Their dusty journey ends here.

***

Hiraya's POV

Two weeks have passed, and I still have no news on Maxrill's condition, whether he is awake or still lying in the hospital bed. I always ask Mama, Avenor, and Mariana for updates, but they don't have any news either.

"Mama," I had called, my voice tight with worry. "Avenor, Mariana, anything?"

The last time they saw Maxrill, he was still lying there while the Salvatore family was arranging the burial of Lorenzo Salvatore, his father.

"Are you okay, Hiraya?" Lumapit sa akin si Luciana nang mapansing tumagal ang  titig ko sa glass window ng opisina. Her voice gentle, broke through my reverie. "You look lost."

I plastered a strained smile. "Just thinking about the show." But the truth was, I was thinking about Maxrill. His father, Lorenzo Salvatore, was killed. Alam na kaya ng lahat na si Ella ang may pakana ng kanyang pagkamatay? Kapag malaman ni Maxrill iyon, hindi lang si Ella ang mananagot, pati na rin ang mga kasama nitong walang kaalam-alam sa ginawa ng kanilang boss. That woman is a psychopath. Sira ang ulo ng babaeng iyon, siya ang nangangailangan ng tulong, hindi si Maxrill. 

Dapat lang sa kanyang mabulok sa kulungan.

Binalik ko ang tingin sa mga models ng Thread and Treasures, nangunguna sa kanila si Avenor. Bawat hakbang at pose nito ay may dalang kaartehan. Nasa likuran naman niya sina Akira at Miyumi, seryoso ang mukha nito habang pinapanood si Avenor sa ginagawa. Bukas na ang show, kailangan perfect ang lahat kaya abala ngayon ang mga tao ko ganun din ang kabilang building dahil hindi basta-basta ang preparations. Katatapos lang din ng solo shoot ko together with my friend, Solace, nagkita kami sa airport nu'ng nakaraang araw. Ang saya saya ng gaga, hindi parin nagbabago. Madaldal parin siya at sadista. We talked about the show, pupunta raw siya kasama ang manliligaw nitong si Xander, nagulat ako nang marinig iyon mula sa kanya. Well, hindi naman pangit si Xander, hindi rin siya loko-loko like James na may sense of humor pero paano si James? Break na sila? Kailan? Hindi ko na inusisa pa dahil sariling relationship niya naman iyon tsaka kapag usapang relationship, diyan tatahimik si Solace pero kapag usapang chismis at landian, handang-handa ang gaga.

Sayang si James, nararamdaman kong mahal na mahal nu'n si Solace. Kung anuman ang nangyari sa relationship nila, sana maayos nila. Xander is not bad naman but sayang ang manok ko, ano. James is funny, kayang-kaya nu'n pasayahin si Solace, kaya nga na inlove, eh. Si Xander naman, medyo may pagka-sungit ang lokong iyon, hindi ko siya keri. Badboy version siya ni Maxrill. Pala-asar din kasi.

Tumawa ako ng mahina. Nilapag ko ang phone sa lamesa tsaka tumayo nang mapansing paalis na si Avenor. I know she's not feeling well dahil sa pagkamatay ni Lorenzo Salvatore at pagkaratay ng kanyang pinsan na si Maxrill.

Hindi siya nagpa-iwan sa Isabela, when she saw me that day leaving the hospital, nagulat ako nang tumakbo siya papunta sa akin. I was about to ask her why pero hindi niya ako pinansin, she just smiled, walang saya ang ngiti na iyon. Pumasok siya sa sasakyan and silently sobbing. I was stunned that day, hindi man lang maigalaw ang katawan dahil miski ako ay nasasaktan din. Hindi ako masaya sa nangyari kay Mr. Salvatore, oo, malaki ang kasalanan niya sa amin because he took my father's life. Matagal bago akong naka-move on sa pangyayaring iyon. I suffered a lot, ngunit kalaunan ay nakaahon din naman sa trahedyang iyon. Tao lamang tayo, nagkakamali. Diyos nga nagpatawad, tao pa kaya?

Humakbang ako papunta sa kinaroroonan ni Avenor. And when she noticed me, inangat niya ang kanyang ulo. She smiled, ngiting nag-aalok ng pakikiramay.

"Hey, how are you?" Lumapit ako sa kanya at umupo sa kanyang harapan.

"I'm...okay." Mahinang bulong niya at unti-unting binaba ang hawak na bag. She was about leave kasi kanina pero nang makita ako ay tumigil siya. Gusto ko  siyang kausapin to comfort her a little bit, matagal-tagal na rin kasi and pareho kaming walang balita sa kalagayan nina Maxrill. We were busy preparing, paminsan nakakaligtaan ang oras at tulog.

"I know this is a difficult time. I'm so sorry about your uncle." Alam kong malapit si Avenor kay Mayor Salvatore. Minsan ko na silang nakitang magkasama noon sa maisan, nakakapit ang kamay sa braso ni Mayor Salvatore habang tumatawa na parang mag-ama.

Napansin ko ang pagkuyom ng kanyang kamao. "Thank you. It's still hard to believe he's gone. My uncle Lorenzo meant everything to me," aniya. Her voice thick with emotion. "That bitch, I swear, mabubulok iyon sa kulungan."

He's good mad, I can't deny that. Kahit na ginawa niya iyon sa Papa ko, may natitira pa rin akong respeto kay Mayor Salvatore, kaonti na nga lang dahil sa nasaksihan ko. Alam kong may rason siya bakit niya ginawa iyon, nasilaw siya sa lupa namin and he became a monster, gustong-gusto niya ang lupa namin to the point na naging ganun siya. He risked his own happiness dahil sa kasakiman.

Habang nakatingin kay Avenor, lumnmong-lunmo siya, paano nalang kaya si Maxrill? Iisipin ko palang, nasasaktan na ako.

I closed my eyes, may mga imaheng lumabas sa aking utak. "I remember when I first met him, he was so welcoming. He made me feel like a part of the family."

He helped my family, binigyan niya ako ng trabaho ganun din ang Papa ko. Nanilbihan ng ilang taon sa mga Salvatore. My father is also a great man, kaya hirap na hirap akong makaahon noon mula sa kalungkutan at sakit. Maxrill lost his father too, mararamdaman niya rin ang naramdaman ko noon and it wasn't easy to move on. He will suffer too.

Hindi ako natutuwa. Hindi naman siguro 'to karma, ano?

"He was like that with everyone. He had a way of making people feel important." Nabaling ang tingin ko sa kanya. Napasinghap ako nang mapansin ang pamumula ng kanyang ilong at mga mata. She's about to cry, pinipigilan niya
lang.

"Suportado iyon sa pagmo-model ko. Nginang, Ella na 'yon!" mahina akong natawa sa kanyang reaksyon.

"He will be missed."

"Yes, he will." Sabay baling sa poster na nakadikit hindi kalayuan sa aming pwesto. Poster iyon ng fashion ko bukas sa Canada, naroon ang mga pasilip na designs ko na inspired sa Filipino occupations.

Napabuntong hininga ako. We can do this, we will all shine like a diamonds tomorrow. I'll claim this positive energy. I will do this for Maxrill.

"Your uncle's memory will live on through your work," I said, attempting to uplift her spirits. "We can honor him by making this show shine brighter than ever before."

SA GITNA ng nakakasilaw na mga ilaw and vibrant energy of the fashion show, I stood at the backstage, my heart pounding with a mix of anticipation and excitement. This was the culmination of months of hard work, dedication, and inspiration.

I inhaled deeply as the first chords of the music began to play, then I walked out onto the runway. The crowd roared in loud cheers as my model displayed my meticulously designed designs. Every piece served as a tribute to the spirit of the Filipino people, their rich history, and their unwavering determination.

Hindi kalayuan, nakita ko ang kaibigan na lagi kong kasama noon sa kalokohan, pagdo-drawing at paghahabi ng kung anu-ano. I was so happy because we became friends. Dahil din sa kanya, napapa-english ako ng wala sa oras. At hanggang ngayon ay english speaking parin ang gaga.

Tumango ako sa kanya, her radiant smile and beaming eyes filled me with a sense of pride and accomplishment. As I gracefully glided through the runway, the passionate applause and supportive remarks from the audience resonated in my ears as I elegantly walked the runway, boosting my self-confidence.

May nakikita akong mga pamilyar na mukha, mga kakilala ko dito sa Canada, mga suki ko noon at mga kaibigan na walang sawang sumusuporta sa akin. I saw Mariana, Luigi, Annalie, Leo, Olsteen, Morgan, Yumi and Heven. They were smiling at me while cameras are on me. I smiled at them, may kulang. Wala si Maxrill. Pero kahit na ganun, pinatatag ko parin ang sarili. This is for him.

I took a moment to gather myself before returning to the stage to deliver my speech after the final design had made its big exit. I held the microphone with shaking hands and explained what inspired my collection. Tumango sa akin si Avenor at Akira, natawa pa nga ako dahil sa mukha ni Avenor na mukhang maiiyak na. Hold on, girl, hindi pa tapos. May pa after-party pa tayo pagkatapos nito.

I took a deep breathe. Parang umikot ang mundo, nakatayo parin ako sa maraming tao ngunit sa puntong ito, sa nakikita ko ngayon, hindi mga professional na tao ang nasa paligid ko. They were my classmates, smiling and cheering at me. There, I also saw Professor Garcia, taas noong nakatingin sa akin. Feel proud.

Para akong bumalik sa kolehiyo, kung saan pini-presinta ko noon ang dress ko sa mga kapwa-mag-aaral. Nilalabanan ang hamon ng kolehiyo, mga pagsubok na minsa'y dumaan sa ating buhay. Ngayon, nakatayo muli sa maraming tao, taas noo. Hawak ang tagumpay na matagal nang inaasam.

With a voice brimming with emotion, I stated, "My fellow Filipinos, this show is a tribute to the tireless efforts of our people." I said, voice filled with emotion. "From the humble farmers who toil the land to the skilled artisans who craft intricate masterpieces, the Filipino spirit shines through in every effort."

Binanggit ko ang mga sakripisyong ginawa ng aming mga ninuno, ang katatagan na naghatid sa atin sa hindi mabilang na mga hamon. Ipinagdiwang ko ang pagkakaiba-iba ng ating mga hanapbuhay, ang hindi natitinag na determinasyon na nagbubuklod sa atin, at ang walang hangganang potensyal na nasa loob ng bawat Pilipino.

The audience roared in cheers as I wrapped up my remarks. I felt overwhelmed with gratitude for my community's love and support at that precise time. My eyes met my friends radiant smile, which let me know that I wasn't traveling alone.

With a heart filled with joy and a renewed sense of purpose, I stepped off the runway and into the embrace of my friends and family. Ang fashion show na ito ay hindi lamang nagpakita ng mga disenyo ko ngunit nagpasiklab din ng isang bagong tuklas na pagpapahalaga sa diwa ng Pilipino. I will never forget this day, which was a testament to the strength of inspiration and the unwavering determination of my people.

"Ang taray mo, girl!"

"Congratulations, Hiraya!"

"My jaw dropped talaga!"

Sinalubong ako ng yakap nina Annalie, Mariana at Solace habang ang iba naman ay nakangiti sa akin. They have gifts din na dala at hawak na iyon ngayon ni Luciana katabi si James na walang imik. Nasa likuran si Xander, may kausap na matangkad na lalaki. Hindi ko mamukhaan iyon dahil madilim sa parteng 'yon at medyo maraming tao.

"May after-party, right?" tanong ni Morgan.

Dahan-dahan akong tumango at ngumiti. "Yes, Morgan. Saan niyo gusto?"

She giggled. Palihim niya pang kinurot ang braso ni Yumi dahilan nang mahinang halinghing nito na kinatawa lang ni Morgan. Loka talaga ang babaeng 'to, mabuti nalang kaya pa siyang tiisin ni Yumi.

"Gosh! Sosyalan dito kaya dapat makipag-socialize tayo!"

"Ang daming pagkain. Let's eat!" sambit nito at hinila si Olsteen na nagpatianod din. Sinabayan ang ka-hyperan ng girlfriend.

Pumunta na rin doon sina Mariana, Luigi at iba pa naming kaibigan, naiwan si Luciana, katabi parin nito si James na wala yatang balak na sumabay sa mga kaibigan. Ang awkward naman kasi, naroon si Solace at Xander. Kanina ko pa napapansin ang walang imikan nilang dalawa, para bang walang pinagsamahan noon. Siguro nga hiwalay na talaga sila dahil nandyan na si Xander eh, hindi man lang gumalaw si James. Pinanood niya lang. And I can see naman na Solace is happy with Xander. Ito rin ang kauna-unahang nakita ko si Xander ngumiti na walang halong kalokohan. He's happy too.

Tumikhim ako. "Hindi pa kayo gutom?" tanong ko sa kanilang dalawa ngunit ang tingin na kay James. Seryoso ang mukha nito habang nasa baba ang tingin.

"Hindi pa naman. How about you? Hindi kapa kakain?"

"Mamaya na siguro ako. You can go first, Luca, sabayan mo si James."

"May gagawin ka pa ba?"

Binuksan ko ang maliit na bag na kanina ko pa hawak at nilabas ang cellphone. Umilaw kaagad iyon at tumambad ang pangalan ni Avenor.

"Yeah. Kita nalang tayo mamaya sa after-party, ah? Text ko nalang ang location mamaya. May aasikasuhin lang ako."

"Sigurado ka ba?" Nilahad niya kay James ang ilang paper bags. Parang robot niya namang tinanggap iyon.

Pumikit ako ng mariin. "If you still love her, James, fight for her. Don't just stand there and wait for her to move dahil wala kang mapapala kung yuyuko at maninigas ka nalang diyan. Gosh!" Maarte akong umalis sa kanilang harapan.

Binuksan ko muli ang cellphone at tiningnan ang mensahe ni Avenor habang hindi tumitingin sa daan.

"Congratulations, Hiraya. We are so proud of you, and thank you for choosing me to be one of your models. At dahil diyan may gift ako sa'yo, go outside the building, and you will see my gift there. Again, congratulations!"

Ano na naman kaya itong pakulo ni Avenor? At paano niya nalaman ang number ko? Hindi kami gaanong ganun ka-close pero mabait naman siya. Mataray nga lang.

"Anong gift naman kaya 'yon, bakit kailangan ko pang lumabas?"

I smiled and gave the silent guard a polite nod.

I was disappointed to see that there were no signs of presents. There was only one van parked in front of the building.

My mouth twisted into a groan. Baka ito na? Ang hinandang regalo ni Avenor?

Kinagat ko ang pang-ibabang labi habang ginagala ang tingin sa labas ng building. Wala gaanong tao sa labas, mga sasakyan lamang na marahan ang takbo ang naririnig ko. Alin ba dito? Baka nasa loob ng sasakyan? Should I knock?

"Argh. Nakakahiya naman kung bigla-bigla akong pumasok, hindi ba? At bakit nga ba naka-park ang van na 'to sa harapan ng building?" Sumilay ang ngisi sa aking labi.

I smirked and reached for my phone to text Avenor, but I heard a creak of the van's doors opening. My mouth dropped open as I recognized someone I knew come out holding a breathtaking bouquet of crimson roses.

What the.

My heart skipped a beat, titig na titig sa taong iyon.

"Maxrill..." My voice trembled with shock and disbelief. Binalik ko ang hawak na cellphone sa loob ng bag, nagdadalawang isip kung tatakbo ba mananatili.

The last few weeks' worth of weight fell on me at that very moment. Maxrill, the person I loved, had thought would never return, appeared in front of me with his wounds hidden by bandages.

"Maxrill..." Oh My Ghad.

Tears flowed down my cheeks as he approached me, his eyes sparkling with amusing happiness.

"M-Maxrill, you're real..."

He greeted me gently. "Hello, Hiraya. Ang ganda mo."

As he handed me the fragrant roses, I looked at his gorgeous face, free from the scars that had troubled him. Hindi ko maalis ang tingin sa kanya, tila ba pinoproseso ko ang nakita.

"I knew you'd be surprised," he chuckled. "Avenor insisted I surprise you with your gift outside." Hindi ako umimik.

Pinantayan niya ang height ko. "Are you happy to see me?"

Mabilis ako tumango at tumalon papunta sa kanya. Niyakap ang kanyang leeg habang tumitibok ng malakas ang puso ko. Hindi maipaliwanag ang sayang naramdaman.

"Namiss kita, Maxrill! Akala ko..."

He gently touched my hair. "I've missed you too, baby. Sorry for taking so long, I'm here now and I'm happy for you. For your success, you really shine bright like diamonds there earlier, baby. You were so beautiful that I want to kiss you and..." hindi ko siya pinatapos. Inabot ko ang kanyang mukha at hinalikan ang kanyang labi.

"Damn, baby. I love you!"

"I love you more!"

He kissed me back. Inalayan niya ang bewang ko habang ang kabilang kamay ay nasa mukha ko. Dinadama ang bawat tagpo ng aming labi, sabik na sabik sa isa't isa. Hindi pa nga sana kami titigil kung hindi lang bumisina ang mga sasakyan sa labas.

"Epal naman!"

We both laughed. "Let's go." He held my hand and led me to the van, his gentle touch sent emotions down to my spine. As I went inside, I couldn't help but notice the beautiful interior, which was decorated with soft leather seats and shimmering wood.

Hinawakan niya muli ang kamay ko at hinalikan ang likod nu'n. Hindi ko alam kung anong I-rereact, I'm happy because he's okay now but I can't...I can't talk pagkatapos ng nangyari kanina. Gosh, talandi talaga, Hiraya.

"I wanted to take you somewhere special." Mahinang bulong niya, tsaka hinalikan ang aking noo. Napapikit ako, nilalabanan ang aking luha sa pagtulo ngunit hindi ko na napigilan. I remembered what happened last month. And it made me cry again.

He moved and he saw the tears glistening in my eyes. Gamit ang kanyang daliri, he wiped my tears and forced a smile at me.

"Don't cry. You'll drown me with your tears." Mahinang bulong niya.

He grabbed me closer, and for a short moment, the world vanished. It was just us, a quiet spot in a noisy park, the smell of pine needles in the air, and the warmth of his hand against my cheek. He was here alive, and with me. That was enough.

He led me to a little clearing in a snow-covered woodland.

"Is this a special place?" tanong ko. Sa wakas nakabawi mula sa pagkatameme.

"Libutin natin ang buong lugar bukas, Hiraya. Hindi tayo uuwi hanggat hindi natin napupuntahan lahat,"

Mahina akong tumawa at yumuko. Panibagong luha na naman ang tumulo sa aking mga mata. "That's imposible, Maxrill. May after-party mamaya, gusto mo bang sumama—wait...alam na ba nilang nandito ka?" Umupo ako ng tuwid.

"No. Si Avenor at ikaw lang ang may alam na nandito ako ngayon. Come closer, namiss kita, gusto kitang yakapin," hinawakan niya ang mukha ko.

"Lagi ka nalang lumuluha. Huwag kang mag-alala, hindi kita iiwan. Ililigtas kita at po-protektahan lagi. So, don't be afraid, stay with me and everything will be fine, Hiraya."

Napanguso ako. Unti-unti akong lumapit sa kanya, tinanggap ang kanyang brasong nakabukas sa akin. Niyakap niya ako ng sobrang higpit habang hinahalikan ang ulo at pisnge ko.

Lumunok ako, may naalala. "K-Kamusta nga pala si Mayor, Maxrill..." Pumikit ako ng mariin, hindi kayang tingnan ang kanyang reaksyon.

"Matagal na naming nilibing, baby. Natagalan ako dahil inasikaso ko ang pagpapalibing kay Papa. Nasa ospital kasi si Mama, inatake."

"What? Maayos na ba ang lagay niya ngayon?"

"Uhm. Alam niya ngang sinundan kita dito,"

Napabalikwas ako. "Baka magalit na naman ang Mama mo sa akin, Maxrill..."

He reached for my hands and held it again. Dating gawi, nilalaro na naman ang mga daliri ko.

"No, baby. Actually, she wanted me to tell you... she's sorry, for everything."

Matagal bago ako naka-move on sa ginawa niya noon sa akin. His mother is a powerful woman who had always looked down on me, had tried everything to keep us away. She had reached out now, after years of quiet struggles and pains that remained unsaid.

I stared at him, a whirlwind of emotions swirling within me. Anger, resentment, and a sliver of hope. I knew I shouldn't have expected an apology, but the weight of the past years suddenly felt lighter.

Unti-unting sumilay ang matamis na ngiti sa aking labi. "Tell her, that I appreciate it." I winked at him.

His gaze brightened. He leaned forward and planted a gentle, sweet kiss on my lips. With just the two of us and the far-off glittering city lights, the moment seemed to be frozen in time.

Ngunit, napatigil kami sa kaligtaan ng halikan nang may marinig kaming sigaw hindi kalayuan. Napaurong ako nang mamukhaan kung kanino iyon sabay mura. Morgan.

"What is this place?"

"Hiraya! Maxrill! Impakta kayo, nagso-solo ang mga loko!"

"Maxrill! Ang atat mo naman masyado!"

"Hoy may party pa mamaya, ano ba kayo! Shot puno tayo. Halina kayo!"

Napasapo ako sa aking noo sabay tawa kay Maxrill dahil sa mukha nitong hindi na maipinta.

"Panira talaga ng moment kahit kailan." Bulong niya pero sinabayan ng tawa.

Tumayo ako at inayos ang sarili. We went there to see our friends, nakakunot ang noo ng mga babae habang may malalaking ngisi naman ang mga lalaki.

"Anong base, Tol?" asar sa kanya ni Luigi.

Kumunot naman ang noo ni Maxrill sabay tawa. "Gago."

"Welcome back, Maxrill! And congratulations to our friend, Hiraya! Yah! Let's celebrate!"

Pumalakpak ako. "Let's party, don't worry, it's on m—" hindi ko natapos ang sasabihin nang biglang hablutin ni Maxrill ang kamay ko.

"Sleep with me tonight."

"Uy! Ano 'yan, ang talandi naman, Maxrill. Kakalabas lang ng ospital, eh."

"Tagal na raw kasing hindi nadiligan."

Pumikit ako ng mariin habang kagat ang pang-ibabang labi. Naloloka ako sa mga kaibigan namin. Gosh!

Hinarap ko si Maxrill. Naghihintay sa sagot ko. "Sure, baby. Tatabi ako sayo ngayong gabi. Promise, tulog lang?"

Umarko ang kanyang kilay. "Hindi na tayo mga bata, Hiraya. Huwag ka ngang mangda—"

I kissed him. Damn, mahal na mahal ko talaga ang lalaking 'to.

Do not trace/steal the photo. This made by MITOXITY 😍
***

#Maraya

The End.