ΙΑΝ

Κοιτάζω έξω από τις τζαμαρίες στο κλειστό κιόσκι και σφίγγω τα δόντια μου. Η Σάρα δεν θα έρθει. Τα λεπτά κυλάνε και δεν εμφανίζεται, επτά λεπτά μετά τις εννέα, οκτώ, εννέα, δέκα. Η Σάρα είναι σπίτι το ήξερα. Ο Σαμ βρίσκετε στην αίθουσα παρακολούθησης - έχει βάρδια και για αυτό κατάφερα να περάσω τόσο εύκολα από τους φρουρούς. Γνωρίζω ότι η Σάρα είναι πεισματάρα και μπορεί να μην εμφανιστεί, όμως γνώριζα και εκείνη. Ότι και να πει κατά βάθος θέλει να με αφήσει όσο θέλω κι εγώ. Βασίζομαι στο γεγονός ότι οι τελευταίες μέρες ήταν και για αυτήν κόλαση όπως και για εμένα. Όλες αυτές τις ημέρες η εικόνα της στοιχειώνει το μυαλό μου και εύχομαι να κάνει και η δική μου εικόνα το ίδιο σε αυτήν. 

Τρεις μέρες μετά από την συνάντηση με τα αδέλφια μου, ο Ανδρέα είχε εμφανιστεί στην πόρτα μου και το μόνο που είχε πει είναι ότι δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια μου. Το βλέμμα του ήταν σκληρό και διέκρινα ελάχιστο πόνο μέσα τους, κάτι μου λέει ότι αυτός και ο πατέρας μας δεν τα πάνε καλά τελευταία. Προς το παρόν όμως περιμένω την Σάρα, <<Έλα πριγκίπισσα που είσαι;>> μονολογώ και κοιτάζω το ρολόι μου. Τα μάτια μου διατρέχουν τους κήπους ελπίζοντας να την δω να κατευθύνεται προς το μέρος μου, αλλά τίποτα - καμία κίνηση. 

Εννέα και δεκατρία, και δεκατέσσερα.

Ίσως να μην τα καταφέρω απόψε, αλλά δεν θα πάψω μέχρι να το πετύχω, είχα πετύχει δεκάδες μάχες στο παρελθόν και αυτή είναι η σημαντικότερη της ζωής μου. Θέλω να της μιλήσω πριν κάνω την οποιαδήποτε κίνηση μου, θέλω να γνωρίζει, θέλω να είναι στο πλευρό μου, θέλω να παλέψει για εμάς...

Ακόμα και αν η Σάρα δεν το κάνει, επειδή μπορεί να αισθάνεται ακόμα τύψεις για όσα έγιναν με τον πατέρα της, θα παλέψω εγώ και για τους δυο μας. Θα παλέψω όσο ποτέ άλλοτε και θα κερδίσω. Θα κερδίσω αυτήν την μάχη ο κόσμος να χαλάσει. 

Εννέα και δεκαέξι, και δεκαεπτά.

Γαμώτο που είσαι πριγκίπισσα, έλα μωρό μου. 

Γνωρίζω πως έχει λάβει το μήνυμα μου, ο Σαμ με είχε ενημερώσει ότι της το έδωσε και τον πιστεύω. Του είχα πει όσα μου αποκάλυψε ο Σεμπάστιαν και είχε την ίδια σοκαρισμένη έκφραση με εμένα, όταν άνοιξα αυτό το χαρτί και το διάβασα. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω πριγκίπισσα, θα μείνω μέχρι το πρωί αν χρειαστεί, θα την περιμένω, ίσως να αλλάξει γνώμη, ίσως να...

Ξαφνικά τα μάτια μου πέφτουν σε μια φιγούρα που στέκετε έξω από το κιόσκι. Το φως του φεγγαριού λούζει τα κόκκινα λιτά μαλλιά της. Η καρδιά μου φτερουγίζει και νοιώθω ότι είμαι ξανά ζωντανός.

Ανοίγει την πόρτα και παίρνει μερικές ανάσες ενώ ακούω την λαχανιασμένη ανάσα της. Έτρεχε. Το απαλό αεράκι απ' έξω κάνει το φόρεμα της να ανεμίσει πάνω στα γυμνά πόδια της ενώ το στήθος της γυαλίζει απαλά από μερικές σταγόνες ιδρώτα. <<Γειά>> λέει σιγανά και σφίγγει το πόμολο της πόρτας. 

Και για πρώτη φορά μετά από τόσες μέρες χαμογελάω ξανά <<Γεια σου πριγκίπισσα>>, το κενό μεταξύ μας είναι γεμάτο από τα λόγια που δεν λέμε, αλλά η απόσταση που ένοιωθα να μας χωρίζει στο νοσοκομείο δεν υπάρχει πια. Η Σάρα βρίσκετε μέσα μου, στην ψυχή μου, στην καρδιά μου και στο οξυγόνο που αναπνέω. Τόσο απαραίτητη ήταν για μένα. Τόσο απαραίτητη είναι για εμένα. Όσο καμία άλλη. Είναι η ζωή και ο θάνατός μου μαζί. Ο αέρας και το αίμα που χρειάζεται για να δουλέψει η καρδιά μου.

Όλα όσα είχα περάσει αυτές τις μέρες άξιζαν τον κόπο.

<<Συγνώμη που άργησα αλλά έπεσα πάνω στον πατέρα μου>> η Σάρα απομακρύνει μια τούφα μαλλιών από το πρόσωπο της <<Και ήθελε να μιλήσουμε για την φιλανθρωπική εκδήλωση που...>>

<<Έλα εδώ μωρό μου>> δεν με νοιάζει για τον πατέρα της, ούτε για την εκδήλωση. Έχω ανάγκη εκείνη. Μου έλειψε. 

Η Σάρα κοκαλώνει με την διαταγή και την άγρια φωνή μου, αλλά την έχω επιθυμήσει. Για μια στιγμή νομίζω πως θα κάνει μεταβολή και θα τρέξει μακριά μου - ίσως θα έπρεπε, καθώς μέσα μου έχει μαζευτεί ακόρεστη οργή. Ξαφνικά όμως με αιφνιδιάζει και τρέχει προς το μέρος μου, με τα μαλλιά της να ανεμίζουν από τον αέρα που περνάει μέσα από την μισάνοιχτη πόρτα. 

Την πιάνω με ευκολία και τα στόματα μας ενώνονται. Γλώσσες, δόντια και βαριές ανάσες χαλάνε την ησυχία. Τα χέρια μου την αγγίζουν αχόρταγα, όπου μπορούν. 

Έχουν περάσει δυο εβδομάδες, αλλά με τον τρόπο που καταβροχθίζουμε ο ένας τον άλλον, θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχουμε να βρεθούμε δυο χρόνια. 

Τα χέρια μου χουφτώνουν τον πισινό της και δαγκώνω το κάτω χείλος της για να την τιμωρήσω που είχαμε μείνει τόσο καιρό χώρια για βλακείες. Που πίστεψε έστω και για μια στιγμή ότι θα μπορούσα να την αφήσω, ότι τα λόγια που είπε στο νοσοκομείο θα με έκαναν να την εγκαταλείψω. Το μόνο που κατάφερε είναι να την θέλω περισσότερο. Μόνο ο Θεός μπορεί να μας χωρίσει και πάλι θα τα έβαζα ακόμα και μαζί του, για να την έχω δίπλα μου. 

<<Με συγχωρείς για όσα είπα στο νοσοκομείο>> λέει η Σάρα, ψιθυριστά <<Δεν τα εννοούσα, δεν θέλω να παντρευτώ τον Ανδρέα, δεν...>>

 Ακουμπάω το δάχτυλο μου πάνω στα χείλη της και την σταματάω, <<Το ξέρω>> χαϊδεύω το κορμί της πάνω από το λεπτό ύφασμα και αισθάνομαι το δέρμα της να καίει, ενώ το διαπερνάει μια μικρή ανατριχίλα. <<Το χειρότερο είναι πως πίστεψες ότι θα σε άφηνα, τόσο εύκολα, πριγκίπισσα. Λυπάμαι για τον τρόπο που σηκώθηκα και έφυγα>>. Ο χωρισμός μας ήταν λάθος και τον δυο μας, έπρεπε να μείνω και να προσπαθήσω περισσότερο. Τώρα όμως βλέπω ξεκάθαρα στο βλέμμα της αυτά που νοιώθει. Ίσως της χρειαζόταν μια μικρή απόσταση, ειδικά μετά το έμφραγμα του πατέρα της. Γνώριζα καλά μέσα μου, πως όσο κι αν την πίεζα εκείνη την ημέρα δεν θα κατάφερνα τίποτα και ίσως τα πράγματα να κατέληγαν ακόμα πιο άσχημα. 

<<Πίστεψα ότι δεν θα ερχόσουν>> χαϊδεύω απαλά την μέση της και χαμογελάει, τα μάτια μας συναντιούνται και καταπίνει. <<Πως κατάφερες να μπεις μέσα, εάν σε έβλεπε κανείς...>>.

<<Δεν με είδε κανείς. Μην ξεχνάς ότι έχω υπηρετήσεις στις ειδικές δυνάμεις, μπορώ να μπω και να βγω χωρίς να με καταλάβουν και ας πούμε ότι είχα και λίγη βοήθεια>>. Σηκώνει το φρύδι της και κρατιέμαι για να μη γελάσω. Μου είχε λείψει. Αυτό. Εμείς. Τα πάντα. 

<<Ο Σαμ να φανταστώ. Πως τον έπεισες να σε βοηθήσει;>> ρωτάει και την κοιτάζω. <<Βγήκε για να φέρει το αμάξι, ώστε να φύγετε μόλις τελείωσε η εκδήλωση. Όταν θέλω γίνομαι πολύ πιστικός>>, δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες που αφορούν την οικογένεια μου - προς το παρόν. Ο Σαμ είχε δεχτή την σχέση μας αν και για μια στιγμή πίστεψα ότι θα πλακωνόμασταν στο ξύλο. Παρ' όλα αυτά δέχτηκε να με βοηθήσει καθώς έβλεπε την Σάρα να μαραζώνει μέρα με την μέρα. Ο Σαμ μπορούσε να χάσει την δουλειά του εάν τον έπιαναν να δίνει το σημείωμα στη Σάρα και ακόμα περισσότερα ότι με βοήθησε να μπω κρυφά μέσα στην έπαυλη. 

<<Δεν πίστευα ότι θα επικοινωνούσες ξανά μαζί μου μετά απ' ότι έγινε, μετά απ' όσα είπαμε. Για μια στιγμή πίστεψα ότι... μπορεί ακόμα και να έχεις φύγει... να έχεις επιστρέψει ξανά στο στρατό>> λέει και καταπίνει. 

<<Μου το πρότειναν>> βλέπω τα φρύδια της να ανασηκώνονται <<Ο αδελφός μου - ο Νικ με επισκέφτηκε και μου είπε ότι εάν θέλω μπορώ να γυρίσω πίσω στο στρατό, στην θέση που είχα>>. Το συνοφρύωμα της γίνεται μεγαλύτερο <<Είπα όχι. Προτιμώ να είμαι εδώ, παρά σε κάποιο πεδίο μάχης>> συμπληρώνω και χαμογελάω στραβά. 

<<Πως θα μείνεις εδώ;>> ρωτάει με απορία.

<<Άσε να βρω εγώ το πως, πριγκίπισσα, όσον αφορά το γιατί...>> την πιέζω περισσότερο πάνω μου, <<Δεν πρόκειται να σε αφήσω. Είσαι στην Ουάσιγκτον είμαι και εγώ. Είσαι στο Βόρειο Πόλο είμαι και εγώ. Είσαι δικιά μου και είμαι δικός σου. Δεν με νοιάζει τι λέει ο πατέρας σου ή ολόκληρη η καλή κοινωνία. Εάν χρειαστεί θα κάψω το Κογκρέσο>>. Δεκάδες συναισθήματα περνάνε από το πρόσωπο της. 

<<Ίαν...>> 

<<Το εννοώ. Δεν θα αφήσω κανέναν και τίποτα να μπει ανάμεσα μας>>, λέω κοφτά. 

<<Το πιστεύω. Αλλά υπάρχουν αρκετά πράγματα που πρέπει να σου πω>>. Ο τόνος της με ανησυχεί. <<Υπάρχει κάτι που μπορεί να σταματήσει τον γάμο μου με τον Ανδρέα...>>. Γρυλίζω καθώς ακούω το όνομα του αδελφού μου. Ο Ανδρέα μου είχε δώσει το πράσινο φως για να κάνω ότι θέλω, ώστε να αποτρέψω αυτόν τον γάμο ακόμη και αν αυτό σήμαινε να βγάλω στην φόρα τα πάντα, για εμένα και τον πατέρα του, ο οποίος μετά δεν θα μπορέσει να περάσει ούτε απ' έξω από το κοινοβούλιο. 

<<Τι σκέφτηκες;>> την ρωτάω και τα μάγουλα της κοκκινίζουν ελαφρώς, <<Δεν είναι σε καμία περίπτωση νόμιμο, αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα που εάν μαθευτούν η οικογένεια του Ανδρέα θα εκτεθεί....>>. 

Για μια στιγμή. <<Για εξήγησε μου τι εννοείς;>>. 

<<Όπως σου είπα δεν είναι νόμιμο, αλλά υπάρχει κάτι που μπορεί να μας βοηθήσει να εκβιάσουμε τον Ραφέλ και...>>. Ένας ήχος βγαίνει από τον λαιμό μου και την διακόπτω. 

<<Τι;>> με ρωτάει απότομα και συνοφρυώνεται. <<Έχεις μιλήσει με τον Ανδρέα;>> ρωτάω και καταπίνει. Εάν όχι τότε η ειρωνεία της τύχης είναι τεράστια. <<Όχι ο Ανδρέα υποτίθεται ότι θέλει να με παντρευτεί, όχι να διαλύσει τον γάμο>>. Όχι πλέον.

<<Επειδή έχει μια παρόμοια ιδέα>>, καταπίνει και το συνοφρύωμα της γίνεται μεγαλύτερο <<Γιατί μιλάς εσύ με τον...>> τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα <<Γνωρίζεις την αλήθεια;>>.

Δεν καταλαβαίνω πως το είχε μάθει. Από ποιον. Πρώτα όμως ήθελα να σιγουρευτώ. <<Γνωρίζω για τον Ανδρέα και την Βανέσα ότι είναι...>> 

<<Αδέλφια σου>>. 

<<Αδέλφια μου>>. 

Μετά από τριάντα τρία χρόνια όπου πίστευα πως δεν έχω οικογένεια η λέξη αδέλφια ακούγετε τόσο παράξενη. 

<<Άρα είναι αλήθεια>> λέει η Σάρα και με κοιτάζει ξεφυσώντας, ενώ ακόμα το πρόσωπο της είναι σοκαρισμένο. <<Πως το έμαθες;>> με ρωτάει και αναστενάζω. <<Ο Νικ - ο αδελφός μου με τον οποία μεγαλώσαμε μαζί, με επισκέφτηκε με το αφεντικό μου - τον άνδρα που με σύστησε στον πατέρα σου. Αυτοί το ανακάλυψαν, καθώς έψαχναν να βρουν το ποιος κρύβετε πίσω από τις φωτογραφίες>>.

Τα μάτια της εστιάζουν στα δικά μου και καταπίνει <<Τι σχέση έχουν οι φωτογραφίες με τον Ανδρέα και την οικογένεια του;>> την κοιτάζω και σκέφτομαι εάν πρέπει να την το πω ή όχι. 

<<Ο Ανδρέα τις τράβηξε και έπειτα τις έδωσε στην δημοσιότητα για να χωρίσουμε>> την ακούω να παίρνει μια απότομη ανάσα, αλλά δεν φαίνεται τόσο ξαφνιασμένη. <<Δεν το πιστεύω, ο πατέρας μου κόντεψε να πεθάνει και εμείς χωρίσαμε εξαιτίας του>> λέει και η φωνή της γεμίζει τον χώρο. <<Δεν έχει πλέον σημασία ότι έγινε - έγινε. Εσύ όμως πως το έμαθες;>> την  ρωτάω καθώς είμαι περίεργος. 

<<Από την Βανέσα>> αυτή την φορά εγώ σοκάρομαι, καθώς γνωρίζω ότι είναι κολλητές, αλλά αυτό το θέμα είναι άκρος προσωπικό τους και θα καταστρέψει τον πατέρα τους. Απ' ότι φαίνεται κανένα από τα δυο παιδιά του δεν τον εκτιμάει τόσο πολύ, ώστε να τον προστατεύσει. <<Όμως δεν μου είπε ότι γνωρίζεις. Ίσως όταν με είδε να παθαίνω σοκ, σκέφτηκε να μην μου πει περισσότερο. Δεν την ρώτησα πως ήξερε κάτι τέτοιο, φαινόταν όμως σίγουρη και πριν όταν σου είπα για τον Ραφαέλ και το σχέδιο μου, με τον τρόπο που αντέδρασες επιβεβαίωσες τις σκέψεις μου, ότι η Βανέσα εν τέλη μου είπε την αλήθεια>>. 

<<Εγώ τους το είπα>> την ακούω να παίρνει ακόμα μια κοφτή ανάσα και με κοιτάζει απότομα, <<Είναι ένας μοχλός πίεσης, ώστε να σταματήσουμε αυτόν τον γάμο. Ο Ανδρέα ήδη μου είπε ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για να με σταματήσει και απ' ότι φαίνεται το ίδιο και η Βανέσα>>. 

<<Θα πρέπει να έπαθες σοκ όταν έμαθες για τον πατέρα και τα αδέλφια σου>>.

<<Δεν είναι πατέρας μου>> λέω ξερά, απλώς ας πούμε ότι έδωσε το σπέρμα του για να γίνει η γονιμοποίηση. Τίποτα περισσότερο. <<Όμως δεν θέλω να μιλήσω για αυτό, πες μου τι έχεις σκεφτεί;>> η Σάρα πιάνει αμέσως το υπονοούμενο και αλλάζει θέμα. 

<<Θα μιλήσω στον πατέρα μου, όμως ίσως χρειαστώ τις πληροφορίες για την συγγένεια σου με την οικογένεια του Ανδρέα και έπειτα θα πάω κατευθείαν στον Ραφέλ. Έρχονται εκλογές δεν θα ρισκάρει να ξεσπάσει ένα τέτοιο σκάνδαλο λίγες μέρες πριν και δεν είναι χαζός ξέρει πως έαν βγει κάτι τέτοιο στην δημοσιότητα η καριέρα του θα τελειώσει πριν καν αρχίσει. Πριν από αυτό όμως έχω και κάτι άλλο στο μυαλό μου>>.  

Την κοιτάζω και χαμογελάω, αν και προσπαθεί να δείχνει απτόητη μπορώ να διακρίνω την νευρικότητα που κρύβετε πίσω από τα λόγια της και ξαφνικά το μόνο που θέλω είναι να την προστατεύσω απ' όλους. 

<<Έχω κουραστεί να φοβάμαι για το τι θα πει ο κόσμος, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, άλλωστε εάν δεν ρισκάρεις, δεν κερδίζεις>>. Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου <<Σωστά>>. Για μένα η γυναίκα που στέκετε μπροστά μου είναι το μεγαλύτερο ρίσκο της ζωής μου και η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου. 

Το χέρι της αγγίζει το δικό μου απαλά, τα δάχτυλα μας μπλέκονται και ξαφνικά η ατμόσφαιρά γύρω μας αλλάζει. 

<<Μου έλειψες>> περνάω το δάχτυλο μου κάτω από το χείλος της και το χαϊδεύω απαλά. <<Εδώ είμαι και από εδώ και πέρα θα φροντίσω αυτό που μου ανήκει και εσύ μου ανήκεις μωρό μου από την πρώτη στιγμή που σε είδα να μπαίνεις μέσα στο σαλόνι>>, λέω και χαμογελάει απαλά. <<Μα τότε δεν με συμπαθούσες καν, απ' ότι θυμάμαι κύριε Νάιτ>>. Το χέρι της αγγίζει το στέρνο μου και χιλιάδες ηλεκτροσόκ με χτυπάνε. <<Δεν έχει καμία απολύτως σημασία, ήσουν δική μου>>. 

Πιάνω με το χέρι μου τον αυχένα της και την κάνω να με κοιτάξει στα μάτια, <<Θυμάσαι τι σου είπα στο νησί όταν σου έδωσα το κολιέ. Με ρώτησες γιατί. Γιατί εσύ έχεις μεγαλύτερη αξία, γιατί είσαι δικιά μου, γιατί μου αρέσει να μαλώνω μαζί σου, γιατί μου αρέσει να σε προστατεύω, γιατί μου αρέσει να σε πηδάω>>.

<<Γιατί σε...αγαπώ>>. Η Σάρα παίρνει μια κοφτή ανάσα, και το βλέμμα της τρυπάει το δικό μου. <<Σου είπα ότι έχω ερωτευτεί. Μια φορά και μόνο. Εσένα και μόνο. Μια φορά και καμία άλλη>>. Την φέρνω πιο κοντά μου και τα στόματα μας επέχουν ελάχιστα. <<Μόνο μια φορά>> λέει η Σάρα και το στήθος της ανεβοκατεβαίνει. Βγάζω την ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα τόση ώρα και αφήνω τα λόγια και το βλέμμα της να γεμίσει τα κενά που δεν ήξερα ότι είχα μέσα στο κορμί μου. Επιτέλους καταλαβαίνω γιατί όλοι κάνουν τόση φασαρία για την αγάπη. Μια τόση μικρή λέξη που όμως μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη αλεξίσφαιρη πανοπλία και να σε βοηθήσει να νικήσεις τα πάντα.

Όλες αυτές τις μέρες έπιασα πάτο και ξαφνικά βγήκα στην επιφάνεια. Το αλκοόλ σε κάνει να μουδιάζεις και εγώ δεν το θέλω. Θέλω να νοιώθω τα πάντα μαζί της. 

Τραβάω την Σάρα πάνω μου και ενώνω τα στόμα τα μας. <<Ακριβώς πριγκίπισσα. Εσύ και εγώ για πάντα>>. Τραβάω τα μαλλιά της προς τα πίσω καθώς το στόμα μου κλείνει το δικό της με ορμή και την σπρώχνω προς τον καναπέ δίπλα από τις τζαμαρίες.

<<Ίαν...>> παίρνει μια κοφτή ανάσα καθώς σηκώνω το φόρεμα της, και σκίζω το εσώρουχο της, δεν έχω υπομονή για να το βγάλω. Την θέλω τώρα. Την θέλω απελπισμένα. <<Τρελαίνομαι να ακούω το όνομα μου να βγαίνει από τα χείλη σου>>. Κάθομαι στον καναπέ και την σπρώχνω πάνω μου ενώ βυθίζομαι μέσα της με δύναμη και το στόμα μου καταπίνει την μικρή κραυγή που βγαίνει από τα χείλη της. 

Τοποθετεί τα πόδια της δεξιά και αριστερά, ενώ ακουμπάει τα χέρια της πάνω στους ώμους μου και με καβαλάει. <<Πιο δυνατά, σε παρακαλώ>> εκλιπαρεί και αισθάνομαι τα νύχια της να μπήγονται μέσα στο δέρμα μου. Την ανασηκώνω ψιλά μέχρι που μένει μέσα της μόνο η άκρη του πέους μου και την κατεβάζω με δύναμη πάνω του. Σκύβει και κρύβει το πρόσωπο της στο στήθος μου για να πνίξει τα ουρλιαχτά της. Είναι τόσο υγρή που μπορώ να αισθανθώ τα υγρά της πάνω μου, χαλαρώνω την λαβή μου και την αφήνω να πάρει τα ηνία.

Ξεκινάει να ανεβοκατεβαίνει γοργά πάνω μου, πηδώντας με με δύναμη και παίρνοντας κάθε εκατοστό του μορίου μου μέσα στο σφιχτό κόλπο της. Ακουμπάει τα χέρια της πάνω στις παγωμένες τζαμαρίες πίσω μας για να δώσει μεγαλύτερη ώθηση στο κορμί της, ενώ τα βογκητά της γεμίζουν το δωμάτιο και γνωρίζω ότι μπορεί κάποιος να μας ακούσει ή ακόμα χειρότερα να μας δει απ' έξω, αλλά δεν γαμιέται, αυτή η στιγμή είναι δικιά μας. 

Το αίμα μου βράζει καθώς κουνιέται πάνω μου, το ίδιο και το στήθος της, πιάνω στο ένα χέρι μου στο στήθος της, ενώ με το άλλο συγκρατώ την πλάτη της και ρουφάω τις ρόγες της, πρώτα την μια και μετά την άλλη. <<Δεν ξέρεις τι μου κάνεις, πριγκίπισσα>>. Δαγκώνω την ρόγα της και νοιώθω τους σπασμούς της και τον οργασμό της να ακολουθεί ενώ το στόμα της ανοίγει σε μια βουβή κραυγή και η πλάτη της κυρτώνει σαν ένα υπέροχο καλοσχηματισμένο τόξο. Τελειώνω αμέσως μετά από την Σάρα και ο οργασμός μου με διαπερνάει τόσο έντονα που μου παίρνει πολύ περισσότερη όλα να συνέλθω απ' ότι θα έκανα υπό άλλες συνθήκες. 

Μόλις περνούν οι μετασεισμοί μας αισθάνομαι την Σάρα ακουμπάει απαλά πάνω στο στήθος μου και το χέρι μου χαϊδεύει την γυμνή πλάτη της. Φαίνεται ικανοποιημένη, νυσταγμένη και τόσο χαλαρή, <<Θέλεις δεύτερο γύρο;>> λέω και παραμερίζω μια τούφα μαλλιών που έχει κολλήσει πάνω στο πρόσωπο της. <<Είσαι αχόρταγος>> απαντάει και γελάει σιγανά, <<Μαζί σου μωρό μου. Πάντα>>. 

<<Σε αγαπώ>> μια τρεμάμενη ανάσα βγαίνει από τα χείλη μου και την κοιτάζω. <<Και εγώ σε αγαπώ μωρό μου. Για πάντα>> λέω με βραχνή φωνή γεμάτη από συναισθήματα. Την φιλάω ξανά και μπαίνω αργά μέσα της. Αισθάνομαι το στήθος μου να πλημυρίζει από συναισθήματα, νοιώθω σαν να είμαι εκεί που ανήκω. Σαν να είμαι σπίτι μου.