Στρέφω το βλέμμα μου οπουδήποτε αλλού εκτός από τον Ίαν. Γνωρίζω ότι εάν τον κοιτάξω θα λυγίσω και θα τρελαθώ. Το στρες, οι τύψεις και όλη αυτή η εξάντληση των τελευταίων ημερών έχουν καταβάλει το κορμί μου και με τα βίας μπορώ και στέκομαι όρθια. Όμως τα μάτια μου πέφτουν πάνω του και η καρδιά μου ραγίζει. Δεκάδες σπασμένα κομματάκια πέφτουν στα πόδια μου. Ο Ίαν με κοιτάζει ακίνητος, το βλέμμα του παγερό <<Αυτό που είχαμε;>> μουρμουρίζει με σταθερή φωνή και με προϊδεάζει για όσα θα ακολουθήσουν. <<Ήταν ωραίο όσο κράτησε, αλλά ο κόσμος πλέον γνωρίζει. Όλα τα φώτα είναι στραμμένα πάνω μας, μας παρακολουθούν όλοι>> νοιώθω την πικρή γεύση μέσα στο στόμα μου από τα λόγια που ξεστομίζω. <<Περάσαμε καλά, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο, ότι κι αν είναι αυτό που... έχουμε - που είχαμε, πρέπει να σταματήσει>>.

<<Περάσαμε καλά>> η φωνή του είναι ακόμα πιο ήρεμη, πιο επικίνδυνη.

<<Ίαν, σε παρακαλώ μη το κάνεις ακόμη πιο δύσκολο>> τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το κορμί μου καθώς ανατριχιάζω και γνωρίζω πολύ καλά πως η θερμοκρασία είναι κοντά στους είκοσι δυο βαθμούς. Εγώ όμως έχω παγώσει. <<Πες μου κάτι, όλο αυτό το κάνεις γιατί θέλεις ή επειδή νοιώθεις υποχρεωμένη απέναντι στον πατέρα σου;>> η φλέβα στον λαιμό του χτυπάει σταθερά ενώ τα γαλαζοπράσινα μάτια του σκουραίνουν. <<Έχω υποχρέωση στον πατέρα μου, με μεγάλωσε και έκανε τα πάντα για εμένα μετά τον θάνατο της μητέρας μου. Είμαι υποχρεωμένη να τον ακούω. Όλοι μέσα στο σπίτι γνωρίζουν πλέον για την σχέση μας, τι πιστεύεις ότι θα συμβεί μόλις όλα βγουν στο φως και στα κανάλια>>.

Μια αστραπιαία ανάμνηση περνάει από το μυαλό μου, εγώ να στέκομαι ακίνητη κοιτάζοντας τον πατέρα μου πεσμένο κάτω ενώ ο Σαμ τρέχει κοντά του. <<Κύριε!>> φωνάζει <<Άλφρεντ!>> τον ταρακουνάει αλλά τίποτα. Στέκομαι μαρμαρωμένη, προσπαθώ αλλά τα πόδια μου δεν κουνιούνται, πρέπει να πάω κοντά του να δω εάν είναι καλά. Φυσικά και δεν είναι. Μόλις έχει καταρρεύσει εξαιτίας μου, εξαιτίας όσων είπα. <<Ένα ασθενοφόρο γρήγορα>> ακούω τον Σαμ να φωνάζει μέσα από το ακουστικό του προς αυτόν που βρίσκετε στην άλλη πλευρά. "Η σχέση σας θα διαλυθεί και δεν πρόκειται να τον ξανά δεις ούτε να του μιλήσεις" . "ΟΧΙ".

<<Σάρα...>> η άγρια φωνή του Ίαν με κάνει να επιστρέψω στην πραγματικότητα, κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω το προσωπείο που χρησιμοποιώ όταν βρίσκομαι έξω, όταν απλώς συμμετέχω σε εκδηλώσεις που δεν θέλω και ακούω τους άλλους να μιλάνε ακατάπαυστα. Την Σάρα που χαμογελάει και βγαίνει με ψιλά το κεφάλι ακόμα και από το δωμάτιο που μόλις έχει πιάσει στα πράσα το αγόρι της να κάνει σεξ με την φίλη της γιατί δεν θέλει να προξενήσει φασαρίες. Την Σάρα που βλέπει για τελευταία φορά την μητέρα της και ξέρει πως δεν θα ακούσει ξανά από το στόμα της το αγαπημένο παραμύθι της. Την ψυχρή, Σάρα, την Σάρα που κάνει τα πάντα για να είναι σωστή, την Σάρα που στέκετε αγέρωχη μπροστά στους δεκάδες φωτογράφους.

Όμως μαζί του ποτέ δεν κατάφερα να είμαι αυτή η Σάρα, πάντα ήμουν ο εαυτός μου - είμαι ο εαυτός μου. Τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου και το άρωμα του κυριεύει τις αισθήσεις μου, σηκώνει το χέρι του και σκουπίζει ένα δάκρυ που δεν είχα καταλάβει ότι κυλούσε στο πρόσωπο μου. Χαμηλώνω τα μάτια μου και τα καρφώνω στο πάτωμα. Μην τον κοιτάξει. Μη το κάνεις.

<<Κοίταξε με πριγκίπισσα>> τα μάτια μου παραμένουν στο πάτωμα και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου, το στήθος μου πονάει και ένας κόμπος πιέζει τον λαιμό μου. <<Σάρα>> λέει επιτακτικά <<Κοίταξε με>>. Σφίγγω για μερικά λεπτά ακόμη τα μάτια μου, αλλά εν τέλη δεν μπορώ να αρνηθώ στον εαυτό μου να τον κοιτάξει για μια τελευταία φορά. Τον κοιτάζω.

Σκοτεινά και πράσινα μάτια συναντάνε τα δικά μου, το χέρι του γλιστράει προς τον λαιμό μου και με αγγίζει απαλά <<Θα βρούμε μια λύση για όλα. Για τις γαμημένες, τις φωτογραφίες>> το δάχτυλο του περνάει πάνω από τα κάτω χείλος μου και σταματάει πάνω του. <<Στο έχω πει, είσαι δικιά μου Σάρα, δεν πρόκειται να σε αφήσω ακόμα και αν αναγκαστώ να τα βάλω με όλη της ασφάλεια της Ουάσιγκτον>>.

Θέλω να τον πιστέψω. Πραγματικά. Όμως δεν είναι οι φωτογραφίες το μόνο πρόβλημα πλέον, <<Δεν καταλαβαίνεις, η δικιά μας ιστορία δεν έχει happy end>>. Δεν είναι ρομαντική ιστορία στον κινηματογράφο, αλλά πραγματικότητα και στην ζωή τίποτα δεν τελειώνει ωραία... από την αρχή η δικιά μας ιστορία είχε άσχημο τέλος... <<Τελειώσαμε>>.

Έχω ήδη χάσει την μητέρα μου και κόντεψα να χάσω τον πατέρα μου επειδή ήθελα απλώς να περάσει το δικό μου, επειδή επέμενα στην σχέση μου με τον Ίαν. Επειδή είμαι τόσο εγωίστρια. Όσο κι αν προσπαθώ να αλλάξω την πραγματικότητα ο πατέρας μου ποτέ δεν θα τον αποδεχτεί και εγώ δεν θέλω να τον πιέσω άλλο, παρ' ολίγο να πεθάνει για αυτόν τον λόγο. Ήρθε η ώρα να ωριμάσω και να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα.

Ο Ίαν πιέζει το πιγούνι μου και καρφώνει τα μάτια του στα δικά μου, <<Δεν χρειάζομαι happy end, χρειάζομαι απλώς εσένα δίπλα μου, να σε βλέπω χαμογελαστή και ευτυχισμένη. Που να πάρει και να σηκώσει χρειάζομαι εσένα Σάρα. Και μόνο. Με όποιον γαμημένο τρόπο μπορώ να σε έχω>> η φωνή του ραγίζει και χάνει την σταθερότητα της, τόσο καιρό ποτέ δεν τον έχω δει να φτάνει σε τέτοιο σημείο. <<Δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό, δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη, μωρό μου>>.

Γνωρίζω πολύ καλά πως δεν θα κάνει πίσω και έχω κρυμμένο έναν άσσο στο μανίκι μου, που ξέρω ότι μπορεί να τον λυγίσει... αλλά δεν καταφέρνω να το πω, όχι ακόμα....

<<Φίλα με>> ψιθυρίζω, τα βλέμματα μας συναντιούνται και τυλίγει το χέρι του πίσω από τον αυχένα μου σπρώχνοντας το στόμα μου προς το δικό του. Με φιλάει βαθιά, κτητικά, βίαια, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα μεταξύ μας, σαν να μην έχουν ειπωθεί όλα αυτά τα λόγια μεταξύ μας. Πάντα γνωρίζει τι έχω ανάγκη, τι λαχταράει το κορμί μου, χωρίς καν να του το πω. Πίνω κάθε σταγόνα από τα φιλιά του, την γεύση του. Μακάρι να μπορούσα να κράταγα για πάντα το άρωμα του σε ένα μικρό μπουκαλάκι και να το μυρίζω τις νύχτες που δεν θα τον έχω κοντά μου.

Ο Ίαν με σηκώνει και τυλίγω τα πόδια μου γύρω του, πηγαίνει προς το κρεβάτι και με αφήνει πάνω του, ανεβάζει την φούστα μου, σκίζει το εσώρουχο μου και πριν το καταλάβω βυθίζεται μέσα μου. Με γεμίζει. Μπορεί η καρδιά μου να έχει σπάσει, αλλά κάθε εκατοστό του κορμιού μου είναι δικό του και ανταποκρίνεται αυτόματα. Πρόθυμα και απελπισμένα για περισσότερα.

Τραβάει την άκρη από το πουκάμισο μου και τα κουμπιά εκσφενδονίζονται ενώ αποκαλύπτεται το στήθος μου, περνάει τον αντίχειρά του πάνω από τη ρώγα μου και παίζει μαζί της μέχρι που γίνεται σκληρή σαν ατσάλι. Ο ρυθμός που μπαίνει μέσα μου είναι αργός αλλά εγώ θέλω περισσότερα, <<Ίαν, σε παρακαλώ....>> λέω ικευτικά.

<<Τι θες πριγκίπισσα;>> δαγκώνει την ρόγα μου και παίρνω μια κοφτή ανάσα. Εσένα. Για πάντα. <<Σε παρακαλώ, πιο δυνατά>> μουρμουρίζω, το στόμα του ρουφάει τις ρόγες μου εναλλάξ και τα νύχια μου χώνονται στην πλάτη του. Το γνώριμο τρέμουλο ξεκίνησε από την άκρη της ραχοκοκαλιάς μου, αλλά ξαφνικά επιβραδύνει τον τον ρυθμό του. Μουγκρίζω από εκνευρισμό καθώς είμαι σίγουρη πως το κάνει επίτηδες. Ο ρυθμός του αλλάζει συνέχεια από πιο αργός, σε πιο γρήγορο και πάλι αργά.

Έχει καταλάβει πότε κοντεύω να φτάσω σε οργασμό οπότε αλλάζει ταχύτητα μέχρι που είμαι ιδρωμένη, και στάζω κλαψουρίζοντας για να τελειώσω. Τα πόδια μου δεν αντέχουν άλλο και εκεί που πιστεύω πως δεν υπάρχει σωτηρία ξαφνικά μπαίνει μέσα μου με δύναμη, ενώ το στόμα του κλείνει το δικό μου επιτακτικά. Το πέος του με πηδάει τόσο δυνατά που το κεφαλάρι του κρεβατιού κοπανάει στον τοίχο και σκέφτομαι ότι μπορεί να μας ακούσουν. Αλλά είμαι τόσο καυλωμένη που δεν με νοιάζει τίποτα. Ας μαζευτεί απ' έξω όλο το προσωπικό του νοσοκομείου.

Η πλάτη μου ανασηκώνεται και φωνάζω το όνομα του καθώς ο οργασμός μου με συνταράζει και με κάνει να τρέμω. Ο Ίαν τελειώνει ακριβώς μετά από εμένα και πέφτω στην αγκαλιά του την ώρα που οι βαριές ανάσες μας ενώνονται μέσα στον χώρο. Πριν καν προλάβει να συνέλθει ανεβαίνω από πάνω του και χαμογελάω πονηρά, δεν θέλω να τον αποχωριστώ όχι ακόμη... <<Είσαι αχόρταγη πριγκίπισσα>> χαϊδεύει απαλά την γυμνή μέση μου και αναστενάζω, <<Νόμιζα ότι σου άρεσε;>> σηκώνω το φρύδι μου και τον κοιτάζω. <<Τα πάντα μου αρέσουν μαζί σου πριγκίπισσα>>, με σηκώνει και γλιστράει την σκληρή στύση του ξανά μέσα μου.

Είναι οι τελευταίες μας στιγμές και θέλω να χαράξω για πάντα όλες τις αναμνήσεις στο μυαλό μου.

<<Θα γίνει καλά>> κοιτάζω τον γιατρό που στέκετε απέναντι μου, <<Θα πάρει λίγο καιρό, αλλά θα γίνει καλά, φυσικά θα πρέπει να αποφεύγει τις όποιες συγκινήσεις και το στρες, η καρδιά του πάντα θα είναι αδύναμη, όμως με την σωστή χρήση φαρμάκων, δεν θα υπάρξει πρόβλημα>>. Η Βανέσα με πλησιάζει και κοιτάζω τον Σαμ που στέκετε στον απέναντι τοίχο, ενώ λίγα μέτρα μακριά του κάθετε ο Ανδρέα. Το χέρι της φίλης μου χαϊδεύει το μπράτσο μου δείχνοντας μου ότι είναι εδώ, δίπλα μου. Την είχα ενημερώσει με το που φτάσαμε στο νοσοκομείο και ήρθε μαζί με τον αδελφό της.

<<Ορίστε>> ο Σαμ μου δίνει ένα ποτήρι νερό και η Βανέσα απομακρύνεται προχωρώντας προς τον Ανδρέα. Τους ρίχνω μια ματιά και πίνω λίγο από το νερό, <<Άκουσες τι είπε ο γιατρός, όχι στρες>> η φωνή του Σαμ είναι σιγανή, αλλά κοφτή και σκληρή. Αναστενάζω και τον κοιτάζω, <<Τον άκουσα... αλλά...>> τα μάτια μου πέφτουν ξανά στον Ανδρέα. Πίστευα ότι είχα κι άλλο χρόνο με τον Ίαν, ότι θα κατάφερναν με κάποιο τρόπο να πίσω τον πατέρα μου να τον δεχτεί και να αποφύγω έναν γάμο, δυστυχίας. Απ' ότι φαίνεται έκανα λάθος. Απ' ότι φαίνεται το γραφτώ μου είναι να ζήσω με τον Ανδρέα Σκοτ.

<<Θυμάσαι το νησί;>> τα χείλη του Ίαν αγγίζουν το πάνω μέρος του ώμου μου, καθώς εγώ ακουμπάω στο στέρνο του και διώχνω τις σκέψεις από το μυαλό μου, <<Πως μπορώ να το ξεχάσω>> ήταν οι ομορφότερες στιγμές της ζωής μου. <<Θυμάσαι τι σου είπα;>> αισθάνομαι τα πνευμόνια μου να σφίγγονται. Ανάπνευσε Σάρα. <<Με ρώτησες γιατί σου έδωσα το κολιέ, θυμάσαι τι σου απάντησα>> πονάει η καρδιά μου, το σώμα μου και η ψυχή μου με κάθε λέξη που ξεστομίζει και κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. <<Γιατί εσύ έχεις μεγαλύτερη αξία, γιατί είσαι δικιά μου, γιατί μου αρέσει να μαλώνω μαζί σου, γιατί μου αρέσει να σε προστατεύω, γιατί μου αρέσει να σε πηδάω, Γιατί...>>

<<Σταμάτα>> η φωνή μου ηχεί μέσα στο δωμάτιο δυνατή και σταματάει την δική του. Σηκώνομαι απότομα από το στήθος του και το κορμί μου αμέσως παγώνει από την απουσία της ζέστης του. Μπαίνω στο μπάνιο και παίρνω μια ανάσα, ισιώνω το μαλλί μου, ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και φοράω καθαρά ρούχα με τα χέρια μου να τρέμουν, ενώ μπορώ να αισθανθώ το καυτό βλέμμα του, που πέφτει πάνω μου από την ανοιχτή πόρτα.

<<Γιατί;>>

Καταπίνω και πλένω τα χέρια μου, <<Γιατί, ο πατέρας μου δεν θα εγκρίνει ποτέ αυτή την σχέση>> απαντάω κοφτά, <<Αυτό το ξέραμε και οι δυο από την αρχή Σάρα, αλλά δεν στάθηκε εμπόδιο ανάμεσα μας>>.

<<Δεν καταλαβαίνεις>> βγαίνω από το μπάνιο και κλείνω την πόρτα πίσω μου, <<Δεν έχω άλλη επιλογή, ο πατέρας μου, μου ζήτησε...>> το βλέμμα του Ίαν έχει παγώσει και με κοιτάζει κατάματα, <<Να παντρευτώ τον...>>

<<Μην τολμήσεις>> λέει ψιθυριστά, <<Δεν μπορώ να του φέρω αντίρρηση. Ο γιατρός είπε όχι στρες, όχι άγχος. Δεν μου αρέσει καθόλου όλο αυτό, όμως δεν μπορώ να του πάω κόντρα, όχι αυτήν την στιγμή. Η καρδιά του δεν θα αντέξει άλλο σοκ. Εγώ θα...>>

<<ΌΧΙ. ΜΗ. ΤΟ. ΠΕΙΣ.>> καταπίνω και παίρνω μια ανάσα <<Θα παντρευτώ τον Ανδρέα. Είμαι σίγουρη ότι το είχαν κανονίσει οι γονείς μας πολύ πριν την νοσηλεία του πατέρα μου. Και είναι εδώ όλες αυτές τις μέρες, οπότε υποθέτω πως γνωρίζει...>>. Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του, ούτε τον αγαπώ και δεν θα το κάνω ποτέ, όμως αυτή την στιγμή τα χέρια μου είναι δεμένα. Ακόμα και η Βανέσα δεν ήξερε τι να πει, ο Ραφαέλ θέλει να μπει στην πολιτική και ο πιο εύκολος δρόμος είναι ένας γάμος με την κόρη ενός από τους Γερουσιαστές. Δεν έχω μιλήσει με τον Ανδρέα - το τελευταίο που χρειαζόμουν αυτές τις μέρες είναι ένας διάλογος μαζί του για τον γάμο μας, όμως κάποια στιγμή πρέπει να το κάνω. Ελπίζω μόνο να μου δώσουν έστω λίγο χρόνο, για να το χωνέψω....

Είμαι σίγουρη ότι αυτή την στιγμή που μιλάω με τον Ίαν οι άνθρωποι που φροντίζουν την εξωτερική εικόνα της οικογένεια μας, θα σχεδιάζουν με κάθε λεπτομέρεια το πως θα δώσουν την είδηση στην δημοσιότητα και πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να το κάνουν. Ο Ίαν σηκώνεται από το κρεβάτι και φοράει τα ρούχα του. Όλα μαύρα. Όπως πάντα. <<Αυτό αποκλείεται>> λέει κοφτά.

<<Δεν γίνεται ακόμα και αν εγώ αρνηθώ - που αυτή την στιγμή, το μόνο που σκέφτομαι, είναι τον πατέρα μου, που βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο, δεν θα με αφήσουν. Πιστεύεις ότι ο Ραφαέλ θα αφήσει μια τέτοια ευκαιρία να χαθεί. Θα κάνει τα πάντα ώστε να γίνει αυτό ο γάμος>>. Απαντάω και τα βλέμματα μας ενώνονται. <<Και εγώ θα κάνω τα πάντα για να μην γίνει αυτός ο γάμος. Τι σου είχα πει στην Νέα Υόρκη πριγκίπισσα; Σου είπα ότι είσαι δικιά μου. Από την στιγμή που θα βγεις από το αυτό το δωμάτιο θα θυμάσαι πως είσαι μόνο δικιά μου. Δεν θα σε αγγίξει κανένας άλλος. Αν τολμήσει κανείς να το κάνει, θα πεθάνει, εάν αγγίξεις άλλον άνδρα, θα πεθάνει. Έχουμε καιρό μέχρι να συνέλθει ο πατέρας σου, θα βρούμε μια λύση>>.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου θέλει να συμφωνήσει μαζί του, να του πω ότι ναι θα τα καταφέρουμε, ότι όλα θα πάνε καλά. Όμως γνωρίζω ότι τίποτα δεν θα καταφέρω. Δεν έχω την δύναμη, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Τον είχα κοντά μου έστω και για αυτούς τους πέντε μήνες και θα τον έχω κοντά μου για πάντα στην καρδιά μου. <<Και αν όντως θέλω να παντρευτώ τον Ανδρέα>> τα ρουθούνια του πεταρίζουν και με κοιτάζει άγρια. <<Μη λες ψέματα, πριν λίγες μέρες τον μισούσες για όλα όσα σου έκανε και ξαφνικά θέλεις να τον παντρευτείς>>.

<<Οι γάμοι ανάμεσα σε οικογένειες σαν τις δικιές μας δεν έχουν να κάνουν με το εάν ο άλλος σε απατάει ή όχι, αλλά με το εάν είναι το σωστό και κατάλληλο άτομο για να σταθεί δίπλα μου και εγώ να φέρω το όνομα του με σεβασμό και δυστυχώς ο Ανδρέα είναι το κατάλληλο άτομο, ενώ εσύ όχι>>. Παρακαλώ τον Θεό να μην προσέξει το τρέμουλο της φωνής μου <<Επίσης έκανε ένα λάθος, ήμασταν ήδη τρία χρόνια μαζί, τι είναι ένα λάθος μπροστά σε μια ολόκληρη ζωή>> συμπληρώνω. Το σώμα του τσιτώνεται και ο πόνος καθρεπτίζεται στα μάτια του κάνοντας την καρδιά μου να πονάει.

<<Είμαι η κόρη του Άλφρεντ Ντίξον, Γερουσιαστή και μέλος της Βουλής, πρέπει να φέρομαι όπως αρμόζει σε μια κόρη Βουλευτή με ένα τόσο μεγάλο αξίωμα. Δεν γίνεται να έχω σχέση με τον σωματοφύλακα μου, εγώ...>> νοιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν και τον λαιμό μου να κλείνει καθώς συγκρατώ τα δάκρυα μου με δυσκολία. <<Πρέπει να παντρευτώ κάποιον με δύναμη και χρήματα, το ξέραμε από την αρχή. Πρέπει να παντρευτώ τον Ανδρέα.>>

Το πρόσωπο του μορφάζει και καταπίνει <<Τελειώσαμε δηλαδή, τόσο απλά>> η φωνή του είναι χαμηλή, αλλά τόσο επικίνδυνη και ξεχειλίζει από πόνο. Όχι αγάπη μου τίποτα δεν είναι απλό. Δεν ξέρεις πόσο θα ήθελα να σε αγκαλιάσω αυτή την στιγμή και να μη με νοιάζει τίποτα και κανένας, δεν ξέρεις πόσο πονάει η καρδιά μου, πόσο υποφέρω.

<<Λυπάμαι>> μακάρι όλα να ήταν διαφορετικά, δεν με ένοιαζαν τα χρήματα και η εξουσία, με νοιάζει όμως ο πατέρας μου, η οικογένεια μας. Όμως το μόνο που μπορώ να πω είναι αυτή η λέξη.

<<Όχι δεσποινίς. Εγώ λυπάμαι>>. Κλείνω τα μάτια μου και όταν τα ανοίγω δεν βρίσκεται πια εκεί, μέσα σε λίγα λεπτά έχει εξαφανιστεί. Ο έρωτας της ζωής μου, ο άνθρωπος που αγαπώ περισσότερο έχει εξαφανιστεί. Αισθάνομαι τα πόδια μου να τρέμουν και καταρρέω, αφήνοντας ελεύθερα τα καυτά δάκρυα μου να κυλήσουν. Το κορμί μου τρέμει από τα αναφιλητά και παίρνω με δυσκολία ανάσα, για μια στιγμή νομίζω πως σταμάτησε η καρδιά μου, ίσως και να πεθάνω εδώ κάτω στο παγωμένο πάτωμα, σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου. Κι όμως δεν με νοιάζει, είχα πεθάνει την στιγμή που ο Ίαν βγήκε από την πόρτα παίρνοντας μαζί του την καρδιά μου.

<<Πραγματικά υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι που μπορούν να με φέρουν στα όρια μου και είναι μετρημένοι. Στα δάχτυλα. Του. Ενός. Χεριού μου. Και εσείς. Δεσποινίς μου. Μπορείτε. Να φέρετε. Έναν άνδρα. Στα όρια του>>.

<<Φίλα με >>

<<Δεν ξέρεις τι μου ζητάς... εγώ είμαι... η σχέση μας πρέπει να μείνει επαγγελματική>>.

<<Σε θέλω, και αυτή την φορά δεν είμαι μεθυσμένη και ξέρω πολύ καλά τι θέλω και τι κάνω>>

<<Έχεις ερωτευτεί ποτέ;>>.

<<Μόνο μια φορά>>.

<< Και εσύ πριγκίπισσα πες μου έχεις ερωτευτεί ποτέ;>>.

<<Μια φορά... και κατάλαβα πως είναι ο  έρωτας της ζωής μου απ' την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα>>.

Σκόρπιες αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου και κλείνω το πρόσωπο μου ανάμεσα στα χέρια μου για να κρύψω τα αναφιλητά μου. <<Σάρα>> η φωνή της φίλης μου ακούγετε πίσω από την κλειστή πόρτα. <<Μπορώ να μπω, είσαι καλά, όλα καλά;>>. Όχι τίποτα δεν είναι καλά, δεν καταφέρνω να απαντήσω, αλλά ακούω την πόρτα να ανοίγει σιγά και να μπαίνει μέσα η Βανέσα, δεν μιλάει έρχεται απλώς κοντά μου, γονατίζει δίπλα μου και με αγκαλιάζει, ενώ εγώ συνεχίζω να κλαίω ασταμάτητα.<<Θα τα καταφέρουμε μαζί>> ψιθυρίζει η φίλη μου και με χαϊδεύει απαλά στην πλάτη. <<Ο αδελφός μου με τον πατέρα μου είναι έξω και θέλουν να σου μιλήσουν για τον γάμο>>.

Σκουπίζω τα μάτια μου και παίρνω μια ανάσα, <<Έρχομαι σε ένα λεπτό>> απαντάω και σηκώνομαι όρθια <<Δεν είναι ανάγκη Σάρα, μπορούν να περιμένουν>> η φίλη μου με κοιτάζει ξαφνιασμένη, όμως εγώ μπαίνω στο μπάνιο και ρίχνω κρύο νερό πάνω στο πρόσωπο μου, στρώνω τα μαλλιά και τα ρούχα μου και την κοιτάζω. <<Όχι είμαι εντάξει. Πάμε, ας δούμε τι θέλουν να πούμε σχετικά με τον γάμο,>> ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω με την φίλη μου να με ακολουθεί.