Dobrze, po pierwsze jestem wielkim przeciwnikiem pisania czegoś takiego, ale też myślę, że to bardziej kwestia gustu, bo np. Luisa May Alcott - którą, ogólnie rzeczy biorąc, bardzo podziwiam - w "Małych mężczyznach" też robiła swego rodzaju przedstawienie postaci podobne do tych DOBRZE NAPISANYCH wattpadowych (punkt dla Was). ALE dobre przedstawienie postaci nie polega na wypunktowaniu cech po kropeczce i daniu cytatu, tylko od tego wymagamy trochę więcej.

Przedstawię dwa przypadki i moje pomysły na rozwiązania.

1. Przedstawienie główej/go bohaterki/a.

Przedstawienie jednej postaci można rozwiązać na wieke sposobów, ja osobiście preferuję dwa: opowiadanie lub opis sytuacji.

a) Opowiadanie powinno być opowiadaniem, nie ścisłym spisem "mam szare oczy, karyoflowaty nos, małe usta, jestem miła, ale nieśmiała", a raczej powinno skupić się na ogólnej historii bohaterki (ale też bez przesady, bo trochę smaczków musi zostać) i jej przeżyciach emocjonalnych z nią związanych. Innymi słowy: opisz, co, gdzie i jak wpłynęło na Twoją bohaterkę, że jest taka, jaka jest obecnie. Przedstaw jej przeżycia i nastawienie do świata;

b) Opis sytuacji preferowałabym na początku pierwszego rozdziału, ale można i wstawić go osobno. Jak to ma mniej więcej się zacząć (w jakim stylu):

"Jasnowłosa, około siedemnastoletnia dziewczyna siedziała, bazgrając coś w starym, grubym, poopklejanym taśmą notesie. Ruchy jej ręki były szybkie, widać, że zapisywała coś, czego za nic nie chciała zapomnieć...(...)"

Tutaj możliwości jest wiele. Głównie chodzi o to, by przedstawić sytuację z codziennego życia bohaterki i przez jej gesty/ubiór/rzeczy w pokoju/coś innego uchylić rąbka tajemnicy i wyjawić trochę o niej samej.

Inaczej zacząć można jeszcze ze zwrotem do czytelnika, typu "Widzisz tą jasnowłosą dziewczynę przy oknie?", no i dalej opisywać opisem sytuacyjnym z zagadnieniami, np. "Może pisze tak szybko, bo chce wysłać natychmiast komuś kartkę z wiadomością? Może chce zapisać wiersz, który zaraz uleci jej z głowy?";

c) Połączenie jednego z drugim, czyli: najpierw opis sytuacji, który z czasem przemienia się w opowiadanie. Tak, jakby ktoś z kimś drugim stał, patrząc na dziewczynę, piszącą coś w notesie i opowiada Ci, dlaczego akurat takie otoczenie, tak ułożone włosy i na koniec: kim ta dziewczyna jest.

2. Przedstawienie bohaterów pierwszoplanowych.

Tutaj podobnie jak przy jednym bohaterze, aczkolwiek:

*przy samym opowiadaniu preferujemy płynną segregację. Polega ona na tym, że nie mieszamy opisów bohaterów, ale po kolei przechodzimy od jednego do drugiego, robiąc tak, że np. drugi bohater jest przyjacielem poprzedniego, drugi bohater jest przeciwieństwem poprzedniego itd. Ważne, żeby to było płynne, spójne i logiczne;

*przy samym opisie sytuacji musimy mieć bohaterów, że tak powiem, w kupie. Muszą być razem w jednym pokoju/pomieszczeniu/ogrodzie. Tutaj mamy więcej możliwości uchylenia tajemnicy naszej postaci, gdyż bohaterowie mogą patrzeć na siebie i możemy opisać jak, przez co czytelnik będzie mógł przybliżyć sobie relacje między nimi;

*Tutaj obowiązuje to samo, co powyżej, raczej więcej wytycznych nie ma.

3. Pomoc.

Przy opisie sytuacji warto sobie dla samego siebie (nieładnie, jak nie potrafisz, po prostu dla zobrazowania sobie tego, co będziesz opisywać) rozrysować zarys obrazu, jaki opiszesz. Okno, jasnowłosą siedemnastolatkę, notes, ołówek, gitarę w rogu pokoju, po prostu wszystko, co będziesz chciał(a) tam umieścić. Z doświadczenia mojego i moich znajomych to pomaga.

Dziękuję za uwagę! Mam nadzieję, że udało mi się trochę pomóc! 💙