Περιμένω να μετακινηθεί το ασανσέρ, αλλά σύντομα διαπιστώνω ότι μάλλον έγινε διακοπή ρεύματος, καθώς κάθε ίχνος φωτός έχει χαθεί. Στρέφω το βλέμμα μου προς τον Μάριο, ο οποίος με παρακολουθεί και ο ίδιος ανήσυχος. Φταίω εγώ που γίνομαι μετά ρομαντική ψυχή και το εκλαμβάνω ως σημάδι της μοίρας ότι μας θέλει μαζί; Ωστόσο, αναρωτιέμαι δυνατά απελπισμένη.

    - Τώρα τι γίνεται; Πρέπει να κάνεις κάτι, ώστε να μην μείνουμε εγκλωβισμένοι εδώ μέσα. Να ειδοποιήσουμε κάποιον.

   Γελάει και ταυτόχρονα επιχειρεί να με ηρεμήσει με τα λόγια του.

    - Αλήθεια πιστεύεις ότι εγώ μπορώ να κάνω κάτι εδώ μέσα που βρισκόμαστε; Ψυχραιμία. Το τελευταίο πράγμα που επιθυμώ, είναι φωνές και άγχος. Στην τελική πόσο να κρατήσει μια διακοπή ρεύματος; Θέμα λίγων λεπτών.

    Μετά από αυτό είναι η σειρά μου να γελάσω και να σαρκάσω. Στην προσπάθεια του να μου δείξει ότι δεν συντρέχει λόγος   ανησυχίας, αποτυγχάνει παταγωδώς. Αν και το βρίσκω πολύ χαριτωμένο που φοβάται μην καταρρεύσω εξαιτίας του εγκλεισμού, ίσως με θεωρεί κλειστοφοβικιά.

    - Αλήθεια θεωρείς ότι ειδικά στην Ελλάδα είναι θέμα λίγων λεπτών; Δεν είμαστε ακόμα στο εξωτερικό για διεθνή καριέρα, όπου εκεί υπάρχει ίσως πιο άμεση δράση. Ευτυχώς δεν έφτασε η χάρη μας μέχρι εκεί να μας τρέχει παγκοσμίως ο Χάρης να παριστάνουμε το ζευγάρι.

    Γελάμε και κοιταζόμαστε ταυτόχρονα, μέχρι που μου κόβεται η ανάσα από τα έντονα συναισθήματα. Δεν μπορούμε να χωρίσουμε τις ματιές μας για αρκετή ώρα. Ευτυχώς υπάρχει ο καθρέφτης που κάνει πιο φωτεινό τον χώρο μαζί με τα κινητα μας. Κατεβάζω το κεφάλι μου, μόλις συνειδητοποιώ την πραγματικότητα. Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να του μιλήσω ανοιχτά για όσα νιώθω από την στιγμή που υπάρχει η ξινή. Το ασανσέρ δεν ξεκινάει, όποτε επιχειρώ να πιάσουμε κουβέντα. 

    - Θα έπρεπε να μας έβλεπαν από μια γωνιά οι σίπερς μας, να γελούσαμε. Η καλύτερη τους. Από την άλλη θα ήθελα να δω, τι θα πεις στην σχέση σου και αυτήν την φορά για να ηρεμήσει.

   - Μην τα πετάς έτσι κορίτσι μου αυτά και μας βάλει ο Χάρης να γυρίσουμε οι δυο μας Big Brother, μετά την παγκόσμια περιοδεία πάντα. Να μας έχει όλη μέρα ζωντανή μετάδοση. Όσο για την Κατερίνα μπορεί να δυσανασχετήσει με το γεγονός, αλλά θα  καταλάβει όπως ο φίλος σου.

   Ο ποιός μου; Κάτι μου λέει ότι έχει παρέξηγησει το είδος φιλίας με τον κολλητό μου, αλλά δεν ξέρω αν θα πρέπει να του δώσω διευκρινίσεις.  Ίσως είναι καλύτερα να πιστεύει έτσι και αυτό ξεκίνησε μάλλον από τότε που του άνοιξε ένα πρωί ο Άρης στο σπίτι μου και τον πετυχαίνει συνεχώς μαζί μου. Πάντως δεν κρατιέμαι και τον ρωτάω.

   - Είσαι ερωτευμένος μαζί της;
 
   - Εσύ είσαι πάντα τόσο περίεργη; Αυτό που δεν μου αρέσει στο επάγγελμα μας είναι η έλλειψη προσωπικής ζωής και η ύπαρξη τέτοιων αδιάκριτων ερωτήσεων. Από την άλλη με ιντριγκάρει πως πρέπει να παριστάνω άλλους ανθρώπους στα γυρίσματα.

   Κάπως έτσι περνάει η ώρα μας στο ασανσέρ, μέχρι που ανοίγουν τα φώτα και αρχίζει να λειτουργεί αφού έχει νυχτώσει πλέον. Ζητωκραυγάζω από την χαρά μου και αγκαλιάζω τον Μάριο. Απομακρυνόμαστε και ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ, ενώ μας περιμένει μια ακόμα έκπληξη. Όλα τα φώτα είναι κλειστά και δεν φαίνεται να βρίσκεται ψυχή στο κτήριο. Λόγω διακοπής ρεύματος έφυγαν όλοι νωρίτερα από τις σκάλες, χωρίς να υποψιαστούν ότι υπάρχουν δυο εγκλωβισμένες ψυχές στο ασανσέρ και δεν έχουν τρόπο διαφυγής.

    Ψάχνουμε τριγύρω σημάδι τρίτης παρουσίας, αλλά τίποτα. Ανταλλάζουμε ανήσυχα βλέμματα, ενώ προσπαθώ να σκαρφιστώ έναν τρόπο να βγούμε από εδώ μέσα, καθώς κλειδιά έχει μόνο ο φύλακας και ο Χάρης που είναι της παραγωγής. Ακουμπάω με το χέρι μου και ξεφυσάω. Προβλέπεται μεγάλη νύχτα και τυχαίνει να είναι Παρασκευή, όπου συνήθως είναι μέρα διασκέδασης. Προτείνω στον Μάριο να καλέσει εκείνος.

    - Δεν μου λες, μήπως να πάρεις τηλέφωνο τον Χάρη να έρθει να μας ανοίξει την πόρτα; Νόμιζε ότι φύγαμε και μας έκλεισε μέσα.

   - Ελπίζω να έρθει γρήγορα. Αν δεν ήταν η διακοπή ρεύματος πριν, θα έλεγα ότι το έκανε επίτηδες και μας έκλεισε μόνους στο στούντιο με την μανία που έχει να μας δει μαζί.

   Πιάνει το κινητό του και καλεί τον Χάρη. Βάζει σε ανοιχτή ακρόαση και ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος κλήσης, καθώς αργεί να απαντηθεί. Όταν επιτέλους απαντάει, επικρατεί οχλαγωγία και προσπαθεί ο Μάριος να συνεννοηθεί.

    - Χάρη πού είσαι; Έλα γρήγορα στο στούντιο να μας βγάλεις.

    - Δεν  ακούω τώρα ούτε λέξη από όσα είπες, είμαι σε μπαρ. Θα τα πούμε αύριο.

    Είναι έτοιμος να μιλήσει ο Μάριος, όμως η κλήση τερματίστηκε.
Ο Χάρης πιθανόν να μην άκουγε ούτε την φωνή του με τόση φασαρία. Δεν πιστεύω αυτό που μας συμβαίνει σήμερα. Η ατυχία μας συνεχίζεται. Του στέλνει μήνυμα στην συνέχεια με την ελπίδα να το διαβάσει αφού δεν το έχει με την ακουή. Στο ενδιάμεσο αρχίζω να πεινάω, καθώς είμαι νηστικιά όλη μέρα εξαιτίας των γυρισμάτων. Όσο περιμένουμε μια απάντηση, ανακοινώνω τις προθέσεις μου

   - Πηγαίνω να βρω κάτι να τσιμπήσω από την εκπομπή μαγειρικής που γυρίζουν το πρωί. Όλο και κάτι θα έχει μείνει από ολόκληρα ταψιά. Προβλέπω να μην μας ανοίγουν σύντομα.

   - Έρχομαι και εγώ μαζί σου. Αν και δεν ξέρω αν πρέπει να σε αφήσω να φας από αυτά τα φαγητά. Μπορεί να τα χρειάζονται για αύριο.

   Γελάω. Τα συγκεκριμένα φαγητά παίζει να τα πετάνε μετά το γύρισμα και να τα τρώνε οι γάτες από τα σκουπίδια. Στην τελική αν είναι τόσο μεγάλη ανάγκη, τα αντικαθιστώ αύριο με έτοιμα. Ας μας άνοιγαν εγκαίρως. Και εγκλωβισμένοι και πεινασμένοι δεν γίνεται. Πηγαίνουμε στον χώρο μαγειρικής και ανοίγω ευθάρσως το ψυγείο. Βρίσκω ένα ταψί παστίτσιο και το βγάζω. Ζεσταίνω δυο κομμάτια στον φούρνο μικροκυμάτων, αφού τα βάζω σε ένα πιάτο, ενώ ο Μάριος με ρωτάει.

    - Αλήθεια, θα φας τώρα; Αύριο τι θα γίνει; Θα αναρωτιούνται οι τηλεθεατές που πήγανε τα μισά κομμάτια παστίτσιου.

   Γελάω και απαντάω.

    - Μην ανησυχείς. Δεν θα μας αποκαλύψουν τα εναπομείναντα κομμάτια. Μην το σκέφτεσαι τόσο. Σιγά μην το δει η νοικοκυρά από το σπίτι της και υποψιαστεί ότι εμείς το φάγαμε, επειδή είναι στο ίδιο κανάλι η εκπομπή. Εξάλλου σου είπα, αν χρειαστεί θα το αναπληρώσω με έτοιμο. Δοκίμασε τώρα.

   Βάζω στο πιρούνι μια μπουκιά και του την δίνω απευθείας στο στόμα, πριν προλάβει να αρνηθεί. Μετά παίρνω γρήγορα μια χαρτοπετσέτα και σκουπίζω τις σάλτσες με τις οποίες τον λέρωσα. Σαν να μην τρέχει τίποτα στην πορεία τσιμπάω και εγώ από το φαγητό, ενώ κρατιόμαστε να μην γελάσουμε με το σκηνικό. Επανερχόμαστε στην πραγματικότητα, μόλις χτυπάει το κινητό του.

   Προλαβαίνω και διαβάζω το όνομα καλούντος στην οθόνη: Κατερίνα. Αυτό είναι αρκετό για να μου χαλάσει η διάθεση και να μου κοπεί η όρεξη. Αφήνω το πιάτο στον πάγκο, ενώ απομακρύνομαι για να μην ακούω. Είχα ξεχαστεί τελείως και παραλίγο να εκδηλώσω τα συναισθήματα μου. Πριν λίγο ήμουν ευτυχισμένη κι ας βρίσκομαι κλειδωμένη Παρασκευή βράδυ σε ένα στούντιο. Όσο μιλάει στο τηλέφωνο, επιχειρώ να καλέσω αυτήν την φορά τον Χάρη. Αυτήν την φορά δεν το ακούει καν μάλλον, γιατί δεν το σηκώνει. Προβλέπω να μείνουμε ολόκληρο βράδυ εδώ.

    - Μαρίνα.

   Τον ακούω να μου μιλάει, αφού έχει τερματίσει την κλήση του. Με κοιτάζει στα μάτια, λες και ψάχνει απαντήσεις στην συμπεριφορά μου. Αυτό με ενοχλεί και γι' αυτό του απαντάω απότομα.

    - Τι;

    - Τίποτα. Άστο.

   Έτσι τελικά καταλήγει να μην μου λέει αυτό που ήθελε και εγώ να ψάχνω ήδη μερος να ξεκουραστώ, μέχρι να μας ανοίξουν.

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο. Το είχα καιρό έτοιμο το κεφάλαιο, αλλά λίγο ο κορονοιός και λίγο κάτι άλλα ζητήματα το πήγαν λίγο πίσω.❤