Hoofdstuk 12. Nieuwe illusies.

Weer een nieuwe vond. Deze keer voelt het anders. Twee dagen geleden had ik atletiek. Vanavond ook maar ik ben gelukkig al klaar. Ik ben kapot moe en ik voel mij heel vreemd. Het gevoel dat het Poison nog steeds in mij zit en het sterker word is niet fijn. Ik word er misselijk en duizelig van. Wie wil dat nou. Ik zie het bos waar ik langs moet fietsen steeds voorbij gaan.

Net of er maar geen einde aankomt en geloof mij, dat is heel irritant. Ik heb niet het gevoel dat ik naar huis fiets maar naar een heel ander gedeelte waar ik heen word getrokken of zo. Niet letterlijk maar ik heb een sterk gevoel dat ik die kant op moet. Toevallig woont Callum daar ook al ergens in de buurt dus als het fout gaat weet ik Callum tenminste te vinden. Ik stap van mijn fiets af ergens aan het einde van het bos.

Voor mijn gevoel het einde dan. Ik zie het bos langzaam veranderen in een normaal leeg gebied met een fietspad en een grasveld. 'Raar.' Zeg ik. Ik kijk in één rechte lijn naar voor. Ik weet niet wat er nou mis is met mijn zicht. Of is dit weer een leuk trucje van Zaffai? Ik weet dat ik niet veilig ben en dat hij altijd nog door zal blijven gaan zolang ik leef maar zo gemakkelijk geef ik het niet op. Ik ben een spion en spionnen geven niet op. Zo gemakkelijk is dat. Dat is een zin die ik al bijna een jaar probeer te onthouden.

Ik heb het gevoel alsof ik vast gepakt word. Ik voel een hand op mijn schouder en het trekt mij naar achter. Ik loop langzaam mee naar achter. Ik schud mijn hoofd. Ik heb hier een slecht gevoel bij. Ik probeer mij los te trekken en ik draai mij om terwijl ik op de grond val. Ik krabbel bang naar achter en ik ren weg. Ik ren het grasveld op waar ik opnieuw struikel.

Ik voel dat het nat onder mij is. Ik kijk ernaar en ineens zie ik het gras paars worden. Ik begin te schreeuwen. 'Nee! Roep ik. 'Laat mij met rust!' Ik sta direct op en ik probeer alle Poison van mij af te vegen. Ik word ineens weer vast gepakt. Ik kijk gelijk om. Ik zie een aantal mensen. Een mevrouw met een hond heeft mij vast gepakt. 'Gaat alles wel goed met je?' Vraagt ze vriendelijk.

Ik voel mijn hartslag in mijn keel. Ik slik één keer op weer een beetje op rust te komen. 'Of het gaat?' Vraag ik. Ik zie langzaam het gezicht van de mevrouw veranderen in Clay of Zaffai. Ik kan die twee niet eens meer uit elkaar houden. Ik lach. 'Denk je nu serieus dat ik gek geworden ben. Zeg ik tegen de mevrouw. Je gaat toch niet denken dat ik daar intrap, Zaffai.'

Ik trek mij gelijk los van de vrouw en ik loop terug naar mijn fiets. Ik kijk niet om want dan zie ik gelijk het gezicht van Zaffai weer langs komen. Ik probeer gewoon snel weg te fietsen. Voor ik weer iemand tegen kom moet ik snel thuis zijn. Ik denk dat het Poison in mij toeslaat. Ik heb namelijk al eens eerder van dit soort illusies gehad en dat toen ik echt Poisoned was en bijna dood zou gaan.

Ik probeer gelijk als ik thuis kom maar eens te slapen. Ik heb mijn ramen dicht gedaan en zelfs op slot. Dat was ik dus vergeten toen Zaffai mij aanviel. Ik sluit mijn ogen en probeer in slaap te vallen. Gelijk voel ik mij weer anders dan normaal. Ik weet niet wat er anders is of het zit gewoon helemaal vast in mijn hoofd. Wat het ook is, het moet zo snel mogelijk verdwijnen.

Ik sta eindelijk bij het begin van het bos. Je kan het beter het plekje van mij en Elijah noemen. Ik zie al dat het donker word. Ik voel mij er steeds minder prettig bij. Ik kijk naar de bomen maar het lijkt allemaal alleen maar erger te worden. Ik voel pijn in mijn polsen. Ineens hoor ik een hard geschreeuw. Het komt mij bekend voor. Veel te bekend als ik eerlijk ben. Ik weet ook gelijk van wie die schreeuw is. Ik schrik mij helemaal kapot als ik zijn naam in mijn hoofd krijg. 'Dylan'! Roep ik zo hard mogelijk.

'Nee'! Ik wist het! Ik had bij Dylan moeten blijven. Ik voel het gewoon. Dylan is in gevaar. 'Laat mij niet achter'! Hoor ik door mijn hoofd spoken. Het lijkt alsof Dylan dat zegt. Maar ik weet steeds niet of het wel waar is. 'Waar is Dylan'! Hoor ik Elijah roepen. 'Dylan'! Roep ik hard door het bos. Mijn zicht word paars. Alle bomen, het gras, de lucht.

Alles word paars. 'Neem mij met je mee'. Zegt de stem van Kian terwijl ik mezelf op mijn knieën laat zakken. Ik hoor overal om mij heen de echo's van alles wat er gezegd word. 'Ik wil met je mee'! Hoor ik Callum roepen. Ik zet mijn handen tegen mijn oren. 'Help mij dan toch'! Roept de stem van Dylan opnieuw.

'Reve'? 'Reve'? 'Luister nou eens naar mij'! Roept Elijah bang en verdrietig. 'Het Poison kan zich gemakkelijk verspreiden, wist je dat al Reve'? Vraagt Clay met zijn gemene irritante stem. Overal hoor ik de echo's van alle stemmen. De stemmen van mijn vrienden. De stemmen van mijn broers. De stem van Clay. Langzaam zie ik hoe de oudere en gemenere Clay veranderd in het kleine jongetje van vroeger.

Het moment dat ik, Dylan en Kian de baas over hem waren. Ik zie het beeld vanuit mezelf kleiner worden. Ik word kleine. Ik zie Dylan en Kian weer verschijnen waarbij precies hetzelfde gebeurt. Naast Clay zie ik een klok waarvan de wijzers ongelofelijk snel gaan. Ik sluit mijn ogen. 'Laat mij met rust!' Roep ik. De stemmen in mijn hoofd stoppen maar niet.

Ik hoor Kian, Elijah, Dylan, Callum en Clay naar mij schreeuwen. Al veranderd de stem van Clay naar de stem van Zaffai. Zo kon ik ze het makkelijkste uit elkaar houden. Zaffai is kleiner en heeft een lichtere stem. Hij kan zich ook moeilijker beheersen. Ik zie dat de tijd weer vooruit gaat maar deze keer groeit Clay uit tot Zaffai. Kian en Dylan verdwijnen voorbij hun vijftiende.

Hetzelfde gebeurt bij mij. Ik zie langzaam mijn voeten verdwijnen in lucht. Ik hoor Zaffai lachen en allemaal dingen schreeuwen. Hoe langer hij dingen naar mij roept, hoe sneller ik verdwijn in de lucht om mij heen. Net als mijn broers. Ik kijk Zaffai een laatste keer aan voor ook mij hele gezicht verdwijnt in de lucht en ik alleen nog maar zwart kan zien.

-------------------------------------------------------------------------

Hey lezers,

Ik heb eindelijk weer wat uitval. Ik heb heel kort les en snel weekend!!!!! Ik hoop dat jullie zin hebben in het einde van dit (korte) deel van de Poison serie. Ik heb zelf het boek al bijna af want ik ben al bij hoofdstuk 14 maar ik update gewoon elke twee dagen want dat is handiger voor mij. Soms deed ik het ook gewoon gelijk twee hoofdstukken achter elkaar maar dat leek mij geen goed idee meer want dan heb je van die grote tijdsverschillen. Soms een week en soms maar een uur.

Wat verwachten jullie eigenlijk van het einde?

Laat weten in de reacties en vergeet geen stem te geven :)

-YinYangLaraa