"မောင်......"

အနက်ရောင်တွေကြီးသုံးထားသောနှစ်ယောက်
အိပ်မွေ့ယာပေါ်တွင် CEO Jeonသည်
MacBookတစ်ခုဖြင့်အလုပ်ရှုပ်နေစဉ်
အခန်းထဲဝင်လာသောပုံရိပ်ကြောင့်
တစ်ချက်မော့ကြည့်တော့ ပြုံးပြနေသော
လိမ္မော်ရောင်လေး... ။

"မူးလာပြန်တာလား....Hyung..."

"မမူးပါဘူး...."

ဂျပန်နိုင်ငံ၏ခြံအကျယ်ကြီးထဲက
နန်းတော်တမျှသောအိမ်ကြီးသည်
မီးရောင်ထိန်းထိန်းညီးနေလျှက်....။

"ဘယ်အချိန်တွေအထိသောက်နေတော့မှာလဲ
မူးပြီးကားမောင်းတာမောင်မကြိုက်ဘူးလေ
မောင့်ကို လှမ်းခေါ်မှပေါ့..."

"မင်းပဲဒီနေ့အလုပ်ရှုပ်နေမှာဆို....
ငါခုမှထူထွေသောက်တာမျိုးမှမဟုတ်တာ
သောက်ဆန်းလုပ်လို့..."

မနက်က ကားသော့လေးကိုင်ကာ
"မောင် ၁၀သန်းလောက်ခဏလှည့်အချစ်တွေနဲ့
ပြန်ဆပ်မယ်"
ဟု ပါးနှစ်ဖက်ကိုနမ်းကာ
တောင်းသွားတုန်းက ဆံပင်တွေကအနီရဲရဲ
ခုပြန်လာတော့ လိမ္မော်တောက်နေသည်။

"ဆံပင်အရောင်တွေပြောင်းလာပြန်ပီ..."

ဝတ်ထားသောShirtအကျီကိုဆွဲချွတ်လိုက်ကာ
စီးကရက်တစ်လိပ်ထုတ်ဖွာလျှက်
လှုပ်လိလှုပ်လဲ့နားဆွဲရှည်ရှည်လေးနဲ့အတူ
အိပ်ရာပေါ်သို့တက်လာသည်။

Macbook ကိုလက်ထဲက ယူလိုက်ကာ
ဘေးနားရှိစားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး
ပေါင်ပေါ်ကိုခွထိုင်လာတဲ့သူ...။

"အဖိုးကြီးလိုပဲ နားတွေနေ့တိုင်းငြီးတယ်
CEO Jeon...ချစ်ကြောင်းကြိုက်ကြောင်း
တွေပဲငါ့ကိုပြောနေလ်ို့မရဘူးလား..."

"Hyung အလှတွေပျက်မှာကိုစိုးရိမ်လို့ပါ...."

အကျီမပါသောခါးသေးသေးကို
JEonက သိုင်းဖက်ကာခပ်ပြုံးပြုံးဆိုသည်။

"ငါ့အလှကိုဖျက်ဆီးနိုင်တဲ့ ဘယ်အရာမျိုးမှ
ဒီကမ္ဘာမှာမရှိဘူး....ငါကအသွေးထဲအသားထဲကကို
လှတဲ့ ParkJimin ...."

"မူးရင် ဂုဏ်ဆာပြီ.....ဆက်ပါအုန်း....."

စီးကရက်တစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ကာJeon
နှုတ်ခမ်းတွေကိုငုံ့နမ်းပြီးဒုတိယအကြိမ်စီးကရက်
ကိုထပ်မံဖွာလိုက်သည်။

"ငါကလှတာတော့လှတယ်ဒါပေမယ့်မင်း
အလုပ်တွေကိုပဲအာရုံတွေစိုက်ပြီး
ငါ့ကိုပစ်ထားရင် ငါသိပ်ဒေါသထွက်တာ
အဲ့တာကြောင့်သောက်လာတာ
ကျိကျိတက်ချမ်းသာတဲ့ယောကျ်ားကိုရတဲ့
အားနည်းချက်က တစ်ခါတစ်လေ ပစ်ထားခံရတာ
မျိုးထင်တယ်...."

အလုပ်သိပ်လုပ်သောCEOနှင့် 24Hours
ParkJiminကိုချစ်တယ်ပဲဖြစ်နေမှရမယ်ဆိုသော
CEO၏ မီးတောက်လျှံလေးဟာအမြဲအလုပ်နဲ့
ပတ်သတ်လာရင် အံလွဲနေမြဲ....။

"ကလေးကို မောင်ပစ်မထားပါဘူး...
မောင့်အနားနေချင်တယ်ဆို Company
လိုက်ခဲ့လေ...."

"တော်စမ်းပါ....ငါမလိုက်နိုင်တာသိရက်သားနဲ့..."

"မောင်က လည်း မင်းဖဲဝိုင်းတွေကို
လိုက်ရိုက်ပေးလို့မရဘူးလေ...
စီးပွါးပျက်သွားလိမ့်မယ်..."

"CEOကြီးက ဖဲရိုက်စရာလား....ချစ်တဲ့ဟာ...."

ညဝတ်အကျီကြယ်သီးတွေအားမထိတထိ
ထိတို့နေတဲ့သူ...။မျက်နှာလေးသည်
မာယာစဉ် အရောင်ပေါင်းများစွာဖြင့်။

ParkJimin ကမူးရင် လှပြီ .....။
မမူးရင် မလှဘူးလားဆိုတော့လည်း
လှနေတာပဲ....။

"အကျီသွားဝတ်....."

"အရက်သောက်လာတာ ပူနေလို့လေ
ကိုယ့်ယောကျ်ားရင်ခွင်ကအေးလို့
ခဏလာနေနေတာ ဘာဖြစ်နေတာလဲ...."

"မောင်...အလုပ်တွေများနေတယ် Hyung"

"တွေ့လား ငါကမင်းအလုပ်တွေနဲ့ယှဉ်လာ
ရင်အမြဲတမ်းပလစ်ခံရတာပဲ...."

နှလုံးသားနေရာကိုမှီကာအသံသေးသေးလေး
ဖြင့်စလာပြီ။နှစ်ယောက်ထဲဘဝပဲလေ..။
ဘယ်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမှဂရုစိုက်စရာမလို
Hyungက စိတ်ရရင် စိတ်ရသလို
ချိုအီနေအောင် CEOJeon ကို ပျားရည်အမြဲလောင်း
တတ်သည်။

လက်ထပ်ပြီးသားအိမ်ထောင်သည်ဘဝတွင်
ဒီလိုအခြေအနေမျိုးတွေကအထပ်ထပ်အခါခါ
ဆိုသော်ငြားရိုးအီသွားတယ်ရယ်မရှိ။
CEOကြီးသိပ်ကြိုက်ပါသည်။

"Hyung ရစ်နေတာပဲ....."

မူးရင်အစပေါင်းစုံဆွဲကာ ကျန်ခဲ့သော
သက္ကရာဇ်တွေကကိစ္စတွေပါပြန်ထုတ်ပြီး
တအီအီလုပ်တတ်သောအရက်သမားလှလှလေး
မို့Jeonအနေနဲ့က ဒီအခြေအနေကရိုးလှပါပြီ။
သူ့ကိုအလိုလိုက်ကာလိုက်စီးမျောနေရင်
အလုပ်မတွင်...။

စားပွဲပေါ်တင်ထားသောMacBook Keyboard ဆီ
လက်တို့ပြန်သွားကာ အမူးသမားလေး
ကိုရင်ခွင်ထဲမှီခိုင်းထားပြီးအလုပ်လုပ်ပြန်လုပ်
ဖို့ပြင်တော့ ရင်ဘက်၏တစ်နေရာကို
ထိထိမိမိဆိတ်ဆွဲလာတော့သည်။

"အ!!!!Hyung....."

"အလုပ်မလုပ်နဲ့ မောင်ရာ...."

"စာရင်းတွေချူပ်နေရတယ် ကလေးရာ
ငြိမ်ငြိမ်လေးနေ မောင် မနက်ဖြန်
လိုချင်တာဝယ်ပေးမယ်...."

"ငါ့ကို လိုချင်စိတ်များတဲ့လူလို့ထင်နေတာလား..."

"မယူတော့ဘူးလား...."

"နှစ်ခုဝယ်ပေး....."

"သဘော သဘော......"

Jeon သည်ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားကာအလုပ်ကို
အာရုံစိုက်လုပ်ဖို့ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။
ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးကိုမှီကာ Jeonအလုပ်လုပ်နေသည်
ကိုမိနစ်အနည်းငယ်တော့မျက်မှောင်တွေကျုံ့ကာ
Keyboard ပေါ်ကျွမ်းကျင်စွာ
သွားနေသောJeonလက်တွေကိုကြည့်နေသည်။
ကြည့်နေရင်း ပိုပိုစူပုတ်လာကာ
အလုပ်လုပ်နေသောKeyboard ပေါ်က
လက်ကိုဆက်ခနဲဆွဲယူကာကိုက်လိုက်ပြန်သည်။

"အ!!ဘာလို့ကိုက်ပြန်တာလဲ..."

JEonတစ်ယောက်ဒုတိယအကြိမ်အော်လိုက်တဲ့အခါ
ရင်ခွင်ကိုကျောခိုင်းမမှီတော့ဘဲမျက်နှာချင်း
ဆိုင်ပြန်လှည့်ကာခေါင်းတိုးနေပြန်သောသူ...။

"အလုပ်မလုပ်နဲ့...တစ်နှစ်သုံးလေးတွေက
မျက်စိနောက်တယ်....."

"ကလေးကကွာ....မူးရင်အိပ်တာမဟုတ်ဘူး
ရေချိုးပါလား...လန်းသွားအောင်...."

"ငါက အမြဲတမ်းလန်းတဲ့ ParkJimin...
ရေချိုးမှ လန်းနိုင်တဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး..."

"ဒါဆို မောင် အလုပ်လုပ်ချင်တယ်..
လိလိမ္မာမ္မာ မိနစ်ပိုင်းလေးနေပေး
ပြီးရင် ကလေးမောင့်ကို လုပ်ချင်တာလုပ်...."

"ပြောတာပဲ.....ပြီးရင် မင်းပဲငါ့ကို...."

"Hyung....ရေ...မရစ်နဲ့ကွာ..."

"မရစ်ပါဘူး ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးမယ်
ရင်ခွင်ထဲမှာ နည်းနည်းတောင်မလှုပ်စေရဘူး
လှုပ်တာနဲ့ ငါ့ကိုအနိုင်ကျင့်လိုက်တော့...."

"ParkJiminshi....."

အနွယ်ဝင်လေးဟာ ဤသို့ဤမျှညစ်တိညစ်ပတ်။
အရိုင်းတုံး ယဉ်ကျေးမှုဆိုတာဂြိုလ်နဲ့လား
ကမ္ဘာက....။

အသိုင်းအဝိုင်း ခံယူချက် အကွာဝေးကြီးသော
အဆင့်အတန်းတွေ နာကျင်ရလေသော
ရိုက်ချက်ပေါင်းများစွာနဲ့ဘဝကိုရင်ဆိုင်ခဲ့ပြီး
နောက် Jeonသူ့ကိုခမ်းခမ်းနားနား
လက်ထပ်ယူခဲ့ပြီးတဲ့နေ့ကစJiminဟာ မြေကြီးနဲ့
ခြေထောက်မထိတော့...။
ဖိနပ်နဲ့တောင်မထိတော့....။

ဒီယောကျ်ားကိုရဖို့ ဒီယောကျ်ားနဲ့ဒီလိုဘဝကို
ဖြတ်သန်းရဖို့ရင်းလိုက်ရတဲ့သိက္ခာတွေ။
ချနင်းခံခဲ့ရတဲ့နာကျည်းစရာပေးဆပ်မှုတွေ။
ပြန်မတွေးချင်တော့ပါဘူး...။

ပေးခဲ့ရတာတွေနဲ့တန်အောင်ဘဝကို
အရာအားလုံးအဆင်ပြေသွားတဲ့အခါဘဝင်မြင့်
အောက်ခြေလွတ်ပြီးအမြဲတမ်း လူတွေအပေါ်
တင်တင်စီးစီး ParkJimin ဟာ ဆောင့်ကြွားကြွားလေး။

ဆောင့်ကြွားသွားမယ့်ခြေလှမ်းလှလှလေး
တွေအောက်ကို ငွေတွေအထပ်လိုက်ခင်းပေးနေတဲ့
လိုတရ နတ်ဘုရားကြီးကလည်းဘေးမှာ
စက္ကန့်မလပ်ဝင့်ဝင့်ထည်ထည်...။

ဘဝင်မြင့် ဘဝမေ့တောင် တုန်ခိုက်နေအောင်
ချစ်သောယောကျ်ားရှိ၍ ယုံကြည်မှုရှိစွာ
ဘဝင်မြင့်ရတာ သိပ်အရသာရှိသည်။

Jeon အမေ..Jeonအသိုင်းအဝိုင်း
JEonအဆက်အနွယ်အရာအားလုံးသည်
သူတို့ဇာတ်လမ်းမှာ အဓိကသောဆူးငြောင့်
တွေဖြစ်ခဲ့တာကြောင့် လက်ထပ်ပြီးခဲ့ချ်ိန်မှစ၍
သေးသေးလေးတောင် လာမတင်တော့အောင်
ParkJimin ဖွင့်ထားခဲ့သောစစ်မျက်နှာသည်
ပြတ်သားပါ၏ ။

ဂျပန်က ဒီအိမ်တော်သည် October 13သူ့အတွက်
သီးသန့်လက်ဆောင်ဖြစ်တာကြောင့်
ဒီအိမ်တော်သည်သူ့အပိုင်။
JEonဘက်က ဘယ်အမျိုးအ​ဆွေဘာကောင်
ဖြစ်ဖြစ်ခြေမချရ...။

အရင်လို တစ်စုံတစ်ယောက်ကမှလာမစော်ကားခင်
ယောကျ်ားဘက်က အမျိုးတိုင်းဒီအိမ်ရိပ်မနင်းနဲ့ဟု
အားလုံးကိုအရင်စော်ကားထားလိုက်သည်။

သူခံရတာတွေလည်းနည်းမှမနည်းခဲ့ပဲကို...
JEonသည်တစ်ခွန်းမပြော...။
ကောင်းသည်ဆိုးသည်မဝေဖန်...။
မကင်းရာမကင်းကြောင်းသွားဆုံတွေ့ရသည်
ဆိုတောင် Jimin ကဘယ်တော့မှဘယ်သူနဲ့မှ
မျက်နှာချင်းမဆိုင်ခဲ့ပါ။

CEO Jeon ၏ရင်ခွင်ထဲမှာသာ
ဘဝင်ခေါင်ခိုက် နေသောဘုရင်တပါးလို
ဇက်ဇက်ကြဲလို့ကောင်းနေတုန်းပဲ။

MacBook ပေါ်လက်တို့ကျွမ်းကျင်စွာ
လှုပ်ရှားနေပေမယ့် Jeonသည်သိပ်လွယ်ကူ
နေတာတော့မဟုတ်။
အနိုင်မခံ အရှုံးမပေးသူသည် Jeonညဝတ်အကျီ
ကြယ်သီးတွေအားတစ်လုံးချင်းချွတ်ကာ
ရင်ဘက်တွေအားနှုတ်ခမ်းထူထူတွေဖြင့်
လိုက်လံဖိကပ်နေသည်။

Jeon လက်တွေသည် သုညတစ်လုံးမှ
လွဲ၍မရတာကြောင့်အနှောက်အယှက်လေး
ကိုခံစားမိန်းမောနေ၍မဖြစ်လုပ်ချင်တာလုပ်
ငြိမ်နေရင်ပြီးရောဟုသဘောထားကာ
စာရင်းအပေါ်သာအာရုံထားနေသည်။

"အလုပ်လုပ်နေရင်...မောင်ကသိပ်ဆွဲဆောင်
မှုရှိတာ သိလား..."

"........."

"မောင် ...သိလားလို့!!"

"အင်း သိ တယ်....."

"မူးလို့ပြောတဲ့စကားတွေမဟုတ်ဘူး
ရင်ဘက်ကြီးထဲ ကလုံးဝအစစ်အမှန်တွေ...."

ရင်ဘက်တွေကိုနမ်းနေရာမှအပေါ်ဘက်ကို
ချစ်စရာကောင်းစွာတက်လာလာJeon
လည်တိုင်တွေကိုကိုက်ကာ စုပ်ယူလိုက်တော့
Keyboard ပေါ်ကလက်တွေတုန့်သွားသည်။

"မောင့် ခန္ဓာကိုယ်မှာ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်
အမှတ်အသားတွေပေးရတာကို
သိပ်သဘောကျတာပဲ ဒါကလူကိုပိုင်မှလုပ်လို့ရတဲ့
တံဆိပ်ခတ်ထားမှုတွေမလား....
ParkJimin လုပ်ထားတာဟေ့ဆို
အားလုံးပွဲပီးမီးသေပဲ...ဝေဖန်ချင်တဲ့သူ
တွေဆို နုံ့နုံ့ဆင်း...."

"ဒေါသကကြီးပြန်ပြီ....မင်းကိုဘယ်သူက
ဘာပြောနေလို့လဲ...ကိုက် တကိုယ်လုံးကို..."

"ချစ်တဲ့ဟာ ......မလုပ်ရက်ပါဘူး...."

Jimin လက်ချောင်းတွေသည်Jeon
ညဝတ်အကျီထဲအစုန်အဆန်သွားလာနေကာ
မလုပ်ရက်ပါဘူးဆိုပါလျှက် Jeonလည်တိုင်တွေ
ရင်ဘက်တွေတွင် နေရာလပ််မရှိရဲတောက်နေပြီ။

အလုပ်လုပ်နိုင်သေးသောCEOသည်လည်း
ဒီအခြေအနေတွေကိုဘယ်လောက်အံတိုနေပြီလဲ
မပြောတတ်...MacBook ကိုအာရုံတွေစိုက်နိုင်
နေဆဲ...။

"မောင် ငါ့ကို မချစ်တော့ဘူးလား....."

"ချစ်တယ်.....မချစ်ဘဲနေမလား....."

"ချစ်ရင်နမ်း....."

JEon က Enterတစ်ချက်ခေါက်လိုက်ပြီး
နောက်ရင်ခွင်ထဲကရစ်ထုံး၏နဖူးလေးကို
နမ်းလိုက်သည်။

"အရက်သမားမို့ နဖူးပဲနမ်းတာလား
ခွဲခြား ခွဲခြားနဲ့....."

JEonက ခန့်ညားစွာပြုံး၏...။
နိဗ္ဗာန်သည် ဒီအချိန်အခါမျိူးပဲ......။
အရက်နံ့နဲ့အကောင်းစားရေမွှေးနံ့ပြီးတော့
ခပ်သင်းသင်းစီးကရက်နံ့တွေသည်
ရောထွေးကာ မူးယစ်လိုက်လေခြင်း....။
ရူးနေအောင်ချစ်ရတာတွေများ
ParkJimin ပြီးရင် ParkJimin ပဲ....။

"သန်းနဲ့ချီနေတဲ့ ပိုက်ဆံတွေHyungကြည့်မှ
ဖြစ်တော့မယ်....တခုခုသာလွဲရင်
မောင် ရှုံးမှာ ....အဲ့တော့ခဏကွာ...."

"သန်းချီတော့ ဘာဖြစ်လို့လဲ....
ရှုံးသွားတော့တော့ဘာဖြစ်လဲ
မောင့် ဘဝ တစ်လျှောက်လုံးအတွက်
အမြတ်လေး ကဒီမှာရှိနေတာပဲကို....."

"ကလေး ရာ......"

စင်စစ်သောအနှောက်အယှက်လေးသည်
မျက်နှာတစ်ခုလုံးကိုတရှုံ့ရှုံ့နမ်းကာ
ကွယ်လာတော့ CEOအလုပ်လုပ်ရတာ
ကလေးတွဲလောင်းနှင့်ဖြစ်နေသလို...
ခက်လှ၏.။

"မောင်က အချစ်တွေပေါ့နေပြီ...."

မျက်နှာတစ်ခုလုံးကိုနမ်းပြီးတဲ့အခါအလွန်အမင်း
ဝမ်းနည်းသွားပုံဖြင့် လိမ္မော်ရောင်ဆံပင်တွေ
ကိုသပ်တင်လျက်Jeonရင်ခွင်ထဲကထွက်သွားပြီး
ဘေးကနေရာလွတ်တွင်လှဲအိပ်နေပြန်သည်။

"ရည်းစားများထားရင်ကောင်းမလားမသိဘူး
ငါ့ယောကျ်ားက ဘာမှကိုအသုံးမဝင်
ဖြစ်နေတယ်...."

နဖူးပေါ်လက်တင်ကာကြီးကျယ်သော
အရေးကိစ္စကိုတွေးဟန်ပြုနေသော
အဆိုးအဆာလေးအား Jeonမမူနိုင်တော့။
သိပ်ချစ်စရာကောင်းပါ၏။
အလုပ်မပြီးလည်း ထားလိုက်ရတော့မည့်
အခြေအနေကိုရောက်နေပြီ....။

သူ့ကိုဂရုမစိုက်ခြင်းသည်တစ်ဆင့်ထပ်တက်
သွားရင်ကောက်သွားလိမ့်မည်။
ကောက်သွားလျှင် မလွယ်ပါ...။

"ဘယ်ရည်းစားကို ထားချင်နေတာလဲပြော......"

Jeon သည်နဖူးပေါ်လက်တင်ကာအတွေးကောင်း
တွေ၏ပိုင်ရှင်အားမြန်မြန်ဆန်ဆန်အုပ်မိုး
လိုက်တော့မကြည်မလင်ကြည့်နေသည်။

"မောင် မှ ဂရုမစိုက်တာ......"

"အလုပ်နေပါတယ်ပြောလည်းမရဘူး
အရက်သမားလေး အရမ်းကိုဆိုး...."

"ရေသွားချိုးတော့မယ်...ဖယ်တော့......
အိပ်ချင်လာပြီ ......."

လှစ်ခနဲလက်မောင်းတွေအောက်ကလှိမ့်ထွက်
သွားသောHyungသည် ကျွမ်းကျင်နေသည့်ပုံ။
Jeon သည်အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြင့်ခန္ဓာနုနုလေးအား
ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြန်ဆွဲယူလိုက်တော့ မွေ့ယာပေါ်
အိခနဲပြန်ပါလာသည်။

"ရမလား ဒါမျိုး......"

"ရတယ်....."

"မောင်က တော့ မရဘူး....."

JEonသည် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပေါ်နေသော
ညှပ်ရိုးလှလှလေးတွေကိုချူပ်ကာကိုက်ချလိုက်
တော့ ဆဲသံတစ်ချက်ကညံခနဲ...။

"အရာတွေထင်တောင် မနမ်းပါနဲ့.....!!!!!!!"

ရူးရူးမူးမူးပဲခန္ဓာကိုယ်လှလှလေးအားJeonက
အားသုံးချူပ်ကာတတိတိလိုက်ကိုက်လိုက်
နမ်းလိုက်နှင့်ပညာရပ်တွေပြသည်။

မျက်နှာလှလှလေးပေါ်Jeonက နှုတ်ခမ်းပါးလေး
တွေဖြင့်အနှံ့အပြားဖိလိုက်ခွါလိုက်လုပ်တဲ့အခါ
တခစ်ခစ်ရီသံလေးတွေသည်သဘောကျစွာ
ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

"ဒီ အနမ်းက ဆန်းလိုက်တာ မောင်.......
နမ်း နမ်း များ များ....."

Jeon သည်ခန္ဓာငယ်အားမှောက်လိုက်ကာ
နုထွေးသောကျောပြင်ဖြူဖြူလေးအား
အစုန်အဆန်နမ်းတော့ အကြင်သူ၏မျက်လုံးလေး
တွေမှိတ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ခပ်ဟဟ.....။

"JEon......အဲ့တာက မိုက်တယ်....."

"ရည်းစားတွေထားဖို့မစဉ်းစားနဲ့
မင်းယောကျ်ားက အားလုံးလုံလုံလောက်လောက်
ရှိတယ်..."

"ညစ်ပတ်လိုက်တာ ဘာတွေပြောနေတာလဲ....."

"ချစ်တယ် ParkJimin....."

တခစ်ခစ်ထရီပြန်သည်။အပြုစုအယုယခံဘဝပဲ...။
စိတ်ကျေနပ်မှုသာယာမှု မျောလွင့်မှုရအောင်
JEonက ခခယယအမြဲရှိရသည်။

JEonက နမ်းနေရင်း
ညဝတ်အကျီဆွဲချွတ်လိုက်တော့
ရာခိုင်းနှုန်းကျော်ဆွဲဆောင်မှုအလျှံအပယ်
သောခန္ဓာကိုယ်ကြီးကကြွက်သားထုထည်
ပေါင်းများစွာဖြင့်။
ခန္ဓာသေးသေးပေါ်မနာအောင်ခပ်ဖွဖွဖိကာ
ကျောပြင်လှလှလေးကိုနမ်းနေဆဲ...။

"မောင်......"

"အင်း....."

"Namjoon Hyung ဂေဟာဆီသွားရအောင်...
လာမယ့် Weekend ကျရင်...."

"ကလေးသဘော......"

"ငါ Ri ကို ခုရက်ပိုင်းတွေအရမ်းလွမ်းနေလ်ို့..."

သနားစရာကောင်းလွန်းသော
အစားထိုးမရဆုံးသော
ကမ္ဘာကိုတောင်ဝယ်ပေးပစ်နိုင်သော
အစွမ်းမျိုးJeonကြိုးစားရင်ရကောင်းရနိုင်ပေမယ့်
Ri ကတော့ Jeonမစွမ်းဆောင်ပေးန်ိုင်။

"Hyung သောက်လာတာအဲ့တာကြောင့်လား..."

"ဝမ်းနည်းလို့ ပတ်ရမ်းဖို့ကလည်း
မင်းကမအားဘူး ဒါပေမယ့်ငါအရင်လိုတွေ
လည်းပြဿနာမရှာချင်နေဘူး
ငါနည်းနည်းတော့ပြောင်းလဲလာပြီထင်ပါတယ်....
အဲ့တာကြောင့် သောက်ပဲသောက်လိုက်တယ်..."

"မောင် လိုက်ပို့ပေးမှာပေါ့....မောင်ရှိတယ်လေ
ကလေးရယ်...."

"ဂေဟာက ကလေးတွေကို ပိုက်ဆံတွေလည်း
အများကြီးလှူချင်တယ်...."

"အများကြီးလှူရမယ်.....ကြိုက်သလောက်
စိတ်ရှိသလောက် လှူ ကလေးစိတ်ချမ်းသာဖို့
မောင့်ဘဝမှာ အရေးကြီးဆုံးပဲ....."

"ချစ်စရာကြီး......"

Jeon က အသံအီအီလေးကိုအသဲယား
လာ၍ဆွဲမကာ ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်လျှက်
နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေကို ခပ်ပြင်းပြင်းအရှိန်ဖြင့်
စတင်ခစားတော့သည်။
တစ်ဖက်ကလည်းအတားအဆီးမရှိနှုတ်ခမ်း
ထူထူတွေအာ ဖွင့်ဟလက်ခံကာJeonထက်
မနည်းသောအရှိန်ဖြင့်ပြန်လည်တုံ့ပြန်လာသည်။

JEon ရင်ဘက်တွေ ခါးတွေ ပေါင်ပေါ်
ကျလာသော လက်လေးတွေသည်
ချစ်စရာကောင်းစွာယောက်ယက်ခတ်နေလျှက်။
JEonဗိုက်သားချပ်ချပ်ပေါ်က ကြွက်သားမြောင်း
တွေပေါ်ပွတ်တိုက်ဖြတ်သန်းသွားသော
လက်ချောင်းသေးသေးလေးတွေဟာ
JEon ခန္ဓာဗေဒ၏ တစ်ယောက်ထဲသော
ပိုင်ရှင်.........။

"အမြဲ Hotနေတာပဲ ယောကျ်ားက....."

"မင်း ကိုမှီပါ့မလား....."

အိပ်ရာပေါ်ပြန်ပစ်လှဲချကာJeon က
လိမ္မော်ရောင်လေးကိုရွှန်းရွှန်းစားစား
စိုက်ကြည့်နေသည်။
လိမ္မော်ရောင်လေးသည်Jeonနမ်းရာနမ်းချက်
များဖြင့် ရဲတွတ်နေကာ အကောင်းအတ်ိုင်း
တစ်နေရာလေးမှမရှိနေ....။
JEon ကို အရည်လဲ့နေသောမျက်ဝန်းလေး
များဖြင့်ပြန်ငေးကြည့်နေသည်။

မူးနေတာမတရား.....။မျက်လုံးတွေသည်
အရက်သမားတွေ၏မျက်လုံးတွေလို
မရေမရာဖြစ်သော်လည်း ရေရေရာရာသော
ပူလောင်မှုတွေကိုဖြစ်စေသည်။

ခန္ဓာကိုယ်ကရှိသမျှသောအကာအကွယ်တွေ
ကိုJeonက ကုတင်အောက်ကိုလွှင့်ပစ်လိုက်ကာ
လွင့်မျောခြင်းတစ်ခုကိုစဖန်တီးသည်။
နှစ်ဦးသဘာတူ စိတ်လွတ်လက်လွတ်ချစ်ရလည်း
မိုက်သည်။
သူမလိမ္မာ၍အတင်းချူပ်အပြစ်ပေးချစ်ရလည်း
မိုက်သည်။
ဘယ်နေရာလေးထိတွေ့ထိတွေ့ အိမ်မက်ဆန်သော
ဖြစ်တည်မှုသည် နှစ်တွေဘယ်လောက်ကြာကြာ
ပေါင်းဖက်ပြီးပြီး...အကြိမ်ကြိမ်အခါခါဘယ်နှခါ
မျှထိတွေ့ပြီးပြီး အသစ်ပဲ.....။

Hyungနဲ့အချစ်ဇာတ်ကွက်တွေဟာCEOကြီး
အတွက် အချိန်တိုင်းမှာ လွတ်လမ်းမဲ့ခဲ့သည်။

"လျှော့အုန်း....ငါအမူးတွေပြေလာပြီ....
မူးချင်သေးတယ်......"

"ငြိမ်ငြိမ်နေ......ကွာ...."

ရိုရိုသေသေမရှိတဲ့CEOကောင်ဟာအမြဲတမ်း
အကြမ်းပတမ်း....။လိမ္မော်ရောင်ဆံပင်
တွေထဲJeonလက်ကြီးကြီးတွေထိုးဖွနေကာ
ရူးရူးမူးမူးတိုးဝှေ့နမ်းနေသည်။

"Jeon ငါမမူးတော့ဘူး......"

စကားဆုံးဆုံးချင်းနားရွက်ဖျားကို
Jeon က ငုံထွေးလိုက်ကာ ရင်ဘက်တွေပေါ်
ကJeonလက်ဖဝါးတွေ၏လှုပ်ရှားမှုတို့သည်
အလွန်ကျွမ်းကျင်လှပါ၏။

ပြန်မူးသွားတာကြောင့် လိမ္မော်ရောင်လေး
မျောလွင့်သွားကာ CEOကြီး၏ခါးတွေအပေါ်
ခြေသလုံးသွယ်သွယ်လေးချိတ်ထားမိတဲ့အထိ။

ကဗျာမဆန်ဆုံးသောဇာတ်အိမ်တစ်ခုဆိုပေမယ့်
အကြမ်းတမ်းဆုံးသောဇာတ်အိမ်တစ်ခုဆို
ပေမယ့် အချစ်တွေသည်အမြဲတမ်း
စည်းကမ်းမရှိ ပြန့်ပြန့်ကျဲကျဲနိုင်ပေမယ့်
ခက်ထန်ခြင်းဒုက္ခတွေကြားထဲကပင်
မာနတကြီး သိပ်လှသော မေတ္တာတရားတွေ
ခိုဟောင်းနေသည်။

ကဗျာဆန်စွာ နူးနူးညံ့ညံ့ချစ်ပြဖို့
နှစ်ယောက်လုံးမအားလပ်ခဲ့ကြပေမယ့်
ထောက်ပြစရာမလိုတဲ့ပေးဆပ်မှုတွေ
ဖွင့်ပြစရာမလိုသောချစ်ခြင်းမေတ္တာတရား
တွေသည် ရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောပြနေဖို့မလို။

အိပ်ရာခင်းအနက်ရောင်၏
လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွားတဲ့အခါ
Jeonက ခန္ဓာကိုယ်ရဲရဲလေးအပေါ်မှောက်ချလျှက်
ငြိမ်သက်သွားသည်။
JEon ခန္ဓာကိုယ်ကချွေးစက်တွေလာပေကျံတာ
ကြောင့် အလှလေးက မကြိုက်...။

ချစ်တာကချစ်တာ ဒီလိုမျိုးကျညစ်တိညစ်ပတ်
နေတတ်သော်ငြား ဇီဇာနည်းနည်းကြောင်ပါသည်။
JEon ချွေးတွေသည်သူ့မျက်နှာတစ်ခုပေါ်
တွင်ရှိနေကာ တကိုယ်လုံး ကိုက်ရာတွေ
ခြစ်ရာတွေ လက်ချောင်းရာတွေဖြင့်
အလွန် ညစ်ပတ်နေပြီ...။

မနေချင်တော့ ရေမြန်မြန်ချိုးကာအိပ်ချင်လာပြီ။
အမူးလည်းပြေလာတာကြောင့်စိတ်က
ပုံမှန်ဖြစ်လာသည်နှင့်အတူ ParkJimin
ဇာတ်ရုပ်လေးက ရုန်းကြွလာပြီ။

"မောင်.....ငါ့ကိုရေချိုးခန်းချီပို့......"

"ပင်ပန်းနေပြီ...ကိုယ့်ဟာကိုယ်သွားလိုက်ကွာ..."

အမြဲတမ်း....တာဝန်မဲ့လုပ်ရပ်မျိုးကိုလုပ်တတ်
တဲ့သူ...။ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကိုတွန်းပစ်လိုက်ကာ
JEon ချွတ်ထားခဲ့သော ညဝတ်အကျီကို
အလွယ်တကူကောက်ဝတ်လိုက်သည်။
Jeon အကျီတွေဝတ်တိုင်းဘောင်းဘီမလိုအပ်
တာကြောင့်အဆင်ပြေလျှက်ရှိကာ
တုတ်တုတ်မှမလှုပ်တော့သောCEOကြီးကို
မကျေမနပ်တစ်ချက်ကြည့်သည်။

ခွင့်လွှတ်လိုက်စွာ သဘက်တစ်ခုယူ
ရေချိုးခန်းဆီသို့ဦးတည်သွားလိုက်သည်။

တံခါးဝရောက်တဲ့အခါ လောလောလပ်လပ်
အထိပါးခံထားရသောစတော်ဘယ်ရီလို
ရဲနေသောနှုတ်ခမ်းတွေသည်အနည်းငယ်
ဆူလာပြန်လျှက် နောက်ကြောင်းပြန်ခေါက်ကာ
အိပ်ရာပေါ်ပြေးတက်ပြီး မှောက်ယှက်ကြီး
အိပ်ပျော်နေပြီတောင်ထင်ရသောCEOကြီးအား
ကန်ပစ်လိုက်သည်။

"အ!!!!!Hyung....!!!"

"အချိူးကို နည်းနည်းလေးမှမပြေတဲ့ကောင်...."

"တောင်းပန်ပါတယ်..."

"ရေမချိုးရင် ငါနဲ့လာမအိပ်နဲ့ တခြားအခန်းသွား..
ငါမင်းလိုကောင်မျိုးနဲ့ မအိပ်နိုင်ဘူး..."

"ကလေးက မူးလည်းရစ် မမူးလည်းရစ်ပဲကွာ.."

JEonသည်အိပ်ရာထဲမှခက်ခဲစွာထလိုက်ကာ
ခရမ်းချဉ်သီးလိုနီနီရဲရဲမျက်နှာလေးနှင့်
လိမ္မော်ရောင်ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်းလေးကို
ဆွေ့ခနဲကောက်ချီလျှက် ရေချိုးခန်းထဲဝင်
သွားခဲ့တော့သည်။

ရေချိုးခန်းထဲတွင်လည်းချစ်စရာသော
ဆဲသံလေးတွေ အော်သံလေးတွေ
ရီသံသဲ့သဲ့လေးတွေ ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။

နှစ်ယောက်ထဲကမ္ဘာပဲ....။
ချစ်လိုက် ချစ်ပြီးရင် ချစ်လိုက်ပဲ.....။
ဘာလုပ်ရမလဲကိုတွေးပြီးချစ်လိုက်နမ်းလိုက်...။

.......။

"Jimin လန့်လိုက်တာကွာ....ဘယ်လိုဖြစ်လာတာ
လဲ...တကယ်ပါပဲ..."

ဂေဟာတွင်အေးချမ်းစွာကလေးလေးတွေ
ကိုအင်္ဂလိပ်စာသင်ပေးနေသောNamjoon
ဆီရောက်လာသောသူသည်အပေါ်အောက်
ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ကျပ်ကပ်နေသောအနက်ဝမ်းဆက်
ကိုဝတ်ထားကာ လိမ္မော်ရောင်ဆံပင်တွေ
ပြီးတော့ အနီရောင်ဘက်သွားသောမျက်မှန်
တစ်လက်ဖြင့်။

ပြင်းထန်သောအဓိပ္ပာယ်တွေပါတဲ့
စာလုံးတွေနဲ့ဂျင်းအကျီကိုထပ်ဝတ်ထားကာ
နားပေါက်တွေ အားလုံးတွင်ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသော
Accessories တွေ...။လက်ဆယ်ချောင်းလုံး
လည်တိုင်တွေအထိ မျက်စိအလွန်အမင်းနောက်စရာအတိ။

"Suprise..!!!အလှူလာလုပ်တာ....."

ဂေဟာမှကလေးတွေသည် Namjoon လောက်
သာမြင်ဖူး၍ ဘလင်းဘလင်းထနေသော
လူမျိုးကိုမမြင်ဖူးတာကြောင့်အံ့ဩတကြီး
ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။

"အော်......"

အလှူလာလုပ်တယ်ဆိုလည်းအပြင်အဆင်ကို
သတိလေးထားအုန်းမှပေါ့...။
ရှုတင်သွားဖို့နဲ့မှားဝတ်လာသလားမှတ်ရပါသည်။

"Jungkook ရော....."

"ပါတယ်...ကားပါကင်ထိုးနေတယ်
Hyungကို အရမ်းလွမ်းနေလို့ မြန်မြန်ပြေးလာလိုက်တာ.."

"အော်...အေးပါ ...လာလေ...
ဧည့်ခန်းသွားရအောင်....."

"ဒီနေ့ သင်ခန်းစာလေးကတော့ဒီလောက်ပါပဲ
မနက်ဖြန်ကြရင် ပြန်ဆွေးနွေးကြမယ်
ကလေးတို့ ....."

Namjoon သည် ဧည့်သည်ရောက်လာတာမို့
သင်ခန်းစာကိုလက်စဖြတ်ကာကလေးတွေကို
ပါးချိုင့်နက်တွေပေါ်သည်အထိပြုံးပြနူတ်ဆက်
တဲ့အခါ ဟုတ်ကဲ့ဦးလေးJoon ဆိုတဲ့
အသံလေးတွေညီတူညီမျှထွက်လာသည်။

Jimin သည်သဘောကျသွားကာ
ကလေးတွေကို ဟိုအရင်Fanတွေ
ကိုလက်ပြနူတ်ဆက်သလိုပဲနည်းနည်းလေးပဲများကာ
ပြုံးပြနူတ်ဆက်လိုက်တော့
ကလေးအားလုံးကမဝံ့မရဲ...။

"ဘာလို့ပြန်မနူတ်ဆက်ကြတာလဲ..."
ငါတအားချောနေလို့လား...."

"Jimin လာပါကွာ......"

ဂေဟာ၏ဧည့်ခန်းတစ်နေရာတွင်ခြေတံရှည်
တွေကို ကြွကြွရွရွချိတ်ကာထိုင်နေသည်။
JEonကဘေးတွင်ထိုင်နေကာNamjoon နှင့်
လိုအပ်သည်များကိုတိုင်ပင်ဆွေးနွေးနေသည်။

သုံးယောက်ဆိုပေမယ့်တိုင်ပင်နေသူက
Namjoon နှင့် Jeonသာဖြစ်ပြီး
သူကတော့ ဖုန်းသုံးကာ Msgတတောက်တောက်
ပို့နေသည်။
JEonသည် စကားပြောနေရင်းတစ်ချက်တစ်ချက်
လှမ်းလှမ်းကြည့်ပေမယ့် ဘာမှတော့မပြော...။

ဘယ်သူနဲ့ပို့နေတာလဲ ဘာညာဇယားတွေ
JEonသိပ်ဂရုမစိုက်တတ် စိတ်လည်းမဝင်စား။
Hyung လုပ်သမျှကို လိုက်သာခံစားရရင်
ရူးရင်ရူးမရူးရင် သေမယ့်ကိန်းမို့ကလေးကလား
ကိစ္စတွေကို CEOက မသိချင်ယောင်ဆောင်
ပေးခဲ့သည်။

ဒါပေမယ့် အလှူအတန်းကိစ္စမှာတော့
လေးစားမှုလေးရှိစေချင်ပါသည်။
ပိုက်ဆံပေးလိုက်ပြီးရောဆိုတဲ့အလုပ်မျိုး
လုပ်လို့မရ...။စေတနာပါပါနှင့်ကလေးတွေ
အတွက်လိုအပ်တာလေးတွေကိုသေချာ
အတူတူတိုင်ပင်ချင်သည်။

Hyungသည်ဘယ်သောအခါမှရင့်ကျက်လာ
လိမ့််မည်မဟုတ်....။

"Hyung....တစ်ခုခုဝင်ပြောအုန်းလေ
ဖုန်းကဘယ်အချိန်သုံးသုံးရတယ်မလား...."

"မောင် အဆင်ပြေသလိုလုပ်လေ
မောင့် ကိုယုံပြီးသား...."

"အလှူကိစ္စကအရေးကြီးတာလား
မင်း ဖုန်းက အရေးကြီးတာလား
အဓိက ကို လုပ်ရအောင်..."

Namjoon သည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ
မှားပြီဟု စိတ်ထဲအကြိမ်ပေါင်းစွာတွေးပြီးပြီ။
ဂေဟာ၏ အဓိက ဒေါက်တိုင်သည် ဟိုအရင်ထဲက
CEO Jeon...။လတိုင်း နှစ်တိုင်း ပြောနေစရာမလို
Jimin ညီမလေးကိုရည်စူး၍လုပ်ထားသော
အသိုက်အမြုံလေးမို့ တာဝန်ကျေစွာထောက်ပံ့ပေးသည်။

ဒီလိုသပ်သပ်လာကြရင်Namjoon စိတ်ညစ်မြဲ။
လာတိုင်း ရန်ဖြစ်ကြသည်။
Online Bank Accများဖြင့်လှူတာအကောင်းဆုံးဟု
NamJoonမပြောရဲ....။
အေးချမ်းသာယာသော ဂေဟာလေးသည်
သူတို့လာရောက်သည့်နေ့ဆို အမြဲလှုပ်ခတ်စွာ။

လှူသောငွေ Amountနှင့်တန်အောင်ရန်ဖြစ်ပြီးမှ
ပြန်ပြန်သွားတတ်ကြသည်။
စိတ်ဆင်းရဲခြင်းအတိ။

ဖုန်းScreen ကနေ ဖျက်ခနဲလှမ်းကြည့်လာ
သောမျက်လုံးလှလှတွေ.....။
မီးတောက်လေးတွေမျက်လုံးထဲအပြည့်...။

"ခုမှပထမဆုံးလုပ်တဲ့အလုပ်မလို့လား
ငါဘာဝင်ပြောရမှာလဲ...Hyungလည်း
ရှိနေတာကို...."

"အပြုအမူကိုမောင်မကြိုက်ဘူး....
လေးစားမှုရှိရမယ်မလား..."

"မရှိတော့ ဘာဖြစ်လဲ ငါ့ကိုလူတွေရှေ့
လာPowerမပြနဲ့ JeonJungkook..."

"ဘာလို့ စေတနာကို Hyung နားမလည်ရတာလဲ
ပေး အဲ့ဒီ ဖုန်း...."

လက်ထဲကဖုန်းကိုဆက်ခနဲကောက်ယူကာ
JEonက အကျီအတွင်းအိတ်ထဲသို့ထည့်
လိုက်သည်။

"မင်းကများ...!!!"

လေးစားမှုနဲ့ပတ်သတ်ပြီးနည်းနည်းသင်ခန်းစာပေးဖို့
CEOကြီးကြံစည်ရုံသာရှိပါသေးသည်။
ထအော်လိုက်သောအသံသည်Namjoon ရော
Jeon ပါတုန်ခနဲ...။

"Jimin ...တော်ပီ ဟုတ်တယ်လေ
မင်း နည်းနည်းတော့ စိတ်ဝင်စားအုန်းမှပေါ့....
ရန်မဖြစ်ကြနဲ့ကွာ ငါ့ဆီလာတိုင်း
ဒီလိုတွေဖြစ်ရင် ငါစိတ်ညစ်တယ်...."

Namjoon သည်အမှန်တကယ်စိတ်ရှုပ်နေသော
ပုံပေါ်တာကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးအစွယ်တွေ
ခဏသိမ်းလိုက်ကြသည်။
JEon ကလည်း တစ်ချက်စိုက်ကြည့်ကာ
အလှူကိစ္စဆီပြန်သွားပြီး....Jimin ကတော့
မှိုင်းညို့နေသောအနေအထားဖြင့်ထိုင်နေသည်။

မကောက်သွားဖို့ကြိုးစားနေရင်းကနေ
တစ်ခါတစ်လေလည်းသူကိုယ်တိုင်ကွေးကောက်
သွားအောင်ဖန်တီးမိသောအခြေအနေမျိူးတွေ
ရှိပါ၏။

မတတ်သာလို့သာNamjoon Hyung
ကိုအနည်းငယ်ကြောက်ရလို့သာမပြောရဲတော့တာ
စိတ်ထဲတွင်CEOကြီးကို ၁၀ချက်ထက်မနည်း
ရိုက်ပြီးနေပြီ....။

ဆွေးနွေးပြီးကာ ကလေးတွေနှင့်တွေ့ဆုံပြီး
လိုအပ်သည်များလှူဒါန်းပြီးတဲ့အခါ
JEonက လူကြီးဆန်စွာရင့်ကျက်ပြခဲ့ပေမယ့်
Jimin ကောင်းကင်ကတော့အရောင်မှိုင်းနေသည်။

"ငါ ဆိုးလ်ကိုပြန်ရောက်တုန်း သွားစရာ
နေရာတွေအများကြီးရှိတယ် ငါ့ဘော်ဒါတွေ
နဲ့လည်းDateထားတယ် မင်းအတွင်းရေးမှူး
Hoseokကို ကားလာပို့ခိုင်းလိုက်
ငါဒီကနေသွားစရာရှိတဲ့နေရာဆက်သွားလိုက်
တော့မယ်..."

"Hyung မကောက်နဲ့ကွာ.."

"မိန်းမမလို့ကောက်ရမှာလား ငါကလေးတွေ
ရှေ့ မရိုက်ချင်ဘူး ...ပေးစမ်း ကားသော့!!!"

အပြင်သွားလျှင်သူကြိုက်သောပြိုင်ကား
တွေကိုပဲJeonကအကြိုက်ကြီးမဟုတ်သော်
ငြားလိုက်စီးရသည်။ထရန်ဖြစ်ရင်ဒီလိုပဲ
ကားသော့လုကာCEOကိုမြို့လည်ကောင်လည်း
ထားဖြစ်ရင်ထားခဲ့တဲ့သူ...။

"ParkJimin!!!"

"ဘာလဲ....!!!"

လက်ထဲကကားသော့ကိုအလစ်အငိုက်တွင်
ဆက်ခနဲဆွဲယူကာနောက်ဆုံးပေါ်ပြိုင်ကား
နီနီလေးဆီလျှောက်လှမ်းသွားတော့သည်။
ပြောလို့သာပြောသာ သူ့ကားတွေက သူနဲ့မှ
လိုက်ဖက်တာ....။

အဲ့လိုလုပ်သွားလို့ မရမကအားသုံးအနိုင်ကျင့်
အတင်းလိုက်၍လည်းမရ.ပါ။
Hyung လိုချင်တာက Jeonစီးနေကျဇိမ်ခံကားအနက်
ရောင်ကြီးကိုလာပို့ခိုင်းကာ သူ
ဘယ်ကမ္ဘာသွားသွားနောက်ကလိုက်ချော့ရမည်ဒါမျိုး။

အဲ့လ်ိုသာချော့ရင် Hyung ကစိတ်ကောက်
ပြေလွယ်ပါ၏...။အတင်းအကျပ်တင်စီးလို့
ParkJimin ကိုလုံးဝမရပါ..။

"Hyung....."

JEonသည်နောက်မှပြေးလိုက်ကာလက်ကောက်
ဝတ်တွေကိုဆွဲတော့မျက်စောင်းလှလှက
ဒိုင်းခနဲ....။

"လွှတ်!!!ငါက စရိုက် လေးစားမှုမရှိလို့
လာမဆွဲနဲ့ မထိနဲ့...ဝေးဝေးနေ ..."

လက်တွေကိုကြမ်းတမ်းစွာလွှတ်ချပြီးတာနှင့်
မျက်မှန်ကောက်တပ်ကာနှာခေါင်းအပေါ်နား
သို့ဆက်ခနဲပင့်တင်ပြီးကားထဲဝင်သွားတော့သည်။

အရှိန်အပြင်းဆုံးဖြင့်မောင်းထွက်သွားသော
ကားသည်အန္တရာယ်အလွန်များတာမို့
JEonက ချက်ချင်းHoseokကိုကားလာပို့ပေးရန်
အကြောင်းကြားရသည်။
လိုက်ရအုန်းမည်ပေါ့...ချော့ရအုန်းမည်မို့...။

နီရဲတောက်နေသောပြိုင်ကားသည်လမ်းမ
ကြီးပေါ်တွင်ဗရမ်းဗဒါဆန်စွာမောင်းနှင်းကာ
သတ်မှတ်အရှိန်နှုန်းတွေဘာတွေဘာမှမသိ...။
ဒေါသသည်ထွက်နေတာကြောင့်ဘာဆိုဘာမှမမြင်
မောင် လူကြားထဲ အဲ့လိုထထပညာပြတိုင်း
စိတ်တိုရသည်။

ဒီဖြစ်တည်မှုကို ချစ်ခဲ့တာ...
ဒီဖြစ်တည်မှုအတိုင်းပဲသွားမှာ...
ဒါကိုချစ်လို့သူရွေးခဲ့တာ...စေတနာတွေဘာတွေ
Jimin ဘယ်တုန်းက အရေးအရာလုပ်တွေးပေး
ခဲ့ဖူးလို့လဲ...။
ဘာမဟုတ်တဲ့ကိစ္စလေးနဲ့အကြောခံရရင်
ယောကျ်ားလည်းခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး...။

မျက်ဝန်းတွေသည်မျက်မှန်အနီဖျော့ရောင်အောက်
ပြတ်ရှနေကာရှေ့တည့်တည့်ကိုစိုက်ကြည့်ကာ
အရှိန်မြင့်သထက်မြင့်လာသည်။

"မောင်.....Kooကိုကျောင်းသွားကြိုတာဆို
ကလေးက အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီ
မောင် ဘယ်မှာလဲ ခုပြော!!!!!!"

Koo...Koo ဒုက္ခကောင် ပလီပလာကောင်
သေးသေးလေး...။ငါဝဋ်တွေလည်တာ
ငါသိတယ် ငါသိတယ်....။

Daddy တက်တူးလေးသွားခိုးဖြည့်နေတာ
လက်စမသတ်သေးလို့ ဆရာမတွေနဲ့
ခဏလေးစောင့်ပေးပါ ချက်ချင်းလာကြိုပါ့မယ်လို့
သေချာတောင်းတောင်းပန်ပန်ပြောခဲ့သည်။
ဟုတ်ကဲ့ Daddy စိတ်ချပါဆိုလို့
တက်တူးကိုမြန်မြန်လက်စသတ်နေခဲ့သည်။

ဆိုင်သူလေးက တက်တူးထိုးတာသိပ်မကြိုက်
တာကြောင့်မောင်က ဟိုဖြည့်ဒီဖြည့်လေးသာ
လုပ်ရသည်။ဒါကို ဒါကို ဒီကောင်လေးက
ဟုတ်ကဲ့ ဆိုပြီး သွားချွန်လိုက်ပြီ...။

"ကလေးက အိမ်ကိုဖုန်းလှမ်းဆက်ပြီး
အိမ်တော်ထိန်းကြီးကို လာကြိုခိုင်းရှာတယ်
မောင် တာဝန်မဲ့လွန်းတယ်နော်
မောင့် ကို ကလေးနဲ့ ကိုယ်ဘယ်လိုစိတ်ချရမလဲ
ပြော!!!ပြော!!!!....."

"အဲ့ဒီဟာလေးကို ဖုန်းပေးလိုက် ခုပေးလိုက်...
ကလီကမာလေး...မောင်နဲ့သူသဘောတူညီ
မှုရပြီးသားအချစ်ရဲ့..."

"Koo သာတစ်ခုခုဖြစ်ကြည့် မောင်နဲ့ကိုယ်
အပြတ်ပဲ....."

"အသဲငယ်ရယ်....မောင့်အချစ်ရယ်...မောင်ကလေ.."

"Daddy ကိုအိမ်ပေါ်ကဆင်းတော့တဲ့.....ပါးပါးက.."

"မင်း...မင်း....ကဝေပိစိပေါက်စမာယာ
တစ်သိန်းကောင်...အိမ်ပြန်လာမှမင်းနဲ့ငါတွေ့မယ်.."

မောင်သည်ဖုန်းချလိုက်ကာအစိမ်းနုရောင်
ပြိုင်ကားအားအရှိန်မြှင့်တင်လိုက်သည်။
ခရမ်းရင့်ရောင်နေကာမျက်မှန်နှင့်အတူ
အိမ်ကပိစိလေးအား ဖျစ်ချင်ညှစ်ချင်လှပြီ။

ဒေါသရယ်လို့မဟုတ်သော်ငြားအသဲယား
လွန်းတာကြောင့် တစ်ချိန်လုံးသူအားလုံးကိုပလီပလာ
လုပ်လာခဲ့ရပြီးသူ့ကိုပြန်လုပ်နိုင်တဲ့သူပေါ်လာတဲ့
အခါမခံစားနိုင်တော့...။

အရှိန်ပြင်းစွာမောင်းနှင်လာရင်းလမ်းအကွေ့
တစ်ခုကို ရုတ်တရက်ချ်ိုးချလိုက်ချိန်
တွင် ဘွားခနဲအရှိန်ဖြင့်ထွက်လာသော
နီနီရဲရဲ ပြိုင်ကားတစ်စီး...။
ကျွမ်းကျင်မှုတွေကြောင့်သာကပ်သီးကက်ဖဲ့
လေးကိုရှောင်လိုက်နိုင်ပြီးနှစ်စီးလုံးထိုးရပ်
သွားကြသည်။

တောက်!!!!!

တောက်!!!!!

ကားမှန်နှစ်ခုသည်ပြိုင်တူကျလာတော့သည်။

"ကန်းနေတာလား......!!!!!"

ပြိုင်ကားအနီပေါ်ကတစ်ယောက်သည်
လက်ဦးမှုရယူကာအရင်စအော်တော့
ပြိုင်ကားအစိမ်း၏ဒေါသသည် ဖျင််းခနဲ...။

"ထိုး မလား... လာ ဆင်းလာခဲ့...."

"လမ်းအကွေ့ကို သောက်အရှိန်မလျှော့ဘဲ
ကွေ့ဝင်တာမင်းနော်...ပြန်တောင်းပန်စမ်း..."

"ဆုတောင်း...."

မောင်သည်ရန်ဖြစ်နေလို့မဖြစ်အိမ်မှာ
မုန်တိုင်းရှိတာမို့ ပုံမှန်ဆို ဒါသည်
ရန်ပွဲတစ်ခုဖြစ်သွားနိုင်ပေမယ့်အချိန်မပေးနိုင်နေပါ။

"F....."

ဟိုဘက်ကထဆဲတဲ့အခါမောင်က
ဒီဘက်ကလက်ခလည်ကိုမှင်သေသေဖြင့်
ထောင်ပြလိုက်သည်။

ပြိုင်ကားနီနီပေါ်က နှုတ်ခမ်းတွေသည်
ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ အသံထွက်ရုံတစ်ချက်ထရီလိုက်ကာ
ဘက်ဘက်ရော ညာဘက်ရောဖြင့်
လက်နှစ်ချောင်းပြိုင်ထောင်ပြလိုက်ကာ
ကားကအရှိန်ပြင်းစွာနောက်ပြန်ဆုတ်လျှက်
မောင်းထွက်သွားတော့သည်။

JEon လိုက်ချော့မှာ ဇယားရှုပ်နေလို့မဖြစ်
အနိုင်ပိုင်းကာမောင်းထွက်လာရမည်။

မောင်သည် တောက်တစ်ချက်ထပ်ခေါက်ကာ
အန်ိုင်လိုက်ပိုင်းချင်သေးပေမယ့်
မဖြစ်တော့ အိမ်ကိုသာမောင်းထွက်သွားရတော့သည်။

(မောင်......။)

.................။

"Ri နေကောင်းရဲ့လား....Babe....
ကိုကို လာတယ် ...ညီမလေး..."

ပထမဆုံးပဲ....။Jiminသည်Riဆီကိုတစ်ခါလေးမှ
မလာရဲခဲ့...။လာရမယ်ဆိုတာသိပေမယ့်လည်း
ဘာကြောင့်သေဆုံးသွားခဲ့ရလဲ
ဘယ်သူ့ကြောင့်လဲ ဘာကိစ္စကြောင့်ဒီကလေးလေး
ကြားညှပ်ခဲ့ရလဲဆိုတဲ့အမှန်တရားကြောင့်
လာတွေ့ဖို့ရန်မှာ ရင်ကွဲနာကျနိုင်ပါသည်။

အလှုအတန်းတွေ ရည်စူးပြီးလုပ်လို့ရသမျှ
အားလုံးအားလုံးအစ်ကိုတစ်ယောက်အနေနဲ့
လုပ်ပေးခဲ့ပေမယ့် အရိုးပြာအိုးလေးရှိရာ
ကိုလာဖို့ကို Jimin အလွန်ကြောက်လန့်ခဲ့သည်။

Riဆုံးသွားတော့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့သော
JEonကို ထားခဲ့ကာဘဝသည်မှောက်မိုက်
ခဲ့လိုက်တာ....။
Riဟာတစ်သက်လုံးစာအတွက်ParkJimin နှလုံးသား
ထဲနာနေအောင် နစ်ဝင်နေသောဆူး...။

"ခုမှ ကိုကို လာတွေ့တာ...ကြောက်နေလ်ို့ပါ
ညီမလေးရယ်...."

ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာသောမျက်ရည်တွေသည်
အတားအစီးမရှိ။ပြုံးရီနေသောRiဓာတ်ပုံလေး
ကိုကြည့်ကာကျောပြင်တွေလှုပ်ခါလာသည်အထိ
Jimin ကငိုချသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ် ညီမလေးရယ်..."

ဒူးထောက်ချလိုက်ကာမျက်နှာတစ်ခုအားလက်
ဖြင့်အုပ်လျှက် သည်းထန်စွာငိုယိုမှုတွင်
အနာတရတွေ အများကြီး..။
ရေတွက်၍ပင်မကုန်ပါ....။

ကြေကြေကွဲကွဲငိုကြွေးနေသော
Jimin အပေါ်အရိပ်တစ်ခုကျလာပြီးတဲ့နောက်
နူးညံ့စွာရင်ခွင်အကျယ်ကြီးထဲဖွဖွလေး
ထည့်ထားခြင်းကိုခံရသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ် ကလေးရယ်...."

အဆင့်ဆင့်သောတောင်းပန်မှုတွေတွင်
ရင်ကွဲနာကျရခြင်းများစီတန်းနေလျက်။

"မောင်ရှိတယ်....မောင်ရှိပါတယ်..."

ရင်ခွင်ထဲသို့ကလေးလေးလိုဝင်တိုးကာ
Hyungကတင်းကျပ်စွာဖက်ထားလျှက်
ငိုချသည်။

"တကယ်ဆို....တကယ်ဆို မင်းကငါ
ဘယ်တော့မှမရွေးချယ်သင့်တဲ့လူပါ
JEon....Ri က...ငါ့လိပ်ပြာတွေမလုံဘူး...မောင်ရယ်.."

"သိတယ် သိပါတယ်...."

"ဒါပေမယ့် ငါမင်းကိုတစ်မိနစ်တစ်စက္ကန့်
တောင်မခွဲနိုင်အောင်အရမ်းချစ်နေခဲ့တယ်...
ဘယ်လောက် ငါ့ဘဝကဆိုးလိုက်သလဲ...
ဘယ်လောက်ကသောင်းကနင်းဆန်လိုက်သလဲ
Jeon..."

"တောင်းပန်ပါတယ်...
မောင်...Riကိုရော ကလေးကိုရော ခွင့်လွှတ်တဲ့အထိ
တောင်းပန်ပါတယ်...."

လှိုက်ခါစွာငိုနေခြင်းသည်တစ်ယောက်ထဲ
တော့မဟုတ်..။ပြိုင်တူမျက်ရည်များသည်
ပြုံးရီနေသော ကလေးလေးတစ်ယောက်
၏အရိုးပြာအိုးလေးရှေ့ စီးဆင်းခဲ့သည်။

ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးကိုရင်ခွင်ထဲ
လုံခြုံစွာထည့်ထားကာ တ်ိတ်ပါလို့တော့
မပြောရက်....Jeonကိုယ်တိုင်တောင်
ငိုကြွေးနေရခြင်းကြောင့် ကျောပြင်လေးကို
ဖွဖွလေးပုတ်ပေးနေလိုက်သည်။

"ကောင်းမွန်တဲ့ဘဝသစ်လေးမှာ
အလှဆုံးမိန်းကလေးအဖြစ်ပြန်
မွေးဖွားလာနိုင်စေဖို့မောင်ညတိုင်းဆုတောင်း
ပေးခဲ့ပါတယ်....Ri သေချာပေါက်ပျော်ရွှင်နေမှာပါ.."

ရင်ခွင်ထဲမှခေါင်းလေးညိတ်လာသည်။
မသေချာ မရေရာပေမယ့် နှစ်သိမ့်ပေးခြင်း
သည်အနည်းငယ်လေးတော့သက်သာရာ
ရစေရန်ရည်ရွယ်သည်။

နေဝင်ရီတရောအချိန်အထိHyungငိုသံတွေ
သည်နာနာကျည်းကျည်း....။
ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ထားပေးလိုက်ကာ
JEonလည်းအသံတိတ်ငိုနေဆဲ...။

ParkJimin ကိုသူဘယ်လောက်ချစ်သလဲ
ဆိုတာထက် ParkJimin သူ့ကို
ဘယ်လောက်ချစ်သလဲက နာကျင်ဖွယ်ရာ...။

ချစ်တယ် ဆိုတဲ့စကားတောင်Hyungနူတ်က
တစ်ခါထွက်ကျဖို့အလွန်တရာခက်ခဲပေမယ့်
နူးညံ့မှုတွေနဲ့Hyungသူ့ကိုမချစ်ပြမဆက်ဆံ
ပေးခဲ့ပေမယ့်
Hyung ဟာ အချိန်တိုင်းမှာအရိုင်းတုံးလေး
လို စိတ်ကသိကလောက်ဖြစ်စရာလေးပေမယ့်

Hyung အချစ်တွေက မပြောပြလည်းJeon
အပေါ်ဘယ်သူ့လိုက်မမှီနိုင်အောင်ကြီးမားမှန်း
သိနေရတာ ဘယ်လောက်ဆန်းလိုက်သလဲ။

ဘဝတချို့မှာ တချို့သောလူတွေက
သူတို့ရဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို
ဖွဲ့နွဲ့ဝန်ခံလူတကာမြင်သာအောင်
မပြသတတ်ကြပါဘူး....။

နေရောင်အနည်းငယ်ပဲကျန်တဲ့အခါ
JEonက ငိုကြွေးမှုလေးအားကောက်ချီလိုက်သည်။

"ပြန်ကြမယ်နော်...မိုးချူပ်နေပြီ...."

"ကားထဲမှာ လည်း..ချီထားပေးပါအုန်း..."

"ကလေး သဘော....."

လိုက်ချော့ခဲ့တာမှန်ပေမယ့် Hyungက
စိတ်ကောက်သည့်ကိစ္စကိုမေ့သွားပြီ။
JEon သည် သူသိပ်ချစ်ရသောမြတ်နိုးရာလေး
ကိုချီပိုးကာ နေဝင်ချိန်တွင်ကားဆီသို့
ချော့မော့ချီပိုးလာသောပုံရိပ်လေး.....။

ဘယ်ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်ကြည့်
နှစ်ယောက်ထဲသာရှိတာကြောင့်
ဆိုးတူကောင်းဘက် ရီအတူတူငိုအတူတူ
ရိုက်လိုက် ဆဲဆိုအော်ဟစ်လိုက်နှင့်
သူတို့ဘဝလေးသည်နေဝင်ချိန်တွေမှာတောင်လှနေပါ၏။

.................။

1Year Anniversary 🤍

"ေမာင္......"

အနက္ေရာင္ေတြႀကီးသုံးထားေသာႏွစ္ေယာက္
အိပ္ေမြ႕ယာေပၚတြင္ CEO Jeonသည္
MacBookတစ္ခုျဖင့္အလုပ္ရွုပ္ေနစဥ္
အခန္းထဲဝင္လာေသာပုံရိပ္ေၾကာင့္
တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ျပဳံးျပေနေသာ
လိေမၼာ္ေရာင္ေလး... ။

"မူးလာျပန္တာလား....Hyung..."

"မမူးပါဘူး...."

ဂ်ပန္နိုင္ငံ၏ၿခံအက်ယ္ႀကီးထဲက
နန္းေတာ္တမၽွေသာအိမ္ႀကီးသည္
မီးေရာင္ထိန္းထိန္းညီးေနလၽွက္....။

"ဘယ္အခ်ိန္ေတြအထိေသာက္ေနေတာ့မွာလဲ
မူးၿပီးကားေမာင္းတာေမာင္မႀကိဳက္ဘူးေလ
ေမာင့္ကို လွမ္းေခၚမွေပါ့..."

"မင္းပဲဒီေန႔အလုပ္ရွုပ္ေနမွာဆို....
ငါခုမွထူေထြေသာက္တာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ
ေသာက္ဆန္းလုပ္လို႔..."

မနက္က ကားေသာ့ေလးကိုင္ကာ
"ေမာင္ ၁၀သန္းေလာက္ခဏလွည့္အခ်စ္ေတြနဲ႔
ျပန္ဆပ္မယ္"
ဟု ပါးႏွစ္ဖက္ကိုနမ္းကာ
ေတာင္းသြားတုန္းက ဆံပင္ေတြကအနီရဲရဲ
ခုျပန္လာေတာ့ လိေမၼာ္ေတာက္ေနသည္။

"ဆံပင္အေရာင္ေတြေျပာင္းလာျပန္ပီ..."

ဝတ္ထားေသာShirtအက်ီကိုဆြဲခၽြတ္လိုက္ကာ
စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္ဖြာလၽွက္
လွုပ္လိလွုပ္လဲ့နားဆြဲရွည္ရွည္ေလးနဲ႔အတူ
အိပ္ရာေပၚသို႔တက္လာသည္။

Macbook ကိုလက္ထဲက ယူလိုက္ကာ
ေဘးနားရွိစားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး
ေပါင္ေပၚကိုခြထိုင္လာတဲ့သူ...။

"အဖိုးႀကီးလိုပဲ နားေတြေန႔တိုင္းၿငီးတယ္
CEO Jeon...ခ်စ္ေၾကာင္းႀကိဳက္ေၾကာင္း
ေတြပဲငါ့ကိုေျပာေနလ္ို႔မရဘူးလား..."

"Hyung အလွေတြပ်က္မွာကိုစိုးရိမ္လို႔ပါ...."

အက်ီမပါေသာခါးေသးေသးကို
JEonက သိုင္းဖက္ကာခပ္ျပဳံးျပဳံးဆိုသည္။

"ငါ့အလွကိုဖ်က္ဆီးနိုင္တဲ့ ဘယ္အရာမ်ိဳးမွ
ဒီကမၻာမွာမရွိဘူး....ငါကအေသြးထဲအသားထဲကကို
လွတဲ့ ParkJimin ...."

"မူးရင္ ဂုဏ္ဆာၿပီ.....ဆက္ပါအုန္း....."

စီးကရက္တစ္ခ်က္ရွိုက္လိုက္ကာJeon
ႏွုတ္ခမ္းေတြကိုငုံ႔နမ္းၿပီးဒုတိယအႀကိမ္စီးကရက္
ကိုထပ္မံဖြာလိုက္သည္။

"ငါကလွတာေတာ့လွတယ္ဒါေပမယ့္မင္း
အလုပ္ေတြကိုပဲအာ႐ုံေတြစိုက္ၿပီး
ငါ့ကိုပစ္ထားရင္ ငါသိပ္ေဒါသထြက္တာ
အဲ့တာေၾကာင့္ေသာက္လာတာ
က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာတဲ့ေယာက်္ားကိုရတဲ့
အားနည္းခ်က္က တစ္ခါတစ္ေလ ပစ္ထားခံရတာ
မ်ိဳးထင္တယ္...."

အလုပ္သိပ္လုပ္ေသာCEOႏွင့္ 24Hours
ParkJiminကိုခ်စ္တယ္ပဲျဖစ္ေနမွရမယ္ဆိုေသာ
CEO၏ မီးေတာက္လၽွံေလးဟာအျမဲအလုပ္နဲ႔
ပတ္သတ္လာရင္ အံလြဲေနျမဲ....။

"ကေလးကို ေမာင္ပစ္မထားပါဘူး...
ေမာင့္အနားေနခ်င္တယ္ဆို Company
လိုက္ခဲ့ေလ...."

"ေတာ္စမ္းပါ....ငါမလိုက္နိုင္တာသိရက္သားနဲ႔..."

"ေမာင္က လည္း မင္းဖဲဝိုင္းေတြကို
လိုက္ရိုက္ေပးလို႔မရဘူးေလ...
စီးပြါးပ်က္သြားလိမ့္မယ္..."

"CEOႀကီးက ဖဲရိုက္စရာလား....ခ်စ္တဲ့ဟာ...."

ညဝတ္အက်ီၾကယ္သီးေတြအားမထိတထိ
ထိတို႔ေနတဲ့သူ...။မ်က္ႏွာေလးသည္
မာယာစဥ္ အေရာင္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္။

ParkJimin ကမူးရင္ လွၿပီ .....။
မမူးရင္ မလွဘူးလားဆိုေတာ့လည္း
လွေနတာပဲ....။

"အက်ီသြားဝတ္....."

"အရက္ေသာက္လာတာ ပူေနလို႔ေလ
ကိုယ့္ေယာက်္ားရင္ခြင္ကေအးလို႔
ခဏလာေနေနတာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...."

"ေမာင္...အလုပ္ေတြမ်ားေနတယ္ Hyung"

"ေတြ႕လား ငါကမင္းအလုပ္ေတြနဲ႔ယွဥ္လာ
ရင္အျမဲတမ္းပလစ္ခံရတာပဲ...."

ႏွလုံးသားေနရာကိုမွီကာအသံေသးေသးေလး
ျဖင့္စလာၿပီ။ႏွစ္ေယာက္ထဲဘဝပဲေလ..။
ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွဂ႐ုစိုက္စရာမလို
Hyungက စိတ္ရရင္ စိတ္ရသလို
ခ်ိဳအီေနေအာင္ CEOJeon ကို ပ်ားရည္အျမဲေလာင္း
တတ္သည္။

လက္ထပ္ၿပီးသားအိမ္ေထာင္သည္ဘဝတြင္
ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြကအထပ္ထပ္အခါခါ
ဆိုေသာ္ျငားရိုးအီသြားတယ္ရယ္မရွိ။
CEOႀကီးသိပ္ႀကိဳက္ပါသည္။

"Hyung ရစ္ေနတာပဲ....."

မူးရင္အစေပါင္းစုံဆြဲကာ က်န္ခဲ့ေသာ
သကၠရာဇ္ေတြကကိစၥေတြပါျပန္ထုတ္ၿပီး
တအီအီလုပ္တတ္ေသာအရက္သမားလွလွေလး
မို႔Jeonအေနနဲ႔က ဒီအေျခအေနကရိုးလွပါၿပီ။
သူ႔ကိုအလိုလိုက္ကာလိုက္စီးေမ်ာေနရင္
အလုပ္မတြင္...။

စားပြဲေပၚတင္ထားေသာMacBook Keyboard ဆီ
လက္တို႔ျပန္သြားကာ အမူးသမားေလး
ကိုရင္ခြင္ထဲမွီခိုင္းထားၿပီးအလုပ္လုပ္ျပန္လုပ္
ဖို႔ျပင္ေတာ့ ရင္ဘက္၏တစ္ေနရာကို
ထိထိမိမိဆိတ္ဆြဲလာေတာ့သည္။

"အ!!!!Hyung....."

"အလုပ္မလုပ္နဲ႔ ေမာင္ရာ...."

"စာရင္းေတြခ်ဴပ္ေနရတယ္ ကေလးရာ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေန ေမာင္ မနက္ျဖန္
လိုခ်င္တာဝယ္ေပးမယ္...."

"ငါ့ကို လိုခ်င္စိတ္မ်ားတဲ့လူလို႔ထင္ေနတာလား..."

"မယူေတာ့ဘူးလား...."

"ႏွစ္ခုဝယ္ေပး....."

"သေဘာ သေဘာ......"

Jeon သည္ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားကာအလုပ္ကို
အာ႐ုံစိုက္လုပ္ဖို႔ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။
ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးကိုမွီကာ Jeonအလုပ္လုပ္ေနသည္
ကိုမိနစ္အနည္းငယ္ေတာ့မ်က္ေမွာင္ေတြက်ဳံ႕ကာ
Keyboard ေပၚကၽြမ္းက်င္စြာ
သြားေနေသာJeonလက္ေတြကိုၾကည့္ေနသည္။
ၾကည့္ေနရင္း ပိုပိုစူပုတ္လာကာ
အလုပ္လုပ္ေနေသာKeyboard ေပၚက
လက္ကိုဆက္ခနဲဆြဲယူကာကိုက္လိုက္ျပန္သည္။

"အ!!ဘာလို႔ကိုက္ျပန္တာလဲ..."

JEonတစ္ေယာက္ဒုတိယအႀကိမ္ေအာ္လိုက္တဲ့အခါ
ရင္ခြင္ကိုေက်ာခိုင္းမမွီေတာ့ဘဲမ်က္ႏွာခ်င္း
ဆိုင္ျပန္လွည့္ကာေခါင္းတိုးေနျပန္ေသာသူ...။

"အလုပ္မလုပ္နဲ႔...တစ္ႏွစ္သုံးေလးေတြက
မ်က္စိေနာက္တယ္....."

"ကေလးကကြာ....မူးရင္အိပ္တာမဟုတ္ဘူး
ေရခ်ိဳးပါလား...လန္းသြားေအာင္...."

"ငါက အျမဲတမ္းလန္းတဲ့ ParkJimin...
ေရခ်ိဳးမွ လန္းနိုင္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး..."

"ဒါဆို ေမာင္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္..
လိလိမၼာမၼာ မိနစ္ပိုင္းေလးေနေပး
ၿပီးရင္ ကေလးေမာင့္ကို လုပ္ခ်င္တာလုပ္...."

"ေျပာတာပဲ.....ၿပီးရင္ မင္းပဲငါ့ကို...."

"Hyung....ေရ...မရစ္နဲ႔ကြာ..."

"မရစ္ပါဘူး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးမယ္
ရင္ခြင္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာင္မလွုပ္ေစရဘူး
လွုပ္တာနဲ႔ ငါ့ကိုအနိုင္က်င့္လိုက္ေတာ့...."

"ParkJiminshi....."

အႏြယ္ဝင္ေလးဟာ ဤသို႔ဤမၽွညစ္တိညစ္ပတ္။
အရိုင္းတုံး ယဥ္ေက်းမွုဆိုတာၿဂိဳလ္နဲ႔လား
ကမၻာက....။

အသိုင္းအဝိုင္း ခံယူခ်က္ အကြာေဝးႀကီးေသာ
အဆင့္အတန္းေတြ နာက်င္ရေလေသာ
ရိုက္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ဘဝကိုရင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီး
ေနာက္ Jeonသူ႔ကိုခမ္းခမ္းနားနား
လက္ထပ္ယူခဲ့ၿပီးတဲ့ေန႔ကစJiminဟာ ေျမႀကီးနဲ႔
ေျခေထာက္မထိေတာ့...။
ဖိနပ္နဲ႔ေတာင္မထိေတာ့....။

ဒီေယာက်္ားကိုရဖို႔ ဒီေယာက်္ားနဲ႔ဒီလိုဘဝကို
ျဖတ္သန္းရဖို႔ရင္းလိုက္ရတဲ့သိကၡာေတြ။
ခ်နင္းခံခဲ့ရတဲ့နာက်ည္းစရာေပးဆပ္မွုေတြ။
ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး...။

ေပးခဲ့ရတာေတြနဲ႔တန္ေအာင္ဘဝကို
အရာအားလုံးအဆင္ေျပသြားတဲ့အခါဘဝင္ျမင့္
ေအာက္ေျခလြတ္ၿပီးအျမဲတမ္း လူေတြအေပၚ
တင္တင္စီးစီး ParkJimin ဟာ ေဆာင့္ႂကြားႂကြားေလး။

ေဆာင့္ႂကြားသြားမယ့္ေျခလွမ္းလွလွေလး
ေတြေအာက္ကို ေငြေတြအထပ္လိုက္ခင္းေပးေနတဲ့
လိုတရ နတ္ဘုရားႀကီးကလည္းေဘးမွာ
စကၠန့္မလပ္ဝင့္ဝင့္ထည္ထည္...။

ဘဝင္ျမင့္ ဘဝေမ့ေတာင္ တုန္ခိုက္ေနေအာင္
ခ်စ္ေသာေယာက်္ားရွိ၍ ယုံၾကည္မွုရွိစြာ
ဘဝင္ျမင့္ရတာ သိပ္အရသာရွိသည္။

Jeon အေမ..Jeonအသိုင္းအဝိုင္း
JEonအဆက္အႏြယ္အရာအားလုံးသည္
သူတို႔ဇာတ္လမ္းမွာ အဓိကေသာဆူးေျငာင့္
ေတြျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ လက္ထပ္ၿပီးခဲ့ခ်္ိန္မွစ၍
ေသးေသးေလးေတာင္ လာမတင္ေတာ့ေအာင္
ParkJimin ဖြင့္ထားခဲ့ေသာစစ္မ်က္ႏွာသည္
ျပတ္သားပါ၏ ။

ဂ်ပန္က ဒီအိမ္ေတာ္သည္ October 13သူ႔အတြက္
သီးသန့္လက္ေဆာင္ျဖစ္တာေၾကာင့္
ဒီအိမ္ေတာ္သည္သူ႔အပိုင္။
JEonဘက္က ဘယ္အမ်ိဳးအ​ေဆြဘာေကာင္
ျဖစ္ျဖစ္ေျခမခ်ရ...။

အရင္လို တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမွလာမေစာ္ကားခင္
ေယာက်္ားဘက္က အမ်ိဳးတိုင္းဒီအိမ္ရိပ္မနင္းနဲ႔ဟု
အားလုံးကိုအရင္ေစာ္ကားထားလိုက္သည္။

သူခံရတာေတြလည္းနည္းမွမနည္းခဲ့ပဲကို...
JEonသည္တစ္ခြန္းမေျပာ...။
ေကာင္းသည္ဆိုးသည္မေဝဖန္...။
မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းသြားဆုံေတြ႕ရသည္
ဆိုေတာင္ Jimin ကဘယ္ေတာ့မွဘယ္သူနဲ႔မွ
မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခဲ့ပါ။

CEO Jeon ၏ရင္ခြင္ထဲမွာသာ
ဘဝင္ေခါင္ခိုက္ ေနေသာဘုရင္တပါးလို
ဇက္ဇက္ၾကဲလို႔ေကာင္းေနတုန္းပဲ။

MacBook ေပၚလက္တို႔ကၽြမ္းက်င္စြာ
လွုပ္ရွားေနေပမယ့္ Jeonသည္သိပ္လြယ္ကူ
ေနတာေတာ့မဟုတ္။
အနိုင္မခံ အရွုံးမေပးသူသည္ Jeonညဝတ္အက်ီ
ၾကယ္သီးေတြအားတစ္လုံးခ်င္းခၽြတ္ကာ
ရင္ဘက္ေတြအားႏွုတ္ခမ္းထူထူေတြျဖင့္
လိုက္လံဖိကပ္ေနသည္။

Jeon လက္ေတြသည္ သုညတစ္လုံးမွ
လြဲ၍မရတာေၾကာင့္အေႏွာက္အယွက္ေလး
ကိုခံစားမိန္းေမာေန၍မျဖစ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္
ၿငိမ္ေနရင္ၿပီးေရာဟုသေဘာထားကာ
စာရင္းအေပၚသာအာ႐ုံထားေနသည္။

"အလုပ္လုပ္ေနရင္...ေမာင္ကသိပ္ဆြဲေဆာင္
မွုရွိတာ သိလား..."

"........."

"ေမာင္ ...သိလားလို႔!!"

"အင္း သိ တယ္....."

"မူးလို႔ေျပာတဲ့စကားေတြမဟုတ္ဘူး
ရင္ဘက္ႀကီးထဲ ကလုံးဝအစစ္အမွန္ေတြ...."

ရင္ဘက္ေတြကိုနမ္းေနရာမွအေပၚဘက္ကို
ခ်စ္စရာေကာင္းစြာတက္လာလာJeon
လည္တိုင္ေတြကိုကိုက္ကာ စုပ္ယူလိုက္ေတာ့
Keyboard ေပၚကလက္ေတြတုန့္သြားသည္။

"ေမာင့္ ခႏၶာကိုယ္မွာ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္
အမွတ္အသားေတြေပးရတာကို
သိပ္သေဘာက်တာပဲ ဒါကလူကိုပိုင္မွလုပ္လို႔ရတဲ့
တံဆိပ္ခတ္ထားမွုေတြမလား....
ParkJimin လုပ္ထားတာေဟ့ဆို
အားလုံးပြဲပီးမီးေသပဲ...ေဝဖန္ခ်င္တဲ့သူ
ေတြဆို ႏုံ႔ႏုံ႔ဆင္း...."

"ေဒါသကႀကီးျပန္ၿပီ....မင္းကိုဘယ္သူက
ဘာေျပာေနလို႔လဲ...ကိုက္ တကိုယ္လုံးကို..."

"ခ်စ္တဲ့ဟာ ......မလုပ္ရက္ပါဘူး...."

Jimin လက္ေခ်ာင္းေတြသည္Jeon
ညဝတ္အက်ီထဲအစုန္အဆန္သြားလာေနကာ
မလုပ္ရက္ပါဘူးဆိုပါလၽွက္ Jeonလည္တိုင္ေတြ
ရင္ဘက္ေတြတြင္ ေနရာလပ္္မရွိရဲေတာက္ေနၿပီ။

အလုပ္လုပ္နိုင္ေသးေသာCEOသည္လည္း
ဒီအေျခအေနေတြကိုဘယ္ေလာက္အံတိုေနၿပီလဲ
မေျပာတတ္...MacBook ကိုအာ႐ုံေတြစိုက္နိုင္
ေနဆဲ...။

"ေမာင္ ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား....."

"ခ်စ္တယ္.....မခ်စ္ဘဲေနမလား....."

"ခ်စ္ရင္နမ္း....."

JEon က Enterတစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ၿပီး
ေနာက္ရင္ခြင္ထဲကရစ္ထုံး၏နဖူးေလးကို
နမ္းလိုက္သည္။

"အရက္သမားမို႔ နဖူးပဲနမ္းတာလား
ခြဲျခား ခြဲျခားနဲ႔....."

JEonက ခန့္ညားစြာျပဳံး၏...။
နိဗၺာန္သည္ ဒီအခ်ိန္အခါမ်ိဴးပဲ......။
အရက္နံ႔နဲ႔အေကာင္းစားေရေမႊးနံ႔ၿပီးေတာ့
ခပ္သင္းသင္းစီးကရက္နံ႔ေတြသည္
ေရာေထြးကာ မူးယစ္လိုက္ေလျခင္း....။
႐ူးေနေအာင္ခ်စ္ရတာေတြမ်ား
ParkJimin ၿပီးရင္ ParkJimin ပဲ....။

"သန္းနဲ႔ခ်ီေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြHyungၾကည့္မွ
ျဖစ္ေတာ့မယ္....တခုခုသာလြဲရင္
ေမာင္ ရွုံးမွာ ....အဲ့ေတာ့ခဏကြာ...."

"သန္းခ်ီေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ....
ရွုံးသြားေတာ့ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ
ေမာင့္ ဘဝ တစ္ေလၽွာက္လုံးအတြက္
အျမတ္ေလး ကဒီမွာရွိေနတာပဲကို....."

"ကေလး ရာ......"

စင္စစ္ေသာအေႏွာက္အယွက္ေလးသည္
မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကိုတရွုံ႔ရွုံ႔နမ္းကာ
ကြယ္လာေတာ့ CEOအလုပ္လုပ္ရတာ
ကေလးတြဲေလာင္းႏွင့္ျဖစ္ေနသလို...
ခက္လွ၏.။

"ေမာင္က အခ်စ္ေတြေပါ့ေနၿပီ...."

မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကိုနမ္းၿပီးတဲ့အခါအလြန္အမင္း
ဝမ္းနည္းသြားပုံျဖင့္ လိေမၼာ္ေရာင္ဆံပင္ေတြ
ကိုသပ္တင္လ်က္Jeonရင္ခြင္ထဲကထြက္သြားၿပီး
ေဘးကေနရာလြတ္တြင္လွဲအိပ္ေနျပန္သည္။

"ရည္းစားမ်ားထားရင္ေကာင္းမလားမသိဘူး
ငါ့ေယာက်္ားက ဘာမွကိုအသုံးမဝင္
ျဖစ္ေနတယ္...."

နဖူးေပၚလက္တင္ကာႀကီးက်ယ္ေသာ
အေရးကိစၥကိုေတြးဟန္ျပဳေနေသာ
အဆိုးအဆာေလးအား Jeonမမူနိုင္ေတာ့။
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းပါ၏။
အလုပ္မၿပီးလည္း ထားလိုက္ရေတာ့မည့္
အေျခအေနကိုေရာက္ေနၿပီ....။

သူ႔ကိုဂ႐ုမစိုက္ျခင္းသည္တစ္ဆင့္ထပ္တက္
သြားရင္ေကာက္သြားလိမ့္မည္။
ေကာက္သြားလၽွင္ မလြယ္ပါ...။

"ဘယ္ရည္းစားကို ထားခ်င္ေနတာလဲေျပာ......"

Jeon သည္နဖူးေပၚလက္တင္ကာအေတြးေကာင္း
ေတြ၏ပိုင္ရွင္အားျမန္ျမန္ဆန္ဆန္အုပ္မိုး
လိုက္ေတာ့မၾကည္မလင္ၾကည့္ေနသည္။

"ေမာင္ မွ ဂ႐ုမစိုက္တာ......"

"အလုပ္ေနပါတယ္ေျပာလည္းမရဘူး
အရက္သမားေလး အရမ္းကိုဆိုး...."

"ေရသြားခ်ိဳးေတာ့မယ္...ဖယ္ေတာ့......
အိပ္ခ်င္လာၿပီ ......."

လွစ္ခနဲလက္ေမာင္းေတြေအာက္ကလွိမ့္ထြက္
သြားေသာHyungသည္ ကၽြမ္းက်င္ေနသည့္ပုံ။
Jeon သည္အေပၚပိုင္းဗလာျဖင့္ခႏၶာႏုႏုေလးအား
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျပန္ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေမြ႕ယာေပၚ
အိခနဲျပန္ပါလာသည္။

"ရမလား ဒါမ်ိဳး......"

"ရတယ္....."

"ေမာင္က ေတာ့ မရဘူး....."

JEonသည္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေပၚေနေသာ
ညႇပ္ရိုးလွလွေလးေတြကိုခ်ဴပ္ကာကိုက္ခ်လိုက္
ေတာ့ ဆဲသံတစ္ခ်က္ကညံခနဲ...။

"အရာေတြထင္ေတာင္ မနမ္းပါနဲ႔.....!!!!!!!"

႐ူး႐ူးမူးမူးပဲခႏၶာကိုယ္လွလွေလးအားJeonက
အားသုံးခ်ဴပ္ကာတတိတိလိုက္ကိုက္လိုက္
နမ္းလိုက္ႏွင့္ပညာရပ္ေတြျပသည္။

မ်က္ႏွာလွလွေလးေပၚJeonက ႏွုတ္ခမ္းပါးေလး
ေတြျဖင့္အႏွံ့အျပားဖိလိုက္ခြါလိုက္လုပ္တဲ့အခါ
တခစ္ခစ္ရီသံေလးေတြသည္သေဘာက်စြာ
ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။

"ဒီ အနမ္းက ဆန္းလိုက္တာ ေမာင္.......
နမ္း နမ္း မ်ား မ်ား....."

Jeon သည္ခႏၶာငယ္အားေမွာက္လိုက္ကာ
ႏုေထြးေသာေက်ာျပင္ျဖဴျဖဴေလးအား
အစုန္အဆန္နမ္းေတာ့ အၾကင္သူ၏မ်က္လုံးေလး
ေတြမွိတ္ကာ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ ခပ္ဟဟ.....။

"JEon......အဲ့တာက မိုက္တယ္....."

"ရည္းစားေတြထားဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔
မင္းေယာက်္ားက အားလုံးလုံလုံေလာက္ေလာက္
ရွိတယ္..."

"ညစ္ပတ္လိုက္တာ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ....."

"ခ်စ္တယ္ ParkJimin....."

တခစ္ခစ္ထရီျပန္သည္။အျပဳစုအယုယခံဘဝပဲ...။
စိတ္ေက်နပ္မွုသာယာမွု ေမ်ာလြင့္မွုရေအာင္
JEonက ခခယယအျမဲရွိရသည္။

JEonက နမ္းေနရင္း
ညဝတ္အက်ီဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့
ရာခိုင္းႏွုန္းေက်ာ္ဆြဲေဆာင္မွုအလၽွံအပယ္
ေသာခႏၶာကိုယ္ႀကီးကႂကြက္သားထုထည္
ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္။
ခႏၶာေသးေသးေပၚမနာေအာင္ခပ္ဖြဖြဖိကာ
ေက်ာျပင္လွလွေလးကိုနမ္းေနဆဲ...။

"ေမာင္......"

"အင္း....."

"Namjoon Hyung ေဂဟာဆီသြားရေအာင္...
လာမယ့္ Weekend က်ရင္...."

"ကေလးသေဘာ......"

"ငါ Ri ကို ခုရက္ပိုင္းေတြအရမ္းလြမ္းေနလ္ို႔..."

သနားစရာေကာင္းလြန္းေသာ
အစားထိုးမရဆုံးေသာ
ကမၻာကိုေတာင္ဝယ္ေပးပစ္နိုင္ေသာ
အစြမ္းမ်ိဳးJeonႀကိဳးစားရင္ရေကာင္းရနိုင္ေပမယ့္
Ri ကေတာ့ Jeonမစြမ္းေဆာင္ေပးန္ိုင္။

"Hyung ေသာက္လာတာအဲ့တာေၾကာင့္လား..."

"ဝမ္းနည္းလို႔ ပတ္ရမ္းဖို႔ကလည္း
မင္းကမအားဘူး ဒါေပမယ့္ငါအရင္လိုေတြ
လည္းျပႆနာမရွာခ်င္ေနဘူး
ငါနည္းနည္းေတာ့ေျပာင္းလဲလာၿပီထင္ပါတယ္....
အဲ့တာေၾကာင့္ ေသာက္ပဲေသာက္လိုက္တယ္..."

"ေမာင္ လိုက္ပို႔ေပးမွာေပါ့....ေမာင္ရွိတယ္ေလ
ကေလးရယ္...."

"ေဂဟာက ကေလးေတြကို ပိုက္ဆံေတြလည္း
အမ်ားႀကီးလွူခ်င္တယ္...."

"အမ်ားႀကီးလွူရမယ္.....ႀကိဳက္သေလာက္
စိတ္ရွိသေလာက္ လွူ ကေလးစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔
ေမာင့္ဘဝမွာ အေရးႀကီးဆုံးပဲ....."

"ခ်စ္စရာႀကီး......"

Jeon က အသံအီအီေလးကိုအသဲယား
လာ၍ဆြဲမကာ ေပါင္ေပၚဆြဲတင္လၽွက္
ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေတြကို ခပ္ျပင္းျပင္းအရွိန္ျဖင့္
စတင္ခစားေတာ့သည္။
တစ္ဖက္ကလည္းအတားအဆီးမရွိႏွုတ္ခမ္း
ထူထူေတြအာ ဖြင့္ဟလက္ခံကာJeonထက္
မနည္းေသာအရွိန္ျဖင့္ျပန္လည္တုံ႔ျပန္လာသည္။

JEon ရင္ဘက္ေတြ ခါးေတြ ေပါင္ေပၚ
က်လာေသာ လက္ေလးေတြသည္
ခ်စ္စရာေကာင္းစြာေယာက္ယက္ခတ္ေနလၽွက္။
JEonဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေပၚက ႂကြက္သားေျမာင္း
ေတြေပၚပြတ္တိုက္ျဖတ္သန္းသြားေသာ
လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြဟာ
JEon ခႏၶာေဗဒ၏ တစ္ေယာက္ထဲေသာ
ပိုင္ရွင္.........။

"အျမဲ Hotေနတာပဲ ေယာက်္ားက....."

"မင္း ကိုမွီပါ့မလား....."

အိပ္ရာေပၚျပန္ပစ္လွဲခ်ကာJeon က
လိေမၼာ္ေရာင္ေလးကိုရႊန္းရႊန္းစားစား
စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
လိေမၼာ္ေရာင္ေလးသည္Jeonနမ္းရာနမ္းခ်က္
မ်ားျဖင့္ ရဲတြတ္ေနကာ အေကာင္းအတ္ိုင္း
တစ္ေနရာေလးမွမရွိေန....။
JEon ကို အရည္လဲ့ေနေသာမ်က္ဝန္းေလး
မ်ားျဖင့္ျပန္ေငးၾကည့္ေနသည္။

မူးေနတာမတရား.....။မ်က္လုံးေတြသည္
အရက္သမားေတြ၏မ်က္လုံးေတြလို
မေရမရာျဖစ္ေသာ္လည္း ေရေရရာရာေသာ
ပူေလာင္မွုေတြကိုျဖစ္ေစသည္။

ခႏၶာကိုယ္ကရွိသမၽွေသာအကာအကြယ္ေတြ
ကိုJeonက ကုတင္ေအာက္ကိုလႊင့္ပစ္လိုက္ကာ
လြင့္ေမ်ာျခင္းတစ္ခုကိုစဖန္တီးသည္။
ႏွစ္ဦးသဘာတူ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ခ်စ္ရလည္း
မိုက္သည္။
သူမလိမၼာ၍အတင္းခ်ဴပ္အျပစ္ေပးခ်စ္ရလည္း
မိုက္သည္။
ဘယ္ေနရာေလးထိေတြ႕ထိေတြ႕ အိမ္မက္ဆန္ေသာ
ျဖစ္တည္မွုသည္ ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
ေပါင္းဖက္ၿပီးၿပီး...အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါဘယ္ႏွခါ
မၽွထိေတြ႕ၿပီးၿပီး အသစ္ပဲ.....။

Hyungနဲ႔အခ်စ္ဇာတ္ကြက္ေတြဟာCEOႀကီး
အတြက္ အခ်ိန္တိုင္းမွာ လြတ္လမ္းမဲ့ခဲ့သည္။

"ေလၽွာ့အုန္း....ငါအမူးေတြေျပလာၿပီ....
မူးခ်င္ေသးတယ္......"

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန......ကြာ...."

ရိုရိုေသေသမရွိတဲ့CEOေကာင္ဟာအျမဲတမ္း
အၾကမ္းပတမ္း....။လိေမၼာ္ေရာင္ဆံပင္
ေတြထဲJeonလက္ႀကီးႀကီးေတြထိုးဖြေနကာ
႐ူး႐ူးမူးမူးတိုးေဝွ႕နမ္းေနသည္။

"Jeon ငါမမူးေတာ့ဘူး......"

စကားဆုံးဆုံးခ်င္းနားရြက္ဖ်ားကို
Jeon က ငုံေထြးလိုက္ကာ ရင္ဘက္ေတြေပၚ
ကJeonလက္ဖဝါးေတြ၏လွုပ္ရွားမွုတို႔သည္
အလြန္ကၽြမ္းက်င္လွပါ၏။

ျပန္မူးသြားတာေၾကာင့္ လိေမၼာ္ေရာင္ေလး
ေမ်ာလြင့္သြားကာ CEOႀကီး၏ခါးေတြအေပၚ
ေျခသလုံးသြယ္သြယ္ေလးခ်ိတ္ထားမိတဲ့အထိ။

ကဗ်ာမဆန္ဆုံးေသာဇာတ္အိမ္တစ္ခုဆိုေပမယ့္
အၾကမ္းတမ္းဆုံးေသာဇာတ္အိမ္တစ္ခုဆို
ေပမယ့္ အခ်စ္ေတြသည္အျမဲတမ္း
စည္းကမ္းမရွိ ျပန့္ျပန့္က်ဲက်ဲနိုင္ေပမယ့္
ခက္ထန္ျခင္းဒုကၡေတြၾကားထဲကပင္
မာနတႀကီး သိပ္လွေသာ ေမတၱာတရားေတြ
ခိုေဟာင္းေနသည္။

ကဗ်ာဆန္စြာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ခ်စ္ျပဖို႔
ႏွစ္ေယာက္လုံးမအားလပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္
ေထာက္ျပစရာမလိုတဲ့ေပးဆပ္မွုေတြ
ဖြင့္ျပစရာမလိုေသာခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား
ေတြသည္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေျပာျပေနဖို႔မလို။

အိပ္ရာခင္းအနက္ေရာင္၏
လွုပ္ရွားမွုေတြရပ္တန့္သြားတဲ့အခါ
Jeonက ခႏၶာကိုယ္ရဲရဲေလးအေပၚေမွာက္ခ်လၽွက္
ၿငိမ္သက္သြားသည္။
JEon ခႏၶာကိုယ္ကေခၽြးစက္ေတြလာေပက်ံတာ
ေၾကာင့္ အလွေလးက မႀကိဳက္...။

ခ်စ္တာကခ်စ္တာ ဒီလိုမ်ိဳးက်ညစ္တိညစ္ပတ္
ေနတတ္ေသာ္ျငား ဇီဇာနည္းနည္းေၾကာင္ပါသည္။
JEon ေခၽြးေတြသည္သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုေပၚ
တြင္ရွိေနကာ တကိုယ္လုံး ကိုက္ရာေတြ
ျခစ္ရာေတြ လက္ေခ်ာင္းရာေတြျဖင့္
အလြန္ ညစ္ပတ္ေနၿပီ...။

မေနခ်င္ေတာ့ ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးကာအိပ္ခ်င္လာၿပီ။
အမူးလည္းေျပလာတာေၾကာင့္စိတ္က
ပုံမွန္ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အတူ ParkJimin
ဇာတ္႐ုပ္ေလးက ႐ုန္းႂကြလာၿပီ။

"ေမာင္.....ငါ့ကိုေရခ်ိဳးခန္းခ်ီပို႔......"

"ပင္ပန္းေနၿပီ...ကိုယ့္ဟာကိုယ္သြားလိုက္ကြာ..."

အျမဲတမ္း....တာဝန္မဲ့လုပ္ရပ္မ်ိဳးကိုလုပ္တတ္
တဲ့သူ...။ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုတြန္းပစ္လိုက္ကာ
JEon ခၽြတ္ထားခဲ့ေသာ ညဝတ္အက်ီကို
အလြယ္တကူေကာက္ဝတ္လိုက္သည္။
Jeon အက်ီေတြဝတ္တိုင္းေဘာင္းဘီမလိုအပ္
တာေၾကာင့္အဆင္ေျပလၽွက္ရွိကာ
တုတ္တုတ္မွမလွုပ္ေတာ့ေသာCEOႀကီးကို
မေက်မနပ္တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။

ခြင့္လႊတ္လိုက္စြာ သဘက္တစ္ခုယူ
ေရခ်ိဳးခန္းဆီသို႔ဦးတည္သြားလိုက္သည္။

တံခါးဝေရာက္တဲ့အခါ ေလာေလာလပ္လပ္
အထိပါးခံထားရေသာစေတာ္ဘယ္ရီလို
ရဲေနေသာႏွုတ္ခမ္းေတြသည္အနည္းငယ္
ဆူလာျပန္လၽွက္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေခါက္ကာ
အိပ္ရာေပၚေျပးတက္ၿပီး ေမွာက္ယွက္ႀကီး
အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီေတာင္ထင္ရေသာCEOႀကီးအား
ကန္ပစ္လိုက္သည္။

"အ!!!!!Hyung....!!!"

"အခ်ိဴးကို နည္းနည္းေလးမွမေျပတဲ့ေကာင္...."

"ေတာင္းပန္ပါတယ္..."

"ေရမခ်ိဳးရင္ ငါနဲ႔လာမအိပ္နဲ႔ တျခားအခန္းသြား..
ငါမင္းလိုေကာင္မ်ိဳးနဲ႔ မအိပ္နိုင္ဘူး..."

"ကေလးက မူးလည္းရစ္ မမူးလည္းရစ္ပဲကြာ.."

JEonသည္အိပ္ရာထဲမွခက္ခဲစြာထလိုက္ကာ
ခရမ္းခ်ဥ္သီးလိုနီနီရဲရဲမ်က္ႏွာေလးႏွင့္
လိေမၼာ္ေရာင္ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းေလးကို
ေဆြ႕ခနဲေကာက္ခ်ီလၽွက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္
သြားခဲ့ေတာ့သည္။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္လည္းခ်စ္စရာေသာ
ဆဲသံေလးေတြ ေအာ္သံေလးေတြ
ရီသံသဲ့သဲ့ေလးေတြ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။

ႏွစ္ေယာက္ထဲကမၻာပဲ....။
ခ်စ္လိုက္ ခ်စ္ၿပီးရင္ ခ်စ္လိုက္ပဲ.....။
ဘာလုပ္ရမလဲကိုေတြးၿပီးခ်စ္လိုက္နမ္းလိုက္...။

.......။

"Jimin လန့္လိုက္တာကြာ....ဘယ္လိုျဖစ္လာတာ
လဲ...တကယ္ပါပဲ..."

ေဂဟာတြင္ေအးခ်မ္းစြာကေလးေလးေတြ
ကိုအဂၤလိပ္စာသင္ေပးေနေသာNamjoon
ဆီေရာက္လာေသာသူသည္အေပၚေအာက္
ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္က်ပ္ကပ္ေနေသာအနက္ဝမ္းဆက္
ကိုဝတ္ထားကာ လိေမၼာ္ေရာင္ဆံပင္ေတြ
ၿပီးေတာ့ အနီေရာင္ဘက္သြားေသာမ်က္မွန္
တစ္လက္ျဖင့္။

ျပင္းထန္ေသာအဓိပၸာယ္ေတြပါတဲ့
စာလုံးေတြနဲ႔ဂ်င္းအက်ီကိုထပ္ဝတ္ထားကာ
နားေပါက္ေတြ အားလုံးတြင္ရွုပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ
Accessories ေတြ...။လက္ဆယ္ေခ်ာင္းလုံး
လည္တိုင္ေတြအထိ မ်က္စိအလြန္အမင္းေနာက္စရာအတိ။

"Suprise..!!!အလွူလာလုပ္တာ....."

ေဂဟာမွကေလးေတြသည္ Namjoon ေလာက္
သာျမင္ဖူး၍ ဘလင္းဘလင္းထေနေသာ
လူမ်ိဳးကိုမျမင္ဖူးတာေၾကာင့္အံ့ဩတႀကီး
ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။

"ေအာ္......"

အလွူလာလုပ္တယ္ဆိုလည္းအျပင္အဆင္ကို
သတိေလးထားအုန္းမွေပါ့...။
ရွုတင္သြားဖို႔နဲ႔မွားဝတ္လာသလားမွတ္ရပါသည္။

"Jungkook ေရာ....."

"ပါတယ္...ကားပါကင္ထိုးေနတယ္
Hyungကို အရမ္းလြမ္းေနလို႔ ျမန္ျမန္ေျပးလာလိုက္တာ.."

"ေအာ္...ေအးပါ ...လာေလ...
ဧည့္ခန္းသြားရေအာင္....."

"ဒီေန႔ သင္ခန္းစာေလးကေတာ့ဒီေလာက္ပါပဲ
မနက္ျဖန္ၾကရင္ ျပန္ေဆြးေႏြးၾကမယ္
ကေလးတို႔ ....."

Namjoon သည္ ဧည့္သည္ေရာက္လာတာမို႔
သင္ခန္းစာကိုလက္စျဖတ္ကာကေလးေတြကို
ပါးခ်ိဳင့္နက္ေတြေပၚသည္အထိျပဳံးျပႏူတ္ဆက္
တဲ့အခါ ဟုတ္ကဲ့ဦးေလးJoon ဆိုတဲ့
အသံေလးေတြညီတူညီမၽွထြက္လာသည္။

Jimin သည္သေဘာက်သြားကာ
ကေလးေတြကို ဟိုအရင္Fanေတြ
ကိုလက္ျပႏူတ္ဆက္သလိုပဲနည္းနည္းေလးပဲမ်ားကာ
ျပဳံးျပႏူတ္ဆက္လိုက္ေတာ့
ကေလးအားလုံးကမဝံ့မရဲ...။

"ဘာလို႔ျပန္မႏူတ္ဆက္ၾကတာလဲ..."
ငါတအားေခ်ာေနလို႔လား...."

"Jimin လာပါကြာ......"

ေဂဟာ၏ဧည့္ခန္းတစ္ေနရာတြင္ေျခတံရွည္
ေတြကို ႂကြႂကြရြရြခ်ိတ္ကာထိုင္ေနသည္။
JEonကေဘးတြင္ထိုင္ေနကာNamjoon ႏွင့္
လိုအပ္သည္မ်ားကိုတိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနသည္။

သုံးေယာက္ဆိုေပမယ့္တိုင္ပင္ေနသူက
Namjoon ႏွင့္ Jeonသာျဖစ္ၿပီး
သူကေတာ့ ဖုန္းသုံးကာ Msgတေတာက္ေတာက္
ပို႔ေနသည္။
JEonသည္ စကားေျပာေနရင္းတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေပမယ့္ ဘာမွေတာ့မေျပာ...။

ဘယ္သူနဲ႔ပို႔ေနတာလဲ ဘာညာဇယားေတြ
JEonသိပ္ဂ႐ုမစိုက္တတ္ စိတ္လည္းမဝင္စား။
Hyung လုပ္သမၽွကို လိုက္သာခံစားရရင္
႐ူးရင္႐ူးမ႐ူးရင္ ေသမယ့္ကိန္းမို႔ကေလးကလား
ကိစၥေတြကို CEOက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္
ေပးခဲ့သည္။

ဒါေပမယ့္ အလွူအတန္းကိစၥမွာေတာ့
ေလးစားမွုေလးရွိေစခ်င္ပါသည္။
ပိုက္ဆံေပးလိုက္ၿပီးေရာဆိုတဲ့အလုပ္မ်ိဳး
လုပ္လို႔မရ...။ေစတနာပါပါႏွင့္ကေလးေတြ
အတြက္လိုအပ္တာေလးေတြကိုေသခ်ာ
အတူတူတိုင္ပင္ခ်င္သည္။

Hyungသည္ဘယ္ေသာအခါမွရင့္က်က္လာ
လိမ့္္မည္မဟုတ္....။

"Hyung....တစ္ခုခုဝင္ေျပာအုန္းေလ
ဖုန္းကဘယ္အခ်ိန္သုံးသုံးရတယ္မလား...."

"ေမာင္ အဆင္ေျပသလိုလုပ္ေလ
ေမာင့္ ကိုယုံၿပီးသား...."

"အလွူကိစၥကအေရးႀကီးတာလား
မင္း ဖုန္းက အေရးႀကီးတာလား
အဓိက ကို လုပ္ရေအာင္..."

Namjoon သည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ
မွားၿပီဟု စိတ္ထဲအႀကိမ္ေပါင္းစြာေတြးၿပီးၿပီ။
ေဂဟာ၏ အဓိက ေဒါက္တိုင္သည္ ဟိုအရင္ထဲက
CEO Jeon...။လတိုင္း ႏွစ္တိုင္း ေျပာေနစရာမလို
Jimin ညီမေလးကိုရည္စူး၍လုပ္ထားေသာ
အသိုက္အျမဳံေလးမို႔ တာဝန္ေက်စြာေထာက္ပံ့ေပးသည္။

ဒီလိုသပ္သပ္လာၾကရင္Namjoon စိတ္ညစ္ျမဲ။
လာတိုင္း ရန္ျဖစ္ၾကသည္။
Online Bank Accမ်ားျဖင့္လွူတာအေကာင္းဆုံးဟု
NamJoonမေျပာရဲ....။
ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ေဂဟာေလးသည္
သူတို႔လာေရာက္သည့္ေန႔ဆို အျမဲလွုပ္ခတ္စြာ။

လွူေသာေငြ Amountႏွင့္တန္ေအာင္ရန္ျဖစ္ၿပီးမွ
ျပန္ျပန္သြားတတ္ၾကသည္။
စိတ္ဆင္းရဲျခင္းအတိ။

ဖုန္းScreen ကေန ဖ်က္ခနဲလွမ္းၾကည့္လာ
ေသာမ်က္လုံးလွလွေတြ.....။
မီးေတာက္ေလးေတြမ်က္လုံးထဲအျပည့္...။

"ခုမွပထမဆုံးလုပ္တဲ့အလုပ္မလို႔လား
ငါဘာဝင္ေျပာရမွာလဲ...Hyungလည္း
ရွိေနတာကို...."

"အျပဳအမူကိုေမာင္မႀကိဳက္ဘူး....
ေလးစားမွုရွိရမယ္မလား..."

"မရွိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ငါ့ကိုလူေတြေရွ႕
လာPowerမျပနဲ႔ JeonJungkook..."

"ဘာလို႔ ေစတနာကို Hyung နားမလည္ရတာလဲ
ေပး အဲ့ဒီ ဖုန္း...."

လက္ထဲကဖုန္းကိုဆက္ခနဲေကာက္ယူကာ
JEonက အက်ီအတြင္းအိတ္ထဲသို႔ထည့္
လိုက္သည္။

"မင္းကမ်ား...!!!"

ေလးစားမွုနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးနည္းနည္းသင္ခန္းစာေပးဖို႔
CEOႀကီးႀကံစည္႐ုံသာရွိပါေသးသည္။
ထေအာ္လိုက္ေသာအသံသည္Namjoon ေရာ
Jeon ပါတုန္ခနဲ...။

"Jimin ...ေတာ္ပီ ဟုတ္တယ္ေလ
မင္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ဝင္စားအုန္းမွေပါ့....
ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔ကြာ ငါ့ဆီလာတိုင္း
ဒီလိုေတြျဖစ္ရင္ ငါစိတ္ညစ္တယ္...."

Namjoon သည္အမွန္တကယ္စိတ္ရွုပ္ေနေသာ
ပုံေပၚတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးအစြယ္ေတြ
ခဏသိမ္းလိုက္ၾကသည္။
JEon ကလည္း တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ကာ
အလွူကိစၥဆီျပန္သြားၿပီး....Jimin ကေတာ့
မွိုင္းညိဳ႕ေနေသာအေနအထားျဖင့္ထိုင္ေနသည္။

မေကာက္သြားဖို႔ႀကိဳးစားေနရင္းကေန
တစ္ခါတစ္ေလလည္းသူကိုယ္တိုင္ေကြးေကာက္
သြားေအာင္ဖန္တီးမိေသာအေျခအေနမ်ိဴးေတြ
ရွိပါ၏။

မတတ္သာလို႔သာNamjoon Hyung
ကိုအနည္းငယ္ေၾကာက္ရလို႔သာမေျပာရဲေတာ့တာ
စိတ္ထဲတြင္CEOႀကီးကို ၁၀ခ်က္ထက္မနည္း
ရိုက္ၿပီးေနၿပီ....။

ေဆြးေႏြးၿပီးကာ ကေလးေတြႏွင့္ေတြ႕ဆုံၿပီး
လိုအပ္သည္မ်ားလွူဒါန္းၿပီးတဲ့အခါ
JEonက လူႀကီးဆန္စြာရင့္က်က္ျပခဲ့ေပမယ့္
Jimin ေကာင္းကင္ကေတာ့အေရာင္မွိုင္းေနသည္။

"ငါ ဆိုးလ္ကိုျပန္ေရာက္တုန္း သြားစရာ
ေနရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္ ငါ့ေဘာ္ဒါေတြ
နဲ႔လည္းDateထားတယ္ မင္းအတြင္းေရးမွူး
Hoseokကို ကားလာပို႔ခိုင္းလိုက္
ငါဒီကေနသြားစရာရွိတဲ့ေနရာဆက္သြားလိုက္
ေတာ့မယ္..."

"Hyung မေကာက္နဲ႔ကြာ.."

"မိန္းမမလို႔ေကာက္ရမွာလား ငါကေလးေတြ
ေရွ႕ မရိုက္ခ်င္ဘူး ...ေပးစမ္း ကားေသာ့!!!"

အျပင္သြားလၽွင္သူႀကိဳက္ေသာၿပိဳင္ကား
ေတြကိုပဲJeonကအႀကိဳက္ႀကီးမဟုတ္ေသာ္
ျငားလိုက္စီးရသည္။ထရန္ျဖစ္ရင္ဒီလိုပဲ
ကားေသာ့လုကာCEOကိုၿမိဳ႕လည္ေကာင္လည္း
ထားျဖစ္ရင္ထားခဲ့တဲ့သူ...။

"ParkJimin!!!"

"ဘာလဲ....!!!"

လက္ထဲကကားေသာ့ကိုအလစ္အငိုက္တြင္
ဆက္ခနဲဆြဲယူကာေနာက္ဆုံးေပၚၿပိဳင္ကား
နီနီေလးဆီေလၽွာက္လွမ္းသြားေတာ့သည္။
ေျပာလို႔သာေျပာသာ သူ႔ကားေတြက သူနဲ႔မွ
လိုက္ဖက္တာ....။

အဲ့လိုလုပ္သြားလို႔ မရမကအားသုံးအနိုင္က်င့္
အတင္းလိုက္၍လည္းမရ.ပါ။
Hyung လိုခ်င္တာက Jeonစီးေနက်ဇိမ္ခံကားအနက္
ေရာင္ႀကီးကိုလာပို႔ခိုင္းကာ သူ
ဘယ္ကမၻာသြားသြားေနာက္ကလိုက္ေခ်ာ့ရမည္ဒါမ်ိဳး။

အဲ့လ္ိုသာေခ်ာ့ရင္ Hyung ကစိတ္ေကာက္
ေျပလြယ္ပါ၏...။အတင္းအက်ပ္တင္စီးလို႔
ParkJimin ကိုလုံးဝမရပါ..။

"Hyung....."

JEonသည္ေနာက္မွေျပးလိုက္ကာလက္ေကာက္
ဝတ္ေတြကိုဆြဲေတာ့မ်က္ေစာင္းလွလွက
ဒိုင္းခနဲ....။

"လႊတ္!!!ငါက စရိုက္ ေလးစားမွုမရွိလို႔
လာမဆြဲနဲ႔ မထိနဲ႔...ေဝးေဝးေန ..."

လက္ေတြကိုၾကမ္းတမ္းစြာလႊတ္ခ်ၿပီးတာႏွင့္
မ်က္မွန္ေကာက္တပ္ကာႏွာေခါင္းအေပၚနား
သို႔ဆက္ခနဲပင့္တင္ၿပီးကားထဲဝင္သြားေတာ့သည္။

အရွိန္အျပင္းဆုံးျဖင့္ေမာင္းထြက္သြားေသာ
ကားသည္အႏၲရာယ္အလြန္မ်ားတာမို႔
JEonက ခ်က္ခ်င္းHoseokကိုကားလာပို႔ေပးရန္
အေၾကာင္းၾကားရသည္။
လိုက္ရအုန္းမည္ေပါ့...ေခ်ာ့ရအုန္းမည္မို႔...။

နီရဲေတာက္ေနေသာၿပိဳင္ကားသည္လမ္းမ
ႀကီးေပၚတြင္ဗရမ္းဗဒါဆန္စြာေမာင္းႏွင္းကာ
သတ္မွတ္အရွိန္ႏွုန္းေတြဘာေတြဘာမွမသိ...။
ေဒါသသည္ထြက္ေနတာေၾကာင့္ဘာဆိုဘာမွမျမင္
ေမာင္ လူၾကားထဲ အဲ့လိုထထပညာျပတိုင္း
စိတ္တိုရသည္။

ဒီျဖစ္တည္မွုကို ခ်စ္ခဲ့တာ...
ဒီျဖစ္တည္မွုအတိုင္းပဲသြားမွာ...
ဒါကိုခ်စ္လို႔သူေရြးခဲ့တာ...ေစတနာေတြဘာေတြ
Jimin ဘယ္တုန္းက အေရးအရာလုပ္ေတြးေပး
ခဲ့ဖူးလို႔လဲ...။
ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးနဲ႔အေၾကာခံရရင္
ေယာက်္ားလည္းခြင့္မလႊတ္နိုင္ဘူး...။

မ်က္ဝန္းေတြသည္မ်က္မွန္အနီေဖ်ာ့ေရာင္ေအာက္
ျပတ္ရွေနကာေရွ႕တည့္တည့္ကိုစိုက္ၾကည့္ကာ
အရွိန္ျမင့္သထက္ျမင့္လာသည္။

"ေမာင္.....Kooကိုေက်ာင္းသြားႀကိဳတာဆို
ကေလးက အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီ
ေမာင္ ဘယ္မွာလဲ ခုေျပာ!!!!!!"

Koo...Koo ဒုကၡေကာင္ ပလီပလာေကာင္
ေသးေသးေလး...။ငါဝဋ္ေတြလည္တာ
ငါသိတယ္ ငါသိတယ္....။

Daddy တက္တူးေလးသြားခိုးျဖည့္ေနတာ
လက္စမသတ္ေသးလို႔ ဆရာမေတြနဲ႔
ခဏေလးေစာင့္ေပးပါ ခ်က္ခ်င္းလာႀကိဳပါ့မယ္လို႔
ေသခ်ာေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာခဲ့သည္။
ဟုတ္ကဲ့ Daddy စိတ္ခ်ပါဆိုလို႔
တက္တူးကိုျမန္ျမန္လက္စသတ္ေနခဲ့သည္။

ဆိုင္သူေလးက တက္တူးထိုးတာသိပ္မႀကိဳက္
တာေၾကာင့္ေမာင္က ဟိုျဖည့္ဒီျဖည့္ေလးသာ
လုပ္ရသည္။ဒါကို ဒါကို ဒီေကာင္ေလးက
ဟုတ္ကဲ့ ဆိုၿပီး သြားခၽြန္လိုက္ၿပီ...။

"ကေလးက အိမ္ကိုဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးကို လာႀကိဳခိုင္းရွာတယ္
ေမာင္ တာဝန္မဲ့လြန္းတယ္ေနာ္
ေမာင့္ ကို ကေလးနဲ႔ ကိုယ္ဘယ္လိုစိတ္ခ်ရမလဲ
ေျပာ!!!ေျပာ!!!!....."

"အဲ့ဒီဟာေလးကို ဖုန္းေပးလိုက္ ခုေပးလိုက္...
ကလီကမာေလး...ေမာင္နဲ႔သူသေဘာတူညီ
မွုရၿပီးသားအခ်စ္ရဲ့..."

"Koo သာတစ္ခုခုျဖစ္ၾကည့္ ေမာင္နဲ႔ကိုယ္
အျပတ္ပဲ....."

"အသဲငယ္ရယ္....ေမာင့္အခ်စ္ရယ္...ေမာင္ကေလ.."

"Daddy ကိုအိမ္ေပၚကဆင္းေတာ့တဲ့.....ပါးပါးက.."

"မင္း...မင္း....ကေဝပိစိေပါက္စမာယာ
တစ္သိန္းေကာင္...အိမ္ျပန္လာမွမင္းနဲ႔ငါေတြ႕မယ္.."

ေမာင္သည္ဖုန္းခ်လိုက္ကာအစိမ္းႏုေရာင္
ၿပိဳင္ကားအားအရွိန္ျမႇင့္တင္လိုက္သည္။
ခရမ္းရင့္ေရာင္ေနကာမ်က္မွန္ႏွင့္အတူ
အိမ္ကပိစိေလးအား ဖ်စ္ခ်င္ညႇစ္ခ်င္လွၿပီ။

ေဒါသရယ္လို႔မဟုတ္ေသာ္ျငားအသဲယား
လြန္းတာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္လုံးသူအားလုံးကိုပလီပလာ
လုပ္လာခဲ့ရၿပီးသူ႔ကိုျပန္လုပ္နိုင္တဲ့သူေပၚလာတဲ့
အခါမခံစားနိုင္ေတာ့...။

အရွိန္ျပင္းစြာေမာင္းႏွင္လာရင္းလမ္းအေကြ႕
တစ္ခုကို ႐ုတ္တရက္ခ်္ိုးခ်လိုက္ခ်ိန္
တြင္ ဘြားခနဲအရွိန္ျဖင့္ထြက္လာေသာ
နီနီရဲရဲ ၿပိဳင္ကားတစ္စီး...။
ကၽြမ္းက်င္မွုေတြေၾကာင့္သာကပ္သီးကက္ဖဲ့
ေလးကိုေရွာင္လိုက္နိုင္ၿပီးႏွစ္စီးလုံးထိုးရပ္
သြားၾကသည္။

ေတာက္!!!!!

ေတာက္!!!!!

ကားမွန္ႏွစ္ခုသည္ၿပိဳင္တူက်လာေတာ့သည္။

"ကန္းေနတာလား......!!!!!"

ၿပိဳင္ကားအနီေပၚကတစ္ေယာက္သည္
လက္ဦးမွုရယူကာအရင္စေအာ္ေတာ့
ၿပိဳင္ကားအစိမ္း၏ေဒါသသည္ ဖ်င္္းခနဲ...။

"ထိုး မလား... လာ ဆင္းလာခဲ့...."

"လမ္းအေကြ႕ကို ေသာက္အရွိန္မေလၽွာ့ဘဲ
ေကြ႕ဝင္တာမင္းေနာ္...ျပန္ေတာင္းပန္စမ္း..."

"ဆုေတာင္း...."

ေမာင္သည္ရန္ျဖစ္ေနလို႔မျဖစ္အိမ္မွာ
မုန္တိုင္းရွိတာမို႔ ပုံမွန္ဆို ဒါသည္
ရန္ပြဲတစ္ခုျဖစ္သြားနိုင္ေပမယ့္အခ်ိန္မေပးနိုင္ေနပါ။

"F....."

ဟိုဘက္ကထဆဲတဲ့အခါေမာင္က
ဒီဘက္ကလက္ခလည္ကိုမွင္ေသေသျဖင့္
ေထာင္ျပလိုက္သည္။

ၿပိဳင္ကားနီနီေပၚက ႏွုတ္ခမ္းေတြသည္
ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ အသံထြက္႐ုံတစ္ခ်က္ထရီလိုက္ကာ
ဘက္ဘက္ေရာ ညာဘက္ေရာျဖင့္
လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၿပိဳင္ေထာင္ျပလိုက္ကာ
ကားကအရွိန္ျပင္းစြာေနာက္ျပန္ဆုတ္လၽွက္
ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။

JEon လိုက္ေခ်ာ့မွာ ဇယားရွုပ္ေနလို႔မျဖစ္
အနိုင္ပိုင္းကာေမာင္းထြက္လာရမည္။

ေမာင္သည္ ေတာက္တစ္ခ်က္ထပ္ေခါက္ကာ
အန္ိုင္လိုက္ပိုင္းခ်င္ေသးေပမယ့္
မျဖစ္ေတာ့ အိမ္ကိုသာေမာင္းထြက္သြားရေတာ့သည္။

(ေမာင္......။)

.................။

"Ri ေနေကာင္းရဲ့လား....Babe....
ကိုကို လာတယ္ ...ညီမေလး..."

ပထမဆုံးပဲ....။Jiminသည္Riဆီကိုတစ္ခါေလးမွ
မလာရဲခဲ့...။လာရမယ္ဆိုတာသိေပမယ့္လည္း
ဘာေၾကာင့္ေသဆုံးသြားခဲ့ရလဲ
ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ ဘာကိစၥေၾကာင့္ဒီကေလးေလး
ၾကားညႇပ္ခဲ့ရလဲဆိုတဲ့အမွန္တရားေၾကာင့္
လာေတြ႕ဖို႔ရန္မွာ ရင္ကြဲနာက်နိုင္ပါသည္။

အလွုအတန္းေတြ ရည္စူးၿပီးလုပ္လို႔ရသမၽွ
အားလုံးအားလုံးအစ္ကိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
လုပ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ အရိုးျပာအိုးေလးရွိရာ
ကိုလာဖို႔ကို Jimin အလြန္ေၾကာက္လန့္ခဲ့သည္။

Riဆုံးသြားေတာ့ လမ္းမေလၽွာက္နိုင္ေတာ့ေသာ
JEonကို ထားခဲ့ကာဘဝသည္ေမွာက္မိုက္
ခဲ့လိုက္တာ....။
Riဟာတစ္သက္လုံးစာအတြက္ParkJimin ႏွလုံးသား
ထဲနာေနေအာင္ နစ္ဝင္ေနေသာဆူး...။

"ခုမွ ကိုကို လာေတြ႕တာ...ေၾကာက္ေနလ္ို႔ပါ
ညီမေလးရယ္...."

ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာေသာမ်က္ရည္ေတြသည္
အတားအစီးမရွိ။ျပဳံးရီေနေသာRiဓာတ္ပုံေလး
ကိုၾကည့္ကာေက်ာျပင္ေတြလွုပ္ခါလာသည္အထိ
Jimin ကငိုခ်သည္။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ညီမေလးရယ္..."

ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ကာမ်က္ႏွာတစ္ခုအားလက္
ျဖင့္အုပ္လၽွက္ သည္းထန္စြာငိုယိုမွုတြင္
အနာတရေတြ အမ်ားႀကီး..။
ေရတြက္၍ပင္မကုန္ပါ....။

ေၾကေၾကကြဲကြဲငိုေႂကြးေနေသာ
Jimin အေပၚအရိပ္တစ္ခုက်လာၿပီးတဲ့ေနာက္
ႏူးညံ့စြာရင္ခြင္အက်ယ္ႀကီးထဲဖြဖြေလး
ထည့္ထားျခင္းကိုခံရသည္။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးရယ္...."

အဆင့္ဆင့္ေသာေတာင္းပန္မွုေတြတြင္
ရင္ကြဲနာက်ရျခင္းမ်ားစီတန္းေနလ်က္။

"ေမာင္ရွိတယ္....ေမာင္ရွိပါတယ္..."

ရင္ခြင္ထဲသို႔ကေလးေလးလိုဝင္တိုးကာ
Hyungကတင္းက်ပ္စြာဖက္ထားလၽွက္
ငိုခ်သည္။

"တကယ္ဆို....တကယ္ဆို မင္းကငါ
ဘယ္ေတာ့မွမေရြးခ်ယ္သင့္တဲ့လူပါ
JEon....Ri က...ငါ့လိပ္ျပာေတြမလုံဘူး...ေမာင္ရယ္.."

"သိတယ္ သိပါတယ္...."

"ဒါေပမယ့္ ငါမင္းကိုတစ္မိနစ္တစ္စကၠန့္
ေတာင္မခြဲနိုင္ေအာင္အရမ္းခ်စ္ေနခဲ့တယ္...
ဘယ္ေလာက္ ငါ့ဘဝကဆိုးလိုက္သလဲ...
ဘယ္ေလာက္ကေသာင္းကနင္းဆန္လိုက္သလဲ
Jeon..."

"ေတာင္းပန္ပါတယ္...
ေမာင္...Riကိုေရာ ကေလးကိုေရာ ခြင့္လႊတ္တဲ့အထိ
ေတာင္းပန္ပါတယ္...."

လွိုက္ခါစြာငိုေနျခင္းသည္တစ္ေယာက္ထဲ
ေတာ့မဟုတ္..။ၿပိဳင္တူမ်က္ရည္မ်ားသည္
ျပဳံးရီေနေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္
၏အရိုးျပာအိုးေလးေရွ႕ စီးဆင္းခဲ့သည္။

ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးကိုရင္ခြင္ထဲ
လုံျခဳံစြာထည့္ထားကာ တ္ိတ္ပါလို႔ေတာ့
မေျပာရက္....Jeonကိုယ္တိုင္ေတာင္
ငိုေႂကြးေနရျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာျပင္ေလးကို
ဖြဖြေလးပုတ္ေပးေနလိုက္သည္။

"ေကာင္းမြန္တဲ့ဘဝသစ္ေလးမွာ
အလွဆုံးမိန္းကေလးအျဖစ္ျပန္
ေမြးဖြားလာနိုင္ေစဖို႔ေမာင္ညတိုင္းဆုေတာင္း
ေပးခဲ့ပါတယ္....Ri ေသခ်ာေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာပါ.."

ရင္ခြင္ထဲမွေခါင္းေလးညိတ္လာသည္။
မေသခ်ာ မေရရာေပမယ့္ ႏွစ္သိမ့္ေပးျခင္း
သည္အနည္းငယ္ေလးေတာ့သက္သာရာ
ရေစရန္ရည္ရြယ္သည္။

ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္အထိHyungငိုသံေတြ
သည္နာနာက်ည္းက်ည္း....။
ခပ္တင္းတင္းေလးဖက္ထားေပးလိုက္ကာ
JEonလည္းအသံတိတ္ငိုေနဆဲ...။

ParkJimin ကိုသူဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲ
ဆိုတာထက္ ParkJimin သူ႔ကို
ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲက နာက်င္ဖြယ္ရာ...။

ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့စကားေတာင္Hyungႏူတ္က
တစ္ခါထြက္က်ဖို႔အလြန္တရာခက္ခဲေပမယ့္
ႏူးညံ့မွုေတြနဲ႔Hyungသူ႔ကိုမခ်စ္ျပမဆက္ဆံ
ေပးခဲ့ေပမယ့္
Hyung ဟာ အခ်ိန္တိုင္းမွာအရိုင္းတုံးေလး
လို စိတ္ကသိကေလာက္ျဖစ္စရာေလးေပမယ့္

Hyung အခ်စ္ေတြက မေျပာျပလည္းJeon
အေပၚဘယ္သူ႔လိုက္မမွီနိုင္ေအာင္ႀကီးမားမွန္း
သိေနရတာ ဘယ္ေလာက္ဆန္းလိုက္သလဲ။

ဘဝတခ်ိဳ႕မွာ တခ်ိဳ႕ေသာလူေတြက
သူတို႔ရဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို
ဖြဲ႕ႏြဲ႕ဝန္ခံလူတကာျမင္သာေအာင္
မျပသတတ္ၾကပါဘူး....။

ေနေရာင္အနည္းငယ္ပဲက်န္တဲ့အခါ
JEonက ငိုေႂကြးမွုေလးအားေကာက္ခ်ီလိုက္သည္။

"ျပန္ၾကမယ္ေနာ္...မိုးခ်ဴပ္ေနၿပီ...."

"ကားထဲမွာ လည္း..ခ်ီထားေပးပါအုန္း..."

"ကေလး သေဘာ....."

လိုက္ေခ်ာ့ခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ Hyungက
စိတ္ေကာက္သည့္ကိစၥကိုေမ့သြားၿပီ။
JEon သည္ သူသိပ္ခ်စ္ရေသာျမတ္နိုးရာေလး
ကိုခ်ီပိုးကာ ေနဝင္ခ်ိန္တြင္ကားဆီသို႔
ေခ်ာ့ေမာ့ခ်ီပိုးလာေသာပုံရိပ္ေလး.....။

ဘယ္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၾကည့္
ႏွစ္ေယာက္ထဲသာရွိတာေၾကာင့္
ဆိုးတူေကာင္းဘက္ ရီအတူတူငိုအတူတူ
ရိုက္လိုက္ ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္လိုက္ႏွင့္
သူတို႔ဘဝေလးသည္ေနဝင္ခ်ိန္ေတြမွာေတာင္လွေနပါ၏။

.................။

1Year Anniversary 🤍