Κρατάω στην αγκαλιά μου το ματωμένο πουκάμισο του Αιμίλιου και περιμένω. Όπως πάντα. Η δική μου λεηλατημένη Τροία για τούτο το άδειο πουκάμισο. Πέρασαν χρόνια από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Άβγαλτη ακόμα, μπήκα στο θέατρο για να συμμετάσχω σε μία οντισιόν. Ήταν ήδη πρωταγωνιστής και στεκόταν στις θέσεις των θεατών και παρακολουθούσε τις οδηγίες του σκηνοθέτη στους υποψηφίους. Το βλέμμα μου κόλλησε πάνω του. Τον έβλεπα στην τηλεόραση, στα περιοδικά αλλά από κοντά ήταν ακόμα πιο γοητευτικός. Με ένα τζιν, ένα άσπρο μπλουζάκι, αξύριστος και την καλή του κρεμασμένη πάνω του. Την κοίταξα εξονυχιστικά. Πιο όμορφη από μένα σίγουρα, αλλά τόσο αθώα, που δεν είχε καμία ελπίδα.
Τελικά πήρα τον μικρότερο ρόλο και αυτόν αφού τον απέρριψε η πρώτη τους επιλογή. Αλλά δεν με ένοιαζε. Ήθελα μόνο να είμαι κοντά του. Μπήκα στη ζωή του άνευ όρων και βρήκα τον τρόπο να του γίνω απαραίτητη. Οι μήνες περνούσαν και δάγκωνα τα ξεροκόμματα, που μου πετούσε όταν είχε κέφι. Ύφαινα τον ιστό μου και την κατάλληλη στιγμή τον έβαλα να διαλέξει. Ξαφνιάστηκε. Δεν το περίμενε από μένα. Η Βαλιάνα προχωρούσε στην καριέρα της και φαινόταν ότι ήθελε να προχωρήσει και στη ζωή της. Αλλά ο Αιμίλιος δεν ήταν πρόθυμος να την ακολουθήσει και έτσι διάλεξε εμένα.
Με τον τρόπο αυτό ξεκίνησε και επίσημα αυτή η σχέση. Πάντα πίστευα πως αφού κατάφερα να τον χωρίσω εκείνη την φορά, θα το κατάφερνα πάντα. Φυσικά και δεν πίστευα πως ο Αιμίλιος θα μου ήταν πιστός και χαμογελούσα συγκαταβατικά όταν έλεγε στους φίλους του: «υπάρχουν δύο ειδών γυναίκες, οι όμορφες και οι πιστές. Η Μαρία ανήκει στις πιστές» Ναι, πιστή σαν σκυλί, σκύλα, δεν ξέρω, δεν έχει σημασία πια.
Ο Αιμίλιος δεν είχε φίλους, από επιλογή. Διασκέδαζε, είχε πολλούς γνωστούς αλλά ήταν πολύ κλειστός για να αποκτήσει φιλίες και όσο τα χρόνια περνούσαν γινόταν ολοένα και πιο λιγομίλητος. Χρησιμοποιούσε τους ανθρώπους. Εκπληκτικός δημαγωγός, μάγευε τους συνομιλητές του και τους υπέβαλε τις απόψεις του σαν δικές τους. Ο Γιώργος ήταν ο τελευταίος του φίλος. Έφυγε για το στρατό και του ανέθεσε να προσέχει την φίλη του. Την πήρε στην παράσταση. «Το θρίλερ του Έρωτα» του Σκούρτη πρέπει να ήταν το έργο. Δεν με πείραξε, που δεν διάλεξε εμένα. Είχα μάθει να ζω ένα βήμα πίσω του, όπως ήθελε. Το έπαιζα απελευθερωμένη μέχρι εκείνο το βράδυ, που τους πέτυχα στο θέατρο να κάνουν πρόβα με τα σώβρακα. Το κατάπια και αυτό, μέχρι που εκείνη δεν άντεξε την επιτηδευμένη ηλιθιότητα και ήρθε και μου έκανε σκηνή να τον αφήσω.
Ούτε και τότε τον άφησα. Για την ακρίβεια με έδιωξε εκείνος για να χαρεί ελεύθερος όπως πίστευε το πάθος του μαζί της. Μέχρι που το έμαθε ο Γιώργος. Δεν έκανε καμιά φασαρία. Μόνο έφυγε από τη ζωή μας και ο Αιμίλιος έγινε ακόμα πιο σιωπηλός. Και εγώ περίμενα κάνοντας δίαιτες, ανταύγειες και άλλες τέτοιες χαζομάρες για να δείξω στον κόσμο ότι είμαι καλά. Πήγαινα τις νύχτες σπίτι του και χτυπούσα τα κουδούνια. Δεν υπάρχει εξευτελισμός που να σκέφτηκε το μυαλό του ή το δικό μου και να μην τον λούστηκα για να του δείξω πόσο τον αγαπώ.
Η Βαλιάνα έφυγε. Σας το είχα πει πως καμία δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μου, έτσι δεν είναι; Μόνο που κάποια στιγμή ξέχασα ποια είμαι στα αλήθεια. Έμαθα να τρώω ό,τι έπεφτε από το τραπέζι και μαζί με τα ρούχα μου, μίκραιναν και τα όνειρά μου για να χωράνε στην σκιά του Αιμίλιου. Κάποτε τον αγαπούσα, πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο. Ξυπνούσα στην αγκαλιά του και έλεγα «Θεέ μου είμαι τόσο ευτυχισμένη, που δεν γίνεται θα με τιμωρήσεις». Ένας Θεός τιμωρός παίζει μουσική κάπου ψηλά και εμείς χορεύουμε ανήμποροι.
Δεν με νοιάζει τι θα απογίνει η Άννα. Ο Αιμίλιος θα μείνει εδώ. Το ξέρω. Το αίμα αυτό δεν είναι δικό του. Έχουμε μια ζωή που μας περιμένει στο σπίτι. Θυμάσαι Αιμίλιε στην αρχή; «Είχα ένα ποσό και έλεγα να ανακαινίσω την κουζίνα και το μπάνιο ή να πάρω home cinema και όλα τα συστήματα τελευταίας τεχνολογίας. Τελικά ήρθε η Μαρία να μείνει μαζί μου και έγινε κουζίνα και πλυντήριο και πήρα τα παιχνίδια μου». Γύρνα πίσω και εγώ θα γίνω όλα αυτά που θες.
Γύρνα να πάμε βόλτα με την μηχανή, να την κάνουμε κοπάνα από τις πρόβες και να μας μαλώσουν σαν μικρά παιδιά. Έπρεπε να την διώξω το καταλαβαίνεις; Εγώ έβαλα τον Στέφανο να της επιτεθεί. Να την τρομάξει του είπα μόνο. Αλλά τα πράγματα ξέφυγαν από τον έλεγχο. Νόμιζα ότι θα το έβαζε στα πόδια. Αλλά δεν έφυγε. Και τότε φοβήθηκα. Μήπως ήταν αυτή που θα σε έπαιρνε τελικά από μένα. Δεν είναι όμορφη Αιμίλιε και σίγουρα δεν είναι πιστή. Και όμως σε τράβαγε κοντά της. Δεν σε είχα δει έτσι με άλλη. Για όλες ξέρω Αιμίλιε. Τις άγγιζα στο κορμί σου, τις μύριζα στην ανάσα σου αλλά καμία δεν συνάντησα πιο πριν στα όνειρά σου. Έπρεπε να φύγει, με καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;
Το ήξερα πως είναι έγκυος. Του ξέφυγε του Χρήστου όταν φύγατε από το θέατρο και πάσχιζε να βρει δικαιολογία να ακολουθήσει την Άννα. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Θα σκότωνα όλα σου τα παιδιά αν σε χώριζαν από μένα. Πεταμένα σε κουβάδες όπως το δικό μας.
Δεν το συζητήσαμε ποτέ. Δεν ήσουν έτοιμος. Δεν είχες μάθει να αγαπάς. Ή να το παραδέχεσαι. Πάω στοίχημα, πως ούτε καν αυτή τη στιγμή κατάλαβες πως την αγαπάς, ή πόσο σε αγαπώ εγώ. Μην τρομάζεις αγάπη μου. Έμαθα να κρύβομαι στη σιωπή. Σβήστε τα φώτα, κλείσε τα μάτια. Είμαι εδώ και σε περιμένω. Όπως πάντα.