαίζει στα χείλη της αλλά εξαφανίζετε. Κάτι έχει, την γνωρίζω πολύ καλά πλέον. <<Πες μου τι συμβαίνει;>> αναστενάζει ελαφρώς και καταπίνει την στιγμή όμως που πάει να μιλήσει το αυτοκίνητο σταματάει και ο οδηγός κατεβαίνει για να ανοίξει τις πόρτες μας. 

Ξεφυσάω και βγαίνω, φτιάχνω το κουστούμι μου και προχωράω προς την Σάρα ενώ δεκάδες φλας αστράφτουν πάνω μου, ανοίγω την πόρτα της και την βοηθάω να βγει έξω. Μόλις την είδα να βγαίνει από την βίλα με αυτό το φόρεμα και το δικό μου δώρο να αστράφτει πάνω στο λαιμό της τα έχασα. Πραγματικά η Σάρα είναι για εμένα η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο. Έχει δεκάδες πανάκριβα κοσμήματα από γνωστούς οίκους κι όμως σε αυτή την τόσο ξεχωριστή μέρα επέλεξε να φορέσει το δικό μου. Πως να μην την αγαπώ. 

Η πρώτη που μας εντοπίζει φυσικά δεν είναι άλλη από την Γουέντι, Σάτον, χαμογελάει ενώ τα πράσινα μάτια της αναδεικνύονται από το μωβ φόρεμα της και τα ξανθιά μαλλιά της πέφτουν κυματιστά πάνω του. <<Σάρα>> η Γουέντι την αγκαλιάζει απαλά και έπειτα γυρίζει προς το μέρος μου, <<Κύριε Νάιτ καλώς ήρθατε>> φυσικά δεν χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις όλοι γνωρίζουν για την σχέση μας. 

<<Παρακαλώ>> μας δίνει από ένα ποτήρι σαμπάνια και χαμογελάει <<Στην υγεία σου και στην επιτυχία που κάνει η αυριανή επίδειξή μας - γιατί είμαι σίγουρη πως θα σκίσουμε>>. Η Σάρα χαμογελάει όχι όμως όπως θα περίμενα, είμαι σίγουρος πως κάτι έχει και δεν μου λέει. 

Λίγη ώρα αργότερα η Γουέντι περιφέρετε στο χώρο μαζί με την Σάρα πηγαίνοντας από τραπέζι σε τραπέζι και συζητάνε με όλους τους καλεσμένους. Το χαμόγελο της είναι πιο έντονο, αλλά όχι όσο θα έπρεπε. <<Ένα ποτήρι νερό>> λέω στο μπάρμαν καθώς ακόμα και μετά από τόσους μήνες αυτά τα ρούχα είναι ανυπόφορα. Ξαφνικά είναι λες και κάποιος ρούφηξε όλο το οξυγόνο, πίνω μερικές γουλιές από το ποτήρι που άφησε ο άνδρας δίπλα μου αλλά μάταια. Σηκώνω τα μάτια μου και αντικρίζω τον λόγο που νοιώθω έτσι. 

ο Μάικλ Κινγκ στέκετε λίγα εκατοστά μακριά μου, <<Τελικά όντως δεν πίνεις αλκοόλ>> δεν ρωτάω πως γνωρίζει κάτι - είναι ο Μάικλ Κινγκ. <<Δεν μου αρέσει>>. 

<<Ένα Glenlivet, 25, σκέτο>> ένα ποτήρι κοστίζει όσο ολόκληρο του κουστούμι μου, όχι ότι ο Κινγκ έχει οικονομικό πρόβλημα, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα την σπατάλη τόσων χρημάτων για πενήντα ml  ποτό. 

<<Παρεμπίπτοντος συγχαρητήρια για την... καινούργια σου σύντροφο>> τον κοιτάζω και σμίγω τα μάτια μου αρχίζει και με εκνευρίζει. <<Μην νευριάζεις Νάιτ για καλό το λέω. Πίστεψε με θέλει πολλά αρχίδια αυτό που έκανες και απ' ότι φαίνεται εσύ τα έχεις>>, πίνει μερικές γουλιές από το ποτό του και τον κοιτάζω κατάματα. <<Ξέρεις τι εννοώ, δεν είναι εύκολο να απαρνηθείς την  αληθινή σου ταυτότητα>>. Συνεχίζω να έχω καρφωμένα τα μάτια μου πάνω του χωρίς να μιλάω.

<<Δεν θα με ρωτήσεις από που το ξέρω>> συμπληρώνει και κάνει νόημα στον σερβιτόρο να γεμίσει ξανά το ποτήρι του. <<Όχι. Δεν με ενδιαφέρει. Για μένα έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο, δεν περιμένω τίποτα από αυτούς>>. 

<<Ο Νικ, ο οποίος δουλεύει για τον φίλο μου τον Άλεξ έψαχνε πληροφορίες, οπότε ο Σεμπάστιαν του πρότεινε εμένα για να τον βοηθήσω>>. Δεν μου κάνει καμία εντύπωση που ο Κινγκ βρίσκετε πίσω από την ανακάλυψη της αληθινής μου ταυτότητας. <<Σε ευχαριστώ για την βοήθεια>>, λέω κοφτά. 

<<Παρακαλώ, όπως ξέρεις όμως δεν κάνω τίποτα χωρίς αντίτιμο. Ήρθε η ώρα να μου ανταποδώσεις την χάρη Νάιτ και να σου πω ότι εάν δεν ήμουν εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να έβρισκες την καλή σου όταν την είχαν απαγάγει>>. Μπήκαμε επιτέλους στο ψητό. Ρίχνω ένα βλέμμα στην Σάρα η οποία συνεχίζει να μιλάει με την Γουέντι σε ένα τραπέζι αρκετά μέτρα μακριά μας. 

<<Τι θες;>> ρωτάω απότομα ας μη χρονοτριβούμε, <<Δεν είναι το κατάλληλο μέρος για αυτή την συζήτηση Νάιτ. Σε λίγες μέρες θα βρίσκομαι στην Ουάσιγκτον καλύτερα να τα πούμε εκεί>>, λίγο με νοιάζει σε ποιο μέρος προτιμάει να μιλήσουμε. Ας πει τι χάρη θέλει να τελειώνουμε μια και έξω. <<Ωραία. Εάν μου επιτρέπεις πάω να χορέψω με την καλή μου>>, Χαμογελάει και κατεβάζει το υπόλοιπο ποτό του. 

Πλησιάζω την Σάρα την ώρα που απομακρύνεται από το τραπέζι και την τραβάω κοντά μου, χαμογελάει και τυλίγει τα χέρια της γύρο μου. Δεν έχω χορέψει σχεδόν ποτέ με καμία γυναίκα - δεν μου αρέσει ο χορός. Όμως μαζί της πλέον μου αρέσουν τα πάντα. Η αίσθηση των χεριών της γύρω από το λαιμό μου. Οι καμπύλες της που αναδεικνύουν το γυναικείο σώμα της, καθώς την αγκαλιάζω απαλά. Το κορμί της που ταιριάζει τέλεια με το δικό μου. Είναι τέλεια από κάθε άποψη. 

 <<Νυστάζεις;>> ρωτάω καθώς κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και προχωράμε προς το σπίτι, κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και την κατευθύνω προς την πισίνα και το πίσω μέρος όπου είναι γεμάτο από φοίνικες, δημιουργώντας μια εξωτική ατμόσφαιρα. Κατεβαίνουμε προς τις ξαπλώστρες το οποίο είναι και το μοναδικό σημείο του σπιτιού απ' όπου μπορείς να δεις τον ουρανό, κάθομαι πρώτος και την τραβάω πάνω μου. 

Τυλίγει τα χέρια της γύρω μου και την φιλάω απαλά, <<Κοίτα ψιλά πριγκίπισσα>> χαμογελάει και σηκώνει το βλέμμα της προς το νυχτερινό ουρανό όπου εκατομμύρια αστέρια λάμπουν πάνω του. Το κορμί της ανατριχιάζει και την σφίγγω περισσότερο πάνω μου, <<Κρυώνεις;>> κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και περνάω το δάχτυλο μου γύρω από το περίγραμμα των χειλιών της. Το χέρι μου πιάνει τον αυχένα της και την τραβάω προς το στόμα μου ενώνοντας τα χείλη μας σε ένα παθιασμένο φιλί. Το πρώτο της αποψινής βραδιάς, καθώς στο πάρτι έπρεπε να ήμαστε κόσμιοι. 

Ξαφνικά ακουμπάει τα χέρια της πάνω στο στήθος μου και με απομακρύνει, την κοιτάζω ξαφνιασμένος καθώς ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο. Μέσα από το σεξ ξεχνούσαμε κάθε πρόβλημα μας - τουλάχιστον εκείνη την στιγμή. <<Πρέπει να μιλήσουμε. Πρέπει να σου πω κάτι>>. Από την εμπειρία μου όποια πρόταση ξεκινάει με το πρέπει δεν είναι ευχάριστη. 

Έχω καταλάβει πως κάτι την βασανίζει όλο το βράδυ, αλλά δεν γνωρίζω τι είναι αυτό, πίστευα ότι όλα πήγαιναν μια χαρά, η σχέση μας, η δουλειά της, όλα. Απ' ότι φαίνεται έκανα λάθος, κάτι άλλαξε από την στιγμή που φτάσαμε εδώ. 

<<Τι είναι μωρό μου;>> χαϊδεύω απαλά την πλάτη της και νοιώθω ένα μικρό ρίγος, <<Τι συμβαίνει;>>.

Παίρνει μια μικρή ανάσα και με κοιτάζει <<Δεν είναι εύκολο να το πω>>. Γαμώτο. Η συζήτηση πάει από το κακό στο χειρότερο. Η Σάρα πάντα λέει ότι νοιώθει χωρίς δισταγμούς. 

<<Έχει να κάνει με εμάς;>> είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι. 

<<Όχι>> ούφ. 

<<Δηλαδή ναι, αλλά και όχι>>. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. 

<<Έχει να κάνει με εσένα περισσότερο>>. Την κοιτάζω και συνοφρυώνομαι. 

<<Υπάρχει κάτι που έμαθα, κάτι που αφορά εσένα>>. 

<<Τι πράγμα;>> την βλέπω να καταπίνει και δεν ξέρω πως να την βοηθήσω. 

<<Έμαθα την.... πραγματική ταυτότητα της μητέρας σου>>. Νοιώθω την καρδιά μου να σταματάει. Πως; Από που; Από ποιον; Ποια είναι; Δεκάδες ερωτήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου αλλά την αφήνω να μιλήσει. 

<<Η μητέρα σου ζει>>. Δεύτερο σοκ. Πιο μεγάλο. Το χέρι μου σταματάει να την χαϊδεύει και μένει στον αέρα. 

<<Η μητέρα σου είναι.... η Μαίρη. Η οικιακή μας βοηθός. Το ανακάλυψα το απόγευμα όταν είδε πάνω μου το κολιέ της και το αναγνώρισε, της ζήτησα να μην σου πει τίποτα. Ήθελα να στο πω εγώ>>. 

Αισθάνομαι λες και χτύπησε οστικό κύμα. Τα αυτιά μου βουίζουν. Και το κεφάλι μου γυρίζει. 

Η μητέρα μου ζει. 

Η μητέρα μου είναι η Μαίρη. 

Τόσο καιρό ήταν δίπλα μου και δεν είχα ιδέα. 

Όλος ο κόσμος μου για ακόμη μια φορά ανατρέπετε.