Chapter 13

Ruby Red Stone

Napangisi ako nang makitang naiabot na nito ang envelope sa isa sa mga katulad niya ay head din ng isa sa mga main part ng mafia, hinintay ko muna itong makalayo saka ko siya sinalubong.

"Hi!"

I said with a hyper tone nakita ko kung paano mamutla ito, ngunit bago pa man siya makasigaw ay itinapat ko ang dagger sa lalamunan niya saka siya isinandal sa malapit na pader.

"did you gave him that envelope?"

I asked coldly, bagama't takot ay mabilis itong tumango saakin. Malapad akong napangisi saka naglabas ng bread knife, why do I even have this on me? ang alam ko naibalik ko to kanina matapos ko magmeryenda.

"Okay since you've been a good boy... how about killing you with this..."

Ngisi ko.

"N-No... you told me that you'll release me after I give that envelope!"

He spouted making me laugh, saka muling ibinulsa ang dagger at idiniin ang bread knife sa lalamunan niya.

"I changed my mind..."

Saad ko, Tears started to fall from his eyes na ikinakuyom ng mga kamao ko.

"Unless you beg... beg on your all heart's content."

Malamig na sabi ko, the man kneeled infront of me and with tears on his eyes he begged desperately.

"Please spare me!I promise I will change, I promise I will tell you everything I know!"

Paos at malakas na sabi niya na bahagyang nagpatawa saakin.

"See that dog's shit over there?"

I pointed it with my lovely bread knife while choking him, namumutla itong tumango.

"Eat it."

Malamig na sabi kong nagpatigil rito.

"What?"

He asked.

"I said eat it, that dog's shit over there.... and I'll spare your worthless life."

Mariing sambit ko saka itinulak siya roon, nangingig itong napatitig doon.

"What are you waiting for?"

Ngisi ko, nanginig itong ibinaba ang ulo at inilapit ang bibig sa bagay na iyon. Bagama't naduduwal ay nag umpisa ginawa niya rin ang gusto kong nagpangisi saakin.

"Masarap?"

I said playfully while stomping his face mercilessly.

"Looks like I've stomped on a shit."

Mapanuyang sabi ko, napahagulgol itong patuloy parin sa desperadong pagmamakaawa.

"I did it! Now please spare my life, I'm begging you..."

Saad niyang malakas na nagpahalakhak saakin.

"10 years ago... someone named Beatrice did the same thing. how is it? how's the feeling of being on the same situation as that girl is a decade ago... you killed her after she begged desperately, you killed my friend."

Mariing sambit ko.

"No..No..No... sorry,sorry.. please don't kill me!"

He tried to mobe but he couldn't, because of my strength.

"Sorry, I don't feel like letting your existence in this world."

Malamig na sambit ko saka buong pwersang itinarak sa lalamunan nito ang bread knife dahilan para bumaon ito at tumagos sakanyang leeg. Now I feel like being generous... I think I want to give those bastards another shitty gift...

~*~

"Baliw ka talaga."

Iling iling na sambit ng pinsan ko, it's my cousin, the duke of Frescobaldi Palace, Nickolas Frescobaldi.

"You've been protecting the clan for the last trn years ru, it's bothering me that while your hands are bathing with blood, here we are just messing around, why don't you just accept my offer? let us handle it, you've done too much, don't let your parents sacrifice to save you go to waste."

Sermon nito saakin, I shooked my head on him.

"Then what? just let them freely mess around? I can't afford them hurting my sisters Nickos, Wala na akong pakielam pa kung mapunta man akong impyerno sa ginagawa ko, as long as my sisters are safe then I won't mind being a bad person. And you know that the palace can't do anything against that powerful mafia, only the organization can do that... "

I said making him sigh, I rolled my eyes on him.

"Kung sesermonan mo lang din ako, then I gotta go, marami pa akong aasikasuhin sa bar."

I said then shrugged, saka lumabas na sa sasakyan niya at bumalik na sa bar na nasa kabilang street lamang, Actually nakasalubong ko lang si Nickos matapos kong tanggalin ang disguise ko at personal na ihatid sa teritoryo ng lalaking iyon ang walang buhay niyang katawan. Nagpahatid nalamang ako sa katabing street ng bar.

It's already 4 am, It's been a long night, I also told the manager an hour ago na isara na ang bar. I was kinda exhausted when when I got there, Bahagyang nangunot ang noo ko nang mapansin ang hindi pamilyar na sasakyan malapit sa bar kaya naman ay agad akong nagtago upang magmasid. Hinawakan ko ang baril ko ngunit agad ding binitawan iyon nang makita kung sino ang lumabas mula roon. It's Lucien...I sighed as I went to his direction without him knowing.

"Hey..."

Matamis ang ngiting bati ko, madilim ang muka nitong ibinaling ang tingin saakin.

"Where have you been?! Halos buong araw kitang hindi nakita."

Malalim ang gitla ng noong tanong nito, I shrugged.

"I went for a jog, hindi na ako makatulog eh and I miss you too baby."

Malambing na sabi ko, he glared at me.

"Jogging? Why are you wearing those heels?"

Tanong nitong nagpangiti saakin.

"Well I jog with a class"

I said then giggled, sinadya ko pang tamaan ang tagiliran niya at madiing pinisil iyon dahilan para mapangiwi siya, mula sa puting damit na suot niya ay bumakas ang bahid ng dugo, harang harang kasi kanina siya tuloy natamaan ko.

"What happened?"

Kunot noong tanong ko, even though I know exactly what happened, Nag iwas ito ng tingin.

"I encountered a robber earlier, Nanlaban ako, so I got stabbed."

He explained, I sighed then shooked my head.

"Let's go to the hospital then, who knows what might happen kapag hinayaan lang."

Sambit ko, Umiling lamang ito saakin.

"No it's okay... the wound weren't that deep."

He said, I pressed it playfully making him groan.

"Sorry..."

Sambit ko saka hinawakan ang kamay nito at marahang hinila siya papasok ng bar. Wala ng katao tao roon at maayos na ang buong lugar, mukang umalis narin ang lahat ng staffs.  Dinala ko ito sa opisina ko, He should be thankful, bukod sa co hugh tiers ko ay walang nakakaalam kung saan naroroon ang opisina ko sa loob ng bar na ito.

"You have an underground office?"

Kunot noong tanong niya saka umupo sa mahabang couch.

"Stay there, I'll get the medicine kit."

I said, umiling ito saakin.

"You know what, you don't have to---"

I glared at him, naitikom nito ang bibig na napatango. I went the bathroom saka kinuha ang medicine kit ko.

"Hubad..."

Sambit kong nagpakunot ng noo nito, I rolled my eyes on him.

"Take your shirt off so I could mend your wound properly dumbass."

I said, He awkwardly smiled as he took his shirt off, bahagyang nanubig ang bagang ko nang makita nanaman ang magandang view.. mukang mesherep keshe ehh hihi...

Napailing nalang akong inilabas ang mga kakailanganin para gamutin ang sugat niya. Nilinis ko muna ang sugat saka ito pinahiran ng betadine gamit ang bulak, hindi naman ganun kalalim ang sugat dahil daplis lang, but my dagger has some med thatwill make you weak for awhile mabuti nalamang at daplis lang. Palihim kong nilagyan ang bulak ng gamot para roon na bahagyang nagpangiwi sakanya, Lucien groaned in pain on that.

"What was that?"

Kunot noong tanong nito, I just shrugged, akmang ididikit ko uli ang bulak nang lumayo ito saakin.

"Are you kidding me? whatever you are putting on my goddamn wound is more painful than the actual wound!"

Malalim ang gitla ng noong reklamo nito, I shooked my head then tried to get near him pero patuloy itong lumalayo.

"Stop acting like a kid and just let me mend your wound bastard."

Iritang sabi ko pero umaatras parin ito.

"Christian..."

I warned as I cornered him, I swiftly moved saka siya ipinahiga sa carpeted floor, I even trapped him using my arms saka siya kinubabawan para gamutin ang sugat niya, kapag hindi ito nagamot agad ay magreresulta ng pagkalat ng gamot at pagkaparalize ng ilang araw.

Nakatuon lamang ang buong atensiyon ko sa paggamot sa sugat niya, naramdaman ko ang paninigas nito mula sa kinalalagyan, as if he's afraid to move or something, I just grinned then decided to tease him a bit.

"Stop it Ruby..."

He said then groaned.

"Stop what?"

Ngisi ko, Lucien sighed harshly saka nag iwas ng tingin, napangiti nalang akong muling ibinalik ang atensiyon sa paggamot sakaniyang sugat. But then to my surprise, Lucien suddenly pulled my arms and did something I didn't expect, Nawalanako ng balanseng bumagsak... I let my guard down.

My heart started racing as his lips catches mine... Lucien grinned while I still couldn't move, still shocked on what he did. My amber eyes met his mesmerizing dark pair, For a moment I felt like he took my breath away, I was stunned and don't really know what to do.

"I need it... for pain reliever."

Ngisi nitong nagpanganga saakin, he then again pulled my neck as he claimed my lips over again, and I couldn't do anything but to kiss him back.

halelujah...

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top