Oké ik schrijf dus echt veel te ver voor uit, ik las net toevallig dat ik 42 van de 49 verhalen geüpload heb! Dat is toch niet normaal! Oké mijn hele leven is ook niet echt normaal dus dat is best logisch. Maar toch. Oké kijk, lees nou maar gewoon dit deel!:

Hallo.
Geachte medemens.
Ik ga hier mijn oh-zo-geweldige-zaal-hockey-wedstrijd-ochtend-dinges-avontuur uit typen.
Want ja ik heb verder toch niks te doen in mijn geweldig saaie leven. Dus ja. Oh trouwens, het wordt hoogst waarschijnlijk een vet lang verhaal, want de naam alleen al is echt vet lang. Nou, hier komt het verhaal. Oh ja trouwens, niet denken dat ik zwaar depressief of boos was, dat is gewoon ochtend humeur.

Allereerst moeten we al om kwakking half 12 verzamelen. Echt niet normaal. Op een zondag dan. Of nou ja, het is sowieso niet normaal.

Toen we eenmaal bij de verzamelplaats waren, (ik en mijn moeder) stapten we uit en gingen we bij het (nu nog) kleine groepje dramatische roddel
make-up popjes staan.

Toen iedereen er was gingen we in alle auto's van de ouders die reden.
Mijn moeder reed ook. Wat ik niet echt erg vond maar ja.
En toen kwamen er twee over-dramatische-
make-up popjes bij ons in de auto. Echt geweldig.
We gingen met z'n dieën achterin omdat er op de bijrijder stoel geen plek was, omdat er daar allemaal dingen lagen die naar de stort moesten. Omdat mijn ouders een oude rommelige kast aan het opruimen zijn.
Omdat omdat omdat omdat. Nu kun je dus geen vragen meer hebben OMDAT ik nu overal bij heb vertelt waarom iets zo is. Dus. Verder met het verhaal:
Maar we zaten dus net zijn drieën achterin. En ze waren de hele tijd aan het appen met elkaar, dat kon ik zo zien. Ook roddelen de de hele tijd. Best irritant. Het was maar stil in de auto en ik keek maar wat uit het raam.
Op een gegeven moment vroeg mijn moeder wat aan een van de twee meiden, om te proberen een gesprek te beginnen. Eerst reageerde ze niet. Toen zei mijn moeder haat naam. Haar antwoord was: "wat?" Mijn moeder herhaald haar vraag maar het het mensje had het blijkbaar weer niet gehoord, of ze had gewoon geen zin om met mijn moeder te praten. "Uh, weet ik niet." Zei ze maar. Omdat ze de vraag dus wéér niet gehoord had. "Weet je niet op welke school je zit?!" Vroeg mijn moeder verbaast. Ondertussen had ik we door dat mijn moeder al wist dat zo'n gesprek dus niet ging werken. Dat zag ik aan haar. "Uh jawel.. Maar ik ben nu even heel geconcentreerd een verslag voor school aan het maken, aangezien ik dat nog niet af had kunnen maken." Zei ze. Ik keek naar haar telefoon. Ze was bezig op Snapchat. Ik zuchtte zacht en keek weer voor me uit.
Ik zag mijn moeder in de achteruitkijkspiegel naar mij kijken. Ik schudde mijn hoofd en mijn moeder zuchtte zacht. Daarna concentreerde ze zich weer op de weg.
Na een kwartier vroeg het andere meisje hoelang het nog rijden was. Mijn moeder wist dat niet aangezien ze achter een andere auto aan reed. Het meisje zuchtte hard en dramatisch. Mijn moeder keek geïrriteerd weg en het andere meisje begon hard te lachen. Ik keek weer uit het raam.

Aangekomen in letterlijk de middle of nowhere, bleek dus dat de autorid sirrieus 3 kwartier.

We gingen naar binnen en ik moest keepen. Toen ik de choatch zag schrok ik een beetje, aangezien haar haar op een uit elkaar gevallen vogelnest leek. Succesvol. Waarschijnlijk door alle ochtend stress.

Toen we binnen waren konden we eerst de kleedkamer niet vinden. En alle mogelijke kleedkamers die we wel vonden, waren op slot.
Toen we eindelijk, na een kwartier zoeken, kleedkamers hadden gevonden, zat het andere team al in deze kleedkamer. Maar er was geen andere om om te kleden. Of nou ja, om hun scheen beschermers aan te doen. Waar ze dus blijkbaar een hele (nu dus halve door al die kindertjes die daar al waren) kleedkamer voor nodig hebt. Maar ja.

Toen ik mijn hockey spullen probeerde aan de doen op een debiele manier omdát: mijn team schijt aan mij heeft en mij dus totaal niet hielp met dat debiele pak.
Ook bleek nog dat we zo onprofessioneel zijn dat we gewoon een handschoen missen. De linker. Dat is dus gewoon gevaarlijk. Want als zo'n bal tegen mijn blote hand aan komt kan ik gewoon mijn hand breken. Ik heb nu echt volle haat aan die mensjes nu ik er weer aan denk. Het was gewoon echt gevaarlijk.
Hun oplossing was maar gewoon: "ja, dan moet je maar gewoon even niet met die hand tegen de bal slaan." Ja duh. Tuurlijk doe ik dat niet! Ik ben toch niet debiel! Ugh.

Bij het inspelen waren er 8 meiden die mij (als keeper zijnde) heeeeel graag wilde inspelen.
De ballen gingen meteen heel hard. Ik kon er dus echt niet in komen, aangezien ik al die ballen niet kon houden.
Op een gegeven moment moesten er 7 meiden weg en zelf gaan inspelen van de coach. 1 meisje mocht mijn wel inspelen. Zij deed het veel beter en met veel meer rust. Nu kon ik er wel fatsoenlijk in komen. Ik hielt voor de zekerheid mijn linker hand achter mijn rug. Het ging best wel goed op deze manier.

We werden geroepen en de deden de line up. (Dat is dat je naar de middenlijn moet en dan de tegenstander een hand geeft en een fijne wedstrijd wenst.)
Ik loop terug naar de goal en de wedstrijd begint.

Ik houd de eerste 2 ballen eruit alleen dan komt er een strafcorner (als je niet weet wat dat is, het is moeilijk uit te leggen dus zoek maar op op internet, het heeft wel met hockey te maken.)
Allemaal kindertjes gaan voor mij staan en ik zie bijna niks meer. Of ten minste, ik zie de bal niet meer. Ik denk dat de bal links is dus ik kijk die richting op. Opeens hoor ik een knal en ik kijk naar rechts. De bal ligt naast mij op de grond. Ik baal wel een beetje. Mar het is niet mijn schuld. Ik schop de bal naar voren.

Even later scoort mijn team. Of nou ja, het was eigen goal van de tegenstander.
Mijn team is.. Zeg maar.. Wel echt heel goed op het veld. Maar in de zaal blijkbaar niet. We zouden eigenlijk gisteren buiten training hebben alleen dat ging niet door omdat het veld bevroren was.
Uiteindelijk is de stand 1-3 geworden. We hebben verloren.

Bij dit zaalhockey toernooi dinges speel je op zondag in een zaal en dan 2 wedstrijden achter elkaar met 10 minuten pauze ertussen in.

De tweede wedstrijd begint.
De ba blijft erg veel op de middellijn.
Ik heb niet veel te doen. Ik zwier een beetje met mijn armen heen en weer. Opeens hoor ik een bonk naast me. Ik schrik me helemaal de pleuris. Mijn stik kwam blijkbaar tegen de paal van het goal. Heyy handig.

Ik verveel me wel heel erg in het goal. Ik heb nog maar 2 ballen gehad en de wedstrijd is al bijna afgelopen volgends mij.
Wel heb ik allebei die ballen eruit gehouden. Dit team is minder goed dan het vorige.
Bij dit zaalhockey toernooi speel je op elke zondag 2 wedstrijden, allebei tegen een ander team. Bij zaalhockey heb je een speciaal stick nodig. Dat stick is platter dan een normaal hockeystick. Met zo'n stik is het veel moeilijker om de bal laag te houden. Maar de bal mag niet hoog, anders krijg je een strafcorner tegen of wat anders. Een zaalhockeyveld is ook veel kleiner dan een normaal buitenhockey veld.

Op een gegeven moment kont mijn ochtend humeur weer naar boven. Misschien komt dat doordat het half 1 is, en ik nog niet geluncht heb, wat voorlopig ook niet gaat gebeuren.
Elke keer als de bal over de lijn is en uit is, zeg ik dit soort woorden hardop:
-Wat een gezelligheid.
-Oh Jezus wat een energieke mensen zeg.
-Wat een enthousiasme.
-Wat een blijdschap.
-Dit is saai.
-Oh kijk de bal gaat weer over de lijn.

Na een tijdje zei een meisje van de tegenpartij geïrriteerd: "hallo, ben eens stil! Je hoeft echt niet óveral op te reageren!"
Echt wel mooi was dat.

Na de wedstrijd begon iedereen te klappen. Ik klapte ook mee. Geen idee waarom iedereen klapte maar ja.
Toen ik naar de zijlijn liep, zag ik iedereen triest kijken. We liepen met zijn alle naar de kleedkamer en iedereen begon zich "om te kleden"  wat dus eigenlijk gewoon hun scheenbeschermers uitdoen was.
Terwijl ik PROBEERDE op een fatsoenlijke manier mijn keepers spullen uit te doen, zei de coach: "Nou de volgende keer winnen wij!" "Oh hadden we niet gewonnen dat?" Vroeg ik verbaast. "Nee, het was uiteindelijk 2-0." Zei de coatch terwijl ze samen met mij probeerde de keepersspullen in de keeperstas te doen. "Oh." Grinnikte ik, "Dat is dus waarom iedereen van de tegenpartij en hun ouders klapte."
"Fijn he, dat jou team helpt met de keepersspullen opruimt?" Zegt de coach. Ik kijk om me heen. Alle meisjes zijn de kleedkamer al uit gelopen en het is helemaal leeg. Ik grinnik. "Ja kijk hoeveel mensen ons helpen." Nu lacht de coach ook.

Ik doe rits van de keeperstas dicht en probeer hem op een fatsoenlijke manier op te tillen en door de deur van de kleedkamer te krijgen. 
Eenmaal buiten lopen mijn vader en ik naar de auto. Mijn moeder moest tussen de twee wedstrijden in naar huis omdat Ties alleen thuis was. En nu rijd ik met mijn vader naar huis. Er zitten geen andere meiden bij ons in de auto. We zijn bijna thuis. Ik heb dit alles in die 3 kwartier van het terug rijden getypt. Of nou ja, eigenlijk nog meer, aangezien we ook nog in de file hebben gestaan.

Nou dat was het verhaal. Mijn duimen zijn nu moe van het typen en mijn telefoon loopt steeds vast van alle tekst. Heel mooi dus. Dus ik EIS eigenlijk gewoon dat je er wat aan hebt. Ik heb dus alle twee de zaalhockey wedstrijden verloren en we missen nog steeds een linker handschoen.

Nou dat was het. En nu echt. Want we zijn thuis. 😂😉

Wojo ook opeens 1755 woorden wat. 😂