Κεφάλαιο 15 To Trap A Kiss
Ένα μήνα μετά βρίσκομαι και πάλι στην Νέα Υόρκη για το πάρτι της Γουέντι και την ανακοίνωση του ονόματος μου ως το πρόσωπο του οίκου της. Αυτή την φορά διάλεξα διαφορετικό ξενοδοχείο και τηλεφώνησα τρεις φορές, ώστε να είμαι σίγουρη πως δεν θα υπάρξει κάποιο λάθος με τα δωμάτια. Μέσα σε αυτό το διάστημα ο Ίαν κρατούσε αποστάσεις από εμένα, το ίδιο και εγώ. Μετά απ' όσα έγινα εκείνο το απόγεμα υπήρχε μια ένταση ανάμεσα μας, γνώριζα πως όσα είπε ο Ίαν ήταν αλήθεια το ένοιωθα. Με ήθελε και τον ήθελα, όμως είμαι το αφεντικό του και αυτός είναι υπάλληλος μου. Δεν ξέρω πως θα μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε εάν όντως κάτι συνέβαινε μεταξύ μας.
Το Suv περνάει την 6th Avenue και σταματάει έξω από το ξενοδοχείο, ο υπάλληλος ανοίγει την πόρτα μου και με βοηθάει να κατέβω, αφήνω τον Ίαν με τον Σαμ να κουβαλήσουν τις αποσκευές μας και προχωράω προς το εσωτερικό. Πλησιάζω τον άνδρα που στέκετε στην υποδοχή και χαμογελάει πλατιά <<Καλησπέρα σας>> με κοιτάζει και φυσικά με αναγνωρίζει <<Καλώς ήρθατε δεσποινίς Ντίξον τα δωμάτια σας είναι έτοιμα>> δωμάτια. χαίρομαι. Ο Ίαν με τον Σαμ μπαίνουν μέσα και ο υπάλληλος μας μοιράζει τις κάρτες - κλειδιά μας. <<Το 45 είναι η σουίτα ενώ το 53 και το 55 τα δωμάτια>> εξηγεί και ανακουφίζουμε που δεν θα χρειαστεί να μοιραστώ ξανά το δωμάτιο μου.
<<Σάρα>> μια ανδρική φωνή με κάνει να γυρίσω και βλέπω τον Ανδρέα, χαμογελάει και με πλησιάζει ενώ σκουντάει τον Ίαν για να περάσει ανάμεσα τους. Γαμώτο τα μάτια του πετάνε σπίθες και η φλέβα στον λαιμό του χτυπάει δυνατά, <<Για να είσαι εδώ αυτό σημαίνει πως η Γουέντι επέλεξε εσένα>>. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο Ανδρέα Σκότ από το πάρτι της Γουέντι, <<Ναι έτσι φαίνεται>> ο τόνος μου είναι κοφτός, καθώς μετά απ' ότι έγινε εκείνη την ημέρα δεν θέλω καμία επαφή μαζί του. Δεν ξέρω τι σκατά έχει πάθει, όμως εάν τολμούσε και άνοιγε το στόμα του μπροστά στον Ίαν και την Βανέσα για να πει όσα κάναμε, άνετα θα τον σκότωνα και ας έμπαινα φυλακή.
<<Ανδρέα Σκοτ>> λέει στον υπάλληλο κοφτά και τον βλέπω να τρέχει για να βρει το δωμάτιο του στον υπολογιστή. Λίγη ευγένεια δεν βλάπτει. <<Το 56>> λέει ο άνδρας και του δίνει το κλειδί. Τέλεια εκτός ότι διάλεξε το ίδιο ξενοδοχείο με εμένα, θα βρίσκετε και στον ίδιο όροφο. Υπέροχα. Φανταστικά.
<<Εμένα με συγχωρείς, αλλά πρέπει να ετοιμαστώ για το πάρτι>> γυρίζω την πλάτη μου και προχωράω μέχρι το ασανσέρ, πατάω το κουμπί και μπαίνουμε μέσα. Ο Σαμ μου ρίχνει ένα λοξό βλέμμα και έπειτα κοιτάζει τον Ίαν που ακόμα στέκετε τσιτωμένος δίπλα του, <<Πειράζει που δεν τον συμπαθώ καθόλου αυτόν τον άνδρα, απορώ τι του...>> πρώτη φορά ακούω τον Σαμ να εκφέρει γνώμη πάνω σε κάποιο άτομο με το οποίο συναναστρέφομαι και τον κοιτάζω άναυδη. Όμως αφήνει ανολοκλήρωτη την πρόταση του, καθώς ο άνδρας που βρίσκεται δίπλα του κοντεύει να εκραγεί.
Οι πόρτες ανοίγουν και βγαίνουμε στον διάδρομο, προχωράω μέχρι την σουίτα μου και ξεκλειδώνω, ο Σαμ αφήνει τις βαλίτσες μου και βγαίνει πηγαίνοντας στο δωμάτιο 53 - αυτό σημαίνει πως ο Ίαν θα μένει δίπλα από τον Ανδρέα. Τέλεια. Η ημέρα εξελίσσεται από το κακό στο χειρότερο.
Στις επτά ακριβώς η κομμώτρια και η μακιγιέζ ολοκληρώνουν την εμφάνιση μου και με βοηθάνε να φορέσω το μίνι, φόρεμα με κορσέ και διαφάνεια που είχα παραγγείλει ειδικά για την σημερινή ημέρα. Δεκάδες πέτρες σε μπλε απόχρωση διακοσμούν το φόρεμα και τα κόκκινα μαλλιά μου πέφτουν γύρω του κυματιστά, κοιτάζω τον εαυτό μου στον ολόσωμο καθρέφτη και χαίρομαι με το αποτέλεσμα. Η σουίτα μου είναι αρκετά μεγάλη και διαθέτει δικιά της βεράντα, στην οποία μπορείς να χαλαρώσεις απολαμβάνοντας το ποτό σου, κοιτάζοντας τον υπέροχο ουρανό του Μανχάταν.
Προς το παρόν όμως πρέπει να βρίσκομαι σε μισή ώρα στον χώρο του πάρτι, βλέπω τα κορίτσια να μαζεύουν τα πράγματα τους και να αποχωρούν από το δωμάτιο. Παίρνω μια ανάσα και βγαίνω στον διάδρομο, η πόρτα του Ίαν ανοίγει την στιγμή που κλείνω την δικιά μου και ξεπροβάλει φορώντας το μαύρο κουστούμι του. Σταματάω και τον κοιτάζω, <<Θέλετε κάτι πριγκίπισσα ή ελέγχεται το ντύσιμο μου;>> ενώνει το βλέμμα του με το δικό μου και διακρίνω ένα μικρό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών του.
Συνεχίζω να βηματίζω μέχρι που φτάνω λίγα εκατοστά μακριά του, αφήνω τα μάτια μου να περιπλανηθούν πάνω του και χαμογελάω. <<Ελέγχω το ντύσιμο σου>> απαντάω και σηκώνει το φρύδι του κοιτάζοντας με υπεροπτικά <<Και;>> κλείνω το μικρό κενό που μας χωρίζει και τον πλησιάζω <<Και νομίζω... πως είστε καλός...>> ψιθυρίζω στο αυτί του.
<<Μόνο καλός...;>> ρωτάει και νοιώθω το χέρι του να ακουμπάει τον γυμνό μηρό μου, καταπίνω και τον κοιτάζω, <<Μόνο καλός, δεσποινίς Σάρα;>> ξανά ρωτάει και με σπρώχνει προς τον τοίχο. Είναι η πρώτη φορά εδώ και ένα μήνα που με πλησιάζει και το κορμί μου τον αναζητά απεγνωσμένα. <<Εγώ νομίζω πως είμαι κάτι παραπάνω από καλός....>> το χέρι του ανεβαίνει προς τα πάνω και νοιώθω να παίρνω φωτιά. Τα μάτια του είναι σκοτεινά και κατηφορίζουν πάνω στο κορμί μου, <<Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου>> απαντάω και τον ακούω να γελάει. Γαμώτο... γελάει, ο ήχος είναι υπέροχος. <<Έτσι λες εσύ πριγκίπισσα, το κορμί σου όμως τα μαρτυράει όλα...>> ο αντίχειρας του περνάει πάνω από την λεπτή δαντέλα του εσωρούχου μου και ανατριχιάζω ενώ αισθάνομαι τόσο ερεθισμένη. Τον θέλω. Εδώ. Και. Τώρα.
Τυλίγω απότομα το χέρι μου γύρω του και τον φιλάω παθιασμένα, το σώμα του ακινητοποιεί το δικό μου, και σπρώχνει με το πόδι του τους γοφούς μου να ανοίξουν. Το ελεύθερο χέρι του με πιάνει από τον αυχένα και βαθαίνει το φιλί μας, η γλώσσα του διεκδικεί την δικιά μου και τον αφήνω να πάρει τον έλεγχο. Πιάνω τα μαλλιά του ανάμεσα στα χέρια μου και τα τραβάω ζητώντας περισσότερα, τραβάει με τα δόντια του το κάτω χείλος μου και βογκάω δυνατά. <<Σουτ, θα μας ακούσει όλο το ξενοδοχείο>>, χέστηκα. Το χέρι του παραμερίζει το λεπτό δαντελένιο ύφασμα και βογκάει μόλις ανακαλύπτει το πόσο ερεθισμένη είμαι. Μόνο. Για. Αυτόν.
<<Θέλεις να με τρελάνεις, πριγκίπισσα>> ο αντίχειρας κυκλώνει την κλειτορίδα μου και τα δάχτυλα του ακουμπάνε στα τοιχώματα του κόλπου μου μέχρι που....
Ακούμε μια πόρτα να ανοίγει. Ο Ίαν και εγώ μένουμε κάγκελο. Απομακρύνεται βιαστικά από κοντά μου και προσπαθώ να διορθώσω το φόρεμα μου, με την ανάσα μου να βγαίνει ακόμα λαχανιασμένη. Γαμώτο θα μπορούσε να μας είχε πιάσει ο καθένας. Πρέπει να ήμαστε πιο προσεκτικοί. <<Σάμ>> λέει ο Ίαν και τον βλέπω να προχωράει προς το μέρος του. Τα μάτια του καρφώνονται πάνω μου καθώς τους πλησιάζω, <<Όλα καλά;>> ρωτάει κοιτάζοντας με, <<Ναι, συνάντησα τον κύριο Νάιτ την ώρα που έβγαινα από το δωμάτιο μου για να κατέβω στο λόμπι>> διευκρινίζω ελπίζοντας να γίνω πειστική.
Ο Σαμ δεν μιλάει και ξεκινάει να κατευθύνεται προς το ασανσέρ, λίγα λεπτά αργότερα μπαίνουμε μέσα κατεβαίνοντας προς την υποδοχή. Προσπαθώ να κρατήσω μακριά το βλέμμα μου από το δικό του, όμως ο παλμός ανάμεσα στα πόδια μου συνεχίζει να χτυπάει δυνατά.
Κλικ. Οι πόρτες ανοίγουν και βγαίνει πρώτος ο Σαμ, κοιτάζω τον Ίαν που στέκετε στην άλλη πλευρά του ασανσέρ και πάω να βγω, όμως με προσπερνάει, σταματώντας μόνο μια στιγμή, <<Το βράδυ. Στο δωμάτιο μου>> ψιθυρίζει.
Τον ακολουθώ προς τα έξω με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Νοιώθω το κεφάλι μου να γυρίζει, γαμώτο πως θα καταφέρω να συγκεντρωθώ σε ένα πάρτι με εκατοντάδες καλεσμένους, στο όποιο θα είμαι το άτομο που θα τραβάει όλη την προσοχή πάνω του. Χριστέ μου πως θα περάσουν αυτές οι τέσσερις ώρες....
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top