Hiraya's POV

The fresh air of Isabela City felt like a warm embrace as I stepped off the car. Pinahiram ko kina Morgan ang sasakyan dahil ayaw nilang mag-commute at ayaw ko ring dalhin sa Santiago ang sasakyan dahil pagpi-piyestahan iyon ng mga kapitbahay. Hindi naman kalakihan ang lugar namin, ayos na sa akin ang mga pasadang sasakyan. Babalik naman sina Luciana dito, siguro sa Wednesday pa. Inutusan ko kasing dalhin dito ang brown envelope ko na naglalaman ng plans ko sa bahay at presentation ng T&T. Habang nandito ako, gagawin ko ang nararapat. Isasagawa ko na rin ang plano sa bahay since nandito rin naman si Maxrill. Mapapadali ang trabaho.

Hindi pa siya nakalabas ng hospital dahil kailangan niya pang sumailalim sa check-up. Naroon naman si Ella, dikit ng dikit sa boyfriend, akala mo talaga aagawin eh. Siya ang nagbabantay du'n ngayon. Ewan ko kung kailan lalabas iyon. Tsaka ko na kakausapin kapag okay na siya, nakakaimberna kasi ang mukha ni Ella, akala niyo siguro magpapatalo ako. Umirap ako. Never.

Without hesitation, I hailed a tricycle and gave the driver the familiar address of our old house.

The years had been harsh, leaving my mark on the faded paint and chipped steps of the house. But it was still home. I could almost smell the scent of my mother's cooking, the faint aroma of cinnamon and cloves.

A knot of guilt tightened in my chest. I'd been gone too long.

Habang tinatahak namin ang daan papuntang Santiago, hindi ko maiwasang hindi mamangha sa taglay na ganda ng Isabela City. Matagal ko nang alam na maganda talaga ang Isabela at nakakaakit ang tanawin nito, mga kabundukang nagbibigay linaw sa aking mga mata, nagtataasang mga puno na sumasabay sa huni ng hangin, mga malaberdeng lupain ng mga mayayaman na mas lalong lumago ngayon at daan na sintinik at labo parin ng aking buhay. Maalikabok parin ang daan, ngunit sa puntong ito, tama na ang landas na aking pinili.

Kamusta na kaya ang maisan ng mga Salvatore? Ang rancho? Mabisita nga mamaya. Makikita naman sa daan ang maisan nina Maxrill, ang kanilang rancho lang ang hindi. Ayokong pumunta sa Hacienda baka naroon si Mrs. Cynthia. Ayokong ma-stress, marami pa akong gagawin.

Nang masilayan ko na ang maliit naming bahay, sumilay ang maliit na ngiti sa aking labi. Walang pinagbago, ganun parin. May kalumaan na nga lang ang aming gate, mas dumami rin ang mga bulaklak ni Mama sa labas. Nabura lamang ang aking ngiti nang maalala si Papa, wala na siya. Matagal na siyang kinuha sa amin. Dahil sa kanyang katapangan, tinaya niya ang kanyang buhay. Hindi niya hinayaan na api-apihin siya ng mga taong mapera na tingin nila sa sarili nila para silang diyos na kailangang sundin. Nakakatawa, lalo na si Mr. Salvatore na akala ko'y mabait, demonyo naman pala. Siya ang sumira sa kanyang pangalan, hindi ang Papa ko. Kung anuman ang ginawa ni Papa noon sa kanya, nararapat lamang iyon sa taong sakim na katulad niya, may kinalalagyan siya.

The door opened before I could even knock. My mother stood there, her face etched with a mixture of confusion and hope. She looked older, her hair streaked with silver, but her eyes, the same warm brown I remembered, lit up with recognition. Tumatanda na talaga ang Mama ko pero maganda parin naman.

Umangat ng dahan-dahan ang kanyang ulo, nanlaki ang mata.

"Hiraya?" she whispered, her voice trembling. Naka-duster pa ito ngayon na para bang kagagaling lang sa pagluluto. I can smell her ulam from here.

"Ma," I breathed, my throat constricting.

The years melted away, leaving only the love I held for her.

Unti-unting sumilay ang ngisi sa kanyang labi. Parang ngayon lang nakabalik sa sariling wisyo ang kanyang katawan. "Gaga ka! Welcome home, anak! Akala ko artista. Ang ganda ganda mo, Hiraya!" Sinalubong niya ako ng mahigpit na yakap habang pinipisil ang pisnge ko.

"Mama naman! Artista na talaga 'to, nakikita mo na ako sa tv eh!"

"Ang taray nga ng english mo, anak. Manang-mana ka talaga sa Papa mo!"

Tumango ako at panandaliang natahimik dahil naalala na naman ang imahen na magkasama kaming tatlo. Walang problema, nakangiti sa hapag, nagbabangayan at nagtutulungan. Gosh! Ayokong mag-drama ngayon, kababalik ko lang ng Isabela. Kailangan ko pang ayusin ang sarili dahil kagabi pa itong damit ko. Ang baho baho ko na.

Napatingin ako kay Mama. "May naaamoy ka ba, Mama?"

"Wala na-hala! Teka, 'yung niluluto ko pagod na! Pumasok ka, anak. Huwag kang mahiya. Malinis na ang kwarto mo, magpahinga ka muna."

"Wow. Pinaghandaan mo talaga ang pag-uwi ko ah,"

"Shunga, hindi ko alam na ngayon ka uuwi. Akala ko next week pa o next next month since may show ka next month." Sagot ni Mama at nauna nang pumasok sa akin. Tinungo niya ang kusina at nilapitan ang niluluto. Susunod nga sana ako kaso naalala kong kulang pa pala ako sa tulog kaya napagpasyahan kong magpahinga muna.

The house felt smaller than I remembered, the furniture worn and faded, but the warmth of the home was still there.

The scent of my mother's cooking filled the air, a familiar melody that brought tears to my eyes. Gosh, nakakamiss. Lahat.

"Mabuti naman naisipan mong umuwi ngayong buwan," aniya habang nasa kusina. "Matagal-tagal na rin. Hindi ko inaasahan 'to, anak." Wala naman talaga akong balak umuwi ngayong buwan, Mama, kung hindi dahil kay Maxrill. Pero mas mabuti na siguro 'to.

"I know," I said, my voice choked with emotion. "I'm sorry, Ma. I'm so sorry for everything." Sumagi sa aking isipan ang nangyari noon. Hanggang ngayon hindi parin nawawala iyon. Babalik at babalik parin talaga.

"Parang tanga 'to. Naiintindihan ko naman, anak. Kung hindi mo ginawa iyon, hindi ka magtatagumpay. Oh, siya, magpahinga ka muna. Gigisingin nalang kita mamaya kapag kakain na."

Tinungo ko ang sariling kwarto. Nakadikit parin sa pader ang mga sketches ko noon, naroon din ang dress ni Annalie, at ang pinasa ko sa final namin no'ng 4th year college ako. May mga pictures din kami ni Maxrill, hindi ko dinala sa Maynila dahil ayokong maalala ang pinagsamahan namin. Iniwan ko lahat sa Isabela, hindi ko sinama. Nagmo-move on ako eh. Papaano ako makaka-move on kung lagi kong tinitingnan ang pictures namin? Litrato namin iyon sa Mount Hinirang at Scarleus Lagoon. Ang laki ng ngiti namin sa camera, parang walang tampuhang nangyari.

Nilapitan ko ang isang litrato. Solo pic ko iyon na kinuhanan ni Maxrill. Ang ganda ganda ko du'n. Napangiti ako ngunit kaagad ding nawala nang maalalang tapos na pala ang lahat.

Umupo ako sa kama, binaba ang hawak na bag, at hinubad ang suot na tsinelas. Tsaka humiga, ugh! Nakakamiss. Gusto kong gumulong-gulong dahil ang lambot parin ng higaan ko, pero inaantok na talaga ako kaya napag-desisyunan kong umidlip muna saglit. Mamaya ko na kakausapin si Mama, sigurado akong marami iyong chismis na nakalap. Imposible naman kasing wala, mukha non. Mas chimosa pa sa akin 'yon, hindi nga lang halata.

I SPENT the next few days explaining everything to my mother, the struggles, the failures, and the agonizing regret that had haunted me for years. She listened patiently, her eyes filled with a mixture of sadness and understanding.

There were no judgments, no accusations. Just an acceptance that mirrored her own forgiving nature. I poured out my heart, confessing my sins, seeking her forgiveness. Her embrace, a haven of love and acceptance, wrapped around me, healing the wounds of my past.

I had come back to Isabela City, not just to mend a broken relationship, but to mend myself. I knew the journey wouldn't be easy, that the scars of my past wouldn't fade overnight. But with my mother by my side, I was ready to face whatever came my way. Because finally, I was home.

KINABUKASAN maaga akong umalis ng bahay. Napagpasyahan kong lumabas, libutin ang buong Santiago kung may nagbago ba. Titingnan ko rin ang ari-arian ng mga Salvatore kung totoo nga bang bumagsak ang mga iyon. Papaano niya kaya maibabalik ang lahat? Alam kong mayaman sina Maxrill pero hindi maibabalik ng pera lang ang maisan. Paano ang mga nagta-trabaho sa kanila? Nawalan ng trabaho. Swe-swelduhan pa ni Maxrill iyon. Hindi lang sa maisan siya nagka-aberya, lahat may sira. Marami siyang babayarang mga trabahante. Okay pa kaya siya? Sabagay, mayaman naman pala 'yong girlfriend niya, tutulong iyon. Kaya nga nandito sa Isabela. Nakakainis nga lang ang ugali, hindi naman kagandahan. Mas maganda pa ako du'n sa totoo lang.

Hindi niya naman siguro ginagamit iyon, ano? Matalino si Maxrill, alam niya ang ginagawa niya.

Bumaba ako ng bisikleta nang matanaw na ang maisan ng mga Salvatore. Totoo nga ang sinabi ni Heven, malaki ang nasira sa maisan nina Maxrill. Kalahati na lamang ang natanaw ko, sunog naman ang kabilang parte nito. Hindi na tumutubo ang iilan duon, matagal na. Hindi ba inayos ni Maxrill 'to? Matagal na 'to ah, anong balak niya?

Mas lalo akong lumapit, hindi alintana ang sikat ng araw na tumatama sa aking mukha. Hindi pa naman masakit dahil maaga pa, sariwa pa ang hangin at wala pa gaanong alikabok sa daan. Mukhang umulan kagabi.

Nilabas ko ang cellphone mula sa aking bulsa at akma na sanang kukuha ng litrato nang biglang may nagsalita sa likuran ko.

Mabilis naman akong napalingon du'n, napasinghap kaagad nang makita ang bulto ni Maxrill, nakatayo malapit sa aking bisikleta. Nagmumukhang mummy dahil sa mga benda niya sa mukha.

Kumunot ang noo ko nang mapansing hindi niya kasama si Ella. Iniwan niya sa hospital o baka naman tulog parin?

"Bakit? Masama bang kumuha ng litrato?" umirap ako sabay balik sa dating pwesto kung nasaan ang bisikleta.

"No. Patingin,"

"Nang alin?"

"Kuha mo, Hiraya. Bakit mo naman naisipang kunan ng litrato ang maisan? Hindi mo ba nakikita ang lagay nito ngayon?"

Umurong ang dila ko. Baka iisipin niyang naaawa ako sa kanya. Oo medyo lang pero may tiwala naman ako sa kanya, basta usapang business magaling siya dyan.

Tumaas ng bahagya ang kanyang kilang nang hindi ko pinakita sa kanya ang litrato. "Ano? Hindi ko tinuloy, dumating ka kasi."

"So, kasalanan ko?" masungit na tanong nito. May regla siguro.

"May narinig ka bang 'Maxrill'? Hindi ba wala?"

"Sinabi mong 'ka' sigurado akong ako ang tinutukoy mo. May iba pa bang dumating?" sungit naman. 

Napaiwas ako ng tingin, hindi siya sinagot. May point naman siya, ang tanga ko lang talaga. Kakaloka. Kaya imbes na sagutin siya? Pinili ko na lamang pagmasdan ang nagtataasang kabundukan ng Santiago at ang hindi kalayuang dating university. Ang University Of St. De San Pablo. Habang abala ako sa kakatingin, naramdaman ko ang kanyang presensya sa aking tabi, nafi-feel ko ang init ng kanyang katawan kahit hindi tumatama iyon.

Kakaloka! Huwag kang lumapit, Maxrill. Papaasahin mo na naman ang puso ko. Naka-move on na ako, ayoko na pero tangina...tanga nga talaga ako dahil hanggang ngayon tumitibok parin ang puso ko sa kanya. Kaba ba 'to o may gusto parin ako?

"I can't believe it's all gone," mahina niyang basag sa katahimikan, malumay ang boses. "I've worked so hard to maintain this field, and now it's all gone."

Binalik ko ang tingin sa kanilang cornfield. Hindi naman totally nawala lahat dahil may kalahati pa pero ang laki ng nawala. Kalahati talaga nito ang nasunog. Nakakalungkot.

"Matagal na ba 'to?"

Umiling siya. "Nangyari lang last month. Biglaan, hindi ko alam kung sino ang may gawa. I wasn't here when this happened. Narinig ko nalang mula kay Mama ang nangyari."

Kumunot ang noo ko. Naguluhan. Akala ko ba nangyari ito after ng pag-alis ko? Iyon ang sabi ni Heven eh. At kulang ilang taon na ang lumipas, sigurado akong maibabalik kaagad ni Maxrill ang dating lagay nito. Did Heven lied to us? For what?

"Are you sure na last month lang nangyari 'to?"

"As you can see, Hiraya, kitang-kita pa ang itim na sunog na nanggaling sa apoy. It's still fresh, kung ilang taon na ito, mawawala na ang marka ng sunog."

Did he read my mind? O baka naman narinig niya ang usapan namin ni Heven at Morgan sa BGC? Nagpapanggap lang na wala.

Pero may point siya. Mukhang bago pa nga pero paano 'yung mga iba nilang negosyo? Last month din ba iyon?

"Paano naman 'yung grainig at rancho ninyo?"

Nabaling ang kanyang tingin sa akin, kunot ang noo. Nagtataka. "Saan mo narinig 'yan?"

Patay malisya akong tumingin sa USDSP. "Ah, narinig ko lang sa mga kabitbahay namin. Alam mo namang kilalang-kilala kayo dito at mabilis lang kumalat ang chis—"

"Hindi ko pa naayos ang graining. Ang problema naman sa rancho matagal ko nang inayos iyon. May anak na nga si Ange, gusto mong bumisita?"

Nanlaki ang mata ko. "Talaga? Hindi ba magagalit ang girlfriend mo? Ayoko ng gulo, Maxrill. Alam mo 'yan,"

"She's not here. Umuwi ng Maynila kahapon."

"Hindi mo sinundan?"

Mas lalong kumunot ang kanyang noo. "Bakit ko naman susundan? Kaya niya na ang sarili niya, may paa naman iyon. Kaya niya ngang pumunta rito, kaya niya rin bumalik." Parang sinabi niya na ito noon, nakalimutan ko nga lang kung kanino.

"Baliw ka talaga! Girlfriend mo 'yon, Maxrill. Baka iisipin nu'n hindi mo siya mahal dahil hinayaan mo—" 

"Inisip mo rin ba 'yan noon nu'ng umalis ka at hindi kita pinigilan?"

Napatigil ako. "H-Huh?"

"Nothing. Ano, sasama ka ba? Wala akong gagawin ngayon. Wala ring mga trabahante doon ngayon."

Bigla akong may naalala. At bago pa man iyon sumagi sa aking isipan, mabilis ko  itong winaksi at tumango bilang sang-ayon sa kanya.

"Anong gagamitin mo papunta du'n? Isa lang ang bisikleta ko at medyo kinakalawang na rin dahil sa sobrang tagal. Wala din gaanong dumadaang sasakyan didto," mahinang sabi ko nang mapatingin ako sa aking bisikleta. Hindi ko nga rin napansin kanina ang pagdating niya, lumakad kaya siya?

"Don't worry about me. Papunta na dito si Mang Ernest."

"Bagong driver niyo?"

Tumango siya habang ang tingin nasa University namin noon. Para bang nanumbalik ang nakaraan, kung saan naranasan namin magkaroon ng ugnayan sa bawat isa, hindi lamang paghihirap ang naranasan, naroon ang determinasyong makatapos at makabuo ng sariling hinahangad. At isa kami sa mga taong may danas sa buhay.

I smiled. The memories coming back. "How could I forget? This was where we spent some of the toughest, yet most exhilarating, years of our lives."

Maxrill chuckled, mahina lamang iyon at pinagsisihan ko bakit hindi ko nakita ang tawa na iyon. There's a hint of self-deprecation in his tone. "Exhilarating? You mean sleep-deprived, fueled by coffee and instant noodles?"

Ngumuso ako. Hindi naman ako mahilig magkape, sina Mariana, Yumi at Heven lang ang may gusto nu'n.

"Those were the good old days," I retorted, playfully nudging his arm. Feeling close kasi ako. "Remember our all-nighters in the library, fueled by caffeine and the sheer adrenaline of pulling an all-nighter before a presentation?" sumagi na naman sa isip ko ang pangyayari na 'to. Nakaka-stress.

He nodded. "The stress, the deadlines, the endless critiques...but somehow, it all felt right. We were young, ambitious, and foolishly optimistic about the future."

Nagtagal ang titig ko kay Maxrill. He's still the Maxrill I knew. Siya parin ang kaibigan ko noon. Marami mang nagbago sa buhay namin, naroon parin ang pagsasama naming nakabaon sa aming mga puso.

Ang tagal ng driver ni Maxrill, ah. Sinadya ba ito para sa closure naming dalawa ni Maxrill? Well, hindi ko naman idedeny na namiss ko siya. Talagang na-miss ko ang lahat, lalo na 'yung kakulitan niya noon. Ngayon, ang sungit sungit na. Naging nonchalant ang lolo niyo. Sumapi yata sa kanya ang ugali ko noon tapos ako naman 'tong mukhang engot. Nakakaloka.

"Foolishly?" I asked, raising an eyebrow. Ngayon lang sumagi sa isip ko ang kanyang sinabi dahil lumipad sa kabilang dimensyon ang aking isipan. "I'd say we achieved our goals, didn't we?"

Maxrill grinned. "You, with your fashion empire, and me, with my architectural masterpieces. We both built something remarkable."

"Yeah," I mused. "But somehow, you always seemed more at home amidst the blueprints and concrete than amidst the sequins and silk."

"And you, with your innate sense of color and flair, would have been stifled by the rigidity of my world," Maxrill countered, his voice laced with a hint of admiration. "We found our paths, even if they were different." Nagkatinginan kaming dalawa. Lumitaw ng kaonti ang kanyang dimple dahilan ng bahagyang paglunok ko. Shuta, ang pogi talaga kahit kailan. Nagagandahan kaya sa akin 'to?

We fell silent, each lost in our own memories. It was a bittersweet feeling, a mixture of nostalgia and pride, mixed with a touch of longing for the simpler days of our youth.

"Well," Maxrill said, breaking the silence. His voice regaining its usual cheerfulness. "Let's not dwell on the past too much. Shall we go? Natatanaw ko na ang sasakyan namin. Baka gusto mong sumabay nalang? Para mas madali. Ipapahatid ko nalang ang bisikleta mo sa bahay ninyo mamaya,"

"Sure ka?" tanong ko. Dahan-dahan siyang tumango at ngumiti, lumitaw na naman ang kanyang pambihirang dimple na laging nang-aakit.

I laughed upang pigilan ang kahiyaan na naramdaman. The warmth of our friendship returning to my heart. "Of course, Maxrill, of course."

NANG makarating sa kanilang rancho, my gaze fell upon a majestic oak tree, its sprawling canopy whispering secrets of a bygone era. It was beneath this very tree that Maxrill and I had spent countless hours as teenagers, our laughter mingling with the rustling leaves. Alaala na namang napukaw mula sa mahimbing na pagkakatulog ang nagising.

Kalungkutan ang bumalot sa akin habang inaalala ko ang mga walang kabuluhang araw na iyon. Ang kanyang nakakahawang ngiti at hindi natitinag na determinasyon, ang palagi kong kasama. Kami ay nagbahagi ng mga pangarap, mga lihim, at ang hindi nasabi na buklod ng pakikipagkaibigan ng kabataan. Ang puno ay naging saksi sa aming pinagsamang nakaraan, isang tahimik na tiwala sa aming mga pag-asa at adhikain.

Tumatayo parin na tila hindi nararamdaman ang tanda at takbo ng taon. Sumilay ang ngiti sa aking labi bago bumaling kay Maxrill na nag-aaya na.

Dinala ako ni Maxrill sa kamalig, kung saan si Ange, ang kanyang pinakamamahal na kabayo, ay buong pagmamalaking hinihimas ang kanyang bagong silang na anak. Habang inabot ko ang kamay upang haplusin ang makinis na malambot na balat ng bisiro, isang alon ng emosyon ang dumaan sa akin. Naging bahagi rin ng buhay ko si Ange, isang magiliw na alaala na palaging naghahatid ng kapayapaan sa aking puso.

"Do you remember all the times we used to hang out under that big tree?" tanong ni Maxrill habang ang tingin nasa kuwadra, tinitingnan si Ange.

"Oo naman. We spent so much time laughing and talking about life."

I miss those days.

Pagtingin ko sa bisiro, hindi ko maiwasang makaramdam ng pait. Ang oras ay walang humpay na sumulong, dinala kami kasama ng matulin nitong agos. Magkahiwalay na kami ni Maxrill, magkaiba ang landas ng buhay namin. Gayunpaman, sa sandaling ito, habang magkasama kaming nakatayo sa ilalim ng lumang puno, na sinasaksihan ang pagsilang ng isang bagong buhay, natanto ko na ang buklod na nabuo namin noong aming kabataan ay nanatiling payapa at hindi nasira.

It was as if time had folded back upon itself, connecting the past and present in a seamless tapestry. The laughter and conversations of our teenage selves echoed through the clearing, mingling with the gentle whinny of Ange and the playful antics of her foal.

Sa sandaling iyon, naunawaan ko na ang mga alaalang nilikha namin sa ilalim ng punong iyon ay higit pa sa mga pira-piraso ng isang malayong nakaraan.  Mga sinulid na pinagtagpi-tagpi ang tela ng ating buhay, magpakailanman na nagbubuklod sa atin sa isa't isa.

"Maxrill, salamat nga pala, ah. Ang cute cute ng mga babies ni Ange!" masayang sambit ko habang tinatahak namin ang daan palabas ng rancho.

"Are you happy?"

"Of course, Maxrill! Namiss ko rin si Ange, ano! I can't wait to see her babies grow up!"

"How about me? Did you miss me too?"

Maxrill's question caught me off guard, stopping me in my tracks. The weight of his words settled upon me, stirring emotions that I had tried to suppress. I could feel the blush rising on my cheeks, betraying the longing that I had hidden deep within.

We had been together once, Maxrill and I. We had shared stolen glances beneath the shade of the trees, whispered secrets amidst the rustling leaves, and made memories that I would cherish forever.  Ngunit ang oras ay may paraang walang humpay na pagsulong, at ang aming mga landas ay naghiwalay. Nakahanap na ng bagong mamahalin si Maxrill, habang sinubukan ko namang magpatuloy.

Sa nakalipas na mga taon, ibinaon ko ang nararamdaman ko sa ilalim ng isang harapan ng kawalang-interes, ngunit sa sandaling binigkas ni Maxrill ang mga salitang iyon, ang ilusyon ay nabasag na parang salamin. Hindi ko na maitatanggi ang katotohanang namamalagi sa puso ko. Na-miss ko siya ng higit pa sa masasabi ko.

However, a bitter pang of reality washed over me. We were done. Maxrill had chosen his path, and I had to respect his decision. I didn't want to be the one to ruin his newfound happiness.

Swallowing nervously, I looked up into his deep brown eyes. The same eyes that had once reflected my own longing now held a hint of remorse.

"I missed everything here in Isabela, Maxrill," I answered, my voice barely above a whisper.

A flicker of pain crossed his face. "I see," he replied, his tone distant. "We should go."

With a nod, I watched as he turned and nauna nang humakbang papalayo, his tall frame disappearing into the fading light. As the sound of his footsteps faded into the wind, I felt a wave of emptiness wash over me.

I had missed Maxrill, but it was a love that could never be. We were destined to be just a part of each other's past, a lingering reminder of what could have been.

"I missed you, my sweet boy."

"HIRAYA, anong ginawa mo sa rancho ng mga Salvatore? Hindi ka ba natatakot kay Cynthia?" bakas sa mukha ni Mama ang pag-alala habang sinusuri ang buong katawan ko.

"Mama naman, wala po akong natamomg sugat sa katawan. At kung mayroon man, hindi ko palalampasin iyon." Sagot ko tsaka umupo sa sofa.

Hindi kami nag-imikang dalawa kanina sa loob ng sasakyan. Kung hindi dahil sa driver, wala talagang magsasalita sa aming dalawa. He asked me about the house, sandaling pag-uusap lamang iyon. Kapag natapos niya na raw ang blueprints, tsaka na kami gagalaw sa bahay. Hinihintay ko parin ang envelope ko, bukas na darating iyon. Balak ko nga sanang dumalaw bukas sa lupa, isasama ko si Luciana. Bahala na ang sasakyan ko, wala kasing paglalagyan 'yon. Maliit lamang ang space ng aming bahay. Makakapasok kaya iyon sa bakuran? Baka masira ang tanim ni Mama.

"Mag-iingat ka, Hiraya. Pinag-iinitan ngayon ang mga Salvatore."

Kumunot ang noo ko. "Bakit naman, Mama?"

Nagpakawala siya ng malalim na hininga. "Yan kasing si Mayor, akala mo talaga siya lang ang nakakataas sa lugar na 'to, hindi niya iniisip ang kapakanan ng lahat. Pati si Maxrill nadamay sa gulo niya. Hindi lang Papa mo ang pinatay non, Hiraya. May kinalaban iyon sa planta kaya ayun, nagalit ang kabilang panig. Gustong maghiganti."

"Kilala mo ba, Ma?"

"Montemayor yata 'yon eh. Nakatira sa Mariano, isa sila sa pinakamayaman sa Mariano, Hiraya. Nagdi-deliver sila ng products ng mga Salvatore noon, nagka-aberya siguro kaya nagalit si Mayor at napasobra. Nakapatay." Umiling-iling siya.

Montemayor? Si Solace, Montemayor din iyon. O baka naman nagkataon lang? Wala namang binanggit sa akin si Solace about sa trading. Nakatira din siya sa Mariano, mayaman din.

Napalunok ako. "Kaya ikaw, anak. Huwag ka munang sumama-sama riyan kay Maxrill baka madamay ka. Ayokong may mangyaring masama sayo, Hiraya. Nakuha na ang Papa mo sa atin, susunod ka pa?"

Mabilis akong umirap. "Mama talaga, hindi ako susunod kay Papa tsaka talagang magkikita kami ni Maxrill dahil siya ang Architect na magdi-disenyo ng bahay natin, Mama."

Nanlaki ang mata niya. Nalaglag pa sa sahig ang tinapay na kanina niya pa hawak. "Talaga?! Basta mag-iingat ka, Hiraya. Naku talaga, makakatikim sa akin ang batang iyon kapag may mangyaring masama sayo, tandaan mo 'yan."

Sumilay ang matamis na ngiti sa aking labi. Lumapit ako sa kanya at niyakap siya ng sobrang higpit. Sa puntong ito, kahit malaki ang kasalanan ng mga Salvatore sa amin noon, nawala ang plano kong maghigante. Sapat na siguro itong nangyaring karma sa negosyo nila kahit miski ako ay nag-aalala. I don't want to ruin their family, I just want peace. Wala rin naman akong makukuha kung gagantihan ko sila, at isa pa, nagawa na ni Maxrill ang parte niya.

Nasa hospital parin ngayon si Mayor Salvatore. May mga pulis na nagbabantay sa kanya, kapag gumaling na ay du'n na siya aaretusin. Hindi sapat ang pera sa hustiyang pinanghahawakan ng kanyang nabiktima. I want him rot in jail too para hindi na makapinsala ng ibang tao. Kung sinuman ang taong nasa likod ng kanilang pagbagsak ngayon...delekado ang buhay ni Maxrill.

I want to help him build his properties again but he refused my help. Kaya niya na raw gawin iyon. Siguro dahil may girlfriend siyang mayaman. Bahala nga siya! Desisyon niya naman iyon eh. Pero sayang talaga ang maisan nila, 'yung graining nila na matagal nang itinayo sa Isabela, kailan niya ipapaayos iyon? Talaga naman, Maxrill! Anong alam ng babaeng iyon sa negosyo nila? Mukha ngang prinsesa iyon na hindi makabasag ng pinggan.

But do not underestimate that girl. She has everything.

THE air conditioner hummed a steady rhythm as I sat on my bed, the laptop perched precariously on my knees. Ang liwanag mula sa screen ay  nagpapaliwanag sa mukha ko, na sumasalamin sa aking pagod na mga mata. Gabi na, tumutunog ang orasan sa hatinggabi, ngunit ang pagtulog ay isang luho na hindi ko kayang bayaran. Lumipad ang aking mga daliri sa keyboard, nag-scroll sa hindi mabilang na mga presentasyon na ipinadala sa akin ng mga team ko. Bawat isa ay isang testamento sa mga buwan ng trabaho, isang paghantong ng inspirasyon at pagkamalikhain, isang salamin ng aking pangarap.

"Luciana, are you still there?" tanong ko habang nagtitipa. Bumalik na naman kasi si Luciana sa Maynila. At babalik din naman kaagad dito pagkatapos.

"Yes, Madam Hiraya. Still working hard, I see."

She's my confidante, my partner in crime, ang tumulong sa akin upang makamit ang pangarap na ito. Siya ang kasama ko sa simula pa lang, na naniniwala sa akin kapag kinuwestiyon ang pangarap ko sa buhay.

"It's almost there," I said. Natuwa sa mga ginawa ng aming team. "The presentations are incredible. The team has outdone themselves. I'm so proud of them."

"I know you are," mahinang sagot niya. "You are a true visionary, Hiraya. You've created something truly special."

I smiled, a small, tired smile, but deep inside, a wave of warmth surged through me.

Habang abala ako sa laptop, hindi ko napansin ang messenger na kanina pa tumutunog mula sa aking cellphone. Taray ng lola niyo, naka-aircon na at naka-wifi. Syempre may pambayad na ako. Last week ko lang pinalagay since kailangan na kailangan talaga para sa trabaho at communication narin sa kompanya. Baka nagmumukha na silang talala duon, pero sa pinakita nila sa akin ngayon, they did well. Lalo na si Jakyln Hermosa na nahuli ko noon na muntikan nang makipagtalik kay Maxrill, she did well. Siya ngayon ang pansamantalang gumagabay sa mga tao ko, kasama niya naman si Luciana na personal Secretary ko. Abalang-abala din ngayon dahil sa sunod-sunod na mga emails na natanggap. Hindi pa kasi tapos ang plano ko sa mall na ipapatayo ko malapit sa BGC, pinaplanuhan pa lamang.

Naalala ko tuloy ang usapan namin ni Mariana noon sa Maynila. We were talking about the mall na ipapatayo ko sa BGC.

"Mariana, I'm serious about this. It needs to be more than a mall," sabi ko, gesturing wildly with my hands. "I want it to be a space that reflects my designs, a place where fashion and art collide."

She raised an eyebrow. "Hold on, Hiraya, let's get the basics down first. We need to consider the budget, the feasibility, and the zoning restrictions. It's not just about your vision, it's about building a sustainable, profitable business."

I knew she was right. While the idea of my own fashion has filled me with a sense of giddy anticipation, I knew I needed her guidance.

"Okay, okay, but I'm not just talking about a shop, Mariana," I insisted. "I want a space where my customers can experience my designs. Think runway shows, interactive displays, even workshops where they can learn about the art of fashion."

Mariana listened patiently. She knew my passion for fashion, how it ran in my blood. "A grand vision, Hiraya," she said, a hint of a smile playing on her lips. "But we need to make it practical. We can have the runway shows, the workshops, but we need to ensure they don't detract from the core function: selling your designs."

Binaba ko ang screen ng aking laptop tsaka humiga sa kama. Nakapagod naman pala maging fashion designer. Ang daming ginagawa.

Binuksan ko ang ang cellphone. Napalunok ako nang makita ang pangalan ni Maxrill sa itaas. He has a message for me. It just a sweet goodnight.

I smiled at pinikit ng dahan-dahan ang  mga mata hanggang sa dalawin na nga ng antok.

***

"WHAT?" iyan kaagad ang unang reaksyon ko kinaumagahan. Nasa harapan sina Luciana, na kararating lang, Annalie at Morgan. Kapwa naka-upo sa sofa, may sariling ginagawa.

"Ang oa mo, Hiraya. Dapat lang na maghiwalay ang dalawang iyon, 'no! Tama ang desisyon ni Maxrill na hiwalayan ang bruhildang iyon. Hindi naman makakatulong kay Maxrill iyon." Mataray na sambit ni Morgan habang ang atensyon abala sa cellphone.

Umupo ako sa sofa, naguguluhan. Bakit ginawa ni Maxrill iyon? Anong dahilan?

"Si Maxrill? Nakausap niyo ba siya?"

"Hindi. Hindi naman mukhang broken-hearted iyon, nakita nga namin sa palengke kanina. Tumatawa habang bumibili ng isda,"

"Huh?" naguguluhan parin. Kagigising ko lang, gulat parin ang reaksyon.

"Inaantok pa 'yan si Hiraya. Mamaya niyo na kausapin." Nabaling ang tingin ko kay Annalie. 

"Bakit? Bakit ginawa ni Maxrill iyon? Paano ang graining nila? A-Ang maisan?!" Napatayo ako at akma na sanang aalis nang pigilan ako ni Luciana. Umiling siya at pinaupo ako.

"Huminahon ka, Hiraya. Mas mayaman pa si Maxrill kaysa sa babaeng iyon tsaka willing naman tumulong sina Leovard, Luigi at Heven kay Maxrill."

"Hindi niya tatanggapin ang tulong ng mga iyon, Morgan. Gusto niya sariling pera niya ang gagamitin niya, kilala niyo iyon, nagsasarili." Gosh, sumasakit ang ulo ko kay Maxrill. Bakit niya hiniwalayan si Ella? Kahit nakakairita ang babaeng iyon, ayaw ko...damn!

"Kanina niyo pa ba siya nakita sa palengke?"

"Bakit? May binabalak ka, ano? Both single pa naman kayo ngayon!"

"Ayieee comeback na ba 'to?"

"Mga gaga! Ewan ko sainyo! Nga pala, nakita niyo ba si Mama?" napansin ko kasing wala si Mama ngayon sa kusina, ang tanging halinghiling lang ng heater ang naririnig ko.

"Sinamahan ni Yumi sa palengke gamit ang sasakyan mo—" hindi niya natapos ang sasabihin nang biglang may kumatok sa pintuan.

Tumayo ako at pinuntahan ang pintuan. Baka si Mama at Yumi na i—MAXRILL?

"Hello, good morning, Hiraya."

Nanlaki ang mata ko at dahan-dahang lumanding ang mata ko sa bisikletang hawak niya sa kanang kamay at isda sa kaliwang kamay. What the hell?

"Yehey! Ang laki ng binili mo, Maxrill! Galing ba kina Leo 'yan?"

Tumawa siya kasabay nito ang paglitaw ng kanyang dimple. "Hindi ah! Pero fresh pa 'to, bagong daong daw e sabi ni Aling Nita." Sagot niya sabay lingon sa akin at kindat. What the hell is happening?

"Sinong magluluto?"

"Sa bakuran na nina Hiraya tayo mag-set up. Nakapag-paalam na din ako kay Tita kanina, mas malaki daw kasi ang space duon!"

Hindi ako gumalaw sa aking kinatatayuan. Pinapanood ko ang mga kaibigang may hawak na malalaking bag, labas-masok sa loob ng bahay, na parang wala ako sa kanilang harapan. The fvck is this?

Binalingan ko ng tingin si Maxrill. Malawak parin ang ngisi nito na para bang tuwang-tuwa sa break up nila ni Ella.

"What is this, Maxrill? Bakit ka nakipag-break kay Ella? Alam mo ba kung anong sitwasyon ng PGC ninyo? Nag-iisip ka ba?!" galit na untag ko at lumapit sa kanya. Natamaan pa namin si Annalie, kinuha niya ang hawak na isda ni Maxrill at mabilis na lumabas. Sinara ang pintuan.

"Ano? Hahayaan mo nalang na mabulok ang graining niyo? Alam kong kaya mong ibalik iyon, OO KAYA NG SALITA MO! Bakit? Tutulong na sana si E—"

"Iyan ba ang tingin mo sa akin, Hiraya? Do you think ni-girlfriend ko lang si Ella para may tumulong sa akin sa PGC? Well, you're wrong, Hiraya," kalmado niyang sagot.

Lumunok ako, nagdadalawang isip. "You led her to believe it was about the PGC, about how she's the only one who can fix it!"

Maxrill stood up, his shoulders slumped. "I know, and I'm sorry. But I couldn't keep putting on an act. It wasn't fair to her, or to me. I needed to be honest."

"Honestly, Maxrill," I spat, "you sound like a complete jerk! Do you even realize how much you need Ella? Your Processing Graining is the center of your operation, and now it's on life support because of you!"

"No, I don't need her. You need her for me. Ganyan na ba ako kadaling ibigay sa iba, Hiraya?"

Tumikhim ako. "We were once lovers, Maxrill. Alam mong kahit kailan hindi kita binigay sa iba. You are her boyfriend now, minahal ka niya tapos ito ang igaganti mo..." I closed my eyes, nilalabanan ang sariling emosyon at luhang babadya na.

"Hindi ko kailanman ginago si Ella, Hiraya. She chose this, I can't love her at alam niya iyon."

"W-What?" paano 'yung halikan nila? Anak nila?

"May anak kayo, Maxrill! Kahit—"

"Please lang, Hiraya. Don't give me that bullshit! Kung ayaw mo akong makita just tell me! Wala akong anak, asawa at girlfriend! I only love you and always be you!"

Sa sandaling ito, natahimik ako. Nanginginig ang binti ko. Unti-unting kong inangat ang tingin. Napansin ko ang pamumula ng kanyang mga mata. "M-Maxrill, si Ella..."

He met my gaze. Nunuya ang kanyang mga mata, hinahanap ang sagot sa mga titig ko. "I know, Hiraya. I know. But I don't have a choice. I can't force myself to love her. I can't be with her just to fix the PGC. That wouldn't be right for either of us."

Damn.

Umiwas ako ng tingin sa kanya. Lumapit ako sa lamesa at kumuha ng upuan upang pakalmahin ang sarili. He followed me, nakatayo siya sa aking gilid. Sa puntong ito, tuluyan na ngang nagbabadya ang aking mga luha. Pumikit ako para hindi niya makita ang mukha kong miserable. Mahal ko pa siya tangina pero ayokong isipin ni Ella na ginawa iyon ni Maxrill dahil sa akin. I don't want to cause any more trouble. Tapos na ang pinagsamahan namin, hanggang duon na lamang iyon. But...my heart kept beating, nakilala ang taong matagal kong binaon sa limot.

"S-So, anong gagawin mo ngayon?" unti-unting kong inangat ang ulo at napamura nang maramdamang lumandas ang aking luha pababa sa aking pisnge. His face became smooth, nakita ko ang pag-alala sa kanyang mga mata. Nilapitan niya ako at huli na, nahawakan niya na ang mukha ko. He wiped my tears away, bawat haplos ng kanyang daliri sa aking pisnge, patuloy namang umaagos ang aking luha. I really missed him! Ang kanyang haplos, mga matang nanunuya, at mukhang naghahanap sa nawalay na pag-ibig, ito ang matagal ko ng hinahanap. Now, kaharap si Maxrill, I can't stop myself from crying.

Marahan ang kanyang paglihis sa aking mga luha. Hindi pa siya nakuntento, mas lumapit pa siya. Maya-maya pa ay naramdaman ko ang kanyang labing dumampi sa aking noo na naging dahilan ng paghumerantado muli ng aking puso.

He smiled and took a deep breath. "I'll figure something out. I'll find a solution, even if it takes me a lifetime. But right now, I need to fix us, Hiraya. I want us."

***

THE full moon hung heavy in the sky.  Casting a long shadows across our sprawling yard. Namayani ang malakas na tawanan na para bang musika sa dilim.

Maxrill, stood before me. His long, dark hair whipping in the breeze. His face was lit by the moonlight, his eyes crinkled with mirth as he recounted a tale from our college days.

Luigi, his ever-present grin wider than usual, was beside Maxrill, his thick, dark beard bobbing as he roared with laughter. Leo, the most reserved of the bunch, was leaning against Maxrill, shaking his head in amusement. They were a sight to behold, these men who had been my dearest friends since. Kakauwi lang nilang tatlo; Mariana, Luigi at Leovard. Mananatili daw muna sila sa Isabela ng isang buwan, tulad ko. May mga trabaho kasi kami sa Maynila, kapag  maayos na ang lahat babalik muli kaming lahat dito, kung saan kami nabuo.

Syempre hindi mawawala sina Annalie, Luciana, Morgan, at Yumi sa aking tabi na mukhang lasing na. Kanina pa kasi sila umiinom, kami lang yata ni Mariana ang hindi pa. Nag-uusap silang tatlo patungkol sa kanilang trabaho habang kaming dalawa ni Mariana nakikinig sa kalokohan ng tatlong lalaki sa aming harapan. Wala sina Heven, Olsteen, James at Solace ngayon dahil busy pa raw sila. Babawi nalang daw sila sa next kita namin.

Nabalik ang atensyon ko kay Maxrill. Pulang-pulang na ang kanyang ilong, lasing na. Napailing na lamang ako. Their conversation drifted back to our college days, a time filled with youthful exuberance and reckless abandon. Isiniwalat nila sa lahat ang kanilang kalokohang ginawa noon sa USDSP na sila lang ang nakakaalam, kalokohan nila eh, ngayon lang namin narinig. Akala ko nga matinong estudyante 'tong mga 'to dahil architecture ang kinuha nila, akala ko lang pala.

"Remember that time we put the rubber chicken in Professor Higgins's office?" Luigi chuckled, his eyes twinkling. May hawak pa na babasaging baso sa kamay habang nakipagtitigan kina Maxrill.

Maxrill, broad grin splitting his face, slapped his knee. "And the way he screamed when he sat on it! Poor guy almost had a heart attack." Gago talaga 'to oh.

Leovard, the quietest of the three, let out a dry laugh. "He was so flustered he couldn't even lecture for the rest of the class. We had to listen to him rant about the evils of pranks for an hour."

"But you have to admit," Luigi said, "It was hilarious."

Umusog si Mariana. Mas lalong lumapit sa akin, naaamoy ko tuloy ang beer sa kanyang bibig.

Ngumiti siya at tinaas ang baso. "There was the time they replaced the dean's office phone with a dial tone that played 'La Cucaracha' every time it rang. The time they hid a flock of rubber ducks in the school library, only to have them discovered by the librarian during a particularly important meeting. And the time they filled the gym's water fountain with blue Kool-Aid, turning the entire school blue for a day."

Ang lala naman ng mga lalaking 'to. Napuno na naman ng tawanan ang bakuran namin, halos maluha-luha na ang mga mata sa kakatawa. Nangunguna talaga ang boses ni Maxrill na animoy walang malaking problema kanina. Napailing na lamang ako. Ganun na lang 'yon? Babalik siya sa akin dahil gusto niyang ayusin ang matagal na naming memoryang binaon sa nakaraan? Damn shit. Hindi ganun kadali ang lahat. Kahit na may natitira pa akong pagmamahal kay Maxrill, I can't just accept his hands and welcome him. Marami pa kaming kailangang tapusin. 

"Remember the time we convinced the freshman orientation group that the cafeteria served 'vegetarian' squirrel stew?" Maxrill asked, a smirk playing on his lips. Dami talagang kalokohang alam 'tong loko na 'to. Mabuti nalang lasing na 'to, nasasabi niya ang kalokohan niya, nila.

"We got so many complaints that they had to bring in a real chef to make actual stew," Leo roared with laughter. Akala mo talaga tahimik eh.

The stories flowed effortlessly, each a testament to our youthful hijinks and the bond we shared. Their pranks, though often outrageous, were a way to express their rebellious self, their desire to push the boundaries and create a little chaos in the mundane.

Humikab ako sabay sandal sa aking kinauupuan. Gosh, inaantok na ako. Wala pa yatang balak matulog 'tong mga 'to, gusto pa I-extend ang chismis na halos kalokohan. Lalaki talaga.

"Man, those were the days," Luigi sighed, leaning back in his chair. "College was wild."

"It was," Maxrill agreed, nodding slowly.

Leo looked at his friends and grinned. "Hey, we're still young. Maybe we can pull another one off. What do you say? Want to sneak a rubber chicken into the mayor's office?"

"Gago! Nasa hospital ngayon si Tito, huwag kang baliw!" tumawa na naman ng malakas ang tatlo. Mga baliw talaga.

Nagpalitan kaming lahat ng tingin, isang pilyong kinang sa aming mga mata. Bahagyang lumakas ang hangin sa labas, na parang hinihimok kami. Siguro, siguro, may kaunting kapilyuhan pa rin sa aming dugo, isang paalala ng mga ligaw, walang pakialam na araw ng aming kabataan. At kahit na maaaring lumaki na kami, ang aming mga puso, tulad ng kabilugan ng buwan sa labas, ay nanatiling bata at maliwanag.

NAALIMPUNGAN ako nang maramdaman ko ang lamig sa buong katawan. Unti-unting kong minulat ang mga mata at napasinghap nang makitang nasa labas kaming lahat. May sariling tent ang mga girls habang ang mga boys naman nakahiga sa blanket na nasa sahig. Humihilik pa si Luigi habang may hawak na beer sa kanang kamay.

Dahan-dahan akong umupo, nakatulog ako sa upuan. Napanguso ako, hindi man lang nila ako inaya sa tent. Sabagay, mas nauna nga pala akong nakatulog sa kanila.

"Nasaan si Max...oh shit!" mahinang mura ko nang makitang nasa malayo si Maxrill. Malapit niya nang mahawakan ang extension wire na nasa sahig katabi ang malaking lamesa namin.

Surge of panic shot through me. I knew I had to wake him up before it was too late. I approached cautiously, my heart pounding in my chest.

"Maxrill," mahinang tawag ko sa kanya.

His eyelids fluttered open slowly, revealing bleary sleep-filled eyes.

"What?" he mumbled, his voice thick with alcohol.

Tumikhim ako. "You're too close to the wire," sabi ko. "It's dangerous."

Sinalubong niya ang tingin ko, at sa sandaling iyon, nagbago. Nanlaki ang kanyang mga mata, at isang kurap ang ginawa niya na naging dahilan ng pagbalik niya sa reyalidad.

"Hiraya," he whispered, his voice a soft caress. "It's you." Lasing pa yata ang lokong 'to.

Nagpakawala ako ng hininga. "Yes, it's me," sagot ko.

We stared at each other for a moment, the world around us fading away. Maxrill's fingers reached out and gently traced my cheek.

"I haven't seen you in years," he murmured. "You've changed."

"So have you," sagot ko kahit hindi naman halata ang pagbabago ni Maxrill. Nu'ng unang kita ko sa kanya, masasabi kong marami, oo dahil iyon ang pinaniwalaan ko. Ngayon na muli kaming nakabalik sa Isabela, my sweet boy, didn't change at all. He is still my boy—no my man.

Maxrill smiled slightly. "You're still as beautiful as ever."

His words fluttered through my heart. Totoo kaya 'yon? Baka char char niya lang iyon dahil lasing pa siya.

"Bumangon ka, ililipat kita."

"Saan mo ako dadalhin?" sumilay ang ngisi sa kanyang labi. May kababalaghan na namang naisip.

"Itigil mo 'yan. Let's go."

He nodded and stood unsteadily to his feet. As he did so, he leaned close to me.

"Wait, stay with me for a little while," he whispered. "I just want to talk to you."

Gulong-gulo ang isip ko habang tinitimbang ang kahihinatnan ng aking mga kilos. Alam kong delikado ang manatiling mag-isa kasama si Maxrill sa kanyang kalasingan, ngunit isang bagay sa loob ko ang hindi makatanggi.

"Okay." I whispered back. Gusto ko ring marinig ang sasabihin niya, baka nagbago na pala ang isip niya at muling babalik kay Ella.

Shit. Napaiwas ako ng tingin.

He looked at me. "Hiraya, I've never forgotten you. Lagi kang nakatatak sa isip at puso ko. Habang inaabot ko ang pangarap ko, ikaw lagi ang iniisip ko. Ginawa kitang sandalan sa tuwing dinadalaw ako ng lungkot. Alam kong mahirap, masakit paniwalaan ang lahat pero Hiraya, ikaw parin ang nilalaman ng puso ko. Sayo parin babagsak at uuwi ang katawan kong matagal ko nang binaon sa nakaraan,"

"I'm really sorry, Hiraya," he whispered, his voice trembling with remorse. Hindi ko maibuka ang bibig, nakatitig lamang ako sa kanyang mga mata. "I know I hurt you, but I can't bear the thought of losing you again."

I can't speak. Nakatuon parin ang mga mata sa kanya na tila ba sinusuri ang taong matagal ko nang binaon sa limot, ngayon bumalik, kakayanin kaya ulit ng puso kong tumaya?

"The moon looks so sad tonight, don't you think?" mahinang bulong niya kalaunan ng walang nakuhang sagot mula sa akin.

Umiwas ako ng tingin dahil hindi ko na mapigilan ang nagbabadya kong luha. I didn't answer, my eyes still fixed on the silent, silver orb in the sky. The reflection of its pale light shimmered on the tears that had silently trickled down my cheeks. Bakit masakit parin?

Maxrill's hand, warm and familiar, rested on my cheek. "You're crying again." His thumb gently wiped away a stray tear.

"I...I don't know," I choked out, my voice barely a whisper. Hinang-hina na dahil sa kanyang mga haplos na matagal ko nang hinahangad. Do I deserve this? How about Ella?

He took a deep breath, and I could see the struggle in his eyes. "I understand if you're scared. I know I hurt you before... but I'm not the same person I was. I've changed, I promise. I want to make things right, I want you in my life again, Hiraya..."

"But what if it all goes back to how it was before? What if I get hurt again?" I asked, my voice barely a tremor. Sa wakas nailabas ko na rin ang boses sa ilang minutong pananahimik.

"You won't. I wouldn't let anything hurt you, not ever." He looked at me with such sincerity, such depth of feeling, that it made my heart ache. Baka mapako na naman 'to, sa huli masasaktam na naman ako. "I still love you, you know. I never stopped."

Nag-alinlangan ako, nahuli sa pagitan ng takot na maulit ang nakaraan at ang pag-asa ng hinaharap. Ang buwan, na laging tahimik at nagbabantay, ay tila nagpipigil ng hininga sa tabi ko.

My voice trembling. "J-Just give me time, Maxrill. I need to think."

He nodded, understanding in his eyes. "I'll wait. As long as it takes." He leaned in, his lips brushing against my ear. "I'll always be here, waiting for you."

Hindi ako makatingin sa kanya, natatakot sa mga maaring makita ko sa kanyang mga mata, natatakot sa maaring maramdaman ko. Tumalikod ako, bumalik ang tingin ko sa buwan, naghahanap ng sagot sa malamig at walang kinikilingan nitong liwanag.

Habang ang buwan ay tumataas nang mas mataas sa kalangitan, na nagliliwanag sa tanawin, hindi ko maalis sa isip ko ang pakiramdam ng pagkabalisa na gumapang sa akin. Ang buwan, ang sinaunang saksi sa hindi mabilang na mga drama ng tao, ay tila nanonood sa akin nang may alam na tingin.

Ang kulay-pilak na liwanag nito ang nagpapaliwanag sa mga anino, na nagsiwalat ng hindi nasabi na mga katotohanang nakatago sa aking puso. Alam kong mahal ko pa rin si Maxrill, ngunit alam ko rin na hindi ako maaaring magmadali sa anumang bagay.

Sa mabigat na puso, bumalik ako sa buwan at ipinikit ang aking mga mata, naghahanap ng aliw sa kadiliman. Habang natutulog ako, bumulong ako ng tahimik na pagsusumamo 'Oh, buwan, gabayan mo ako. Ipakita sa akin ang landas na dapat kong tahakin, at protektahan ang aking puso mula sa karagdagang sakit.

***
Don't forget to vote and leave a reaction for more updates. Thank you!

Ending is coming!