Το χέρι του χαλάρωσε πάνω στο λαιμό μου και διακρίνω την πάλη μέσα στα μάτια του, όμως είμαι τόσο ερεθισμένη και μεθυσμένη που δεν με νοιάζει τίποτα. <<Δεν ήταν υπόσχεση>> απαντάει, αλλά το χέρι του συνεχίζει να βρίσκετε πάνω στο δέρμα μου, που τώρα καίει. <<Έτσι ακούστηκε>> τον κοιτάζω μέσα από το καθρέφτη και βλέπω τα σκοτεινά μάτια του να με καρφώνουν, <<Λυπάμαι, αλλά δεν θέλω να είμαι υπεύθυνος για κάτι που θα μετανιώσεις μόλις ξυπνήσεις αύριο το πρωί>> .

<<Δεν ζήτησα, σχέση και ρομαντισμό, εάν δεν με πηδήξεις εσύ θα βρω κάποιον άλλον πρόθυμο να το κάνει και υπάρχουν... πολλοί>>.

<<Αααα>> το μάγουλο μου ακουμπάει πάνω στο παγωμένο τοίχο, ενώ το σώμα του πιέζει το δικό μου. <<Κάν' το και θα είσαι υπεύθυνη για τον αργό, βασανιστικό θάνατο ενός ή περισσότερων ανδρών. Το έχω κάνει στο παρελθόν και πίστεψε με δεν έχω πρόβλημα να το κάνω ξανά, αυτό θες;>>. Σφίγγω τα χέρια μου και προσπαθώ να πάρω ανάσα, με αφήνει και γυρίζω προς το μέρος του, <<Πιο είναι το πρόβλημα σου, σου ζήτησα κάτι και απ' ότι φαίνεται δεν έχεις πρόθεση να το κάνεις, οπότε γιατί να μην το κάνει κάποιος άλλος; Τι σκατά θέλετε κύριε Νάιτ;>> ρωτάω άγρια, καθώς δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει, πόσο μάλλον τι σκέφτεται.

<<Πιστεύεις ότι είναι ώριμη συμπεριφορά αυτή που έχεις, πίστευα...>> τα μάτια μου βρίσκουν τα δικά του και παίρνει μια ανάσα <<Πίστευα πως είσαι διαφορετική απ' όλες τις άλλες γυναίκες του χώρου σου και ξέρω ότι είσαι, το βλέπω. Θέλεις να πετύχεις να γίνεις μια από τις καλύτερες, έτσι θα το καταφέρεις, με το να πηδιέσαι με τον έναν και τον άλλον;>>. Εάν στεκόταν οποιοσδήποτε άλλος μπροστά μου θα τον είχα χαστουκίσει ήδη με όσα τόλμησε να ξεστομίσει, όμως με τον Νάιτ δεν μπορώ. Είχε δίκιο... απ' όταν χώρισα με τον Ανδρέα έπαψα να είμαι ο εαυτό μου, ίσως φταίει που τον είχα πιάσει να με απατάει με άλλη, ίσως φταίει που όταν μου ζήτησε να βρισκόμαστε μόνο για σεξ εγώ δέχτηκα....

Νόμιζα πως τον αγαπούσα, πως και αυτός το ίδιο ένοιωθε, ότι έστω και με αυτόν τον τρόπο θα τον έχω ή έστω πως θα ικανοποιούσα τις σωματικές μου ανάγκες, αλλά απ' ότι φαίνεται έκανα λάθος. Ο Ανδρέα με οδηγούσε σε έναν κόσμο που δεν ήμουν ο εαυτός μου. Τίποτα από όλα αυτά δεν είχα πει στην Βανέσα, δεν υπήρχε λόγος, δεν ήθελα να χαλάσει η σχέση της με τον αδελφό της.

<<Πήγαινε να κοιμηθείς, είσαι μεθυσμένη και κοντεύει να ξημερώσει>> τα μάτια μου πέφτουν στην φουσκωμένη στύση του, την οποία είχα νοιώσει να με πιέζει προηγουμένως στον πισινό μου, κοιτάζω μια αυτόν και μια τον καβάλο του <<Ίσως...>>.

<<ΌΧΙ>>, λέει κοφτά σφίγγοντας τις γροθιές του, <<Δεν έχει ίσως, πίστεψε με θα με ευχαριστείς το πρωί>> γυρίζει την πλάτη του πριν προλάβω να πω άλλη λέξη και μπαίνει στο υπνοδωμάτιο του κλείνοντας την πόρτα πίσω του και αφήνοντας με να βράζω στο ζουμί μου. Εκεί. Μόνη. Ανικανοποίητη.

Σπρώχνω την ξύλινη πόρτα να κλείσει και βγάζω το φόρεμα μου, μπαίνω στο ντουζ και αφήνω το νερό να κυλίσει πάνω στο γυμνό κορμί μου. Μερικές τούφες πέφτουν πάνω στο πρόσωπο μου, ενώ το μακιγιάζ διαλύεται, ήλπιζα το μπάνιο να με ηρεμήσει, όμως ήδη γνωρίζω πως με δυσκολία θα καταφέρω να κλείσω τα μάτια μου, έπειτα απ' όσα έχουν συμβεί.

Τυλίγω το μπουρνούζι γύρω μου και βγαίνω έξω, προχωράω μέχρι το κρεβάτι και κοιτάζω τους φωτισμένους δρόμους κάτω από τα πόδια μου. Μπορεί η δική μου βραδιά να έχει τελειώσει, όμως κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να διασκεδάζουν ακόμα. Πέφτω ξεφυσώντας πάνω στα λευκά σκεπάσματα, σκεπτόμενη πόσο κοντά είχα φτάσει στο να κάνω σεξ με τον Ίαν, εάν δεν είχε αντισταθεί, ίσως τώρα να ήμουν στο κρεβάτι του ή στο δικό μου, δεν έχει και μεγάλη σημασία.... το θέμα είναι πως ήλπιζα να μην είχε αντισταθεί.....

**************************************************

Μπορεί κανείς να πεθάνει από ντροπή; σίγουρα ναι! Σηκώνω την κούπα και πίνω από τον καφέ μου, καθώς τρώμε το πρωινό μας εγώ, ο Ίαν και ο Σαμ. Είμαι σίγουρη πως τα μάγουλα μου είναι κατακόκκινα χωρίς καν να έχω βάλει ούτε ελάχιστο ρουζ πάνω τους - δεν χρειαζόταν. Η ντροπή που νοιώθω για όσα είχα πει και όσα - ευτυχώς δεν έκανα το προηγούμενο βράδυ αρκούσε. Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει, και ακόμα νοιώθω... ανικανοποίητη. Η ανάμνηση του κορμιού του έτσι όπως πίεζε το δικό μου στο τοίχο και αυτό που του είπα...

Πήδα με, κάνε ότι ακριβώς είπες.

Πνίγομαι με τον καφέ μου και δυο ζευγάρια μάτια με κοιτάζουν ενώ βήχω, ο Ίαν σηκώνει το φρύδι του και με κοιτάζει, γαμώτο. <<Είσαι καλά;>> ρωτάει ο Σαμ και γεμίζει το ποτήρι μου με νερό, το πιάνω και πίνω το μισό, ο Ίαν παίρνει μια μπανάνα από το καλάθι με τα φρούτα που έχουν αφήσει οι σερβιτόροι στο τραπέζι μας <<Φάε>>. Τον κοιτάζω και δεν ξέρω πως να αντιδράσω <<Οι υδατάνθρακες θα σε βοηθήσουν με το χανγκόβερ>> την πιάνω στα χέρια μου, όμως την αφήνω ξανά, το ύφος του είναι σοβαρό και τίποτα δεν θυμίζει τον χθεσινό άνδρα και όσα έκανε, μόνο που εγώ τα θυμάμαι όλα....

<<Συ... συγνώμη για... χθες το βράδυ...>> οι δυο άντρες με κοιτάζω και εγώ στρέφω με δυσκολία τα μάτια μου προς τον Ίαν. <<Ήμουν μεθυσμένη και δεν έπρεπε να φερθώ με αυτόν τον τρόπο, να κάνω και να πω... όλα αυτά>>, ο Σαμ με κοιτάζει και συνοφρυώνεται ελάχιστα. Προφανώς δεν γνωρίζει για όσα είχαν συμβεί μέσα στο δωμάτιο μας, όμως και πάλι η σκηνή που έγινε στο πάρτι ήταν αρκετή για να υποψιαστεί διάφορα και δεν το ήθελα αυτό. <<Το ίδιο και εγώ>> η φωνή του είναι απόλυτη και πίνει λίγο καφέ.

Θα έπρεπε να με φοβάσαι, γιατί εγώ δεν είμαι σαν τους τύπους που έχεις γνωρίσει, πριγκίπισσα, θα σε πηδήξω τόσο δυνατά που δεν θα αντέχεις να σηκωθείς από το κρεβάτι και σε κάθε βήμα την επόμενη μέρα θα θυμάσαι ότι εγώ βρισκόμουν μέσα σου. Θέλω να σε τιμωρήσω που άφησες αυτόν τον μαλάκα να σε αγγίξει, θέλω να πηδήξω όπως πηδάς εσύ το μυαλό μου από την πρώτη μέρα που σε είδα...

Αναδεύομαι στην θέση μου και νοιώθω το κάτω μέρος του κορμιού μου να πάλετε, πίνω το υπόλοιπο νερό προσπαθώντας να σβήσω την φωτιά που έχει ανάψει και καίει το κορμί μου. <<Ας κάνουμε λοιπόν πως δεν έγινε τίποτα απ' όλα αυτά, ας τα ξεχάσουμε>> η φωνή του Ίαν με κάνει να κοιτάξω προς το μέρος του. <<Έχει δίκιο, ας διαγράψουμε όσα έγιναν στο πάρτι>> και στο δωμάτιο... συμπληρώνω από μέσα μου, καθώς μιλάει ο Σαμ. Ο Ίαν σηκώνει την κούπα πίνοντας τον υπόλοιπο καφέ του και βλέπω την - όπως πάντα κοντομάνικη μαύρη μπλούζα του να πιέζετε γύρω από τους δικέφαλους του, ενώ οι φλέβες του πετάγονται καταλήγοντας στα δάχτυλα του.

Χρειάζομαι κι άλλο νερό και ένα κλιματιστικό και ένα κρύο - ένα. Πολύ. Κρύο ντουζ.

<<Πως θέλεις να περάσεις την υπόλοιπη μέρα πριν ξεκινήσουμε για το αεροδρόμιο;>> κοιτάζω τον Σαμ ή τουλάχιστον προσπαθώ να τον κοιτάξω, <<ΈΞΩ>> λέω κάπως απότομα, και σηκώνει το φρύδι του, σίγουρα όχι μέσα στο δωμάτιο με αυτόν δίπλα μου, <<Εννοώ για ψώνια>> συμπληρώνω πιο ήρεμα και κοιτάζω αδιάφορα την γεμάτη αίθουσα. <<Ωραία, πάμε να φέρουμε το αμάξι>> σηκώνονται από τις θέσεις τους και προχωράνε προς την έξοδο, το τζιν παντελόνι που φοράει ο Ίαν κολακεύει απίστευτα τους γλουτούς του. ΓΑΜΩΤΟ ΣΑΡΑ ΣΤΑΜΑΤΑ!