Pod osłoną mroku słowa wybrzmiewały miękko i sprężyście, raniąc dosadnie niczym słodka trucizna obezwładniająca ciało. Noc była spokojna, a czas płynął powoli w takcie naszych płytkich oddechów. Niebo przystrojone było gwiazdami. Wysokie sosny odcinały się ciemnym konturem na granatowym tle. 

Miasteczko spowite snem leżało u naszych stóp. Wesoły ogień przecinał mrok, tańcząc na naszych oczach. 

Siedzieliśmy skuleni obok siebie, niczym strażnicy lasu. Jednak tamtego wieczoru byliśmy dla siebie obcy. 

Były momenty, w których nie potrafiłam go zrozumieć. Zatracał się w rzeczywistości, odcinając tym samym ode mnie. Był zagadką, której nikt nie potrafił rozwiązać, nawet on sam. Plątanina myśli, słów i wyobrażeń, która w swoim chaosie przypominała błogą harmonię. Nie dostrzegał tego. 

Był jak motyl, który nie potrafił ujrzeć swoich pięknych skrzydeł. Odnajdywał spokój w rzeczach błahych, chwilowych, ulotnych. Dlatego kochał krople zimnego deszczu na ciele i słońce przebijające się przez ciemne chmury. Nazywał je jego własną, osobistą nadzieją.

 
- Pewnych ludzi nie można w życiu zatrzymać na własność, nawet jeśli ich uśmiech jest naszym codziennym „dzień dobry" i „dobranoc" – powiedział nagle głosem zupełnie mi obcym.

Na próżno błądziłam wzrokiem, szukając jego spojrzenia. 

On już do mnie nie należał.

 
Ubrał w piękne słowa gorzkie pożegnanie, które wciąż i wciąż odbijało się echem od nagich drzew. Tego przypływu nie byliśmy w stanie pokonać. 

Pozwoliłam mu odpłynąć, chociaż sama tonęłam, potrzebując jego ciepłej dłoni, niedbałego gestu, czułego spojrzenia. 

Widziałam, jak porusza ustami, ale słowa nie wybrzmiały, a przynajmniej ich sens do mnie nie docierał. Miałam wrażenie, że świat stawał w miejscu. Czerwcowe powietrze straciło zapach. Światła przestały błyszczeć. Gwiazdy wyblakły. Wszystko zgasło razem z nim.

 
Liczyłam w głowie upływające sekundy, odmierzając czas do końca świata, który nie nastąpił.

 Kolejne jutro nastało – ptaki budziły się do życia, słońce nieczuło podnosiło się na niebie, wypierając otaczający mnie mrok. Nie mogło jednak dosięgnąć ciemności zasianej w moim sercu. 

Do tej pory kolorowałam przyszłość pastelami w swojej wyobraźni, jak zatem miałam wykreślić kogoś, kto grał główną rolę? Kogoś, kto jednak najwyraźniej zasługiwał, by znaleźć osobę, kto umiałaby pokochać go bardziej niż ja.