"kendine bunu yapma Nil, değmem." dedim.

yaklaşıp elimi tuttu. gökyüzüne salınan siyah ise baktı. öylece izledi dumanın rüzgarla savruluşunu, silikleşip göğe dağılışını. bir tabloyu izler gibiydi. yeşil gözlerinde dağılan dumanı görebiliyordum.

beni sevecek kadar garip olmasından ziyade o, dokunulmamış duygulara, akıp giden kalabalıkta yalnız kalabilme yetisine, herkes koşarken ters yöne gidebilme cesaretine sahipti.

onu ne zaman gözlemlediğimi hatırlamıyordum. sınıfın parlayan yıldızı gibiydi, bir şekilde herkes onu tanırdı. kimse onun gerçeklerini bilmiyordu fakat. ben de.

"şu kapkara ise bak, gökyüzünü katlediyor. durdurmak istiyor insan. ısınan insanları düşünmüyoruz, sıcaklığı, ateşin koruyuculuğunu düşünmüyoruz." "onun neyle savaştığını bilemezsin." "neye yenildiğini de."

*-*-*-