Nee ik heb geen normale foto's van mezelf 🙄

--

"Jay." Zeur ik.
Hij kijkt me aan.
"Evelyn." Doet hij mijn toon na.
Ik lach en ik sla tegen zijn been die nog steeds voor me ligt.
"Hou op." Zeg ik tegen hem en hij fronst.
"Ik ophouden? Jij zeurt en slaat me." Zegt hij.
Ik lach.
"Ja maar dat komt omdat die HAMBURERTAXI hier al HEEL lang geleden had moeten zijn!" Zeg ik boos.
Hamburger is mijn scheldwoord.
Dat je het even weet.
Als je dat nog niet wist.
Dan weet je het nu.
Jaygurk zucht.
"Ik weet het. Maar mijn mobiel is leeg dus ik kan die sok ook niet bellen." Zucht hij.
Ik haal een hand door mijn haren en ik kijk Jaygurk aan.
Hij kijkt mij aan.
"Waarom heb jij geen telefoon?" Vraagt hij.
"Omdat ik ze sloop binnen een dag." Antwoord ik.
Hij rolt met zijn ogen.
"Had ik kunnen weten." Zegt hij.
"Niet met je ogen rollen!" Zeg ik streng en ik wijs naar zijn ogen.
Hij pakt mijn vinger en hij kijkt me aan.
"Niet wijzen!" Doet hij me na.
Ik maak mijn vinger los en ik kijk hem met samengeknepen ogen aan.
"Oké. Gelijkspel." Geef ik me over.
Hij glimlacht klein en hij gaat naast me zitten tegen het zelf gemetselde muurtje van de bewoner van het huis.
Verslagen legt hij zijn handen op de grond en hij staart stil voor zich uit.
Na een tijdje zo zitten leg ik zacht mijn hand op de zijne en ik kijk hem aan.
"Niet opgeven. Je bent sterk, sterker dan ik. We zullen maar moeten lopen dan." Zeg ik.
Hij kijkt naar onze handen en hij zucht.
"Wil je één ding voor me doen?" Vraagt hij zacht.
Ik knik hevig en ik kijk hem aan.
"Voor jou alles. Ik mag jou.
Behalve iets met poep of spinnen of slakken of kleine beestjes." Zeg ik en ik huiver bij de gedachten aan al die vieze dingen.
"Zou je mijn hand vast willen houden als we gaan lopen?" Vraagt hij.
Ik frons.
"Is dat het? Natuurlijk! Voor jou wel!" Zeg ik enthousiast en ik sta op.
Maar ik heb zijn hand nog vast dus ik val bovenop hem.
Oké.
Zelfs ik snap dat dat niet ging werken.
Maar hallooo?! Ik kan er niks aan doen dat mijn hersens soms niet doen wat ik wil.
Zo ben ik geboren.
Geef mijn moeder maar de schuld.
Oh en mijn vader!
En Laura want zij koos als eerste een paar hersens. Maar ik ben blij dat ik die van haar niet heb, dan zou ik ook een eenhoornhater zijn!
Dat kan niet!
Ohja.
Ik lig bovenop Jaygurk.
Even afgeleid.
We kijken elkaar aan en ik lach.
"Sorry." Zeg ik.
Hij kijkt me enkel aan en hij zet zijn handen op mijn middel en hij tilt me van zich af.
Ik lach.
"Dat kan ik zelf ook wel." Lach ik.
Hij schud zijn hoofd en staat op.
"Niks gebroken meneer Jay?" Vraag ik en ik houd zogenaamd een microfoon voor zijn mond.
Hij fronst.
"Niks gebroken mevrouw Evelyn." Bevestigd hij.
Ik lach en dan tilt hij me op en gooit me over zijn schouder.
"He!" Gil ik en ik sla hem op zijn rug.
"Ik deed niet eens iets." Mopper ik verslagen omdat ik al weet dat hij toch te sterk is voor mij.
We lopen zo een stukje en dan zet hij me op de grond neer.
Ik kijk hem niet begrijpend aan maar hij loopt gewoon door.
"We gaan gewoon lopen en desnoods met de bus ofzo." Zegt hij.
"Ja! Ik heb vier euro!" Zeg ik blij.
Hij kijkt me aan.
"Lieve schat, dat is niet genoeg voor een overstap." Zegt hij.
Ik denk na.
Één keer met de bus is vier euro. Dus twee keer met de bus acht euro.
Dat heb ik niet!
"We zullen toch de weg moeten vragen, mijn telefoon is leeg en we weten de weg niet." Zegt hij.
Ik knik.
"Daar! Zij kan ons helpen!" Zeg ik enthousiast en ik wijs naar een vrouw aan de overkant.
Jaygurk bijt in mijn vinger en loopt richting haar.
"Hoezo bijt je me?" Vraag ik terwijl ik achter hem aan huppel.
"Omdat je niet mag wijzen." Zegt hij en hij loopt door.
Ik frons en ik huppel opnieuw achter hem aan.
"Mag ik iets vragen?" Begint hij.
Ze kijkt ons aan.
"We zoeken een bus die terug gaat naar de grote stad." Zegt hij.
Ik kijk ze geïnteresseerd aan.
Nou.
Ik kijk vooral naar Jaygurk.
Wat een prachtig verschijnsel...