Ένα από τα καλά του να είσαι κόρη Γερουσιαστή, είναι ότι μπορείς να έχεις το δικό σου ιδιωτικό τζετ,  μιάμιση ώρα μετά προσγειωνόμαστε στο Διεθνές Αεροδρόμιο Τζον Κέννεντυ, εγώ, ο Σαμ και ο Ίαν Νάιτ. Κατεβαίνουμε από την σκάλα και ένα μαύρο Suv μας περιμένει απ' έξω, τυλίγω το πανωφόρι μου σφιχτά, καθώς αν και τέλος Μαρτίου το κρύο καλά κρατεί. Ο Σαμ με τον Ίαν βάζουν τα πράγματα μας στο πόρτ μπαγκαζ και κάθομαι αναπαυτικά στο πίσω κάθισμα. Το πάρτι της Γουέντι ξεκινάει στις εννέα το βράδυ, οπότε έχω μπροστά μου σχεδόν οκτώ ώρες για να ξεκουραστώ και να ετοιμαστώ με την ησυχία μου. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω με το που μπω μέσα στην υπέροχη σουίτα που έχω κλείσει, σε ένα από τα καλύτερα και πιο ακριβά ξενοδοχεία του Μανχάταν, είναι ένα ζεστό μπάνιο για να χαλαρώσω. 

Επέλεξα επίτηδες το συγκεκριμένο ξενοδοχείο μιας και βρίσκετε πολύ κοντά με το Plaza, όπου θα γίνει το πάρτι αργότερα. Ο Σαμ με τον Ίαν κάθονται μπροστά και ξεκινάμε για το κέντρο της πόλης. Κοιτάζω έξω από τα παράθυρο μου, καθώς το αμάξι περνάει μέσα στους πολυσύχναστους δρόμους και κατά μήκος από τις βιτρίνες διάσημων οίκων μόδας και τεράστιων πολυκαταστημάτων. 

Επιτέλους μετά από μια ώρα σταματάμε έξω από το ξενοδοχείο, το οποίο είναι δίπλα από το Σέντραλ Παρκ και όλα τα δωμάτια έχουν θέα προς το πάρκο. Εκτός από τη δικιά μου σουίτα έχω κλείσει και δυο πολυτελή δωμάτια για τον Σαμ και τον Ίαν, θεώρησα πως θα προτιμούσε ο καθένας να έχει τον δικό του προσωπικό χώρο, όπως ακριβώς και στο σπίτι.   

Μπαίνουμε μέσα στο λόμπι και στην ρεσεψιόν, όπου μια ξανθιά κοπέλα περιμένει για να μας εξυπηρετήσει, <<Δεσποινίς Ντίξον καλώς ήρθατε, χαρά μας να σας έχουμε στο ξενοδοχείο μας>> η ευγενική κοπέλα μας καλωσορίζει και χαμογελάει πλατιά. <<Σας ευχαριστώ πολύ, έχω κάνει κράτηση για τρία δωμάτια>> αναφέρω, καθώς νοιώθω εξαντλημένη και θέλω να ξαπλώσω αμέσως.

 Τα μάτια της κοπέλας κοιτάζουν μια εμένα και μια τον υπολογιστή μπροστά της, αυτό δεν είναι καλό σημάδι - καθόλου καλό. <<Τρία;>> ρωτάει σαν να μην κατάλαβε αυτό που μόλις της είπα, <<Ναι τρία>> επισημαίνω, <<Μια σουίτα και δυο ντελούξ δωμάτια, για τους σωματοφύλακες μου>> συμπληρώνω και την βλέπω να έχει σαστίσει. <<Υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι...>>. ΌΧΙ, ΌΧΙ.... <<Το όποιο είναι;>> ρωτάω και ρίχνω μια ματιά στους άντρες δίπλα μου, οι οποίοι περιμένουν και αυτοί να ακούσουν τι έχει να πει η κοπέλα μπροστά μας. 

<<Έχει γίνει λάθος στην κράτηση και αντί για τρία έχουν κλείσει... δυο δωμάτια στο όνομα σας>> παίρνω μια κοφτή ανάσα και την κοιτάζω με ύφος - μόνο που εμείς ήμαστε τρείς και όχι δύο αν δεν το πρόσεξες....

<<Ωραία, ας αλλάξουμε την κράτηση, δώστε μας ακόμα ένα δωμάτιο>> της λέω με όση υπομονή μου έχει απομείνει - αυτό μου έλειπε τώρα. <<Λυπάμαι, αλλά ούτε αυτό μπορεί να γίνει, ήμαστε πλήρης>> την τύχη μου μέσα. Γαμώτο τι σκατά θα γίνει τώρα; <<Και εγώ τι πρέπει να κάνω τώρα;>> ρωτάω φανερά εκνευρισμένη, δεν έχω χρόνο να κοιτάξω για άλλο ξενοδοχείο και αυτό είναι στο καλύτερο σημείο της πόλης. Επίσης είμαι βέβαια πως δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί, κανένας από τους δυο τους, να μείνει σε διαφορετικό ξενοδοχείο από εμένα... <<Θα πρέπει αναγκαστικά να μείνει κάποιος μαζί σας...>> κοιτάζω την κοπέλα έκπληκτη και τα μάγουλα της γίνονται κατακόκκινα. ΈΛΕΟΣ ΠΙΑ, ΕΛΕΟΣ! 

Βλέπω τον Σαμ να έχει σοβαρέψει, ενώ ο Ίαν δίπλα μου κάθετε τσιτωμένος, <<Αυτό δεν μπορεί να συμβεί>> της λέω κοφτά ελπίζοντας να βρει μια λύση. <<Κι όμως, η σουίτα σας έχει δυο υπνοδωμάτια, μπορείτε να φιλοξενήσετε έναν από τους δυο άντρες μαζί σας>>. Ορίστε, εγώ δεν είχα κλείσει σουίτα με δυο υπνοδωμάτια. Χριστέ μου τι ξενοδοχείο είναι αυτό, <<Λυπάμαι πολύ, δεν ξέρω τι να πω, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση...>> το βλέπω!  <<Μπορούμε να έχουμε τα κλειδιά, σας παρακαλώ>>, η κοπέλα χαμηλώνει ντροπιασμένη το κεφάλι της και μου δίνει τις δυο κάρτες - κλειδιά.

 <<Η σουίτα και το δωμάτιο είναι στον ίδιο όροφο, 515 και 524>> πιάνω τα κλειδιά και προχωράω προς τον ανελκυστήρα, με τον Σαμ και τον Ίαν να με ακολουθούν στο εσωτερικό του. Πατάω το αριθμό πενήντα και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω, κανένας μας δεν μιλάει και το μόνο που ακούγετε είναι ο ήχος του ρεύματος, καθώς το ασανσέρ ανεβαίνει τους ορόφους. Ξέρω πως μόλις ανοίξουν οι πόρτες, ένας από τους δυο πρέπει να έρθει μαζί μου...

Κλικ.... κοιτάζω τον διάδρομο απέναντι μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν βγω, περπατάω και εντοπίζω πρώτα το δωμάτιο 515 και λίγα μέτρα πιο μακριά την σουίτα. Κοιτάζω τους δυο άντρες που στέκονται πίσω μου και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Θα διαλέξω τον Σαμ, άλλωστε δουλεύει για εμένα τόσα χρόνια και έχω μεγαλύτερη οικειότητα μαζί του, ο Ίαν μπορεί να κοιμηθεί μόνος του. <<Λυπάμαι Σάρα, αλλά θέλω την ησυχία μου>>, ο Σαμ αρπάζει από το χέρι μου, το κλειδί με τον αριθμό 515 προτού καν το καταλάβω και ξεκλειδώνει. <<Τα λέμε κάτω στις εννέα>> τον κοιτάζω άναυδη να κλείνει την πόρτα πίσω του αφήνοντας μας μόνους. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να μοιραστώ το δωμάτιο με τον Ίαν Νάιτ. Γαμώτο. 

Προχωράω μέχρι την πόρτα της σουίτας αμίλητη, με αυτόν να με ακολουθεί σέρνοντας πίσω του την βαλίτσα μου και κρατώντας στα χέρια του, έναν μικρό σάκο με τα ρούχα του. Απορώ που χώρεσαν εκεί μέσα, αλλά τι λέω, τα μαύρα μπλουζάκια δεν πιάνουν και πολύ χώρο. Κλικ, η πόρτα ξεκλειδώνει και την σπρώχνω μπαίνοντας στο εσωτερικό του δωματίου, ευτυχώς εκ πρώτης όψεως φαίνεται μεγάλο. Θα φροντίσω να περάσω όλη την υπόλοιπη μέρα στο δωμάτιο μου, αποφεύγοντας τους κοινούς χώρους. Το σαλόνι είναι τεράστιο, με γκρι σκούρο καναπέ και άπλετη θέα προς το πάρκο. 

<<Θα αφήσω τα πράγματα σου στο δωμάτιο>> η φωνή του γεμίζει τον χώρο, τον βλέπω να ανοίγει μια από τις δυο μεγάλες ξύλινες πόρτες και να μπαίνει μέσα. Τον ακολουθώ και βλέπω ένα υπέρδιπλο κρεβάτι, ένα ξύλινο έπιπλο με τηλεόραση και φυσικά υπέροχη θέα και από αυτό το δωμάτιο. Κοιτάω το μπάνιο που υπάρχει μέσα, μια τεράστια μακρόστενη ντουζιέρα, η οποία πιάνει το περισσότερο χώρο, ενώ παντού κυριαρχεί το λευκό μάρμαρο. <<Θα... πάω στο δωμάτιο μου...>> κοιτάζω τον Ίαν, καθώς δείχνει τόσο χαμένος - πράγμα πρωτοφανές για αυτόν. Πάντα είναι στην τσίτα και γεμάτος αυτοέλεγχο.   

Λίγα λεπτά αργότερα ακούω την πόρτα του υπνοδωματίου του να κλείνει, γαμώτο το μόνο που μας χωρίζει είναι ένας τοίχος... διώχνω κάθε σκέψη από το μυαλό μου και ακολουθώ το πρόγραμμα μου, ζεστό ντουζ και στην συνέχεια ξεκούραση. Όταν όμως βγαίνω από το μπάνιο, φορώντας το απαλό μπουρνούζι μου, παρατηρώ το μπουκάλι με την σαμπάνια που υπάρχει στην άκρη του κρεβατιού μου και χαμογελάω. Τι πειράζει λίγη σαμπάνια πριν το πάρτι. Άλλωστε μετά απ' όσα πέρασα σήμερα μου χρειάζεται λίγο αλκοόλ, γεμίζω το ένα από τα δυο κρυστάλλινα ποτήρια, και ξαπλώνω στο υπέροχο κρεβάτι, θαυμάζοντας την θέα απ' έξω καθώς ο ήλιος ετοιμάζεται να δύση. 

Πίνω το δεύτερο ποτήρι σαμπάνια και ολοκληρώνω το μακιγιάζ  μου - τελικά δεν κατάφερα να κοιμηθώ, όμως νοιώθω αρκετά χαλαρή, πιάνω το μακρύ, μαύρο, σατέν, στράπλες φόρεμα μου, που είχα διαλέξει για το αποψινό πάρτι και το φοράω. Μαζί του έχει και ίδιο χρώμα μακριά γάντια, βγάζω από την βαλίτσα μου τα ασορτί, δωδεκάποντα πέδιλα από Tom Ford και κάθομαι στο σκαμπό για να τα φορέσω, τέλος κουμπώνω στα αυτιά μου, τα κρεμαστά σκουλαρίκια με μικρούς κρυστάλλους που λαμπυρίζουν πάνω τους. Τονίζω τα χείλη μου, με μια κόκκινη απόχρωση κραγιόν και κοιτάζομαι χαμογελαστά στον καθρέφτη. Νοιώθω την υπέροχη αίσθηση του αλκοόλ, να κυλάει στο κορμί μου κάτι που τονώνει την αυτοπεποίθηση μου . 

Σηκώνομαι όρθια και στρώνω το φόρεμα μου, έχω λίγη ώρα μέχρι να κατέβω στο λόμπι, οπότε αποφασίζω να βγω στο σαλόνι και να εξερευνήσω τον χώρο ώσπου να ετοιμαστεί και ο Ίαν. Πιάνω τα σατέν γάντια μου και ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου βγαίνοντας προς τα έξω, ενώ ταυτόχρονα ξεκινάω να τα φοράω. 

Τα μάτια μου πέφτουν πάνω στην μισάνοιχτη πόρτα από το υπνοδωμάτιο του και μένω κάγκελο. Η καρδιά μου ξαφνικά χτυπάει δυνατά, καθώς βλέπω κάθε εκατοστό της πλάτης του... Της υπέροχης. Σμιλευμένης πλάτης του. Γαμώτο.... Πιάνει το λευκό πουκάμισο από την καρέκλα και το φοράει νωχελικά αργά, αυτό είναι... έργο τέχνης. Σηκώνω τα μάτια μου και τον βλέπω να με κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη. ΓΑΜΩΤΟ. Σκύβω το κεφάλι μου και γίνομαι κατακόκκινη από ντροπή. 

Νοιώθω σαν μικρό παιδί που μόλις το έπιασαν στα πράσα να κάνει κάτι κακό... έκανα κάτι κακό, τον παρακολουθούσα ενώ ντυνόταν. Φοράω τα γάντια μου βιαστικά και γεμίζω ένα από τα ποτήρια, στην μικρή κουζίνα που υπάρχει, με παγωμένο νερό. Αλλά δεν βλέπω να με βοηθάει και πολύ, ίσως ένας κουβάς παγωμένο νερό ή καλύτερα η σαμπάνια που έχει περισσέψει στο δωμάτιο μου μπορεί να κάνει καλύτερη δουλειά από το νερό.  

Λίγα λεπτά αργότερα βγαίνει φορώντας το μαύρο κοστούμι του, τα μάτια μας συναντιούνται και η εικόνα που είδα πριν λίγο έρχεται ξανά στο μυαλό μου, <<Δ.. δεν... κατεβαίνουμε προς το λόμπι>> λέω και καθαρίζω τον λαιμό μου. <<Μετά από εσένα πριγκίπισσα>> του ρίχνω ένα λοξό βλέμμα και ανοίγει την πόρτα κάνοντας στην άκρη, ώστε να περάσω πρώτη. Προχωράω μέχρι το ασανσέρ και πατάω το κουμπί για να ανοίξουν οι πόρτες, μπαίνω μέσα και με ακολουθεί, πηγαίνω στην μια γωνιά και αυτός στην άλλη, μόλις όμως κλείνουν οι πόρτες η ατμόσφαιρα μεταξύ μας ηλεκτρίζεται επικίνδυνα. 

Αν και έχω τα μάτια μου κάτω, μπορώ να νοιώσω το καυτό βλέμμα του να με διαπερνάει, ανασηκώνω το κεφάλι μου και ενώνω τα μάτια μας, πρώτη φορά αισθάνομαι τέτοια έλξη για έναν άντρα - για ένα άνδρα που δεν πρέπει. Ξεκολλάει την πλάτη του από το τοίχο του ανελκυστήρα και κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου, το αίμα μου παίρνει φωτιά και η ανάσα μου βγαίνει κοφτή. <<Σε είδα Σάρα που με κοίταζες όταν ντυνόμουν>> η φωνή του είναι βραχνή και διακρίνω μια λάμψη στα μάτια του, το όνομα μου ακούγεται τόσο ωραία από το στόμα του... η άκρη των χειλιών του ανασηκώνεται ελάχιστα, σε μια υπομειδιά πονηρού χαμόγελου. Ώστε θέλει να παίξει ο κύριος Νάιτ, ε λοιπόν δεν θα του κάνω την χάρη,  ξέρω και εγώ να παίζω. 

Καρφώνω το βλέμμα μου στο δικό του και χαμογελάω ελάχιστα,  <<Ας πούμε ότι έβγαλα μια νοητή φωτογραφία>> δείχνω με το δάχτυλο μου, το κεφάλι μου, και πεταρίζω τις βλεφαρίδες μου, σηκώνει το φρύδι του και με κοιτάζει. Κάνω ένα βήμα πιο κοντά του και τον βλέπω να τσιτώνετε ξαφνιασμένος, πλησιάζω το στόμα μου προς το μέρος του και το στήθος του ανεβοκατεβαίνει γοργά καθώς αναπνέει, σταματάω λίγα εκατοστά από το αυτί του και η ανάσα μου χτυπάει το λαιμό του. <<Καμία φορά τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ... και μου βάζω δάχτυλο...>> τα μάτια του γυρίζουν απότομα πάνω μου και με κοιτάζει. <<Αναρωτιέμαι σε ποια κατηγορία να είσαι Growers ή Showers>>. Χαμηλώνω το βλέμμα μου πάνω στο καβάλο του και ξανά στα μάτια του. 

Κλικ, πριν προλάβει να κάνει την οποιαδήποτε κίνηση για να με σταματήσει, βγαίνω από το ασανσέρ, και τον αφήνω να με κοιτάζει σοκαρισμένος. Παρ 'τα Ναίτ! Όχι όμως για πολύ, σε λίγα δευτερόλεπτα περπατάει ακριβώς πίσω μου συγχρονίζοντας τα βήματά του με τα δικά μου. Τα μάτια του είναι καρφωμένα πάνω μου, το ίδιο και όλων των ανδρών που βρίσκονται εκεί. 

Διακρίνω τον Σαμ να κάθετε σε έναν από τους καναπέδες του λόμπι, μόλις μας βλέπει σηκώνετε και πλησιάζει προς το μέρος μας, <<Το αμάξι μας περιμένει απ' έξω>>.

 <<Τέλεια απόψε έχω διάθεση να διασκεδάσω, να πιώ, να...>> το πρόσωπο του Ίαν σκοτεινιάζει και βλέπω την φλέβα στον λαιμό του να χτυπάει δυνατά. Δεν έχω ιδέα που βρήκα το κουράγιο να ξεστομίσω κάτι τέτοιο - ίσως φταίει η σαμπάνια, ίσως αύριο να το μετανιώσω, όμως ένα χαμόγελο νίκης είναι απλωμένο στα χείλη μου, καθώς κατάφερα να εκνευρίσω τον Ίαν Νάιτ και του χάλασα την διάθεση για το υπόλοιπο της βραδιάς.