Κεφάλαιο 26 Earth And Sky
Μια μέρα μετά και έπειτα από πέντε ώρες στο αεροπλάνο προσγειωνόμαστε στη νήσο Σαιντ Κρουά. Πήραμε μια καθημερινή πτήση, καθώς υποτίθεται ότι θα περνούσα τα γενέθλια μου στην Νέα Υόρκη. Μετά τα τελευταία γεγονότα ο πατέρας μου δεν μου έφερε αντιρρήσεις, τον έπεισα λέγοντας του πως ήθελα απλώς να ξεκουραστώ, καθώς τέλος του μήνα είναι η επίδειξη και έχω ανάγκη από χαλάρωση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα το αντιμετώπισα όταν του είπα πως θέλω μόνο τον Ίαν και όχι τον Σαμ μαζί, μέχρι και την τελευταία στιγμή πίστευα πως όλα θα καταστρέφονταν, αλλά τελικά δέχτηκε να με αφήσει να φύγω μόνη μαζί του. Πιστεύω πως πρέπει να βοήθησε και ο Σαμ σε όλο αυτό, ίσως αυτός κατάφερε να πείσει τον πατέρα μου.
Ο Ίαν βάζει μπροστά το Suv που μας περιμένει έξω από το αεροδρόμιο και ξεκινάει για τον προορισμό μας που απέχει μισή ώρα από εδώ. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο το καταπράσινο τοπίο και χαμογελάω μοιάζει με... παράδεισο. <<Λοιπόν η επιθυμία σου πραγματοποιήθηκε>> λέει ο Ίαν και έχει δίκιο. Το σπίτι - μάλλον για την ακρίβεια η τεράστια βίλα είναι εντελώς απομονωμένη από το υπόλοιπό νησί, βρίσκετε πάνω σε λόφο με δικιά της πισίνα, ενώ υπάρχουν σκαλιά που σε κατεβάζουν κάτω στην ιδιωτική παραλία.
Τον βλέπω να κατεβάζει τις βαλίτσες μας από το πορτ μπαγκαζ και αναρωτιέμαι πότε πρόλαβε και τα κανόνισε όλα σε λιγότερες από δέκα ώρες και πόσα χρήματα χρειάστηκε να δώσει για όλα αυτά. Του είχα προτείνει να πληρώσω εγώ, αλλά το βλέμμα που μου είχε ρίξει, δεν μου άφησε πολλές επιλογές <<Ένας γνωστός μου έχει αυτό το σπίτι και μου το παραχώρησε για όσο καιρό θα λείπει. Είναι ασφαλές. Κρυμμένο και ήσυχο>>.
<<Σε ευχαριστώ>> μουρμουρίζω καθώς μπαίνουμε μέσα, <<Είπαμε είναι το δώρο μου για τα γενέθλια σου πριγκίπισσα>> τον κοιτάζω και χαμογελάω <<Αυτό παρά είναι μεγάλο δώρο για κάποια που γνωρίζεις μόλις τέσσερις μήνες>>.
<<Αλήθεια, τέσσερις μήνες κοίτα να δεις, δεν το θυμόμουν>> κατσουφιάζω και τον κοιτάζω άγρια, αλλά οι άκρες των χειλιών του ανασηκώνονται και καταλαβαίνω πως με πειράζει. Κάνει δυο βήματα και στέκετε μπροστά μου, τα μάτια μας ενώνονται καστανό με γαλαζοπράσινο, γη και ουρανός. <<Θυμάμαι τα πάντα πριγκίπισσα από το πρώτο λεπτό που σε είδα να μπαίνεις μέσα στο σαλόνι του σπιτιού σου>>, η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά και να πλημυρίζει από συναισθήματα. <<Έλα να σου δείξω το σπίτι, το μέρος είναι ότι πρέπει για ξεκούραση και αυτό ακριβώς θα κάνουμε - και μόνο>>, γαμώτο...
Ο Ίαν με ξεναγεί μέσα στο σπίτι. Η πολυτέλεια πραγματικά κυριαρχεί παντού, από τους τοίχους, τα πολύφωτα μέχρι τα έπιπλα. Στο σαλόνι υπάρχουν μεγάλοι καναπέδες σε μπεζ - καφέ απόχρωση και ένα τεράστιο πάσο με καρέκλες κατά μήκος του. Το υπέροχο είναι ότι από παντού μπορείς να δεις την θέα προς την Καραϊβική θάλασσα. Μόνο το σαλόνι εκτείνεται σε διακόσια τετραγωνικά μέτρα φαντάσου ολόκληρο το σπίτι, το αγαπημένο μου όμως σημείο είναι έξω. Η πισίνα όπου εάν την δεις από μακριά είναι σαν βρίσκετε μέσα στην θάλασσα, έχει ξαπλώστρες, σαλόνι και τραπεζαρία όπου μπορεί κανείς να απολαύσει το πρωινό του με θέα το γαλάζιο.
Όλα είναι υπέροχα, ο Ίαν συνεχίζει να μιλάει για τα μέτρα ασφαλείας, ανιχνευτή μονοξειδίου του άνθρακα, ηλεκτρονική κλειδαριά Deadbolt, διαδρομή Εξόδου Έκτακτης Ανάγκης, κιτ πρώτων βοηθειών, φιμέ αλεξίσφαιρα τζάμια και άλλα πολλά τα οποία δεν άκουσα καν. Εγώ απλώς κοιτούσα αποσβολωμένη την υπέροχη θέα από όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Εκτιμούσα το γεγονός ότι υπάρχει ασφάλεια, αλλά δεν με νοιάζει ιδιαίτερα η μάρκα της κλειδαριάς και το εάν οι κάμερες έχουν ανάλυση 5MP το μόνο που θέλω είναι να κολυμπήσω σε αυτά τα καταγάλανα νερά και να χαλαρώσω.
<<Το σπίτι είναι φανταστικό, ευχαρίστησε τον φίλο σου εκ μέρους μου για την χειρονομία του>> λέω καθώς κατεβαίνουμε ξανά προς το σαλόνι, <<Δεν θα παραλείψω>> απαντάει ξερά ο Ίαν και τον κοιτάζω ελάχιστα. <<Λογικά πρέπει να πεινάς;>> κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά καθώς από το πρωί είχα φάει μόνο δυο φρυγανιές με μαρμελάδα και καφέ. <<Ας πάμε να φάμε μεσημεριανό, υπάρχει ένα εστιατόριο εδώ κοντά>> τον ακολουθώ προς τα έξω και έπειτα στο αυτοκίνητο.
Πράγματι μετά από τέσσερα λεπτά σταματάμε μπροστά από ένα εστιατόριο ακριβώς πάνω στην παραλία, παντού σε όλο το νησί μπορείς να δεις φοίνικες, τροπικά λουλούδια και δέντρα. <<ΊΑΝ>> αναφωνεί μια γυναίκα κοντά στα σαράντα, καθώς μπαίνουμε μέσα, γυρίζω προς το μέρος της και την βλέπω να έρχεται κοντά μας και πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε τον αγκαλιάζει σφιχτά. Μετά από τρία ατελείωτα λεπτά που τον κρατάει γυρίζει προς το μέρος μου, <<Πόσο χαίρομαι που σε ξανά βλέπω>> που τον ξανά βλέπει... αυτό σημαίνει ότι έρχεται συχνά εδώ...
<<Και εγώ, Ρόζα>> της απαντάει συγκρατημένα, ενώ με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του, <<Από εδώ η Σάρα>> η γυναίκα μου δίνει το χέρι της και με χαιρετάει θερμά. <<Τι όμορφη>> σχολιάζει και μας κοιτάζει <<Η κοπέλα σου;>> ρωτάει και κόντεψα να πνιγώ ,<<ΌΧΙ>> λέμε σχεδόν ταυτόχρονα με τον Ίαν και δαγκώνω το κάτω χείλος μου. <<Ήμαστε μόνο φίλοι... ήρθαμε για διακοπές...>> διευκρινίζει και αισθάνομαι λες και παίζω σε παρωδία. <<Κρίμα πίστευα πως μετά...>> η Ρόζα με κοιτάζει και σταματάει την πρόταση της. <<Καλά να περάσετε στο νησί μας, σας έχω το κατάλληλο τραπέζι>> ξεκινάει να περπατάει μέχρι τις τζαμαρίες και μας δείχνει ένα μικρό τραπέζι ακριβώς δίπλα τους.
Παραγγείλαμε όσα μας πρότεινε η Ρόζα και ένα τέταρτο μετά αφήνει τα πιάτα με τα φαγητά μπροστά μας. Όλη αυτή την ώρα δεν είχαμε ανταλλάξει λέξη με τον Ίαν, δεν ήξερα τι να πω... προφανώς η γυναίκα αυτή τον γνωρίζει καλύτερα απ' εμένα....
Πιάνω το πιρούνι μου και δοκιμάζω από την μακαρονάδα με θαλασσινά που βρίσκετε μπροστά μου <<Είναι υπέροχο...>> λέω και καταπίνω. <<Το εστιατόριο της Ρόζα είναι ένα από τα καλύτερα της περιοχής>> σηκώνω το φρύδι μου και τον κοιτάζω. <<Απ' ότι φαίνεται έρχεσαι ταχτικά εδώ... και δεν εννοούσα αυτό αλλά αυτό>> του δείχνω τον χώρο γύρω μου, <<Όλα είναι τέλεια, το ταξίδι, το σπίτι>> συμπληρώνω και πίνω λίγο από το κρασί μου. <<Δεν είναι τίποτα, σου είπα είναι απλώς ένα δώρο για τα γενέθλια σου, και όσων αφορά το νησί, ναι συνήθιζα να έρχομαι παλιότερα και να βλέπω τον...>>
<<Γνωστό σου>> απαντάω κοφτά και σμίγει τα φρύδια του << Εγώ ο Νίκ - ο αδελφός μου και ο Ελίας του οποίου ανήκει το σπίτι ήμασταν μαζί στο στρατό>>. Τον κοιτάζω έκπληκτη και σχεδόν κόντεψε να πέσει το πιρούνι από το χέρι μου, <<Δεν ήξερα πως έχεις αδελφό;>> πίνει λίγο από το νερό του - ποτέ μου δεν τον έχω δει να πίνει αλκοόλ. << Δεν ήμαστε βιολογικά αδέλφια απλώς μεγαλώσαμε μαζί στο ορφανοτροφείο, αλλά θεωρούμε ο ένας τον άλλον αδελφό. Η αλήθεια είναι πως μοιάζουμε αρκετά, οπότε όταν λέμε ότι ήμαστε αδέλφια όλοι μας πιστεύουν. Ο άνδρας για τον οποίο δουλεύει ο Νικ με βοήθησε βρίσκοντας μου αυτή την δουλειά>> εξηγεί και τον κοιτάζω έκπληκτη.
<<Δεν τον έχω δει ποτέ>> αναρωτιέμαι πόσα πράγματα δεν γνωρίζω για τον άνδρα που στέκετε μπροστά μου, <<Τον είχα συναντήσει όταν πήγαμε πρώτη φορά στην Νέα Υόρκη, είχε συνοδεύσει το αφεντικό και την γυναίκα του>>. Προσπαθώ να θυμηθώ αλλά μάταια ίσως είχε μιλήσει με τον αδελφό του την ώρα που συζητούσα με την Γουέντι ή όταν χόρευα με τον Ανδρέα <<Πριν ή μετά τον καυγά>> πετάω και τα μάτια του σκοτεινιάζουν. <<Μη με προκαλείς πριγκίπισσα γιατί θα σε βάλω στο πόδι μου και θα δείρω και δεν με νοιάζει εάν μας κοιτάζει όλο το μαγαζί και απ' όσο θυμάμαι ήρθαμε να ξεκουραστείς>> γαμώτο αυτό σημαίνει ότι δεν θα με αγγίξει καθόλου...
Μετά το μεσημεριανό μας πήγαμε μέχρι την πόλη και πρωτεύουσα του νησιού που βρίσκετε μόλις δέκα λεπτά μακριά από την βίλα που μένουμε. Πήρα μερικά σουβενίρ από τα τουριστικά μαγαζιά και περπατήσαμε κατά μήκος της πόλης. Υπάρχουν αρκετές δραστηριότητες που μπορεί να κάνει κανείς όμως εμείς θα μείνουμε μόνο τρεις μέρες, άρα πρέπει να επιλέξουμε τις καλύτερες. Όταν λοιπόν ο Ίαν μου πρότεινε να διαλέξει αυτός τον άφησα, έχει κάνει τόσα για εμένα δικαιούται να διαλέξει τις δραστηριότητες μας, οι οποίες σίγουρα δεν θα είναι επικίνδυνες και θα τηρούνται όλα τα μέτρα ασφαλείας.
Μετά από αρκετές ώρες επιστρέφουμε πίσω και είμαι έτοιμη να ανέβω στο υπνοδωμάτιο μας - ευτυχώς διάλεξε ένα και για τους δύο μας, δεν θα άντεχα να κοιμόμαστε ξεχωριστά. <<Νυστάζεις;>> σταματάω στις σκάλες και τον κοιτάζω <<Λίγο>> χαμογελάει ελάχιστα και το πρόσωπο του φωτίζεται <<Θέλω να σου δείξω κάτι πρώτα>>. Απλώνει το χέρι του και το πιάνω, είναι η πρώτη στενή επαφή μας από την στιγμή που φτάσαμε εδώ και αναρωτιέμαι που με πάει.
Βγαίνει στον εξωτερικό χώρο που είναι σκοτεινά χωρίς να αφήσει το χέρι μου προχωρώντας προς τις ξαπλώστρες δίπλα από την πισίνα. <<Ξάπλωσε>> τον κοιτάζω διστακτικά, αλλά εν τέλη κάνω ότι μου ζητάει, ξαπλώνει στην διπλανή και παίρνει μια ανάσα <<Κοίτα ψιλά πριγκίπισσα>> σηκώνω το κεφάλι μου και μένω άναυδη. Αμέτρητα αστέρια φωτίζουν τον ουρανό από πάνω μας και μοιάζουν σαν ψεύτικα. <<Σκέφτηκα ότι θα σου άρεσε καθώς δεν μπορείς να τα δεις από την Ουάσιγκτον>> σχολιάζει σιγανά σαν να μην θέλει να διακόψει την ησυχία που επικρατεί.
Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει, κανένας από τους δυο μας δεν μιλάει απλώς κοιτάζουμε τον έναστρο ουρανό ψιλά, αναρωτιέμαι εάν βρίσκετε εκεί ψιλά η μητέρα και με προσέχει και κυρίως εάν την κάνω περήφανη με τις πράξεις μου. Το να γνωρίζω πως το ατύχημα της δεν ήταν τελικά ατύχημα, αλλά δολοφονία κάνει την καρδιά μου να ραγίσει, γιατί να κάνουν κάτι τέτοιο, τόσο πολύ μισούσαν τον πατέρα μου και κυρίως ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά. Ο Ίαν με τον Σαμ όσο κι αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να βρουν τον εγκέφαλο της υπόθεσης. Αναστενάζω και θυμάμαι τις στιγμές που περνούσαμε όλοι μαζί, το πόσο αγαπημένοι ήταν με τον πατέρα μου και πόσο θα του λείπει ήταν άλλωστε ο έρωτας της ζωής του...
<<Έχεις ερωτευτεί ποτέ;>> η ερώτηση ξεπηδάει από το στόμα μου πριν προλάβω να την σταματήσω και διακόπτω την ησυχία. <<Όχι....>> γυρίζω το κεφάλι μου και μπορώ να τον δω καθαρά πλέον, καθώς τα μάτια μου έχουν συνηθίσει στο σκοτάδι, <<Ποτέ;>>.
<<Ποτέ>> απαντάει και με κοιτάζει, ενώ διακρίνω μια λάμψη στα μάτια του, <<Σου φαίνεται περίεργο;>> ρωτάει και καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου, <<Λίγο, είσαι μεγάλος θα έπρεπε να έχεις ερωτευτεί τουλάχιστον μια ή δυο φορές μέχρι τώρα>>. Ο Ίαν είναι μόλις επτά χρόνια μεγαλύτερος μου, δεν είναι μεγάλος, αλλά μου αρέσει να τον πειράζω, ένας δυνατός ήχος πλημμυρίζει τον αέρα και κοιτάζω άναυδη προς το μέρος του. Γελάει. Ο Ίαν γελάει δυνατά, αληθινά. Νομίζω αυτή η στιγμή είναι πιο εντυπωσιακή, ακόμα και από τα χιλιάδες αστέρια που έβλεπα πριν λίγο στον ουρανό.
<<Πες μου πριγκίπισσα εσύ έχεις ερωτευτεί ποτέ;>> η ένταση του βλέμματος του, νικάει το σκοτάδι και κοιτάζω προς τον ουρανό <<Όχι... όμως λένε πως τον έρωτα της ζωής σου τον καταλαβαίνεις απ' την πρώτη στιγμή...>>.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top