Ίαν

Είχα προσπαθήσει να κρατηθώ μακριά της. Αλήθεια.

Μετά από εκείνη την ημέρα πριν ένα μήνα όταν με ρώτησε εάν θα την ήθελα άμα δεν ήταν η Σάρα Ντίξον και ήταν κάποια άλλη, ένοιωσα όλη της, την πικρία της, σε αυτή την μικρή πρόταση της. Γνώριζα πως πολλοί ήταν αυτοί που την ήθελαν μόνο και μόνο για το όνομα της, εμένα όμως δεν με νοιάζει ποιο είναι το όνομα της. Εμένα με νοιάζει αυτή. Την θέλω όχι γιατί είναι η Σάρα Ντίξον, αλλά γιατί είναι η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω και η τελευταία όταν κοιμάμαι, επειδή το κορμί της είναι δικό μου. Ο αναθεματισμένος ο Ανδρέα Σκοτ, έτσι και δεν ήμασταν εκείνη την ημέρα σε δημόσιο χώρο θα τον είχα σκοτώσει και θα σέρβιρα το κεφάλι του για βραδινό. Και αυτή την στιγμή έτσι όπως τον βλέπω να περιπλανιέται ανέμελος μέσα στο πάρτι μοιάζει τόσο απλό, δεν θα μου πάρει πάνω από πέντε λεπτά - ίσως και τρία. Δεν ήμουν τυχαία ένας από τους καλύτερους της ομάδας μου στο στρατό.

Τα μάτια μου συναντάνε την Σάρα και την βλέπω να χαμογελάει, ενώ το βλέμμα της ενώνεται με τον δικό μου. Ο τρόπος που με κοιτάζει, λες και θέλει μόνο εμένα, λες και σημαίνω τόσο πολλά για αυτήν, κι όμως δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένας απλός υπάλληλος της, χωρίς εκατομμύρια, χωρίς περιουσίας, χωρίς οικογένεια... κι όμως αυτή με κοιτάζει λες και είμαι τα πάντα γι' αυτήν.

Την βλέπω να μιλάει με την Γουέντι και μερικούς καλεσμένους, είναι τόσο όμορφη σε αυτό το φόρεμα και τα μαλλιά της χύνονται απαλά πάνω του. Είναι ο παράδεισος και η κόλαση μαζί και εγώ βρίσκομαι ένα βήμα πριν πέσω μέσα στα καζάνια και αφανιστώ.

Το βράδυ. Στο δωμάτιο μου.

Δεν ξέρω πως της είπα κάτι τέτοιο, ίσως επειδή δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο μακριά της, ίσως επειδή την έβλεπα πως δεν μπορούσε να κρατηθεί ούτε και αυτή μακριά μου. Ο τρόπος που με φιλούσε, ο τρόπος που το σώμα της ανατριχιάζει κάθε φορά που την αγγίζω και μου δείχνει τι θέλει. Και αυτά δεν είναι ρομαντικά χάδια, αλλά σκληρά χάδια. Η Σάρα θέλει έναν άνδρα που να κατακτήσει το κορμί της, που να την φτάσει στο χείλος του γκρεμού και να την σπρώξει... και αυτός θα είμαι εγώ....

<<Καρφώνεσαι>> το κεφάλι μου γυρίζει προς τον Σαμ και τον κοιτάξω εξεταστικά, <<Από χιλιόμετρα θα μπορούσε κάποιος να πιάσει τον τρόπο που την κοιτάζεις>>. Γαμώτο. Έπρεπε να το φανταστώ, έπρεπε να είμαι πιο προσεκτικός, ο Σαμ Μίλερ μόλις επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμουν - μας είχε καταλάβει. <<Δεν...>> σηκώνει το φρύδι του και με κοιτάζει ειρωνικά <<Δεν τι; δεν την θέλεις; ή μήπως δεν σας έπιασα προηγουμένους στον διάδρομο του ξενοδοχείου να κάνετε απρέπειες>> γυρίζω ξανά το βλέμμα μου πάνω της. <<Πρόσεχε γιατί εάν σας πάρει χαμπάρι ο Σκότ θα χαρεί πολύ να σας κάνει πρώτο θέμα σε όλες τις κουτσομπολίστικες εφημερίδες>>, σφίγγω τις γροθιές μου και αναστενάζω. Ο μαλάκας. Εκτός ότι βρέθηκε στο ίδιο ξενοδοχείο μαζί μας, το δωμάτιο του είναι δίπλα στο δικό μου. Την τύχη μου μέσα. Ίσως δεν είναι καλή ιδέα να έρθει η Σάρα στο δωμάτιο μου μετά, όμως την θέλω και δεν με νοιάζει ακόμα και αν δίπλα μου μένει ο ίδιος ο πρόεδρος της Αμερικής. Σήμερα θα γίνει δικιά μου.

<<Εσύ πως;>> ρωτάω και του ρίχνω μια ματιά, <<Πως σας κατάλαβα; δεν είναι και σπουδαίο κατόρθωμα Νάιτ>> απαντάει και χαμογελάει. <<Κατάλαβα πως κάτι έτρεχε μεταξύ σας από την τελευταία φορά που ήμασταν εδώ>>. Σκατά. Όλο αυτό το διάστημα γνώριζε και αν έχει μιλήσει στον πατέρα της. Θεέ μου αυτό μου έλειπε τώρα, όμως εάν το είχε κάνει σίγουρα θα με είχε διώξει αμέσως. <<Μόνο εσύ γνωρίζεις ή και ο...>> με κοιτάζει και αναστενάζει ενώ σταυρώνει τα χέρια του, <<Όχι ο Άλφρεντ δεν γνωρίζει κάτι - δεν του είπα κάτι εάν αυτό αναρωτιέσαι, όμως>> γυρίζει προς το μέρος μου και με τα μάτια του πέφτουν πάνω μου άγρια. <<Εάν τολμήσεις και την πληγώσεις θα το κάνω και θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, μην νομίζεις πως μόνο εσύ ήσουν στις ειδικές δυνάμεις. Αρκετές μαλακίες έχει περάσει από ένα κάθαρμα όπως ο Σκοτ δεν θέλει δεύτερο>>.

Αφήνω την ανάσα που τόση ώρα κρατούσα και χαμογελάω, χαίρομαι που ο Σαμ πραγματικά ενδιαφέρεται για την Σάρα, χρειάζεται άτομα που να την αγαπούν και να την προσέχουν στην ζωή της. Το βλέμμα της μας εντοπίζει και κοιτάζει εξεταστικά, όμως ο Σαμ επιστρέφει στην θέση του δίπλα από τον τοίχο και ελέγχει τον χώρο αδιάφορα. Δεν θέλω να μάθει πως γνωρίζει για εμάς, ξέρω πως θα νοιώσει άβολα και περίεργα, ίσως φοβηθεί μήπως μιλήσει στον πατέρα της. Αλλά εγώ ξέρω πως δεν θα το κάνει. Το είδα στα μάτια του, θέλει απλώς να την κρατήσει ασφαλής, ίσως έχει δίκιο. Ίσως και εγώ είμαι ένας από αυτούς τους άνδρες και στο τέλος να την αφήσω διαλυμένη....

<<Ο... Σκότ;>> ρωτάω και τον βλέπω να καταπίνει <<Γιατί έχει ακόμα σχέσεις μαζί του;>> ρωτάω και γνωρίζω πως ξέρει περισσότερα πράγματα από εμένα για αυτή την σχέση. <<Ρώτα την>> μουγκρίζω καθώς δεν περίμενα αυτή την απάντηση, πίστευα πως θα μου έλεγε κάτι. Γελάει σιγανά και συνοφρυώνομαι, γαμώτο, ξέρει πως πεθαίνω να μάθω, τι σκατά του βρήκε αυτού του γαμημένου μαλάκα, εκτός από την εξωτερική εμφάνιση δεν έχει τίποτα άλλο ωραίο πάνω του. Ενώ η Σάρα είναι όμορφη μέσα έξω, με ένα υπέροχο, ιδιαίτερο τρόπο. Να για παράδειγμα αυτή την στιγμή όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στον χώρο έχουν την προσοχή τους στραμμένη πάνω της, ακούει όλους με προσοχή χωρίς να παραπονιέται και το χαμόγελο της συνεχίζει να λάμπει στα χείλη της.

Μια ώρα αργότερα, κάθετε σε ένα από τα τραπέζια εμφανώς εξουθενωμένη - λογικό εδώ και τρείς ώρες περιφέρεται μέσα στο τεράστιο χώρο του ξενοδοχείου, χαιρετώντας τους πάντες, ευτυχώς έχει πιεί μόνο ενάμιση ποτήρι σαμπάνια. Την θέλω νηφάλια για το βράδυ. Θέλω να θυμάται με κάθε λεπτομέρεια όσα πρόκειται να της κάνω απόψε το βράδυ.

<<Σάρα>> η Γουέντι κάθετε στην καρέκλα δίπλα της και πίνει από το ποτό της, ενώ τα μάτια της κοιτάζουν τον άνδρα που στέκετε απέναντι στις μεγάλες τζαμαρίες. Κάπου τον έχω ξανά δει... στο προηγούμενο πάρτι που είχε διοργανώσει. Ο τρόπος όμως που την κοιτάζει δεν είναι καλός... είναι άγριος, κτητικός. Τα μάτια του πέφτουν πάνω στην Σάρα και σφίγγω τα δόντια μου, την τελευταία φορά που την είχα συνοδέψει σε ένα πάρτι πλάκωσα τον Σκοτ, αν και απ' ότι φαίνεται δεν έβαλε μυαλό, δεν με παίρνει να κάνω το ίδιο ξανά. Και αυτός εδώ, δεν είναι απλώς ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που παίζει με τις γυναίκες. Τον γνώριζα - όλοι τον γνώριζαν, ο Μάικλ Κίνγκ είναι γνωστός για πολλά. Δισεκατομμυριούχος, εργένης, μεγάλη περιουσία από ακίνητα, κέντρα διασκεδάσεως και αυτά είναι μόνο μερικά - από τα νόμιμα τουλάχιστον.

Μπορεί να φαίνεται καθαρός, αλλά είναι βουτηγμένος μέσα στην παρανομία και αυτό το γνώριζα, γιατί έκανε παρέα με τον Σεμπάστιαν Κάρτερ και το όνομα τους είχε ακουστεί αρκετές φορές σε διάφορα πηγαδάκια μέσα στην μονάδα μου. Αρκετοί από τους άνδρες, τους οποίους διεύθυνα τότε, όταν επέστρεφαν σπίτια τους δούλευαν κατά καιρούς για αυτούς τους δυο. Η τελευταία φορά μάλιστα ήταν λίγους μήνες πριν, όταν κάποιος εχθρός του Κάρτερ είχε απαγάγει την γυναίκα του. Το αποτέλεσμα ήταν να τους καθαρίσει και τους δυο και οι άνδρες μου φρόντισαν να σκεπάσουν τις βρομιές του. Κοιτάζω την Σάρα απέναντι μου και σκέφτομαι πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να οδηγηθεί στον φόνο. Εάν μου δινόταν η ευκαιρία θα καθάριζα επί τόπου τον Σκότ.

Η Γουέντι απομακρύνεται από το τραπέζι και πηγαίνει προς το μπαρ, ο Κίνγκ δεν αργεί να την ακολουθήσει σαν αρπακτικό που καραδοκεί ώστε να ορμήσει την κατάλληλη στιγμή. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει με αυτήν, αρκεί να μην τολμήσει να απλώσει τα χέρια του αλλού, γιατί τότε θα με αναγκάσει να αμυνθώ.

Ακούω ένα μικρό αναστεναγμό και κοιτάζω την Σάρα, σηκώνεται και μας ρίχνει ένα βλέμμα, <<Νομίζω πως μπορώ να αποχωρήσω πλέον>>. Χαμογελάει μια τελευταία φορά και απομακρύνεται, <<Φεύγεις κιόλας;>>, ο Σαμ μου ρίχνει ένα λοξό βλέμμα και γυρίζουμε για να δούμε τον Ανδρέα Σκοτ να στέκετε πίσω της. <<Ναι, είμαι κουρασμένη>> απαντάει κοφτά. Καλό κορίτσι. <<Θέλω να μιλήσουμε. ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ>>, είμαι στο τσακ να μην του ορμίσω. Η Σάρα μας κοιτάζει και καταπίνει, βλέπω στα μάτια της το πόσο άβολα νοιώθει και αισθάνομαι την φλέβα στο λαιμό μου να χτυπάει δυνατά. <<Δεν έχουμε να πούμε κάτι, Ανδρέα>> τον πλησιάζει και του μιλάει σιγανά.

Από εδώ που καθόμαστε δεν μπορώ να ακούσω τι λένε, όμως ο Σκοτ τσιτώνετε και τον ύφος του μου δίνει την εντύπωση πως δεν του αρέσουν αυτά που ακούει. Κάνει ένα βήμα μακριά του και χαμογελάει ψεύτικα <<Καληνύχτα Ανδρέα>> λέει και την επόμενη στιγμή βηματίζει γοργά προς το ασανσέρ με εμάς να την ακολουθούμε κατά πόδας. Κατεβαίνουμε στο λόμπι και μπαίνουμε στο Suv που ήδη μας περιμένει απ' έξω, η διαδρομή προς το ξενοδοχείο μας κρατάει ένα τέταρτο και έπειτα ανεβαίνουμε προς τον όροφο μας. Την βλέπω να ανοίγει την πόρτα στο δωμάτιο της και να μπαίνει μέσα.

Ο Σαμ με κοιτάζει, καθώς ξεκλειδώνει το δικό του, <<Καληνύχτα>> μονολογεί και κλείνει την πόρτα πίσω του. Μπαίνω μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Νοιώθω κρύος ιδρώτας να κυλάει στην πλάτη μου, ίσως δεν ήταν καλή ιδέα να ζητήσω κάτι τέτοιο από την Σάρα, ίσως να μην έρθει, ίσως το μετάνιω...

Ένα σιγανό χτύπημα με κάνει να κοκαλώσω. Γαμώτο. Η καρδιά μου ξαφνικά χτυπάει λες και τρέχω μαραθώνιο. Απλώνω το χέρι μου και γυρίζω το πόμολο, σπρώχνει την πόρτα και μπαίνει μέσα. Κλικ. Η πόρτα κλείνει ξανά μόνη της. Δεν με έχει δει καθώς η πλάτη μου είναι ακουμπισμένη στον τοίχο και είναι σκοτεινά. <<Ίαν.... Ι...>> η φωνή της τρέμει και γυρίζει αργά προς το μέρος μου, το λιγοστό φως που έρχεται απ' έξω πέφτει πάνω στα μαλλιά της και την κάνει να μοιάζει με άγγελο.

Τα σκοτεινά μάτια μου συναντάνε τα δικά της, με κοιτάζει και χαμογελάει ελάχιστα. Μετά την σημερινή βραδιά γνωρίζαμε και οι δυο ότι όλα θα άλλαζαν. Ήταν λες και είχα μπει σε ένα τρενάκι του λούνα πάρκ χωρίς φρένα, αργά ή γρήγορα θα εκτροχιαστεί πέφτοντας στον γκρεμό. Το μόνο που μου απέμεινε να κάνω, είναι να απολαύσω τις στιγμές πριν την καταστροφή.

<<Και τώρα που είμαι εδώ, τι σχέδια έχετε κύριε Νάιτ;>> λέει το επίθετο μου με μελιστάλαχτη φωνή και επιτέλους ξεκολλάω την πλάτη μου από τον τοίχο χαμογελώντας πονηρά. Κάνω ένα βήμα και οπισθοχωρεί....