"depresyonun sana her şeyi unutturmuş." "kardeşiyim onun." "gerçi sen beni görmedin pek, sadece o gün, cenazede gördün." "gözlerime öyle baktın ki," "ablamın acısını unuttum." "kendimi kötü hissettiriyorsun." "kendimi iyi hissettiriyorsun." "klişe olacak ama seni ilk ben gördüm. kendimi ifade edecek kelimeleri aradığım sıralarda ablamın telefonunda sarılırken çekilmiş fotoğrafınızı gördüm." "kimseye söylemedim, anlatmadım."

konuşmaya devam edecek gibiydi. sustu. yüzünü bana döndü. gözleri savaşından vazgeçmiş bir askerin umutsuzluğuyla dalgalanıyordu. siyah duman göğe değil de gözlerine dağılmıştı sanki. sanki o, yenilmeye karar vermişti.

"hatırlamıyorum." özür dileyecektim, vazgeçtim. sıkıldım özürlerden. hiçbiri inandırıcı değil. "beni bunun için suçlayamazsın."

gülümsedi. "suçlamıyorum." kalbimde bir sızı duydum. gülüşündeki vazgeçmişlik, tükenmeye başlayan ne varsa kalbime üşüşmüştü.

"ben de onu suçluyorum." "neyle savaştığını bilsem de onu suçluyorum." "kaybetmeyi seçti çünkü, kazanabilirdi."

*-*-*-