Ξημέρωσε. Το φως χώνει τις θρασύτατες αχτίδες του στο διαμέρισμα, προσπαθούν να με αγγίξουν. Κλείνω τα παραθυρόφυλλα και βάζω καφέ στην καφετέρια. Κοιτάζω το απενεργοποιημένο κινητό και το βάζω στο ντουλάπι με τα τσιγάρα. Πιάνω τα τσιγάρα και τα στιγμή που πάω να ανάψω ένα, αποφασίζω να το πετάξω. Αρκετά με την αυτολύπηση. Ενεργοποιώ το κινητό, καλώ τις πληροφορίες καταλόγου και ψάχνω τον πλησιέστερο γυναικολόγο. Σημειώνω όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο, ετοιμάζομαι και πηγαίνω στο ιατρείο.
Μπαίνω στην αίθουσα αναμονής. Δεν είναι κανείς. Η πόρτα του εξεταστηρίου είναι μισάνοιχτη. Μια γυναίκα γύρω στα 40 στέκεται πίσω από έναν υπολογιστή. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Με καλημέρισε και μου ζήτησε να καθίσω. Μου πήρε ένα μικρό ιστορικό, της εξήγησα ότι είμαι συνάδελφος και προχωρήσαμε στον υπέρηχο. Είδα το μωρό, άκουσα την καρδιά του. Η γυναικολόγος βλέποντάς με ανέκφραστη, με ρώτησε αν είναι επιθυμητή η εγκυμοσύνη. Συνειδητοποίησα ότι μέσα στο μυαλό μου το είχα μονίμως σε εκκρεμότητα, δεν είχα ακόμα απάντηση και ο χρόνος πίεζε αμείλικτος. Πλήρωσα και έφυγα. Πώς αποφασίζει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις;
Ο Αιμίλιος ήταν σίγουρα εκτός. Δεν θα του το έλεγα, όπως και δεν του το είχα πει μέχρι σήμερα. Ο Λημνιός είχε σοβαρότερα πράγματα να σκεφτεί τώρα. Κανένας δεν σκέφτεται σωστά με άδειο στομάχι και εγώ στην προκειμένη περίπτωση, δεν σκέφτομαι καθόλου. Κάθισα σε ένα εστιατόριο και παρήγγειλα. Έβλεπα τους υπόλοιπους, ζευγάρια ή παρέες να διασκεδάζουν. Ζήτησα και κρασί. Από αύριο θα μείωνα το αλκοόλ, αύριο, όχι απόψε.
Έφεραν το φαγητό και ξεκίνησα να τρώω. Ποια είναι η σωστή απάντηση; Υπάρχει; Κοίταζα την άδεια θέση απέναντί μου. Πάντα υπήρχε μια άδεια θέση. Ξαφνικά νόμισα πως άκουσα μια φωνή να λέει «άσε με να τη γεμίσω εγώ αυτή τη θέση». Είμαι σε παράκρουση σκέφτηκα και συνέχισα να τρώω το φαγητό μου. Εκείνη τη στιγμή άκουσα φασαρία και σήκωσα το κεφάλι μου. Ο Αιμίλιος και η Μαρία είχαν έρθει στο εστιατόριο και οι πιτσιρίκες είχαν περικυκλώσει τον Αιμίλιο για αυτόγραφα. Χαμογέλασα και συνέχισα το φαγητό μου.
Ήθελα να είναι και ο Αιμίλιος για να πάρω την απόφαση, έτσι δεν ήταν; Να τος λοιπόν. Θα κρατούσα το μωρό, χωρίς να του πω τίποτα. Η ιστορία μου με τον Αιμίλιο είχε τελειώσει. Με το μωρό μόλις ξεκινούσε. Σε λίγο προστέθηκε στην παρέα τους ακόμα ένα ζευγάρι ηθοποιών. Ζήτησα τον λογαριασμό και παρακάλεσα αν γινόταν να φύγω από κάποια άλλη πόρτα. Πλήρωσα και βγήκα από την πόρτα του προσωπικού.
Σκέφτηκα τον Λημνιό. Ήθελα να τον δω αλλά εκείνος ήταν αποφασισμένος να με αποφύγει. Τόσο το χειρότερο για αυτόν. Λουλούδια ή σοκολατάκια; Ανόητη ερώτηση και φυσικά σοκολατάκια! Αγόρασα τα σοκολατάκια μου και πήγα στο νοσοκομείο. Στην είσοδο κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο και στη συνέχεια πέταξα το πακέτο και τον αναπτήρα στα σκουπίδια.
Μπήκα στο νοσοκομείο και κατευθύνθηκα στην κλινική, που τον είχαν. Βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο. Μπήκα μέσα αλλά δεν βρισκόταν στο κρεβάτι του. Ρώτησα τους υπόλοιπους στο θάλαμο, πού βρισκόταν και μου απάντησαν ότι είχε πάει με παρέα στο κυλικείο. Τους άφησα τα σοκολατάκια και έφυγα. Δεν ήθελα να δω κανέναν από την παράσταση. Η Αθήνα ξαφνικά είχε γίνει εξαιρετικά μικρή και με έπνιγε. Ήθελα τσιγάρο. Αλλά όχι, δεν θα κάπνιζα. Βγήκα στο δρόμο και ξεκίνησα να περπατώ.
Βρήκα ένα internet café και μπήκα μέσα. Δεν ήθελα να κλειστώ πάλι στο σπίτι. Κάθισα σε έναν υπολογιστή και άρχισα να χαζεύω στο internet. Μ' αρέσει η ιδιόμορφη ησυχία τους. Σαν τα κύματα μιας παράξενης θάλασσας άκουγα τους ήχους από τα πληκτρολόγια των άλλων, χωρίς κανένας να μου δίνει σημασία. Διάβαζα ποιήματα, που δεν θα συναντούσα ποτέ, έριχνα αδιάκριτες ματιές μέσα στη σιωπή στις ζωές των άλλων. Από κάπου στο δρόμο άρχισε να ακούγεται μουσική. Ένα ακορντεόν και μια αντρική φωνή να τραγουδούν και μετά από λίγο να χάνονται στον παρακάτω δρόμο. Οι λέξεις ξεχύνονταν από την οθόνη και έτρεχαν ξωπίσω τους. Ανοίγω μια πασιέντζα και χαζεύω τα χαρτιά. Κλέβω τον καπνό απ' το τσιγάρο του διπλανού και παίζω καθώς διαβάζω.
Οριοθετώ την επιλεκτική αργία του σήμερα μέσα σε λέξεις πίνοντας τον καφέ μου μέχρι που νοιώθω ένα χέρι στην πλάτη μου. Γυρίζω και βλέπω τον Στέφανο. Κάποιος μου κάνει πλάκα, δεν εξηγείται αλλιώς.
- Καλησπέρα.
- Καλησπέρα Στέφανε.
- Τι κάνεις εδώ;
- Χαζεύω στο internet.
- Κλείσε τον υπολογιστή και έλα μαζί μου. Θα αργήσουμε για
πρόβα. Έλα θα σε πάω εγώ. Έχω παρκάρει το αυτοκίνητο εδώ κοντά.
- Νομίζω πως είναι καλύτερα για όλους να μην έρθω. Θα
περιμένω μέχρι να βγει ο Λημνιός από το νοσοκομείο και μετά θα φύγω.
- Άσε τα νάζια. Πάμε. Δεν έχεις περιέργεια να δεις το έργο;
- Όχι
- Λες ψέματα.
- Έλα. Θα ζητήσω τα κλειδιά και θα κάνουμε θεατρικό παιχνίδι
Μόλις τελειώσει η πρόβα. Μου είπε ο Χρήστος ότι είσαι καλή και είμαι περίεργος. Δεν έχουμε δουλέψει το ρόλο μαζί.
- Έχετε σκηνοθέτη.
- Άσε τα πολλά λόγια και έλα μαζί μου, μου είπε και με σήκωσε
από την καρέκλα. Πληρώσαμε και πήγαμε προς το αυτοκίνητο.
- Ήμουν με τον Χρήστο στο νοσοκομείο. Γιατί έφυγες σήμερα
χωρίς να τον δεις;
- Δεν ξέρω. Μου είπαν ότι ήταν με παρέα και δεν ήξερα τι να του
πω.
- Γιατί έχει εκνευριστεί μαζί σου; Και σίγουρα δεν είναι για το
ατύχημα. Τι έχει συμβεί;
- Δεν μπορώ να σου πω. Είναι προσωπικό.
- Σεβαστό. Τελικά εσύ έχεις γράψει το κείμενο;
- Έχει σημασία η απάντηση;
- Ναι.
- Ναι, εγώ το έγραψα.
- Ο Χρήστος το ήξερε;
- Το κατάλαβε σε κάποιους αυτοσχεδιασμούς, που έγιναν μετά
από τις κανονικές πρόβες.
- Είσαι γιατρός;
- Ναι, γυναικολόγος. Δεν έχω καμία σχέση με το θέατρο.
- Δεν μας συμπαθείς ιδιαίτερα, έτσι δεν είναι;
- Δεν είναι αυτό. Σκέφτομαι ότι όλη αυτή η προσπάθεια ίσως
τελικά να ήταν ένα τεράστιο λάθος.
- Δεν είναι λαθεύει το όνειρο.
- Αυτό είναι καλό. Αλλά μάλλον έχω ξυπνήσει τώρα.
- Όχι, πριν χτυπήσει το τρίτο κουδούνι.
- Άνοιξε το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου
- Τι έχει;
- Άνοιξε και θα δεις, είναι το πρόγραμμα της παράστασης. Μας
τα έφεραν χτες.
Ξεφύλλισα το πρόγραμμα και άρχισα να χαζεύω τις φωτογραφίες από την παράσταση.
- Το αγαπάς το έργο έτσι δεν είναι;
- Περισσότερο από ότι θα στοιχημάτιζες.
- Πάμε λοιπόν να μου το αποδείξεις στη σκηνή.
Φτάσαμε στο θέατρο, παρκάραμε και μπήκαμε μέσα. Όλοι ήταν
εκεί εκτός από τον Χρήστο. Πήγα στις πρώτες θέσεις κρατώντας σφιχτά το πρόγραμμα στα χέρια μου σαν ασπίδα. Κάθισα αναπαυτικά και έβλεπα τους ηθοποιούς να ετοιμάζονται. Σίγουρα ήταν το κατάλληλο βράδυ για θεατρικό παιχνίδι.