က်ေတာ္တို႔ျပန္ညႇိယူလို႔ရၿပီးတဲ့ေနာက္...
Jungkook အိမ္မွာလည္းမေနေတာ့ဘဲ
တိုက္ခန္းေကာင္းတခုဝယ္ပီး
အတူတူေနေနခဲ့ၾကတယ္
HappyEndingေပါ့......
နာက်င္စရာအေငြ႕အသက္ေတြ
ကိုေတာ့က်ေတာ္ႀကိဳးႀကိဳးစားစား
ဖယ္ရွာရင္း ျပန္မေျပာမိေအာင္
ဆင္ျခင္ၿပီးJungkook
ရင္ခြင္ထဲေန႔တိုင္းအိပ္စက္ခဲ့တာ
မွားေတာ့လည္းမမွားဘူးမလား...

ရန္လား...ျဖစ္တာေပါ့...
က်ေတာ္တို႔ကရန္ျဖစ္ဖို႔ဘုရားဖန္ဆင္း
ေပးထားတဲ့အနိုင္မယူအရွုံးေပးႏွစ္ေယာက္မလား။
ညားၾကေလသတည္းရယ္လို႔မဟုတ္ေပမယ့္
ဒီလိုေလးပဲပုံမွန္ရက္ေတြကိုျဖတ္သန္း
ခဲ့တာၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပါပဲ..။

မိုးလင္းမိုးခ်ဴပ္ျပသနာရွာတတ္ေသာ
က်ေတာ္နဲ႔တခါတေလစိတ္မရွည္တတ္ေသာ
ေမာင္နဲ႔ဟာ ပ်ားရည္စမ္းသလို
အရမ္းခ်စ္ျပခဲ့ၾကတာမ်ိဳးေတာ့သိပ္မရွိခဲ့။
တခါတေလေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ...။
ေမာင့္ကိုနမ္းခ်င္လာတဲ့အခါ....
ေမာင့္လက္ေမာင္းေတြအေပၚေခါင္းအုံးခ်င္လာ
တဲ့အခါ....
ေမာင့္ကိုခၽြဲႏြဲ႕ခ်င္လာတဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့...
က်ေတာ့္ကိုခ်ီပီးေမာင္ မနက္စာစားတာမ်ိဳး
က်ေတာ့္ေပါင္ေပၚမွာေခါင္းအုံးထားတဲ့ေမာင့္
မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာေလးကိုလက္ကေလးေတြ
ျဖင့္ထိကိုင္ရတာမ်ိဳးကိုေအးခ်မ္းျခင္းလို႔
က်ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာသတ္မွတ္ခဲ့တယ္
စာအုပ္သမားႀကီးလိုပစၥည္းေတြကို
ေနရာတက်စည္းကမ္းရွိရွိထားတတ္ေသာ
ေမာင္နဲ႔ ၾကဳံတဲ့ေနရာပစ္ထားတတ္ေသာ
က်ေတာ္တို႔ဟာ တိုက္ခန္းက်ယ္ႀကီးထဲ
ႏွစ္ေယာက္ထဲအသံကုန္ေအာင္ေအာ္ဟစ္
ၿပီးရင္ေမာင္ကအကုန္ေကာက္သိမ္းကာ
က်ေတာ့္ကိုပါဆက္သိမ္းပိုက္တတ္သည္။

တခါတရံေတာ့အိမ္မက္လိုပါပဲ...
က်ေတာ္သည္ထြက္သြားခဲ့တာ
ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာဖို႔.....
စိတ္ပင္ပန္းလြန္း၍လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္ခဲ့ျခင္း
သို႔ေသာ္ ေမာင္မရွိတာပိုစိတ္ပင္ပန္းေၾကာင္း
သိလာရတာနဲ႔အမၽွသတိရစိတ္မ်ားသည္
မေကာင္းဆိုးဝါးသဖြယ္။
အဝါေရာင္ေတြကိုဆင္ျခင္ခဲ့သည္။
တိတ္တိတ္ေလးေမာင့္ကိုခ်စ္ပါတယ္ဟု
အိပ္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ခိုးေျပာမည္။
ခ်စ္တယ္ ဟူေသာစကားသည္
သူမ်ားေတြအတြက္ၾကည္ႏူးစရာ
ဆိုေပမယ့္ က်ေတာ္တို႔အတြက္က
ပ်က္ဆီးျခင္းေတြအျပင္ဘာမွထပ္မရွိခဲ့။

က်ေတာ္ကဖက္ရွင္ဆိုင္
ေသးေသးေလးဖြင့္ကာေမာင္နဲ႔အဆင္ေျပ
လၽွင္ဆိုင္ဖြင့္တတ္ၿပီး
ေမာင္နဲ႔ရန္ျဖစ္လၽွင္ဆိုင္ပိတ္ရက္ျဖစ္သည္။
က်ေတာ္ႀကိဳက္လွစြာေသာBrandေတြကို
သာတင္ပီးက်ေတာ္ပဲမရိုးနိုင္ေအာင္
ကိုင္သည္။ေရာင္းရျခင္းမေရာင္းရျခင္း
ကသိပ္အေရးမႀကီး...။
ထယ္ေယာင္းကဆိုင္တြင္ထားရန္
ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လက္ေဆာင္ေပးသည္။
ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္အားပါးတရဖြင့္ၾကည့္
လိုက္ေသာ္အခါ သူ႔ေခြးအမဲေကာင္ေလး၏
ပုံတူပင္...။ထယ္ေယာင္းသည္
ဘယ္ေတာ့မွခ်စ္ဖို႔ေကာင္းျခင္းမ်ား
ရပ္တန့္သြားမွာလဲ...။
Jungkook၏သတို႔ေလာင္းေလးလို႔
သိလိုက္ရေသာဟိုးႏွစ္ေတြက
ထယ္ေယာင္း၏ပုံစံေလးအား
ျပန္ေတြးမိပီးျပဳံးမိျပန္ေသးသည္။

ေနာက္ထပ္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္သည္လည္း
အိမ္သို႔လက္ေဆာင္ပါဟူ၍ေရာက္လာ
ခဲ့သည္။ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
ဘယ္သူ႔ဆီကလာသလဲဆိုတာတန္းသိနိုင္
ေသာေရးျခစ္မွုတခု...။
အီတလီၿမိဳ႕၏လမ္းမေပၚက ေၾကာင္ငယ္ေလး
လိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးလမ္းေလၽွာက္ေနေသာ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ပုံ...။
ေမာင္က ထင္တဲ့အတိုင္းမသိခ်င္ေယာင္
ေဆာင္ေပးကာ နားမလည္သလိုေနေပးသည္။
MinYoongi သည္ေမာင္ သဝန္မတိုေသာ
တစ္ေယာက္ထဲေသာေယာက်္ား...။
Namjoon Hyungႏွင့္ပင္တြန့္တိုေပမယ့္
MinYoongi ဆိုေမာင္မသိမသာေနတတ္သည္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေသာအေျဖမ်ားသည္
ေမးစရာကိုမလိုပင္...။
"ကိုယ္ Minကိုျပန္ေတြ႕ရတိုင္း
ျပန္ယူမယ္လို႔အားတင္းခဲ့ဖူးတယ္...
ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ရေၾကာင္းကိုလည္း
Minသံသယဝင္စရာမလိုေအာင္
ျပခဲ့ေပမယ့္ Minက
ဘာလို႔ဘဝမွာတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲခ်စ္နိုင္ရ
တာလဲ...."
"ႏွလုံးသားကတခုထဲမလို႔ေပါ့ Hyungရာ."
"မင္းကိုဂ်ပန္ကျပန္ေခၚလာပီးတဲ့
ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္အဆင္မေျပလိုက္တာ
အနည္းဆုံးေတာ့မင္းသူ႔ကိုထပ္မေရြးခ်ယ္ေတာ့
ဘူးလို႔ပဲထင္ခဲ့မိတာ."
"က်ေတာ္က လူဆိုးဆိုတာကိုHyung
ေမ့သြားခဲ့ပုံပဲ"
"တခုေတာ့ကတိေပးပါMin...."
"အင္း....."
"ေန႔တိုင္းေပ်ာ္ေနပါမယ္လို႔..."
"Romatic ျဖစ္လိုက္တာ ဟိုးတုန္းကလိုပါပဲလား"
"မင္းတေယာက္အေပၚမွာပါ......."
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....က်ေတာ့္အေပၚ
ေကာင္းေပးခဲ့တာေတြအားလုံးအတြက္
က်ေတာ္YoongiHyungကိုမစာနာေပးနိုင္
ခဲ့တာေတြအတြက္...က်ေတာ္ျပန္မၾကည့္ခဲ့တဲ့
ေမတၱာတရားေတြအတြက္ကိုေတာ့
ေတာင္းပန္ပါတယ္....."
"မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္မလား
ကိုယ္မေမးခ်င္ေပမယ့္ ပန္းခ်ီကားကို
မဂၤလာဦးလက္ဖြဲ႕အျဖစ္ေပးပါတယ္...
ေမတၱာတရားေတြအတြက္ေတာင္းပန္စရာ
မလ္ိုဘူးMin....မင္းမွာအျပစ္မရွိပါဘူး..
ေသေသခ်ာခ်ာေန႔တိုင္းေပ်ာ္ေနမယ္ဆိုရင္
ကိုယ္ကရပါတယ္ အစထဲကမင္းက
ကိုယ့္အတြက္မွမဟုတ္ခဲ့တာ....."
ဝမ္းနည္းစရာစြန့္လႊတ္လိုက္မွုေတြအား
ဘယ္လိုမ်ိဳးႏွစ္သိမ့္ေပးရမလဲမသိခဲ့။
ပန္းခ်ီကားကိုသာစိုက္ၾကည့္ပီး
YoongiHyung၏အႏုစိတ္ျခယ္သမွုမ်ား
ကိုသာေငးေနခဲ့ရသည္။
ေမာင္က အခန္းတြင္ခ်ိတ္ခ်င္လည္းခ်ိတ္ပါဟု
ေျပာလာျပန္သည္။ေမာင္ဟာ...တကယ့္
ကေလးေလး...။
ဧည့္ခန္းတေနရာတြင္ခ်ိတ္ထားလိုက္ရင္း
Yoongi Hyung၏ခ်စ္ျခင္းအားအသိအမွတ္ျပဳ
ေပးခဲ့သည္။ေအးတိေအးစက္ၾကည့္တတ္ေသာ
Hyungအတြက္ႏွလုံးသားထဲတြင္ေနရာ
မေပးနိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ပန္းခ်ီကားလွလွေလး
အတြက္ေတာ့ေနရာတခုေတာ့ရွိသင့္တယ္မလားေလ။
...........။
"JeonJungkook ရွိလား...."
Company အထိလိုက္လာျခင္းသည္
အေၾကာင္းကိစၥနည္းနည္းအေရးႀကီး၍
ျဖစ္သည္။Jiminဘယ္ေတာ့မွအလုပ္ကို
ေယာင္လို႔ပင္မလာတတ္ပါ။
"ခ်ိန္းထားတာလားရွင္...."
ေမးခြန္းတြင္ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးအား
စူးခနဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ေကာင္မေလးက
ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။
"ငါသူ႔ကိုဘာကိစၥခ်ိန္းရမွာလဲ....."
"ဟို....."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...ေတာင္းပန္ပါတယ္
သူကအသစ္ေလးမလို႔ပါ..
ရွိပါတယ္ အကို..CEO႐ုံးခန္းထဲမွာပါ...."
"ပီးေရာ......"
ေနကာမ်က္မွန္အမဲအားေကာက္တပ္
ကာထြက္သြားေသာလူသားကြယ္သည္ႏွင့္
"နင္ကေတာ့ေသေတာ့မွာပါပဲ...
သူ႔ကိုခ်ိန္းထားသလားသြားေမးေနတယ္
အဲ့တာParkJimin..CEOရဲ့ခ်စ္သူ...
နင္CEOကိုမေၾကာက္လို႔ရတယ္
သူ႔ကိုေတာ့မေၾကာက္လို႔မရဘူး....
သူကအရမ္းဆိုးတာ..ေနာက္တစ္ခါသတိထား
စကားသြားမေျပာနဲ႔ ရွိရင္ရွိတယ္
မရွိရင္မရွိဘူးေျပာလိုက္...."
"ညီမမွမသိတာ..."
"JeonJungkookလို႔ေခၚထဲကသိေပါ့ဟဲ့
ဒီကမၻာမွာအဲ့လိုေခၚရဲတာအဲ့တစ္ေယာက္ပဲ
ရွိတယ္..."
"ဟုတ္...ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူး..."
........။
"မင္း....ငါ့ကဒ္ေတြကို....."
Shopping ထြက္ရန္အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးမွ
သူ႔ကဒ္ေတြသည္မရွိေတာ့ ေနရာအႏွံ့ရွာ
ေသာ္လည္းမေတြ႕။ေဒါသကထြက္လာ
ကာဖုန္းဆက္ေသာ္လည္းဖုန္းကမကိုင္။
သူ႔ကဒ္နဲ႔လည္းယူသုံးေနတာမဟုတ္
ကိုယ့္ကဒ္ႏွင့္ကိုယ္သုံးစြဲေနျခင္းကို
ဒီေကာင္လာကန့္သတ္ျပန္ၿပီ...။
ေပါက္ကြဲေျပာဆိုရန္အလုပ္အထိလ္ုက္လာၿပီး
႐ုံးခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္ေသာအခါ
ရွပ္အက်ီအားလက္အေမာင္းအထိေတာင္
ေခါက္တင္ထားရင္းLabtopက
KeyBoardအားအာ႐ုံစူးစိုက္စြာ
ရိုက္ေနေသာသူႏွင့္..ေဘးနားတြင္
နီးနီးကပ္ကပ္ထိုင္လ်က္အလုပ္ႀကိဳးစား
ျပေနေသာ ပလပ္စတစ္မတစ္ေယာက္။
Jungkookအားလီနာေယာင္းကိစၥပီးထဲက
ဘယ္မိန္းမနဲ႔မွတြဲမျမင္ခ်င္ဘူးဟု
တခ်က္လႊတ္အမိန့္ခ်ခဲ့သည္။
သူသည္အမိန့္အားဖီဆန္ခ်င္ေနတာလား။
"Hyung.....!"
အခန္းဝတြင္မတ္တပ္စုံရပ္ေနေသာသူ႔အား
Jungkookကအားရပါးရႏူတ္ဆက္ျပဳံးျပသည္။
သူကေတာ့ျပန္မျပဳံးျပခဲ့။
"လာေလ....."
အလုပ္လုပ္သိပ္ႀကိဳးစားေနပါေသာ
ေကာင္မေလးအားတခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္
ေသာအခါစာရြက္စာတန္းေတြအားလုံး
သိမ္းလ်က္စစ္ေျပးဒုကၡသည္လိုထြက္ေျပး
သြားေတာ့သည္။
ထိုမိန္းကေလးထြက္သြားေတာ့မွအခန္းထဲ
ေလၽွာက္လာခဲ့ရင္းဆ္ုဖာေပၚတြင္ထိုင္လိုက္
သည္။
"မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းပါလား.Hyung
ေနမေကာင္းဘူးလား...."
Hyungသည္ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေတြ
ယွက္သန္းေနေသာသူ႔လက္ေမာင္းက
ေခါက္တင္ထားသည့္အက်ီစအား
ေဆာင့္ဆြဲခ်ေတာ့သည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ...ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း...!!"
"ငါမင္းဆီကိုေန႔တိုင္းမလာနိုင္ဘူးဆိုၿပီး
ျဖစ္ခ်င္တိုင္းေတြျဖစ္ေနေတာ့တာလား
JeonJungkook...."
"ျဖစ္ခ်င္တိုင္း...ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ခ်င္တာေတာ့
ParkJiminပဲရွိတယ္..."
"အ႐ူးလာထမေနနဲ႔...ဝန္ထမ္းအသစ္ငယ္ငယ္
ေကာင္မေလးေတြလည္းငါေအာက္မွာေတြ႕ခဲ့တယ္"
"လိုအပ္လို႔ထပ္ခန့္ထားတာေပါ့ Hyungရယ္
ေမာင္လည္းအဲ့ေလာက္အထိမသိဘူး
Hoseokတို႔လုပ္တာ...."
"ေတာ္စမ္းပါ...ကိုယ့္အလုပ္မွာကိုယ္ခန့္
ထားတဲ့ဝန္ထမ္းကိုမသိတာျဖစ္နိုင္ပါ့မလား
ခုနဟာကေရာဘာလဲ မင္းတို႔အလုပ္လုပ္တာ
မသိရင္ခ်ိန္းေတြ႕ေနသလိုပဲ...ငါသာေရာက္မလာ
ရင္တေနကုန္တေနခမ္းမ်ားအၾကည္စိုက္ေနၾကမလား"
ပိန္ပိန္ပါးပါးကိုယ္လုံးေလးအားေပါင္ပၚ
ဆြဲတင္ေတာ့ထုရိုက္လာေတာ့သည္။
"မခန့္ေလးစားေတြလာမလုပ္နဲ႔ငါတကယ္ေဒါ
သထြက္ေနတာ..."
"ေမာင့္ကေလးေလးကဘယ္တုန္းက
ဒီလိုေတြသဝန္တိုတတ္သြားတာလဲ
တနလၤာေန႔ကလား အဂၤါေန႔ကလား
ဗုဒၶဟူး..ၾကာသာပေတး......"
"ငါ့ကိုလာေလွာင္မေနနဲ႔...မေကာင္းတဲ့အေကာင္ရဲ့"
"အသဲအသက္ေလးကိုေမာင္ကေလွာင္ရဲ
ပါ့မလားအရင္ကဒီလိုေတြမွသဝန္မတိုတာ"
"ခုတိုတယ္..ငါအရင္လိုတံခါးပိတ္စီးပြါးေရး
မလုပ္ေတာ့ဘူးငါမြန္းက်ပ္တယ္
ငါေပၚေပၚတင္တင္ပဲသဝန္တိုေတာ့မယ္"
"ေၾကာက္လိုက္တာ ေၾကာက္လြန္းလို႔
ေပ်ာ္လုံးေတာင္ဆို႔သြားပီ....."
"ငါ့ကိုေျဖစမ္း မနက္ကမနက္စာဘာလို႔
မလုပ္ေပးသြားတာလဲ...
ငါ့ၾကက္ေၾကာ္ေတြကိုဘာကိစၥ
အကုန္စားသြားရတာလဲ
ေဆးစရာပန္းကန္ေတြအမ်ားႀကီးေဆးသြား
ပါဆိုတာကိုဘာလို႔မေဆးသြားတာလဲ"
"ေမာင္မနက္ကအရမ္းေနာက္က်ေနတာ
ကေလးရယ္ ညက ေမာင္အားေတြအရမ္း
သုံးလိုက္မိလို႔လားမသိဘူး
ပင္ပန္းပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတာအကုန္လုပ္ေပး
သြားခ်င္ပါတယ္...မမွီေတာ့လို႔..ပါ
ေမာင္ကမွအခ်ိန္မေလးစားရင္
ဘယ္သူကေလးစားေတာ့မွာလဲ"
"မင္းခုနဟာနဲ႔ေတြ႕ရေတာ့မွာမလို႔လို႔မလား"
"ေမာင့္ကေလးေလး အရမ္းေတြးေနတာပဲ
ပင္ပန္းေနပါအုန္းမယ္ ေရေသာက္မလား
ေဖ်ာ္ရည္တခုခု..ေကာ္ဖီ ဒိန္ခ်ဥ္
Cola...."
"ဘာလို႔လမ္းေၾကာင္းေတြလာလႊဲေနတာလဲ
JeonJungkook....!"
"အသဲယားလို႔ အသဲယားရင္း ဖ်စ္ညႇစ္
ခ်င္လာလို႔ တေန႔တျခားပိုပိုခ်စ္စရာ
ေကာင္းလာတာကိုထိုငိၾကည့္ပီး
နမ္းပစ္ခ်င္လာလို႔....."
ေမာင္သည္ထိုကဲ့သို႔လည္းေႁခြတတ္သည္။
ေျပာလို႔မဆုံးေသးမ်က္ႏွာအႏွံ့စည္းကမ္းမဲ့
နမ္းလာသူအားမေရွာင္တိမ္းနိုင္ခဲ့ပါ။
သူကေအာ္ဟစ္႐ုန္းကန္ရင္းေမာင္က
ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုေမႊးၾကဴရင္း
အရင္ကဒီ႐ုံးခန္းထဲကြဲအက္ခဲ့ေသာ
ေန႔ရက္မ်ားသည္တခါေလးမွမရွိခဲ့ေတာ့သလို။
"ေမာင္........!"
"ဗ်ာ..."
ၾကယ္ကေလးေတြလိုေမာင့္မ်က္လုံးေလး
ေတြသည္တဖိတ္ဖိတ္။သူသေဘာတက်
ၾကည့္ေနရင္း...
"Hyungကဒ္ေတြကိုဘာလို႔အကုန္သိမ္းသြား
ရတာလဲ...."
ခ်္ုအီလွေသာအသံ ။သဝန္တိုကာႏူတ္ခမ္း
ဆူျခင္းျဖင့္JeonJungkook ၏
ကိုယ္ေစာင့္နတ္ေတာင္စိတ္ကုန္ေနပီျဖစ္
ေသာအ႐ူးအမူးျဖစ္မွုမ်ားကို
ခၽြဲျခင္းတလွည့္ျဖင့္အစျပန္ခ်ီလာျပန္သည္။
ကႀကိဳးကိုစုံေနတာေတာ့တာပဲ...
ေမာင့္နတ္ဘုရားငယ္ရယ္။
"Hyungတအားသုံးျဖဳန္းေနလ္ု႔ေမာင္
စိတ္ကုန္ေနပီလား..Hyungမွာလည္း
ဒါပဲလုပ္စရာရွိတာေလ...ကြာ...
ေမာင္ကအဲ့လိုလုပ္ေတာ့အဆင္မေျပဘူးေလ"
"ဟုတ္လား...."
"မေန႔ကကားChangeလိုက္တာကေလ
ေမာင္က ၿပိဳင္ကားေတြသြားသြား
ၿပိဳင္တာမႀကိဳက္ဘူးမလား..
အဲ့တာေၾကာင့္ၿပိဳင္လို႔မရမဲ့ကားကို
ေျပာင္းလိုက္တာပါ....."
"ေအာ္...."
"ေမာင္က ပိုက္ဆံရွာတယ္ဆိုတာမွန္ေပမယ့္
Hyungဆိုင္ေလးကလည္းရပါတယ္"
"ဒီေန႔ေရာသြားမဖြင့္ဘူးလား....."
"ေမာင့္ကိုလာၾကည့္တာ သတိရလို႔ေလ
ဆိုင္ကေရာင္းရပါတယ္..."
"ေတာ္ေသးတာေပါ့..."
"ကဒ္ေတြကေလ အကုန္ေတာ့မသိမ္းပစ္နဲ႔ေလ
အေရးအေၾကာင္းက်အဆင္အေျပဘူး
ေမာင္ေစတနာေတြကိုနားလည္တာမို႔
နည္းနည္းေလၽွာ့သုံးမွာမလို႔ ျပန္ေပးပါ...."
အသဲေတြတျဖဳတ္ျဖဳတ္ဆိုတာဒါမ်ိဳး။
ေပါင္ေပၚတြင္က်က်နနထိုင္ရင္းရင္ဘက္က
အက်ီၾကယ္သီးေတြအားထိလိုက္တို႔လိုက္ျဖင့္
စကားတိုးတိုးေလးေျပာပုံသည္ေလယူေလသိမ
အစ သြက္သြက္ခါေအာင္လုပ္သြားနိုင္သည္။
"ကေလးညက အဲ့တာေတြကို
အံဆြဲပစ္ထည့္လိုက္တာမဟုတ္ဘူးလား"
ေသစမ္း..။ညကထိန္းမရသိမ္းမရ
တမိုးေအာက္JeonJungkook ေၾကာင့္
ဥစၥာေျခာက္ကာဒါေတြကိုျမန္ျမန္သိမ္းလိုက္
တာပဲ။ေသခ်ာမစဥ္းစားေသခ်ာမရွာဘဲ
အေျခာက္တိုက္လာခၽြဲေနမိျပန္သည္။
ေသစမ္း..ေသလိုက္စမ္း.။
"မ်က္ႏွာႀကီးကခရမ္းခ်ဥ္သီးမကဘူး
ခရမ္းသီးပုပ္ျဖစ္လာပီ ကေလးေလးေရ
Relax Relax....ေမာင္မရီဘူး....."
Hyungသည္တခ်ိန္ကတင္းခံထားရေသာ
အတၱေတြ မာနေတြ အားငယ္မွုေတြ
အလ္ုမက်မွုေတြ ႏွိမ္ခ်ခံရမွုေတြေၾကာင့္
ခံစားရသမၽွမ်က္ႏွာေပၚတြင္ရွာမရခဲ့ေသာ္
လည္း.သူ႔ယုယမွုေတြသည္Hyungအား
စိတ္လုံျခဳံမွုေပးခဲ့နိုင္၍လားမသိ။
Hyungအထူးသျဖင့္ပြင့္လင္းလာသည္။
သဝန္တိုတတ္လာကာ
အပိုဆုေလးအျဖစ္အခၽြဲေလးျဖစ္လာခဲ့သည္။
ရင္ခြင္ထဲမ်က္ႏွာအပ္ရင္းရွက္ေနသည့္
အသဲအသက္ေလး၏ခရမ္းေရာင္ဆံပင္ေတြအား
နမ္းခဲ့မိျပန္သည္။ေမႊးလိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း....။
..........။
ေန႔ထူးေနျမတ္ေလးတခုတြင္အားလုံး၏
ေပ်ာ္ရႊင္မွုမ်ားသည္အတိုင္းအဆမဲ့
အျဖဴေရာင္စီျခယ္ထားေသာခန္းမထဲ
လွလြန္းေသာသတို႔သားေလးသည္
တလွမ္းခ်င္းေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
ခ်စ္တယ္....ေယာင္းငယ္....။
ဒီလက္ကေလးေတြကို ကိုယ္ျဖင့္
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့လိမ္မယ္လို႔မထင္ထား
ခဲ့ရိုးအမွန္ပါ...အခ်စ္ကိုစတင္ဖြင့္ဟခဲ့သူက
ေယာင္းငယ္...လက္ထပ္ရန္ေျပာလာသူက
လည္းေယာင္းငယ္...။
ကိုယ္ကေတာ့တြန့္ဆုပ္ျမဲ...။
ဘာေၾကာင့္လဲဆို ဝက္ဝံေလး
ၿငိဳျငင္သြားမွာကိုယ္ေသမတတ္ေၾကာက္ခဲ့လို႔။
သူ႔ဆီသို႔ကမၻာေပၚမွာအလွဆုံးေသာအျပဳံး
ေတြႏွင့္ေလၽွာက္လွမ္းလာသူသည္နတ္သားေလးလို။
ေယာင္းငယ္အေဖသည္ ေယာင္း၏လက္ကေလး
အားသူ႔အားကမ္းေပးသည္။
ေက်းဇူးတင္လိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း...။
တစ္သက္လုံးစာဒီစေတာ္ဘယ္ရီေလးအား
အထိအခိုက္မရွိယုယခြင့္ရခဲ့ေလၿပီေလ။
သစၥာဆိုျခင္းတြင္ေယာင္းငယ္သည္
Yesဟု ...တက္ႂကြစြာဆိုလိုက္သံေလးသည္
ဘဝတခုလုံးေအးခ်မ္းသြားသလို။
ႏူတ္ခမ္းေတြသို႔အနမ္းဖြဖြေပးေတာ့
ဝက္ဝံေလးရွက္ေနလ်က္......။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္းပိုင္ဆိုင္ခြင့္တကယ္
ရခဲ့ၿပီ..။အသြားေတြမွန္ၿပီး
အျပန္ေတြပါမွန္ခဲ့သည္။
......
မဂၤလာခန္းမ၏တတိယေျမာက္ခုံတန္း
တြင္ထိုင္ကာလက္ခုတ္တီးေပးေနေသာ
Hyungအားသူအမွတ္တမဲ့ၾကည့္မိေတာ့
ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးHyungရဲ့အျပဳံးေတြ...။
ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ားလည္းယွက္ႏြယ္ေနလ်က္။
ခဏေလးပဲေစာင့္ပါဟု.....
စိတ္ထဲႀကိတ္ဆိုလိုက္ကာHyungလက္ေတြ
ကိုကိုင္မိေတာ့ေအးစက္လ်က္။
မသိမသာဖဲ့ထားေသာလက္ထိပ္ကေလး
ေတြသည္Hyungရဲ့စိတ္လွုပ္ရွားေနျခင္း
အားဘယ္ေလာက္ဖုံးဖုံးမလုံနိုင္ခဲ့။
"လူေတြနဲ႔ေလ..Jungkook"
"လက္ေတြကိုဘာလို႔ဖဲ့ေနတာလဲ...
မဖဲ့နဲ႔ ေမာင္ကိုင္ထားမယ္"
"တိတ္တိတ္ေနပါ ဟိုမွာသူမ်ားေတြ
မဂၤလာယူေနတယ္....."
"ထပ္မဖဲ့နဲ႔ေတာ့ေနာ္..."
(သာသာလည္းခုေရးေနရင္းဖဲ့ေနတာပါ
သူမ်ားေတြေတာ့မသိေပမယ့္ဒီလိုအျပဳအမူ
မ်ိဳးရွိတယ္ထင္လို႔ထည့္ေပးထားပါ
စိတ္လွုပ္ရွားရင္ပိုဖဲ့လို႔ေကာင္းပါတယ္)

မဂၤလာပြဲၿပီးဆုံးပီးေနာက္ထယ္ေယာင္း၏
ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္အသံသည္ထြက္လာေတာ့သည္။
"ကိုကို..ထယ့္ကိုလက္ထပ္ပီးပီေလ..."
"အင္းေလ ခုဘာေတြျဖစ္လို႔လဲ...."
"ဘာကိစၥနဲ႔အဲ့ဖုန္းကိုအသဲအသန္ၾကည့္ေနရ
တာလဲ....မ်က္စိကမခြါဘူး"
"နည္းနည္းအေရးတႀကီးေလးရွိလို႔ပါ..."
"ကိုကို႔ေယာက်္ားထက္ဘယ္ဟာကပို
အေရးႀကီးေနတာလဲ
ကိုကိုထယ့္ကိုလိုေရာလိုခ်င္ရဲ့လား!!!!!"
Makeupခန္းတြင္ထယ္ေလးအသံသည္စီခနဲ။
အသံတိုးတိုးေလးဆိုရင္ေတာင္
ဩထြက္ေနေသာအသံသည္
Volumeျမႇင့္လိုက္ေတာ့ဟိန္းခနဲ။
"ေယာင္းငယ္ေလးရယ္.လိုခ်င္လြန္းလို႔
မရမကေသခ်ာေလးယူခဲ့ရတာကို
ဘာလို႔ထင္ရက္ရတာလဲ..."
"အဲ့တာဆိုဖုန္းကိုမၾကည့္နဲ႔ ထယ့္ကိုၾကည့္...."
"အင္းအင္း....ဒီေလာက္လွတဲ့မ်က္ႏွာ
ေလးကိုပဲၾကည့္ေတာ့မယ္..."
"ကိုကို႔ ကိုယူမိတာ အရမ္းမွန္ အရမ္းမွန္"

"ေဒါက္..ေဒါက္ ခဏဝင္ခဲ့လို႔ရမလား"
"Namjoon Hyungပါလား..
လာပါ ရပါတယ္..."

"ဟုတ္ကဲ့..."
"JungHoseok Shiတို႔မဂၤလာအထိမ္းအမွတ္
က်ေတာ့္ေဂဟာေလးကိုလွူမဲ့ေန႔ေလး
သိခ်င္လို႔ပါ အလွူရွင္ေတြတိုက္ေနမွာ
စိုးတာနဲ႔....Junghoseokshi
တို႔အဆင္ေျပမဲ့ေန႔ကိုေျပာလို႔ရပါတယ္.."
"လာမဲ့Sundayဆိုရပါတယ္....က်ေတာ္တို႔
ဒီရက္ပိုင္းခဏေလးခရီးထြက္မလို႔ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့....ဒါဆိုက်ေတာ္အဲ့ဒီေန႔ကိုပဲ...."
"KimTaeHyung..!!!!"
ေယာင္းငယ္အသံထက္လက္စျပင္းေသာ
အသံပိုင္ရွင္သည္အခန္းထဲသို႔ဝုန္းဝုန္းဒ္ုင္းဒိုင္း
ေျပးဝင္လာေတာ့သည္။

ေခ်ာလိုက္တာ....ျမင္ဖူးသမၽွေတြထဲ
ဒီေလာက္ေခ်ာေမာေသာမ်က္ႏွာမ်ိဳး
မေတြ႕ဖူး။အသံေလးနည္းနည္းေအာင္တာကလြဲ
ရင္ေတာ္ေတာ္ေလးကိုႏူးႏူးညံ့ညံ့။
Namjoon သည္ေဒါသတႀကီးေျပးလာသူ
အားမ်က္ေတာင္မခတ္ေငးေနမိသည္။

"JinHyung...ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ
ျပန္သြားပီမွတ္တာ"
"ေအး ျပန္တာပဲ...."
"ျပန္တာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ....."
"မင္းငါ့ကိုျပန္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ကားေလ"
"ဟုတ္တယ္ေလ Jungkookie ကားေလ
တခါထဲျပန္လို႔သြားလို႔အဆင္ေျပေအာင္ပါ"
"ေအးငါလည္း ေက်းဇူးတင္တင္နဲ႔
ကားတံခါးဆြဲဖြင့္ကာ အဲ့ႏွစ္ေကာင္ကားထဲမွာ
မိုးမျမင္ေလမျမင္နမ္းေနၾကတယ္...."
မဂၤလာေဆာင္တာ သူတို႔လားမင္းတို႔လား
မသဲကြဲဘူး ငါအဲ့ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ႀကီးပဲ
တိုးေနတာ အသက္တိုေတာ့မွာပဲ
မင္းေၾကာင့္ မင္းေၾကာင့္...!!!!"
ေဒါသထြက္ကာေအာ္ဟစ္ဆူပူေနခ်ိန္
တြင္ေတာင္အလွကမေလ်ာ့သြား။
ခန့္ညားမွုကလည္းဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ
ကဗ်ာေတြထဲကလို.....။
"Hyung ဧည့္သည္နဲ႔ေလ...."
ထယ္ေလးသည္Namjoon အား
ေမးေငါ့ျပပီးထပ္မေပါက္ကြဲေတာ့ရန္ထိန္းသည္။
"ဧည့္သည္ရွိေနတာပဲ မေတြ႕မိလ္ုက္ဘူး"
အားနာသလိုအျပဳံးတခ်က္ျဖင့္စကားစ
ေျပာေသာသူသည္ Namjoon အား
အသက္ရွူဖို႔စေမ့သည္။
"ရ ရ ပါတယ္...စိိတ္တိုလာပုံပဲ...
ေလေကာင္းေလသန့္ရွုလိုက္ပါလား"
"အာ ေက်းဇူးပါ..."
"......."
"Jin Hyung....သူကKimNamjoon
ေလ Jiminအကို...."
"ေအာ္..........ဟမ္ဘယ္လို..."
ခုနေလးတင္သူ႔ညီအားပိုးစိုးပက္စက္
ေျပာကာေပါက္ကြဲထားတာေၾကာင့္
ေတာ္ေတာ္ေလးကိုေနရခက္သြားသည္။
"KimNamJoonပါ...."
ပါးခ်ိဳင့္ႏွစ္ဖက္သည္ခြဲစိတ္ထားတား
ဒီေလာက္ပုံက်ပန္းက်မိုက္ေနရေအာင္။
"KimSeokJinပါ...."
"Hyungအလွူေတြဘာေတြအရမ္းလုပ္တယ္
မလား Namjoon Hyungက
မိဘမဲ့ေဂဟာဖြင့္ထားတာလွူလို႔ရတယ္"
"ေအာ္ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္ပါတယ္..လာလည္ခ်င္လည္း
လည္လို႔ရပါတယ္...."
"က်ေတာ္က ပရဟိတစိတ္ဝင္စားပါတယ္
လာခဲ့ပါအုန္းမယ္...က်ေတာ္ကဆရာဝန္ပါ
ကေလးေတြအတြက္လိုအပ္လာရင္
လည္းဆက္သြယ္လို႔ရပါတယ္ ဒီမွာ
က်ေတာ့္ကဒ္ေလးပါ KimNamjoon"
လက္ထဲထိုးေပးလာေသာကဒ္ေလးအား
တရိုတေသယူရင္းပိုက္ဆံအိတ္ထဲက
သူ႔ကဒ္ေလးကိုျပန္ထုတ္ေပးလ္ုက္သည္။
"ေက်းဇူးပါ...."
ရိုးရွင္းေသာဆုံေတြ႕မွုသည္လွပဆန္းၾကယ္ေသာ
အျဖစ္အပ်က္ေတြအားကူညီေထာက္ပံ့ေပးသည္။
Jiminဆိုေသာအရွုပ္ထုပ္ကို
Jungkookတသသလုပ္ကာ
သယ္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း...
သူလည္းေအးခ်မ္းသြားသည္။
ကိုယ့္အတြက္ေလးေတာ့ကိုယ္စစဥ္းစား
ရေတာ့မည္။
ဖုန္းေခၚရမည္....။ေဂဟာကို
ဘယ္ေန႔ေလာက္လာမလဲေမးရမည္..။
သူသည္အကြက္ခ်ခ်ေတာ္ေတာ္ေတာ္သည္။

မသိမ္းေသးဘူးဟ...
ေရးရင္းေရးရင္းသိမ္းမဲ့ဟာမသိမ္းေတာ့ဘူး🙁
ပ်င္းမသြားၾကပါနဲ႔အုန္းေနာ္
ေနာက္တပိုင္းေတာ့ သိမ္းပါပီ
သိမ္းသည္အထိေတာ့ဖတ္ေပးၾကအုန္း🤟