ΣΑΡΑ/ΙΑΝ

ΣΑΡΑ

Ανεβαίνουμε στον τελευταίο όροφο του Plaza και βλέπω τον χώρο γεμάτο από κόσμο, μόλις περνάω την είσοδο θα ορκιζόμουν πως σχεδόν όλα τα ανδρικά βλέμματα πέφτουν πάνω μου. Όχι ότι δεν το έχω συνηθίσει, όμως νοιώθω περίεργα σαν να προσπαθούν να με γδύσουν με τα μάτια τους. Εντοπίζω την Γουέντι να φεύγει από μια παρέα κοριτσιών και να έρχεται κοντά μου, <<Σάρα>> με αγκαλιάζει σφιχτά και της το ανταποδίδω. <<Είσαι μια κούκλα, για αυτό άλλωστε σε διάλεξα να είσαι το πρόσωπο του οίκου μου>> χαμογελάω πλατιά και την ακολουθώ προς ένα άδειο τραπέζι λίγο πιο πέρα. Τα μάτια της πέφτουν στους δυο άντρες πίσω μου, αλλά δεν λέει τίποτα <<Για πες μου τα νέα σου;>> ρωτάει και κάνει νόημα σε έναν σερβιτόρο να αφήσει δυο ποτά πάνω στο τραπέζι μας, <<Τα ίδια όπως τα ξέρεις, κοσμικές εμφανίσεις και μερικές φωτογραφίσεις>> απαντάω και πίνω από την βότκα.

<<Λυπάμαι που στο λέω, αλλά πλέον η ρουτίνα σου θα αλλάξει, η καμπάνια που ετοιμάζω πρέπει να βγει σε ένα μήνα, οπότε θα χρειαστεί να δουλέψουμε σκληρά, φωτογραφίσεις, συνεντεύξεις...>> αν και όλα αυτά φαίνονται τόσο κουραστικά εμένα δεν με πείραζε. Είναι το όνειρο μου να γίνω ένα από τα καλύτερα μοντέλα και αυτό θα συμβεί μόνο με πολλή δουλειά. <<Και τι σκέφτεσαι; εννοώ τι είδους φωτογραφίσεις, ρούχων;>> ρίχνει μια ματιά στους άντρες πίσω μου και έπειτα με κοιτάζει <<Εσω- ρούχων>> λέει σιγανά και καταπίνω, όχι ότι δεν είχα ξανά κάνει, αλλά μόλις μια φορά και αυτό στην αρχή της καριέρας μου. <<Ωραία>> πίνω ακόμα μερικές γουλιές από το ποτό μου <<Δεν πιστεύω να έχεις πρόβλημα, μετά από αυτό όλοι θα ξέρουν ποια είναι η Σάρα Ντίξον, καθώς όλες οι φωτογραφίες θα κοσμούν κεντρικά σημεία σε διάφορες πόλεις>> χαμογελάω και κοιτάζω τον Ίαν που με καρφώνει με το βλέμμα του.

Ακόμα θυμάμαι την σκηνή μας μέσα στο ασανσέρ... <<Όχι δεν έχω κανένα πρόβλημα>> η Γουέντι χαμογελάει πλατιά, όμως σοβαρεύει απότομα καθώς κοιτάζει προς την είσοδο. Ένας ψιλός, γεροδεμένος άντρας με ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια μπαίνει μέσα στον χώρο. Δεν υπάρχει γυναικείο κεφάλι που να μην γυρίσει προς το μέρος του, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι κάποιο μοντέλο. <<Συ... συγνώμη πρέπει να... φύγω>> κοιτάζω την Γουέντι ξαφνισμένη να απομακρύνεται και να πηγαίνει ξανά προς τις γυναίκες με τις οποίες συζητούσε την ώρα που μπήκα μέσα. Μιλάνε για λίγο και στην συνέχεια προχωράνε στο κέντρο του δωματίου όπου χορεύουν αρκετά άτομα. Ο άντρας έχει φτάσει στο μπαρ και πιάνει κουβέντα με άλλους τρεις, οι οποίοι φαίνονται να γνωρίζονται μεταξύ τους. Πιάνω το ποτό μου και πίνω ότι έχει απομείνει, δεν ξέρω τι την έπιασε ξαφνικά και έφυγε έτσι, σίγουρα έχει να κάνει πάντως με αυτόν τον άντρα.

Αρπάζω το τρίτο ποτήρι βότκα από τον διερχόμενο σερβιτόρο όταν ακούω μια γνώριμη φωνή πίσω μου <<Ποτέ δεν άντεχες το ποτό>> γυρίζω για να αντικρίσω τον Ανδρέα. Το λευκό πουκάμισο του τονίζει το στήθος του και με κοιτάζει έντονα, απλώνει το χέρι του και περιμένει, χαμογελάω, αφήνω το ποτήρι μου και τον ακολουθώ προς το κέντρο. Προλαβαίνω όμως να δω το βλέμμα του να στρέφετε προς τον Ίαν, το ένα του χέρι τυλίχτηκε γύρω από την μέση μου για να με τραβήξει κοντά του και για κάποιο λόγο αισθάνομαι περίεργα. Ίσως φταίει το γεγονός πως νοιώθω δυο συγκεκριμένα μάτια κολλημένα πάνω μου.

ΙΑΝ

Μετά την εκπαίδευση μου στο στρατό και όσα πέρασα εκεί... πίστευα πως ήμουν ατρόμητος, τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να με σκοτώσει. Κι όμως έκανα λάθος, η Σάρα Ντίξον ήδη κάρφωνε το κοφτερό μαχαίρι της στο στήθος μου, γιατί καρδιά δεν είχα εδώ και χρόνια. Όταν με πλησίασε στον ασανσέρ ήμουν έτοιμος να την αρπάξω και να την φιλήσω, όμως έμεινα μαλάκας με το που άκουσα να λέει πως αυτοϊκανοποιείται τα βράδια, χρησιμοποιώντας τις νοητές φωτογραφίες της.... Όσο για το σχόλιο της σχετικά με το μέγεθος μου πολύ θα ήθελα να την βάλω κάτω και.... Συγκεντρώσου Νάιτ.

Αναδεύομαι καθώς νοιώθω το πέος μου να πιέζει το υφασμάτινο παντελόνι μου, ίσως πρέπει να τα αγοράζω ένα νούμερo μεγαλύτερα... Ο αναθεματισμένος, Ανδρέα Σκότ της κρατάει την μέση και αυτή λικνίζετε κάτω από τον ρυθμό της μουσικής. Αυτό το γαμημένο φόρεμα τονίζει τόσο πολύ τον εξαίσιο πισινό της, και με δυσκολία γυρίζω τα μάτια μου πάνω του. Πλούσιος, γιός εφοπλιστή, η αδελφή του Βανέσα Σκότ - κολλητή φίλη με την Σάρα, 1,90, 44 νούμερο παπούτσι και δεν υπάρχει γυναίκα που να μην έχει κοιμηθεί μαζί της. Είχα κάνει τη έρευνά μου. Δεν μου πήρε περισσότερο από μια ώρα και ένα τηλεφώνημα στο κατάλληλο άτομα και ας του χρωστάω πλέον χάρη. Άλλωστε πρέπει να γνωρίζω με ποιους συναναστρέφεται, ώστε να την προστατεύσω σε περίπτωση που χρειαστεί. Τι σκατά κάνει, τα μάτια της με εντοπίζουν και σκοτεινιάζουν, ενώ ένα αμυδρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της και αρχίζει να του τρίβετε.

Σφίγγω τις γροθιές μου και κρατάω την ανάσα μου, το χέρι του γλιστράει στην πλάτη της και πιάνει τους γλουτούς της.

ΓΑΜΩΤΟ.

Πριν καν συνειδητοποιήσω τι κάνω περπατάω ανάμεσα στον κόσμο και τον σπρώχνω μακριά της, πιάνοντας τον από τον ώμο. Το πρόσωπο του συσπάστηκε από την δύναμη που ασκώ πάνω του, <<Τι σκατά κάνεις;>> φωνάζει και με κοιτάζει άγρια, <<Μη τολμήσεις να απλώσεις ξανά το χέρι σου πάνω της>>. Απομακρύνει το χέρι μου - με δυσκολία από πάνω του και στρώνει το ακριβό κοστούμι του. <<Και ποιος είσαι εσύ για να μου δίνεις διαταγές; Μάλλον το αντίθετο πρέπει να γίνει>>, σφίγγω τις γροθιές μου και κρατιέμαι για να μην τον βαρέσω. Κοιτάζω τον κόσμο που έχει στρέψει τα μάτια του πάνω μας, ενώ ο Σαμ βρίσκετε μόλις λίγα εκατοστά μακριά μου έτοιμος να επέμβει. <<Κανένας δεν είναι>> απαντάει η Σάρα και με αγριοκοιτάζει, <<Γύρνα εκεί που ήσουν και μη τολμήσεις να ξανά κάνεις κάτι τέτοιο>> , θα 'θελες!

<<Μην ανησυχείς μπορώ να την προστατεύσω εγώ, και αν θυμάμαι καλά μας την έχεις χαλάσει ήδη μια φορά >>, τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση της και την αγκαλιάζει σφιχτά. Εάν δεν σκεφτόμουν το σκάνδαλο θα τον είχα ήδη πλακώσει, αφού όμως δεν μπορώ να κάνω αυτό τον αρπάζω από το μπράτσο και τον σφίγγω μέχρι του το πρόσωπο του μορφάζει από τον πόνο. <<ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ>> γρυλίζει σαν σκυλί. <<Δεν σου είπα να μην απλώσεις ξανά το χέρι σου πάνω της>> του λέω απειλητικά, η Σάρα κοιτάζει γύρω της τον κόσμο και καταλαβαίνει πως δεν έχει άλλη επιλογή, εκτός και αν θέλει αύριο να είναι πρωτοσέλιδο σε όλα τα κουτσομπολίστικα περιοδικά.

<<ΑΡΚΕΤΑ>> η φωνή της υψώνετε μερικές οκτάβες και με προσπερνάει ορμητικά πηγαίνοντας προς το τραπέζι, <<Εξαφανίσου>> λέω στον Σκότ και τον ελευθερώνω από την λαβή μου, γυρίζω προς τα πίσω και αντικρίζω τον Σαμ, δεν μιλάει όμως το ύφος του λέει αρκετά. Την βλέπω να αρπάζει ένα ακόμα ποτήρι βότκα - το τέταρτο για απόψε και να το κατεβάζει λες και πίνει νερό. <<Πιο είναι το πρόβλημα σου;>> ρωτάει άγρια καθώς φτάνω κοντά της, <<Το πρόβλημα μου είναι, ότι είσαι μεθυσμένη και δεν ξέρεις τι κάνεις>>.

Πίνει το υπόλοιπο ποτό και αφήνει με δύναμη το ποτήρι κάτω, <<Γνωρίζω πολύ καλά τι κάνω, διασκέδαζα μαζί του και ίσως φεύγαμε παρέα>> ο θυμός της ξεχειλίζει και διακρίνω μια λάμψη στα μάτια της ίδια με αυτή που είχε μέσα στο ασανσέρ. <<Σε ένα πράγμα έχεις δίκιο. Θα φύγεις από εδώ. Μαζί μου.>>, σηκώνει το φρύδι της και σταυρώνει τα χέρια της, <<Θα φύγω, αλλά όχι μαζί σου>> κάνει ένα βήμα μακριά από το τραπέζι, όμως την αρπάζω από το μπράτσο. Ακούω τον Σαμ να ξεροβήχει πίσω μου, αλλά αυτή την στιγμή βρίσκομαι εκτός ελέγχου, <<Έχεις δυο επιλογές η θα φύγεις μαζί μου περπατώντας ή θα σε ρίξω στον ώμο μου, τι διαλέγετε δεσποινίς Σάρα;>>. Ανοιγοκλείνει τα μάτια της, καθώς διάλεξα αυτήν ακριβώς την στιγμή, να την αποκαλέσω έτσι όπως μου είχε ζητήσει.

Με κοιτάζει άγρια με θυμό, όμως το ίδιο ίσχυε και για μένα, άφησε τον αναθεματισμένο Ανδρέα Σκότ να την αγγίζει, γαμώτο. Ξέρω πως δεν έχω κανένα δικαίωμα να συμπεριφέρομαι έτσι, δεν μου ανήκει, δεν είμαι πάρα ένας υπάλληλος της, ο οποίος ίσως αύριο βρεθεί απολυμένος, όμως την ήθελα δική μου. Ο τρόπος που περπατούσε, έτσι όπως με κοίταζε καθώς τρίβονταν πάνω στον άλλον εάν ήταν δικιά μου θα της έριχνα τόσες ξυλιές που δεν θα μπορούσε να κάτσει την επόμενη μέρα και έπειτα θα την πηδούσα όπως δεν την έχει πηδήξει κανένας άλλος, θα την έκανα να τελειώσει μόνο για μένα - όμως δεν είναι δικιά μου...

<<Δεν θα τολμήσεις>> λέει ειρωνικά <<Δοκίμασέ με>> ο τόνος μου είναι κοφτός και απ' ότι φαίνεται κατάλαβε πως το εννοώ. Πιάνει την τσάντα της και μας προσπερνάει πηγαίνοντας προς το ασανσέρ, ο Σαμ παραμένει ακόμα αμίλητος όμως είμαι σίγουρος πως ποτέ αυτός δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι παρόμοιο, δεν είχε άλλωστε λόγο, δεν την ποθούσε όπως εγώ - που να πάρει.

Μπήκαμε στο Suv και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο μας, πριν καν προλάβει να σταματήσει ο Σαμ, ώστε να ανοίξει την πόρτα της ο υπάλληλος, αυτή πετάγετε έξω και προχωράει προς το λόμπι με τα πέδιλα της να αντηχούν στον άδειο χώρο. Σε λίγα δευτερόλεπτα βηματίζω ακριβώς από πίσω της, πατάει το νούμερο πενήντα με περισσότερη δύναμη απ' όσο χρειάζεται και κάθετε την γωνία με τις γροθιές της σφιγμένες.

Με το που ανοίγουν οι πόρτες ξεκινάει να περπατάει και πάλι γοργά, ξεκλειδώνει και μπαίνει μέσα πηγαίνοντας κατευθείαν προς το υπνοδωμάτιο της, όμως πριν κλείσει την πόρτα βάζω την γροθιά μου πάνω της και την σταματάω. <<Πρέπει να μιλήσουμε>> λέω <<Δεν υπάρχει κάτι να πούμε, μου κατέστρεψες ολόκληρη την βραδιά, καληνύχτα>> προσπαθεί να κλείσει την πόρτα αλλά μάταια. <<Έτσι συμπεριφέρεσαι κάθε φορά που βγαίνεις, πίνεις και μεθάς χωρίς να ξέρεις τι κάνεις και με ποιον ξυπνάς το επόμενο πρωί>> η φωνή μου ακούγετε σε ολόκληρο το δωμάτιο. <<Ότι γουστάρω θα κάνω, είμαι είκοσι έξι χρονών και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν, με όποιον γουστάρω θα βγαίνω, με όποιον γουστάρω θα πηδιέμαι, εσένα τι σε νοιάζει;>> τι με νοιάζει...

Μπήκε πιο μέσα στο δωμάτιο και την ακολούθησα, όμως γύρισε ξανά <<Ίσως...>>τα μάτια της με κοίταξαν και έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου, <<Θα ήθελες να ήσουν στην θέση του...>> λέει και χαμογελάει προκλητικά. <<Ίσως θέλεις να βγάλουμε παρέα μερικές ακόμα νοητές φωτογραφίες>>. Ακόμα ένα βήμα πιο κοντά μου. <<Μην συνεχίσεις...>> την προειδοποίησα <<Γιατί; θα ήταν ωραία ιστορία να την αφηγήσε στους φίλους σου, θα πεις πήδηξα κάποτε την Σάρα Ντίξον. Μην ανησυχείς δεν φοβάμαι κάτι τύπους σαν κι εσένα>>, ακουμπάει το χέρι της στο στέρνο μου και με σπρώχνει μακριά.

Ίσα που άκουσα την ανάσα της καθώς την γυρίζω και την εγκλωβίζω στον τοίχο, με το χέρι μου γύρω από τον λαιμό της, νοιώθω την στύση μου να πιέζεται στον πισινό της έτοιμη να εκραγεί. Τραβάω τα μαλλιά της προς τα πίσω, ώστε το στόμα μου να φτάσει δίπλα από το αυτί της, <<Θα έπρεπε να με φοβάσαι, γιατί εγώ δεν είμαι σαν τους τύπους που έχεις γνωρίσει, πριγκίπισσα. Θα σε πηδήξω τόσο δυνατά που δεν θα αντέχεις να σηκωθείς από το κρεβάτι και σε κάθε βήμα την επόμενη μέρα θα θυμάσαι ότι εγώ βρισκόμουν μέσα σου. Θέλω να σε τιμωρήσω που άφησες αυτόν τον μαλάκα να σε αγγίξει, θέλω να σε πηδήξω όπως πηδάς εσύ το μυαλό μου από την πρώτη μέρα που σε είδα>> έσφιξα τον λαιμό της περισσότερο και βλέπω μέσα από τον ολόσωμο καθρέφτη που βρίσκετε λίγα εκατοστά πιο μακριά πάνω στον τοίχο, τα σκοτεινά της μάτια να με κοιτάζουν, ενώ τα χείλη της είναι μισάνοιχτα και αναπνέει βαριά. <<Εάν δεν σταματήσεις να με κοιτάζει έτσι, μπορεί και να κάνω ότι είπα>>.

Πίστευα ότι τα λόγια μου θα την φόβιζαν, αλλά έκανα λάθος... είχε ερεθιστεί, ενώ η έξαψη διαγράφοντας στα μάτια της, <<Ορίστε λοιπόν καν' το>> τι; Την κοιτάζω σοκαρισμένος ενώ η στύση μου με πονάει και νοιώθω λες και θα τελειώσω επιτόπου <<Πήδα με, κάνε ότι ακριβώς είπες>>... γαμώτο...