Z każdej strony słyszy się, że przeżywamy upadek społeczeństwa - wszędzie LGBTQ+ i Gender. Szczególnie jako Polacy możecie mieć wrażenie, że na zachodzie dzikie rzeczy się dzieją. Co do tego pierwszego pojęcia już się wypowiedziałam i znacie moje stanowisko, więc dzisiaj poruszę temat genderu. 

Bardzo szybko zaczęłam dorastać płciowo, jeszcze w podstawówce i to wcale nie na samym końcu. Szybko też zauważyłam, że Ci głupi chłopcy nie są tak głupi, a koleżanki są ładne. Ale zostałam uświadomiona, że dzieci nie biorą się z kapusty, więc pierwsze miłosne podboje zaczęłam, gdy byłam bliżej niż dalej do pełnoletności. Nie było jednak tak kolorowo, choć nie przez brak chętnych. Swoje pierwsze "związki" kończyłam szybko, po miesiącu, dwóch, trzech. I teraz widzę, że tych kilka relacji miało wspólny mianownik - spotykałam się z chłopakami, którzy szukali 100% genderowej kobiety, a ja byłam przerażona wizją siedzenia w domu z dziećmi czy bycia chronioną przez mężczyznę.

I od razu zaznaczę, że nie mówię o sobie, że jestem niebinarna (chociaż kto wie, mi nie zależy na etykietach), do tego świetnie czuję się jako fizyczna kobieta. Uwielbiam makijaż i sukienki, chcę urodzić dzieci, gotuję narzeczonemu (on przejmuje kuchnię w weekendy), gram w Simsy, oglądam reality show i robię inne rzeczy, które stereotypowo są dla bab. Po prostu zrozumiałam, że nie jestem szczęśliwa, kiedy jestem zamknięta w ramach wyłącznie żeńskiej roli społecznej, a już szczególnie nienawidzę, kiedy mężczyźni traktują mnie z góry, bo z pewnością mój mały, kobiecy móżdżek nie pojmie tematu. A ja wiem, że uczę się bardzo szybko jakichkolwiek zagadnień, wiem dużo i umiem dużo, do tego mam potrzebę, aby dalej się rozwijać i realizować. Nigdy nie przemknęła mi przez głowę myśl, że będę na utrzymaniu mężczyzny. Rodzice zupełnie nieświadomie wychowali mnie w duchu gendera, choć normalnie nie są podekscytowani lewicowymi pomysłami. Nauczyłam się, że jestem odpowiedzialna sama za siebie i nigdy nie mogę stracić swojej niezależności.

Co więcej doszłam do wniosku, że standardowy wzorzec męskich zachowań nie jest dla mnie atrakcyjny. Siedzenie całymi dniami na siłowni, ukrywanie emocji czy dominacja w związku to coś, co mnie odpycha, a przez to idę po stereotypach i nigdy nie swajpnę w prawo faceta, który chwali się na Tinderze swoim kaloryferem na brzuchu. Niestety nasza kultura jest w swoich stereotypach płciowych mocno zakorzeniona i jeszcze lata miną, zanim uda się nam z tego uwolnić. 

Mi udało się znaleźć kogoś, z kim idealnie wpasowaliśmy się w swoje genderowe potrzeby, ale to był czysty przypadek. Normalnie się o tym głośno nie mówi, ale jestem przekonana, że trzeba uświadamiać ludzi o rolach płciowych i preferencjach z tym związanych. Mnóstwo dorosłych nieuświadamia sobie, że w ogóle mają w tej kwestii jakieś preferencje, a przez to czasem zamykają się w nieszczęśliwych związkach, gdzie nikt nie jest spełniony. 

Niestety, ale jak tylko wpletę w jakąś wypowiedź to zakazane słowo "dżęder", to ognie piekielne zaczynają płonąć w tle, bociany zawracają do Afryki, a rozmówca waha się czy powinien zadzwonić po egzorcystę. O toksycznej męskości (i kobiecości) to już lepiej nie wspominać. A gender to nic strasznego, a już na pewno nie jest równoznaczne z transpłciowością, jak niektórzy myślą. Gender to płeć społeczna, czyli zachowania i stereotypy płciowe, które nie wynikają z biologii. Co jest genderowe? Niebieski kocyk dla chłopca i różowy dla dziewczynki. Buty na obcasach, sukienki i makijaż u kobiet, garnitury, krawaty i ogolone głowy u mężczyzn. Jak widać, nie ma się czego bać. A co, jeśli ktoś Wam powie, że jest a-, fluid-, bi- itd. gender, czyli, krótko mówiąc, że jest niebinarny? Najlepiej zapytajcie go samemu, co to dla niego oznacza, ale z pewnością nie jest to nic tak przerażającego, jak mówi się w polskiej telewizji. Każdy z nas jest jakimś "dżęderem" (chyba że czuje się agender, ale wtedy to w sumie gender bez gender... czy coś), właściwe pytanie to takie, z którą płcią się utożsamiamy. A możliwości i kombinacji jest mnóstwo.