Φοράω ένα μαύρο τζιν παντελόνι και ασορτί κορμάκι με λεπτές τιράντες, χτενίζω τα μαλλιά μου και παίρνω μια ανάσα. Ο Ίαν μου είχε στείλει μήνυμα χθες να βρω μια δικαιολογία ώστε να φύγω μαζί του το απόγευμα. Όσο σκέφτομαι πως παραλίγο να τον χάσω σφίγγετε η καρδιά μου, δεν έχω μιλήσει ακόμα με τον πατέρα μου, είχα μείνει μέσα στο δωμάτιο μου και προσπαθούσα να συνέλθω απ' όσα ζήσαμε. Ευτυχώς η Βανέσα είναι καλά, εγώ όμως όχι...

Αυτοί οι άνδρες είχαν παραδεχτεί πως σκότωσαν την μητέρα μου, δεν ήταν ατύχημα αλλά δολοφονία, είχαν στήσει την κατάσταση ώστε να μοιάζει με αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Θεέ μου, δεν ξέρω εάν τα γνωρίζει όλα αυτά ο πατέρας μου ίσως.... ίσως και όχι.... και εγώ δεν είμαι σε θέση να του πω κάτι τέτοιο.

Αφήνω την ανάσα μου και καταπίνω, βγαίνω στο διάδρομο και κατεβαίνω προς τα κάτω. Είπα στον πατέρα μου πως θα πήγαινα μια βόλτα στα μαγαζιά, πως έπειτα απ' όσα έγιναν είχα ανάγκη για λίγη χαλάρωση, έφερε μερικές αντιρρήσεις αλλά εν τέλη τον έπεισα. Ανοίγω την πόρτα και τον βλέπω να είναι ακουμπισμένος πάνω στο Rs7 ντυμένος στα μαύρα - όπως πάντα. Σηκώνει το κεφάλι και με κοιτάζει μέσα από τα γυαλιά του. Dear God!

Ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και σηκώνω το φρύδι μου, χαμογελάει πονηρά καθώς πάντα κάθομαι πίσω. Τον βλέπω να κάνει τον κύκλο μπαίνει μέσα και βάζει μπροστά, προχωράει αργά στον ιδιωτικό δρόμο μας και επιταχύνει μόλις βγαίνει στον κεντρικό. Το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει και το βγάζω από την τσάντα μου, βλέπω το όνομα της φίλης μου και το σηκώνω χωρίς δεύτερη σκέψη. <<Σάρα>> η χαρούμενη φωνή της γεμίζει το ακουστικό μου και χαμογελάω, χαίρομαι που είναι καλά. <<Βανέσα>> λέω στον ίδιο τόνο <<Πρέπει να μιλήσουμε για ένα πολύ σοβαρό θέμα>> καταπίνω καθώς διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, <<Για ποιο θέμα;>> ρωτάω επιφυλακτικά.

<<Για τα γενέθλια σου χαζή>> αφήνω την ανάσα που κρατούσα τόση ώρα και χαλαρώνω. <<Δεν έχουμε να πούμε και πολλά>> κάθε χρόνο πάντα κάναμε τα ίδια κάποιο πάρτι με αρκετούς φίλους, ξενύχτι, ποτό και ατελείωτος χορός. <<Νομίζω πως έχουμε, σε παρακαλώ δεν έχει κάθε μέρα γενέθλια η καλύτερη μου φίλη>> φωνάζει μέσα από το κινητό και με αναγκάζει να το απομακρύνω από το αυτί μου. <<Έλεος Βανέσα, αφού κάθε χρόνο κάνουμε τα ίδια, τίποτα δεν αλλάζει, πραγματικά νομίζω πως... βαρέθηκα>>.

Ο Ίαν με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του καθώς μπαίνει στην MD-190 E <<Τα γενέθλια σου;>> ρωτάει σοκαρισμένη <<Τα πάρτι>> απαντάω κοφτά, <<Βαρέθηκα Βανέσα τα ανούσια πάρτι, όπου όλοι το παίζουν καλοί μπροστά μου και από πίσω...>>. Σταματάω την πρόταση μου καθώς θυμάμαι όσα έγινα με τον Ανδρέα και την Ζιζέλ, πίστευα πως ήταν φίλη μου αλλά έκανα λάθος απ' ότι φαίνεται. Φυσικά δεν φταίει μόνο αυτή, όμως ερχόταν σπίτι μου, βγαίναμε διασκεδάζαμε... η αγανάκτηση μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη καθώς σκέφτομαι πως την είχε πέσει και στον Ίαν. <<Σάρα με ακούς;>> ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και επιστρέφω στην συζήτηση με την φίλη μου <<Ναι Βανέσα σε ακούω>>.

<<Λοιπόν θα κάνουμε πάρτι ή όχι...;>> ρωτάει, κοιτάζω έξω από το παράθυρο καθώς ο ήλιος δύει και αναστενάζω <<Δεν ξέρω... θα σου πω...>> την αποχαιρετώ και το κλείνω. <<Τι θα ήθελες να κάνεις;>> κοιτάζω τον Ίαν και για μια στιγμή τα βλέμματα μας ενώνονται, <<Για τα γενέθλια σου; που είναι σε τρεις μέρες>> συμπληρώνει και χαμογελάω ελάχιστα ξέρει πότε έχω γενέθλια... Φυσικά και ξέρει χαζή, σωματοφύλακας σου είναι, φωνάζει το υποσυνείδητο μου που ξυπνάει από την χειμερία νάρκη του. <<Δεν ξέρω κάτι διαφορετικό, κάτι αληθινό, χωρίς να χρειάζεται να υποκρίνομαι την καλή, χωρίς να με νοιάζει το ντύσιμο, το βάψιμο μου, απλώς να είμαι ο εαυτός μου για μια και μόνο μέρα. Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω. Εγώ άλλωστε είμαι η Σάρα Ντίξον>>.

Μέχρι να φτάσουμε σπίτι του δεν ανταλλάξαμε άλλες κουβέντες, ο καθένας μας βυθίστηκε στις σκέψεις του. Ο Ίαν παρκάρει και κατεβαίνουμε, ξεκλειδώνει και με αφήνει να περάσω πρώτη. <<Πεινάς;>> τον κοιτάζω και χαμογελάω ελάχιστα <<Όχι ιδιαίτερα>> βγάζει το πανωφόρι του και το αφήνει πάνω στον καναπέ, με πλησιάζει και κάνω ένα βήμα πιο κοντά του. Ανοίγει τα χέρια του και επιτέλους τον αγκαλιάζω. Είχα τόσο ανάγκη την αγκαλιά του, είχα ανάγκη αυτόν.

Μυρίζω το άρωμα του και κλείνω τα μάτια μου ακούγοντας κάτω από το στήθος του, τους χτύπους της καρδιάς του που εναρμονίζονται με τους δικούς μου. Χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά μου και αισθάνομαι το στομάχι μου να γεμίζει με πεταλούδες, σηκώνω τα μάτια μου και τον φιλάω απαλά. Μπορεί να μην τολμάμε ακόμα να μιλήσουμε για τα αισθήματα μας το κάνουν για εμάς όμως οι κινήσεις και τα βλέμματα μας.

Το φιλί μας βαθαίνει και αυτή την φορά τον τραβάω εγώ προς τα πάνω και το υπνοδωμάτιο του. <<Μου έλειψες>> ψιθυρίζω καθώς τον γδύνω, χαμογελάει και με κοιτάζει, <<Κάτι κατάλαβα πριγκίπισσα>>. Με φιλάει ενώ το στόμα του κατεβαίνει προς τον λοβό μου, τον λαιμό μου και τέλος το πάνω μέρος του στήθους μου. Ξεκουμπώνει το παντελόνι μου και με σπρώχνει προς το κρεβάτι, οι κινήσεις του είναι πιο απαλές, πιο γλυκές.

Ανεβαίνει από πάνω μου και τραβάει το τζιν μου, ενώ ταυτόχρονα αφήνει απαλά φιλιά κατά μήκος των ποδιών μου. Ενώνει ξανά τα στόμα μας και βγάζει το κορμάκι μου, το χέρι του τυλίγει τα στήθη μου κάνοντας τις ρόγες μου να σκληρύνουν. Τα μάτια του με κοιτάζουν, το καστανό που χάνετε μέσα στο γαλαζοπράσινο...

Τα χέρια του τυλίγουν το κορμί μου προστατευτικά και περνάω τα δικά μου μέσα από τα μαλλιά του, ένα αναστεναγμός ξεφεύγει από το στόμα μου την ώρα που μπαίνει αργά μέσα μου, αργά, εκατοστό το εκατοστό κατακτάει μέχρι και την τελευταία σπιθαμή του κορμιού μου. Εάν υπήρχε έστω και ένα σημείο που δεν του άνηκε μέχρι τώρα - πλέον του ανήκει. Του ανήκω εγώ, το σώμα μου, η καρδιά μου και η ψυχή μου...

Ανεβάζει τον ρυθμό του, χωρίς να βιάζεται σαν να θέλει να το απολαύσει, είναι η πρώτη φορά που πάμε τόσο αργά, συνήθως η ένταση και το πάθος ανάμεσα μας κυριαρχεί και εμείς γινόμαστε έρμαια τους....

Λίγα λεπτά αργότερα προσπαθούμε να βρούμε ξανά τον ρυθμό της αναπνοής μας, αισθάνομαι το χέρι του να χαϊδεύει το κορμί μου και χαμογελάω. <<Το εννοούσες αυτό που είπες πριν;>> σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω, ήμαστε ξαπλωμένοι στο πλάι οπότε τον έχω απέναντι μου. <<Πιο πράγμα;>> ρωτάω καθώς δεν μπορώ να καταλάβω για τι ακριβώς μιλάει. <<Ότι θέλεις για μια μέρα να είσαι ο εαυτός σου>>.

<<Ναι αλλά όπως σου είπα δεν μπορεί να συμβεί...>> με κοιτάζει και χαμογελάει ελάχιστα <<Εδώ όχι αλλού όμως ναι>>, συνοφρυώνομαι προσπαθώντας να καταλάβω που το πάει. <<Τι θα έλεγες εάν για τρεις μέρες δεν σε ήξερε κανένας και έκανες όλα όσα ήθελες χωρίς να σε νοιάζει>>.  Ανασηκώνομαι στους αγκώνες μου για να τον βλέπω καλύτερα <<Θα σου έλεγα ότι λες μαλακίες>> το χαμόγελο του γίνεται πιο πλατύ και το θέαμα είναι υπέροχο. <<Όχι πριγκίπισσα δεν σου λέω μαλακίες μπορώ να σε βοηθήσω να το κάνεις εάν το θες πραγματικά>>.

<<Και για πιο λόγο να το κάνεις αυτό;>> ανοιγοκλείνει τα μάτια του και βλέπω μέσα τους όλα τα συναισθήματα που δεν λέμε ο ένας στον άλλον. είναι όλα εκεί από πάνω μας, στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρά γύρω μας. <<Ας πούμε ότι μετά απ' ότι πέρασες σου χρειάζεται λίγη ξεκούραση και ότι είναι το δώρο γενεθλίων μου για σένα>> τον κοιτάζω και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά <<Τι έχεις στο μυαλό σου;>>.

<<Υπάρχει ένα μέρος όπου μπορούμε να ήμαστε μόνοι μας, ελάχιστοι άνθρωποι υπάρχουν - κυρίως τουρίστες>> ο Ίαν χαμογελάει ξανά και τον κοιτάζω <<Θα πάμε στις Αμερικανικές Παρθένες Νήσοι>>.

<<Στην Καραϊβική;>> ρωτάω άναυδη ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να πάω εκεί, είχα ακούσει ότι ήταν υπέροχα, διάφορα νησάκια μικρά ή μεγάλα, τεράστιες παραλίες, θάλασσα και ήλιος, ότι χρειάζομαι. <<Ναι πριγκίπισσα εκεί, φεύγουμε αύριο>>. Η καρδιά μου φτερουγίζει ξανά, θα είναι η πρώτη φορά που θα ήμαστε πραγματικά μόνοι μας, χωρίς κανέναν άλλον και τόσα χιλιόμετρα μακριά, απ' όλους. Το θέμα είναι τι είδους δικαιολογία θα βρω ώστε να πείσω τον πατέρα μου να φύγω μόνη μαζί του.... ευτυχώς για καλή μου τύχη έχω όλο το βράδυ να σκεφτώ κάτι θα βρω.