Δυο μέρες μετά την νύχτα που περάσαμε με τον Ίαν βάζω σε εφαρμογή το πρώτο μέρος του σχεδίου μου. Βλέπω μπροστά μου τους δεκάδες δημοσιογράφους που περιμένουν σε αναμμένα κάρβουνα, πατάω δυνατά τα λευκά πέδιλα μου πάνω στα μαρμάρινα σκαλιά του σπιτιού μου και κοιτάζω τις κάμερες και τους δημοσιογράφους που έχουν παρατεταμένα τα μικρόφωνα τους. Το ελάχιστο αεράκι κάνει το κίτρινο, μίντι φόρεμα μου να κυματίσει απαλά γύρω από τους γοφούς μου, ενώ ο ήλιος λάμπει ψιλά στον γαλανό ουρανό. <<Καλησπέρα>> η φωνή μου ακούγετε δυνατά, σταματάει τους ψίθυρους και τα μάτια τους καρφώνονται πάνω μου. 

<<Σας ευχαριστώ που ήρθατε την τελευταία στιγμή και εκτιμώ το γεγονός πως είσαστε όλοι εδώ. Ξέρω ότι έχετε πολλές ερωτήσεις, αλλά πριν απ' όλα επιτρέψτε μου να πω λίγα λόγια>>. Τα πρόσωπα τους αδημονούν να ακούσουν τα λόγια μου και περιμένουν να βγάλουν την είδηση. Τικ. Τακ. Τικ. Τακ. Ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου, αλλά παρ' όλα αυτά νοιώθω τόσο ήρεμη και χαλαρή. 

Το ρίσκο ήταν μεγάλο όπως μου είπε πει ο Ίαν και η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του πατέρα μου κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό, όταν της ανακοίνωσα πως ήθελα να δώσω μια συνέντευξη την τελευταία στιγμή. Ήθελα να τους αιφνιδιάσω. Πρέπει να παλεύουμε για αυτό που θέλουμε και εγώ πλέον γνωρίζω τι θέλω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην ζωή μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινάω. 

<<Όπως γνωρίζεται πριν από τρεις εβδομάδες περίπου ήρθαν στο φως κάποιες φωτογραφίες>> ένα κύμα από μουρμουρητά ακολουθεί την δήλωση μου, όμως συνεχίζω ακάθεκτη. <<Οι φωτογραφίες αυτές έδειχναν την υποτιθέμενη σχέση μου με τον πρώην σωματοφύλακα μου, Ίαν Νάιτ. Όπως ξέρετε οι εκπρόσωποι μας διέψευσαν αυτές τις φήμες. Όμως εγώ σήμερα θα σας πω ότι ήταν αλήθεια. Τα πάντα ήταν αλήθεια>>. 

Τα μουρμουρητά τους μετατρέπονται αμέσως σε φωνές, ενώ με κοιτάζουν όλοι τους σοκαρισμένοι. Τα φλας παίρνουν φωτιά και εκατομμύρια φωνές φτάνουν στα αυτιά μου, εγώ όμως ακούω μόνο τον σφυροκόπημα της καρδιάς μου. 

Για μια στιγμή περνάνε από το μυαλό μου όλες οι αντιδράσεις που θα έχουν οι συγγενείς μας,  καθώς και τα άτομα του κύκλου μας μόλις ακούσουν τα νέα. Δεν έχω ενημερώσει σχεδόν κανέναν για όσα ξεστομίζω αυτή την στιγμ. Γνώριζα πως θα με απέτρεπαν. 

<<Α και κάτι ακόμα>> λέω δυνατά ώστε να ακουστώ πάνω από τις φωνές τους, <<Εγώ και ο κύριος Νάιτ συνεχίζουμε να έχουμε σχέση>>. Το μόνο που ακούω είναι ουρλιαχτά, όμως πρέπει να συνεχίσω, κοιτάζω προς μια συγκεκριμένη δημοσιογράφο από το Κανάλι 5 <<Παρακαλώ>> κάνω νόημα στην ρεπόρτερ και περιμένω καθώς οι φωνές ησυχάζουν για να μιλήσει. <<Τι θα γίνει με τον γάμο σας με τον κύριο Ανδρέα Σκότ, ανέκαθεν οι οικογένειες σας παντρεύονταν κάποιον με κύριος>>. Χαμογελάω και σκέφτομαι ότι τα πάντα μπορείς να πετύχεις, αρκεί να ενεργοποιήσεις τους κατάλληλους μοχλούς. 

<<Σωστή η παρατήρηση σας. Όντως εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ο άγραφτος νόμος, όπου οι οικογένειες με την δική μας εξουσία διαλέγουν να ενωθούν με αντίστοιχες. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε. Ήμαστε στο εικοστό πρώτο αιώνα και όχι στον όγδοο. Ο κόσμος αλλάζει, οι παραδώσεις αλλάζουν, το ίδιο και οι άνθρωποι>>. 

<<Ναι αλλά οι υπόλοιποι άνθρωποι της τάξεως σας δεν θα το δεχτούν τόσο εύκολα>> ποτέ μη λες ποτέ.  <<Αυτό δεν το γνωρίζουμε, ίσως εάν καταλάβουν πως όλοι μας, έχουμε δικαίωμα στον έρωτα και πως η καρδιά μας δεν ξεχωρίζει εάν αυτός που θα ερωτευτούμε είναι πλούσιος ή όχι, τότε μπορεί και να αλλάξουν γνώμη. Ίσως εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με εμάς. Ναι μερικές φορές αναγκαζόμαστε να κάνουμε θυσίες... αρκετές, αλλά δεν θα έπρεπε>>.

<<Αναφέρατε την λέξη θυσία και έρωτας. Θέλετε να πείτε δηλαδή ότι είστε ερωτευμένη με τον κύριο Νάιτ;>>. Σιωπή. Δεν ακούγεται τίποτα. Κοιτάζω τα κόκκινα φωτάκια στις αναμμένες κάμερες, ενώ βλέπω πως μερικά κανάλια μεταδίδουν λάιβ. Αυτή την στιγμή μπορεί να με παρακολουθούν χιλιάδες ή και εκατομμύρια άτομα στον κόσμο. 

Περιμένω μια στιγμή και χαμογελάω, <<Ναι, είμαι ερωτευμένη. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, σας ευχαριστώ>>, η πόρτα πίσω μου ανοίγει και μπαίνω μέσα, καθώς ακούω τις φωνές τους. Προχωράω προς το σαλόνι, περνάω τις τζαμαρίες και κατεβαίνω προς το ανοιχτό κιόσκι και τον κήπο. Τα μάτια μου πέφτουν πάνω στον Ίαν που με περιμένει κοιτάζοντας με. Τρέχω προς το μέρος του και με αγκαλιάζει σφιχτά, <<Φίλα με>> ψιθυρίζω και χαμογελάει πλατιά. <<Όπως διατάξετε πριγκίπισσα>> . Το στόμα του ενώνετε με το δικό μου και ακούω τον ήχο από τις φωτογραφικές μηχανές έξω από την περίμετρο του σπιτιού μας. Είμαι σίγουρη πως εάν ήταν νύχτα θα βλέπαμε και τα φλας. <<Έχω την εντύπωση πως μόλις μας έβγαλαν φωτογραφίες>> τα χείλη του αγγίζουν απαλά τα δικά μου.  <<Λες, δεν το κατάλαβα>>. Χαμογελάω πονηρά και με φιλάει ξανά. 

Πιο βαθιά, πιο δυνατά, πιο επίμονα. Το σώμα μου κολλάει πάνω του και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, ενώ αισθάνομαι τα δικά του γύρω από την μέση μου. Το πρώτο φιλί ήταν για τους δημοσιογράφους. Αυτό είναι για εμάς. Δικό μας. Και μόνο.