Δύο μέρες μετά ετοιμάζομαι για την πρώτη φωτογράφιση μου, η Γουέντι έχει στείλει το συνεργείο της στην Ουάσιγκτον και με περιμένουν στο Hains Point που βρίσκεται στο νότιο άκρο του πάρκου East Potomac, μεταξύ του κύριου κλάδου του ποταμού Potomac και του καναλιού της Ουάσιγκτον. Ο Ίαν σταματάει το αυτοκίνητο λίγα μέτρα μακριά από το πάρκο καθώς είχαν αποκλείσει την περιοχή για να ήμαστε πιο άνετα και χωρίς κόσμο να τριγυρνάει στα πόδια μας. Κατεβαίνω από το αμάξι και προχωράω μέχρι τον χώρο όπου τρία τροχόσπιτα βρίσκονται στην σειρά. <<Σάρα>> η Αμάντα - η βοηθός της Γουέντι με υποδέχεται αγκαλιάζοντας με σφιχτά, <<Καλώς ήρθες έτοιμη να ξεκινήσουμε;>> ρωτάει χαμογελαστά και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου γεμάτη ενθουσιασμό, κοιτάζει πίσω μου τον Ίαν όμως με πιάνει από το μπράτσο και με οδηγεί προς το πρώτο τροχόσπιτο. <<Καλύτερα να περιμένετε εδώ>> λέει απευθυνόμενη στον Ίαν, του κάνω νόημα και παραμένει απ' έξω καθώς η Αμάντα κλείνει την πόρτα πίσω μας. 

<<Χαίρομαι που σε γνωρίζω Σάρα είμαι η Τζέσικα>> μια ξανθιά κοπέλα με χαιρετάει και μου δείχνει την άδεια θέση μπροστά από τον καθρέφτη, <<Εγώ θα σε χτενίσω, χαλάρωσε και απόλαυσε το>> συμπληρώνει και χαμογελάω, ενώ βγάζω το κινητό από την τσάντα μου για να ανεβάσω μερικές σέλφι. Αν και δεν μπορώ να αποκαλύψω ακόμα το όνομα του οίκου της Γουέντι, καθώς η ίδια θα το κάνει επίσημα σε ένα μήνα στην Νέα Υόρκη, όπου φυσικά θα χρειαστεί να παραβρεθώ. Παρ' όλα αυτά μπορώ να δημοσιεύσω μερικές φωτογραφίες χωρίς να δείχνω ονόματα ή πρόσωπα. 

Δύο ώρες αργότερα βγαίνω από το δεύτερο τροχόσπιτο για να μπω στο τελευταίο όπου και υπάρχουν δεκάδες ρούχα, όμως εγώ δεν θα φορέσω τίποτα απ' όλα αυτά. Η Αμάντα διαλέγει το πρώτο σετ από μαύρα εσώρουχα με ασορτί ρόμπα και μου τα δίνει, τελειοποιεί το σύνολο με διάφορα κοσμήματα και πιάνω το λευκό μπουρνούζι που υπάρχει δίπλα για να τυλιχθώ. Έχει μπει πλέον ο Απρίλης και οι μέρες είναι αρκετά πιο ζεστές αλλά παραμένει το κρύο και αναρωτιέμαι πως θα καταφέρω να κάνω την φωτογράφιση εάν κρυώνω. 

<<Έτοιμη>> η Αμάντα κατεβαίνει από το τροχόσπιτο και την ακολουθώ προς τον χώρο της φωτογράφισης όπου είναι στημένες ήδη δυο κάμερες και με περιμένουν. Όμως γυρίζω προς τα πίσω και βλέπω τον Ίαν να μας ακολουθεί, <<Μπορείς να περιμένεις εδώ>> του λέω επιτακτικά και με κοιτάζει. <<Αυτό αποκλείεται και το ξέρεις, όπου είσαι εσύ, είμαι και εγώ>> η καρδιά μου ξαφνικά αρχίζει να χτυπάει δυνατά. Δεν μπορώ να κάνω μια φωτογράφιση εσωρούχων με τον Ίαν απέναντι μου να με κοιτάζει. Για όνομα του Θεού. <<Ας κάνουμε μια εξαίρεση, για μια φορά>> επιμένω και συνοφρυώνεται <<Όχι, καμία>> κλείνω τα μάτια μου και αναπνέω αργά, <<Γιατί είσαι τόσο δύσκολος άνθρωπος>>. Με κοιτάζει και έρχεται προς το μέρος μου, <<Γιατί δεν πρόκειται να σε αφήσω να κάνεις μια φωτογράφιση με εσώρουχα, ενώ γύρω σου υπάρχουν δεκάδες άνδρες>>, γαμώτο... Δεν με νοιάζουν οι άλλοι άνδρες, αλλά εσύ! 

<<Σάρα όλα καλά;>> η Αμάντα μας κοιτάζει χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο που καθυστερώ, <<Εάν θες να γίνει αυτή η φωτογράφιση πριγκίπισσα θα γίνει μόνο εάν είμαι και εγώ εκεί>> αυτός ο άνθρωπος με φτάνει στα όρια μου. Σφίγγω τις γροθιές μου και προχωράω προς την Αμάντα με τον Ίαν να με ακολουθεί, <<Σάρα από εδώ ο Έντουαρντ και ο Άλεξ, θα είναι για σήμερα οι φωτογράφοι σου>> τους δίνω το χέρι μου και χαμογελάω γνωρίζοντας πως τα μάτια του Ίαν είναι καρφωμένα πάνω μου.  

<<Μπορείς να με φωνάζει Έντι, λοιπόν θέλω να χαλαρώσεις, φαντάσου ότι είσαι μόνη σου. Και πως δεν σε κοιτάζει κανένας άλλος, πάρε το χρόνο σου και όποτε είσαι έτοιμη ξεκινάμε>> λέει ο Έντουαρντ και καταπίνω. Κάτι μου λέει πως δεν θα καταφέρω να ολοκληρώσω αυτή την φωτογράφιση. Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μερικές ανάσες προσπαθώντας να αδειάσω το μυαλό μου, γυρίζω απαλά λύνοντας την ζώνη από το μπουρνούζι μου και το βγάζω δίνοντας το στην Αμάντα που στέκετε δίπλα μου, μαζί με την κομμώτρια και την μακιγιέζ για μερικές τελευταίες πινελιές. 

<<Τέλεια ξεκινάμε>> φωνάζει ο Έντι και ξεκινάει να με φωτογραφίζει, <<Πάμε Σάρα, συγκεντρώσου, πιο ψιλά το πιγούνι, τεντωμένο χέρι>> οι οδηγίες του πέφτουν καταιγιστικά και νοιώθω να τα χάνω. Πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σηκώνει το κεφάλι του από την κάμερα και με πλησιάζει, <<Δεν είσαι συγκεντρωμένη πράγμα που σημαίνει η ότι κάνεις αυτή την φωτογράφιση με το ζόρι ή ότι κάτι άλλο υπάρχει στο μυαλό σου>> κοιτάζει πάνω από τον ώμο μου προς το μέρος του Ίαν και έπειτα ξανά εμένα. Αφήνω την ανάσα μου απαλά και σκύβω το κεφάλι μου <<Με συγχωρείς δε... δεν ξέρω τι έχω πάθει>> χαμογελάει και σκύβει προς το μέρος μου, <<Σκέψου πως κάνεις την φωτογράφιση γι' αυτόν....>> τον κοιτάζω άναυδη και γελάει. 

<<Θέσεις, ξεκινάμε>> φωνάζει και πηγαίνει ξανά πίσω από την φωτογραφική μηχανή. Σκέψου πως κάνεις την φωτογράφιση γι' αυτόν....  Χριστέ μου. Σηκώνω το πιγούνι μου και ποζάρω, κλικ, κλικ, κλικ, ο ήχος γεμίζει τον αέρα <<Τέλεια>> φωνάζει, <<Υπέροχα Σάρα, αυτό είναι>> και άλλα επιφωνήματα ακούγονται για την υπόλοιπη μισή ώρα. 

Στην συνέχεια αλλάζω φορώντας κόκκινα εσώρουχα, και όλα κυλάνε φανταστικά μέχρι που έρχεται η τελευταία φωτογραφία. Στέκομαι μπροστά στο συνεργείο με το μπουρνούζι μου και είμαι στο τσακ να φύγω, όμως δεν μπορώ, υποτίθεται πως είμαι επαγγελματίας. <<Σάρα;>> ο Έντι με κοιτάζει και φυσικά καταλαβαίνει τον λόγο που διστάζω να αποχωριστώ αυτό το τεράστιο μπουρνούζι από πάνω μου. Γυρίζω την πλάτη και η Αμάντα έρχεται δίπλα μου, καθώς βγάζω το μπουρνούζι και μένω γυμνόστηθή με ένα μικροσκοπικό εσώρουχο και μια χρυσή αλυσίδα γύρω από το κορμί μου. 

Ακουμπάω τα χέρια μου πάνω στο στήθος μου και γυρίζω μπροστά - τόσο αργά που νομίζω ότι δεν κουνιέμαι καν. Τα μάτια μου εντοπίζουν τον Ίαν και νοιώθω το καυτό του βλέμμα να πέφτει πάνω μου, μπορεί ο ήλιος να είναι έτοιμος να δύση όμως εγώ νοιώθω να καίγομαι. Οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά και αλλάζω θέση προσέχοντας πάντα να καλύπτω το στήθος μου. <<Υπέροχα>> φωνάζει ο Έντουαρντ και με κοιτάζει χαμογελαστός. <<Άλλη μια και τελειώσαμε>> συμπληρώνει όμως τον κοιτάζω γνωρίζοντας ποια είναι η τελευταία και καταπίνω. 

<<Αμάντα>> η γυναίκα τον πλησιάζει και τον βλέπω να της μιλάει, όμως είναι αρκετά μακριά και δεν μπορώ να ακούσω λέξη απ' όσα λένε. Την βλέπω να κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και απομακρύνεται επιστρέφοντας λίγο αργότερα κρατώντας στα χέρια της ένα τεράστιο παραβάν. <<Άλεξ μπορείς να φύγεις>> λέει στον συνεργάτη του και αυτός μαζεύει τα πράγματα του, ρίχνω μια τελευταία ματιά προς τον Ίαν και δαγκώνω ελάχιστα το κάτω χείλος μου. Μπορώ να δω από εδώ τα γαλαζοπράσινα μάτια του να έχουν σκοτεινιάσει, πηγαίνω πίσω από το παραβάν με κομμένη ανάσα όταν ακούω τον Έντι να μιλάει. 

<<Σας παρακαλώ, δεν μπορείτε να έρθετε, ένα λεπτό θα πάρει μόνο και έπειτα είναι όλη δικιά σας>> νοιώθω τα πνευμόνια μου να αδειάζουν από οξυγόνο. Εάν έρθει ο Ίαν δεν θα καταφέρω να το κάνω και ξέρω πως το γνωρίζει και ο ίδιος, οπότε δεν εκπλήσσομαι όταν βλέπω τον Έντι να έρχεται μόνος του.  <<Σάρα χαλάρωσε σκέψου αυτό που είπα πριν>> τα μάγουλα μου βάφονται κόκκινα και καταπίνω, βγάζω το εσώρουχό μου και μένω γυμνή, τα μαλλιά μου κυματίζουν από το απαλό αεράκι, ενώ καλύπτω το ένα στήθος μου με την παλάμη και το άλλο με τον αγκώνα μου, στρίβω το κεφάλι μου ελάχιστα και αγγίζω τον λαιμό μου αισθησιακά. 

Κλείνω τα μάτια μου και μπορώ να αισθανθώ το χέρι του να με αγγίζει, να αγγίζει κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Κάθε εκατοστό μου. Κλικ, κλικ, κλικ. <<Τέλος>> λέει σιγανά ο Έρικ και κοιτάζω την Αμάντα που φέρνει το μπουρνούζι μου για να το φορέσω, τραβάει το παραβάν και αντικρίζω τον Ίαν ακριβώς από πίσω. <<Κάλλιστα θα μπορούσε αυτή η φωτογραφία να διακοσμεί μια γκαλερί>> σχολιάζει ο Έντουαρντ και ακούω το σιγανό γρύλισμα του Ίαν που στέκετε δίπλα μου. <<Μην ανησυχείς όμως οι φωτογραφίες αυτές είναι μόνο για λίγους>> δεν χρειάζεται να κοιτάξω, είμαι σίγουρη πως τα μάτια του Ίαν Νάιτ πετάνε φωτιές. <<Λοιπόν θα πω στη Γουέντι ότι όλα πήγαν τέλεια, θα σε δω στην επίσημη ανακοίνωση του οίκου>>. Ο Έντι με χαιρετάει και απομακρύνεται αφήνοντας με μόνη με τον Ίαν. 

<<Πά.. πάω να ντυθώ>> λέω και κάνω ένα βήμα, όμως το χέρι του με σταματάει πιάνοντας το μπράτσο μου. Χαμηλώνω το βλέμμα μου και δαγκώνω το χείλος μου, το ανασηκώνει και το χέρι του ακουμπάει απαλά το γυμνό λαιμό μου. <<Το ξέρεις πως δεν μπορώ να αφήσω αυτή την φωτογραφία να δημοσιευτεί>> τι; Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου, ενώ τα δάχτυλα του καίνε το σημείο που ακουμπάνε, <<Τι εννοείς; αυτή είναι η δουλειά μου>> απαντάω και χαμογελάει, <<Και η δικιά μου είναι να προστατεύω ότι είναι δικό μου>> δεν είμαι... ακόμα... 

Σηκώνω το φρύδι μου και τον κοιτάζω <<Δεν μπορείς να τους σταματήσεις>> γελάει και καταπίνω <<Έτσι νομίζεις. Αυτή η φωτογραφία μου ανήκει... κανένας άλλος άνδρας δεν θα σε δει γυμνή, πόσο μάλλον εκατομμύρια>> η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και νοιώθω το στομάχι μου να γεμίζει πεταλούδες. Με θέλει... <<Όντως αυτή η φωτογραφία σου ανήκει...>> παραδέχομαι και τον ακούω να παίρνει μια κοφτή ανάσα, αυτόν σκεφτόμουν άλλωστε, τα χέρια του άγγιζαν το κορμί μου και όχι τα δικά μου.... 

Τα βλέμμα τα μας είναι ενωμένα και ο πόθος φουντώνει μέσα μου, τα στόμα μας απέχουν μόλις λίγα εκατοστά και τον θέλω, θέλω να γευτώ το στόμα του. Θεέ μου είμαι σίγουρη πως μπορώ να φτάσω σε οργασμό μόνο από τα φιλιά του. <<Πήγαινε να ντυθείς πριγκίπισσα κάνει κρύο>> λέει ξαφνικά και απομακρύνεται αφήνοντας με, για ακόμη μια φορά στα κρύα του λουτρού. Ξεφυσάω και τον βλέπω να χαμογελάει - για πρώτη φορά κανονικά, το πρόσωπο του φωτίζεται και είναι το πιο υπέροχο πράγμα που έχει δει. Το διασκεδάζει ο κύριος Νάιτ, παίζει μαζί μου, ε λοιπόν δεν ξέρει με ποια τα έβαλε. Χαμογελάω και προχωράω προς το τροχόσπιτο για να ντυθώ και ήδη στο μυαλό μου ξεκινάω να φτιάχνω το σχέδιο μου.