ΙΑΝ

Δυο μέρες αργότερα. <<Δεσποινίς Ντίξον>> μια γυναίκα κοντά στα πενήντα ανοίγει την πόρτα του αρχοντικού σπιτιού των Σκοτ. Η Σάρα μπαίνει μέσα και την ακολουθώ, τα μάτια της γυναίκας πέφτουν εξεταστικά πάνω μου, προφανώς και όλοι έχουν δει την συνέντευξη της Σάρα και το φιλί μας παίζει παντού αδιάκοπα, σε όλες τις εκπομπές. Ο κόσμος είχε ξετρελαθεί με την ιστορία "Η δεσποσύνη ερωτεύεται τον σωματοφύλακα της" και δεκάδες άρθρα εμφανίζονται καθημερινά για τον έρωτα και την παράδοση της καλής κοινωνίας. Το σχέδιο πάει μια χαρά, αλλά δεν αντέχω όπου πηγαίνω να με κοιτάζουν και η μούρη μου να διακοσμεί όλα τα περίπτερα. <<Δεν με ενημέρωσαν ότι θα ερχόσασταν. Θα ειδοποιήσω αμέσως τον κύριο Ανδρέα>>. 

<<Όχι. Δεν ήμαστε εδώ για να δούμε τον Ανδρέα, αλλά τον Ραφαέλ>> λέει η Σάρα ευγενικά <<Δεν τον είχα ειδοποιήσει ότι θα έρθουμε. Είναι διαθέσιμος;>> . Η Σάρα πίστευε πως, το να τον αιφνιδιάσουμε, θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Ο Ανδρέα μου είχε πει ότι δεν μίλησε στον πατέρα του για εμένα, δεν γνωρίζω τον λόγο. Περίμενα ότι θα του το έλεγε, ώστε να προφυλαχθεί, αλλά δεν το έκανε. Αυτό μας συμφέρει. ο Ραφαέλ δεν θα ξέρει από που του ήρθε.  <<Ναι φυσικά. Μισό λεπτό να τον ενημερώσω>>. Η γυναίκα προχωράει προς τον επάνω όροφο και λίγα λεπτά αργότερα βρέθηκε ξανά μπροστά μας. << Μπορείτε να περάσετε, σας περιμένει>>. 

Η Σάρα ξεκινάει να προχωράει πρώτη και τα λευκά πέδιλα της πατάνε πάνω στην μοκέτα της σκάλας για να ανεβούμε στον δεύτερο όροφο. Η πόρτα ανοίγει και αποκαλύπτει έναν πολύ εκνευρισμένο Ραφαέλ. Τον πατέρα μου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν νοιώθω τίποτα. Κενό. Περίμενα κάτι από τον εαυτό μου ακόμα και θυμό, θα μπορούσα να τον έσπαγα στο ξύλο για να πάρω το αίμα μου πίσω μετά από τόσο χρόνια. Αλλά δεν αισθάνομαι τίποτα. Μόνο απέχθεια. 

<<Δεσποινίς Σάρα παρακαλώ καθίστε>>. Η έκπληξη φαίνεται στα μάτια του και δεν μπαίνει στον κόπο να με χαιρετήσει. Καθόμαστε στις δυο καρέκλες απέναντι από το γραφείο του, το οποίο είναι άκρως ψυχρό. Χωρίς αντικείμενα. Κοιτάζω τον Ραφαέλ για να δω εάν μοιάζουμε. Ναι υπάρχει μια ομοιότητα στα πράσινα μάτια του και στα ζυγωματικά του. Μπορεί να μην είναι εμφανής με την πρώτη ματιά, αλλά εάν κανείς μας παρατηρούσε πιο προσεκτικά θα έβλεπε ότι μοιάζουμε.  

Η σκέψη εξαφανίζετε με το που ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Τα μάτια του Ραφαέλ είναι ψυχρά και σταυρώνει τα χέρια του. <<Μπορώ να μάθω για πιο λόγο η κόρη του φίλου μου και παρ' ολίγον νύφη μου με επισκέπτεται;>>. 

Η Σάρα ακτινοβολεί από δυναμισμό και αισθάνομαι τόσο περήφανος για αυτήν. Μέσα σε αυτούς τους μήνες που την γνωρίζω έχει αλλάξει τόσο πολύ. Δεν είναι πια το κορίτσι που φοβάται να μιλήσει και ακολουθεί πιστά τους κανόνες της καλής κοινωνίας. Είναι δυναμική και άτρωτη. <<Θέλω να πείσεις τους φίλους σου να αλλάξουν τρόπο σκέψης, σχετικά με το ποιος είναι και ποιος όχι κατάλληλος για να παντρευτεί ένα άτομο του κύκλου μας>>.

Ο Ραφαέλ την κοιτάζει και έπειτα ακούμε γέλια. Δυνατά γέλια. 

Κρατιέμαι με το ζόρι για να μην τον πλακώσω. Όμως αυτή η στιγμή είναι δικιά της. Της ανήκει.

<<Πίστευα πως πρόκειται για φήμες κουτσομπολίστικων εκπομπών>> λέει ο Ραφαέλ. <<Δυστυχώς δεν νομίζω ότι μπορώ να σε βοηθήσω σε αυτό. Μπορεί να μην υπάρχει κάποιος νόμος που να αναγκάζει εμάς>> κάνει ένα νεύμα με το χέρι του στον αέρα και κοιτάζει την Σάρα, <<Να παντρευόμαστε ανθρώπους που ανήκουν στη ίδια κοινωνική τάξη, όμως αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά - πάρα πολλά χρόνια και δεν πρόκειται να αλλάξει. Δεν θέλω να αλλάξει. Ας μη ξεχνάμε ότι ακόμα δεν έχει λυθεί το ζήτημα του γάμου σου με τον γιό μου. Να φανταστώ ότι θέλεις να λυθεί και άμεσα;>>. 

Η απειλή του είναι ξεκάθαρη, αλλά η Σάρα δεν πτοείται, <<Μάλλον δεν καταλάβατε καλά, δεν το ζητάω - το απαιτώ>> η φωνή της Σάρα είναι κοφτή και το πρόσωπο του Ραφαέλ σκληραίνει αμέσως. <<Με κάθε σεβασμό που έχω στον πατέρα σου, δεν μπορώ να πείσω όλους τους ανθρώπους της τάξεως μας, να επιτρέπουν στα παιδιά τους να κάνουν σχέσεις και να παντρεύονται κατώτερους, χωρίς εξουσία, δύναμη και χρήματα. Καταλαβαίνεται πόσο εξωφρενικό ακούγετε όλο αυτό>>. 

Η Σάρα σταυρώνει τα πόδια της και τον κοιτάζει αφ' υψηλού, <<Εάν θέλετε εσείς, μπορείτε να αναγκάσετε τα παιδιά σας να παντρευτούν τα κατάλληλα άτομα, όμως μετά την συνέντευξη μου υπάρχουν δεκάδες άτομα του κύκλου μας που στέκονται στο πλευρό μου, γιατί είναι ερωτευμένοι με κάποιους που δεν ανήκουν στην τάξη μας>>. Αγανάκτηση έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του Ραφαέλ και ξεφυσάει. <<Λυπάμαι, αλλά δεν συμφωνώ. Όσες φωτογραφίες και να δω στις κουτσομπολίστικές εκπομπές με τον κύριο Νάιτ δεν μπορώ να αλλάξω τις παραδόσεις τόσων χρόνων>>.

Τα μάτια της Σάρα ενώνονται με τα δικά μου. 

Σίγουρα;

Ναι.

Βουβή, περιεκτική και η πιο σύντομη συζήτηση ανάμεσα μας. 

<<Ίσως θα έπρεπε να σας ενδιαφέρει περισσότερο η δημόσια εμφάνιση του κύριο Νάιτ>> λέει με μελιστάλαχτη φωνή η Σάρα χωρίς να σε προϊδεάζει για την βόμβα μεγατόνων που πρόκειται να ξεστομίσει. <<Από την στιγμή που είναι γιός σας>>. 

Είναι σαν τεράστιο τσουνάμι που ακολουθεί τον σεισμό και το κύμα σκάει πάνω στον Ραφαέλ. 

Κατάλαβα ακριβώς την στιγμή, που το συνειδητοποίησε. Χάνει το χρώμα του και μάτια του πηγαίνουν από την Σάρα σε εμένα και ξανά πίσω. 

<<Αποκλείεται. Αυτός... δεν... είναι.... ψέματα>>, λέει ο Ραφαέλ. <<Κάνετε λάθος, εγώ έχω μόνο δυο παιδιά τον Ανδρέα και την Βανέσα, κανένα άλλο>>. 

<<Ορφανοτροφείο Amma, Βόρεια Καρολίνα, το 91>> λέω. Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά το πρόσωπο του χλομιάζει ακόμα περισσότερο. <<Αν κρίνω από την αντίδραση σας μάλλον κάτι σας θυμίζει>> γερνώ προς το μέρος του και στο πρόσωπο μου σχηματίζεται ένα σκοτεινό και άκρος επικίνδυνο χαμόγελο. <<Παρεμπιπτόντως, δεν γνωρίζω ποια είναι η μητέρα μου, δεν υπάρχει το όνομα της πουθενά, ούτε το δικό σου, όμως με λίγη βοήθεια το ανακάλυψα. Θέλω να μάθω και το δικό της όνομα>>. Τον βλέπω να καταπίνει, ενώ το χρώμα του είναι ίδιο με το ακριβό πουκάμισο που φοράει. 

<<Λυπάμαι, αλλά μάλλον κάνεις λάθος. Θα το γνώριζα εάν είχα παιδί και σίγουρα δεν θα το άφηνα σε κάποιο ορφανοτροφείο. Μάλλον πρέπει να ψάξεις αλλού για τους γονείς σου>>. 

Τα χέρια μου σφίγγονται σε γροθιές και πιάνω έναν λευκό φάκελο από την μέσα τσέπη του σακακιού μου. Τον πετάω μπροστά του και τον κοιτάζω <<Μάλλον εσύ κάνεις λάθος. Άλλα λένε οι εξετάσεις DNA>>. Ο Ανδρέα με είχε βοηθήσει ώστε να αποδείξω πως είμαι αδελφός του. Όσο και να μην τον συμπαθώ με βοήθησε να έχω χειροπιαστές αποδειξεις. <<Μπορείς να το δεις εάν δεν με πιστεύεις>>.

Δεν το ακούμπησε. Ξέρει πως λέω την αλήθεια.

<<Τι θέλεις;>> τον βλέπω να βρίσκει σιγά - σιγά την αυτοκυριαρχία του, <<Λεφτά, κύρος. Να δεθούμε σαν πατέρας με γιό. ΤΙ;>>. Ο θυμός του ξεχειλίζει και αισθάνομαι τόσο ωραία. Όχι δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δεθώ μαζί του. 

<<Όπως σου είπε η δεσποινίς Σάρα θέλουμε να πείσεις τους φίλους σου να αποδεχτούν την σχέση μας και να μην δημιουργήσουν προβλήματα στον κύριο Ντίξον>>. Η Σάρα κάθετε άνετη και χαλαρή ακούγοντας την συζήτηση μας. Μπορεί να μην ήταν ακόμα μέλος της Βουλής, αλλά ο λόγος του περνάει. 

<<Κι αν δεν το κάνω;>>.

<<Τότε σας προτείνω να παρακολουθείτε καθημερινά το Κανάλι 5, ίσως να υπάρξει κάτι που σας αφορά, κάτι που έγινε πριν από τριάντα τρία χρόνια>> λέει η Σάρα με μια ανάσα. <<Υποθετικά μιλώντας φυσικά. Στους δημοσιογράφους αρέσει να σκαλίζουν τα πράγματα. Τι κρίμα που δεν θα σκεφτούν τις εκλογές, απ' όσο γνωρίζω ο πατέρας μου σας βοηθούσε να μπείτε στην Βουλή. Εάν βγει κάτι τέτοιο στην δημοσιότητα φαντάζομαι η βουλευτική σας εκλογή θα μοιάζει άπιαστο όνειρο. Βέβαια εγώ τι ξέρω από πολιτική ένα απλό μοντέλο είμαι>>. Το πρόσωπο του Ραφαέλ από άσπρο γίνεται κατακόκκινο μέσα σε δευτερόλεπτα. <<Με εκβιάζεις;>>.

<<Όχι βέβαια. Απλώς λέμε πιο είναι το σωστό, αυτό που πρέπει να γίνει. Και εσείς πάντα κάνετε τα σωστά πράγματα κύριε Σκότ, έτσι δεν είναι;>>>. Τα δόντια του κροτάλισαν καθώς προσπαθούσε να κρατηθεί και να μην την βρίσει. Εάν έλεγε όχι, η πολιτική καριέρα που προσπαθεί να χτίσει θα γκρεμιστεί επί τόπου, με το βγουν στην δημοσιότητα οι πληροφορίες, πως ο Ραφαέλ Σκότ έχει ένα νόθο παιδί, το οποίο και είχε παρατήσει σε κάποιο ορφανοτροφείο με το που γεννήθηκε. 

Από την άλλη εάν ενδώσει, θα χάσει όλη την εξουσία του. Δεν είναι δύσκολο να μιλήσει στους υπόλοιπους άνδρες που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις ώστε να δεχτούν την σχέση μας και να μην κάνουν δύσκολη την πολιτική καριέρα του Άλφρεντ που τόσα χρόνια είχε πασχίσει για να φτάσει μέχρι εκεί. Το πρόβλημα είναι πως γνωρίζει ότι μετά θα έχει η Σάρα το πάνω χέρι.   

Η πολιτική είναι παιχνίδι και εάν το χάσεις ειδικά από τον εχθρό σου - στην περίπτωση μας εχθρός του  Ραφάελ αυτή την στιγμή είναι η Σάρα - μια γυναίκα. Τότε το πλήγμα είναι μεγάλο. 

<<Φυσικά και θα το κάνει>> η σιωπή σπάει, καθώς η πόρτα πίσω μας ανοίγει και μπαίνει μέσα η Βανέσα. Τα μάτια του Ραφαέλ καρφώθηκαν πάνω της και καταπίνει απότομα. <<Έτσι δεν είναι μπαμπά;>>. Δεν ξέρω πως έγινε και τα δυο του παιδιά συμμάχησαν μαζί μας - και δεν με νοιάζει. Αυτό που έχει σημασία είναι πως όλοι είναι με το μέρος μας. Βλέπω τους ώμους του Ραφαέλ να πέφτουν και μυρίζω το άρωμα της νίκης. 

<<Ακόμα και αν το κάνω δεν ξέρω εάν θα το δεχτούν όλοι. Η κοινή γνώμη βοηθάει, αλλά ως ένα βαθμό>>. Το χαμόγελο της Σάρα γίνεται όλο και πιο φωτεινό, <<Μην ανησυχείτε κάντε εσείς αυτό που πρέπει και τα υπόλοιπα θα τα αναλάβω εγώ. Εάν όλα πάνε καλά, ο κόσμος δεν θα μάθει ποτέ για το παρελθόν σας. Όμως μην ξεχάσετε ποτέ ότι η δύναμη μας, είναι ο κόσμος. Η φωνή μας, είναι ο κόσμος. Αυτός μας ανεβάζει και μας δίνει εξουσία και αυτός μπορεί να μας κατεβάσει στο άψε σβήσε. Πότε δεν ξέρετε, ίσως μια μέρα να γίνεται και Πρόεδρος. Τι λέτε δεν είναι καλύτερα να ήμαστε σύμμαχοι και όχι εχθροί;>>. 

Ο Ραφαέλ μπορεί να είναι κάθαρμα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι χαζός. <<Εντάξει. Θα μιλήσω στους υπόλοιπους>>, λέει εμφανώς δυσαρεστημένος καθώς δεν έχει άλλη επιλογή. <<Υπέροχα>> απαντάει η Σάρα και σηκώνετε όρθια <<Χαίρομαι που μιλήσαμε, όποτε θελήσετε μπορείτε να έρθετε να πιούμε καφέ στο σπίτι οικογενειακός. Κύριε Νάιτ υπάρχει κάτι που θέλετε να προσθέσετε;>>. Κοιτάζω επίμονα τον Ραφαέλ, το μίσος και ο θυμός που ένιωθα για αυτόν δεν υπάρχουν πια, αντιθέτως έχουν αντικατασταθεί από πλήρη αδιαφορία. 

<<Πέρασα όλη μου την ζωή σκεπτόμενος πως μπορεί να μοιάζεις>> λέω κοφτά <<Μεγάλωσα γνωρίζοντας πως οι γονείς μου με παράτησαν μόνο, χωρίς ποτέ να ενδιαφερθούν για εμένα. Έβλεπα τα άλλα παιδιά να πηγαίνουν σε ανάδοχες οικογένειες, αλλά εγώ έμενα πάντα εκεί. Εμένα κανένας δεν με ήθελε. Κατατάχτηκα στο στρατό και αυτό με βοήθησε να κατευνάσω την οργή μου. Μπορούσα να μάθω την ταυτότητα σου πολύ νωρίτερα, αλλά δεν ήθελα. Δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου και σκεφτόμουν πως ίσως και να σε σκότωνα για αυτό που έκανες>>.

Φόβος απλώνεται στο πρόσωπο του Ραφαέλ και μαζεύεται. 

<<Όμως τώρα συνειδητοποιώ ότι απλώς φοβόμουν να έρθω αντιμέτωπος με τον πατέρα μου. Με αυτόν που στοίχειωνε τις σκέψεις ενός μικρού παιδιού και το έκανε να κλαίει κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί. Φοβόμουν να αντικρίσω τον άνθρωπο που οφείλω τον μισό εαυτό μου. Φοβόμουν το πως θα αντιδρούσε μόλις μάθαινε ότι είμαι γιός του>>.

Το πρόσωπο του Ραφαέλ σκοτεινιάζει και ένας μυς στο λαιμό του αρχίζει να συσπάτε. 

<<Ε λοιπόν τώρα που σε βλέπω ξέρεις τι συνειδητοποιώ, ότι δεν είσαι το τέρας που φανταζόμουν στις σκέψεις μου, αλλά ένας αξιοθρήνητος άνθρωπος>>. Τον κοιτάζω επίμονα και το μόνο συναίσθημα που νοιώθω είναι το κενό. Τίποτα.  <<Είσαι απλώς ένας δειλός. Ένας δειλός που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπιες των πράξεων του. Με άφησες στο ορφανοτροφείο για να μην αντιμετωπίσεις τις επιπτώσεις. Για αυτό που λυπάμαι περισσότερο είναι που σπατάλησα τόσα χρόνια επιτρέποντας σου να με στοιχειώνεις. Επομένως όχι, δεν θέλω τα λεφτά, την εξουσία σου ή οποιαδήποτε σχέση μαζί σου. Για εμένα ο πατέρας μου πέθανε την στιγμή που με παράτησε στο ορφανοτροφείο πριν από τριάντα τρία χρόνια. Θέλω ένα όνομα>>. Το βλέμμα του είναι παγερό το ίδιο και το δικό μου. 

<<Το όνομα της μητέρας μου>>, λέω και σηκώνομαι και εγώ από την καρέκλα. 

<<Έχει πεθάνει>>. 

<<Καλώς. Το κολιέ που είχε αφήσει άνηκε όντως σε αυτήν;>> 

<<Ναι>>.

<<Σας ευχαριστούμε για τον χρόνο σας, κύριε Σκότ>>, λέω και τον χαιρετάω με μια κίνηση του κεφαλιού καθώς γυρίζω μαζί με την Σάρα για να βγούμε από το γραφείο. <<Οι γάμοι για καθαρά οικονομικούς σκοπούς, χωρίς αγάπη υπήρχαν πολύ πριν γεννηθεί η δεσποινίδα>>. Το χέρι μου σταματάει πάνω στο πόμολο και τον κοιτάζω. Για μια στιγμή διακρίνω μερικές τύψεις στα μάτια του, αλλά δεν είναι αρκετό. Όχι μετά από τόσα χρόνια. Δεν απαντάω, ανοίγω την πόρτα και μαζί με την Σάρα κατευθυνόμαστε προς την έξοδο αφήνοντας τον Ραφαέλ μαζί με την Βανέσα μέσα στο γραφείο. Είδα την Σάρα να ρίχνει ένα συμπονετικό βλέμμα στην φίλη της, αλλά γνωρίζει πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσει μαζί της. 

Μπαίνουμε μέσα στο αμάξι και ο οδηγός ξεκινάει για το σπίτι. 

<<Υπέροχη συζήτηση>> λέει χαμογελαστά και με κάνει να γελάσω. Ένα τεράστιο βάρος χρόνων έχει φύγει από πάνω μου και το γέλιο μου βγαίνει αβίαστο και για πρώτη φορά αισθάνομαι πραγματικά ελεύθερος. <<Το ξέρεις πως δεν μου αρέσουν οι συζητήσεις>>. 

<<Μια χαρά τα είπες>> το χέρι της σφίγγει το μπράτσο μου και αυτή η κίνηση της μιλάει περισσότερο και από τις λέξεις. <<Για μια στιγμή νόμιζα πως ο Ραφαέλ θα πάθαινε εγκεφαλικό>>. 

Δεν ξέρω πως θα είναι η κατάσταση από εδώ και πέρα με τον Ανδρέα και την Βανέσα και δεν με νοιάζει. Χάρηκα όταν ο Ανδρέα με βοήθησε και που η Βανέσα πήρε το μέρος μας, όμως για εμένα αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για την μητέρα μου. Ίσως έπρεπε να επιμένω περισσότερο να μάθω ποια ήταν, αλλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία πλέον. Έχει πεθάνει. 

<<Κερδίσαμε την πρώτη μάχη>> λέει κατεργάρικα η Σάρα <<Και τώρα τι κάνουμε δεσποινίς;>>

<<Τώρα πρέπει να κερδίσουμε τον πόλεμο>>. 

Αγγίζω απαλά το χέρι της με το δικό μου και εκείνη το σφίγγει. Η μικρή απαλή παλάμη της χωράει τόσο τέλεια στην μεγάλη, άγρια δική μου. Η Σάρα είναι από κάθε άποψη φτιαγμένη για εμένα. 

Το αμάξι σταματάει στην είσοδο καθώς δεκάδες δημοσιογράφοι δεν του επιτρέπουν την είσοδο. 

Βγαίνουμε από το αμάξι με μια κίνηση και τα χέρια μας ενωμένα. Ένας χαμός από φλας και ερωτήσεις επικρατεί, καθώς προχωράμε προς την πύλη. Εγώ και αυτή ήμαστε ένα. Κερδίσαμε την μάχη και θα κερδίσουμε και τον πόλεμο. Είμαι και θα είμαι πάντα ο στρατιώτης μιας και μόνο δεσποινίδας. Της δικής μου πριγκίπισσας!