ေႏြးလိုက္တာ....ဒီလိုမ်ိဳးေႏြးေထြးမွုမ်ိဳး
မရခဲ့တာဘယ္ႏွႏွစ္မ်ားၾကာခဲ့ၿပီလဲ
ပိုပိုမက္ေမာလာတာေၾကာင့္ထပ္ထပ္တိုး
ဝင္ေနမိသည္။အသိကပ္သြားေသာအခ်ိန္
တြင္သူ႔မ်က္လုံးေတြဆက္ခနဲပြင့္သြားသည္။
ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ...?????

မ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္ကလည္တိုင္ျဖဴျဖဴ
ႏွင့္အသက္႐ူေနေသာရင္ဘက္တစုံ။
"အမယ္ေလး.....!!!"
သူအလန့္တၾကား႐ုန္းထြက္ကာကိုယ္ေပၚတြင္
ရွိေနေသာညဝတ္အက်ီပြပြႀကီးကိုၾကည့္ရင္း
မယုံၾကည္နိုင္။
ဆိုဖာေပၚတြင္ခ်ထားေပးေသာအဝတ္အစား
ေတြအားေကာက္လိုက္ရင္းျမန္ျမန္လဲကာ
အိမ္ျပန္ရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ဒီအိမ္ေတာ္ႀကီးသည္သူ႔အတြက္ေကာင္း
ေသာေနရာမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့။တစကၠန့္ေတာင္
မေနခ်င္ပါ။ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးဝင္ကာ
အက်ီျမန္ျမန္လဲလိုက္ၿပီးအသက္႐ူမွန္မွန္
အိပ္ေမာက်ေသာJungkookမ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာ
အားျမင္ေယာင္မိေတာ့အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္
ရျပန္သည္။အက်ီလဲၿပီးျပန္ထြက္လာေသာအခါ
ခုတင္ေခါင္းရင္းအားမွီကာထိုင္ေနေသာ
Jungkookသည္သူ႔အားမ်က္ႏွာေသျဖင့္
ၾကည့္ေနသည္။
"ဘယ္လဲ...."
"အိမ္ျပန္မလို႔...ညကကိစၥအတြက္ေတာင္းပန္
တယ္...ငါစိတ္လြတ္သြားလို႔..."
"မျပန္ရဘူး..."
"ဘာဆိုင္လို႔လာတားေနတာလဲ..."
"ေနမေကာင္းေသးဘူးေလ...က်ေတာ္
စိတ္မခ်ဘူး....."
"အဆန္းပါလား...စိတ္ခ်ပါ..
ငါ့ကိုဂ႐ုစိုက္မဲ့သူေတြတပုံႀကီးရွိတယ္
မင္းတေယာက္ဂ႐ုမစိုက္တာနဲ႔ေသမသြားဘူး"
စီးလာခဲ့ေသာဖိနပ္အားႀကိဳးခ်ည္ေနေသာHyung
သည္အရင္လိုေလသံေတြအတိုင္း....။
ၾကည့္ေနရင္ငိုခ်င္လာေသာစိတ္...
အားနာလာေသာစိတ္...
ေတာင္းပန္ခ်င္ေသာစိတ္သည္
ဘယ္မာနတရားကမွတား၍မရေတာ့။
.........။
"CEO Jiminကိုလက္ထပ္ပါလား..."
"ဘာ..."
Hyung ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့
ေသာညဥ့္နက္နက္အခ်္န္တြင္Hoseokသည္
သူ႔အားလာေတြ႕ခဲ့သည္။
ၿခံဝန္းထဲရွိခုံတန္းတခုတြင္ထိုင္ရင္းစကား
ေျပာရန္ေတာင္းဆိုခဲ့တာေၾကာင့္နားေထာင္
ေပးခဲ့သည္။
"မင္း႐ူးေနပီလား Hoseokငါ့ကိုထပ္သတ္
အုန္းမလို႔လား....သူသိပ္အႏၲရာယ္မ်ား
တာမင္းမသိတာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔..."
"သူMinYoongiနဲ႔လက္မထပ္ျဖစ္ပါဘူး
ဒါကိုCEOလည္းသ္မယ္ထင္ပါတယ္"
"အဲ့တာဘာျဖစ္လဲ...သူလုပ္ခဲ့တာေတြကို
ငါဘယ္လိုနားလည္ရမလဲဆိုတာငါခုထိ
မသိေသးဘူး လုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္တိုင္းက
ေရြးခ်ယ္စရာမရွိလို႔ဆိုရင္နားလည္ေပးလို႔ရေပမယ့္"

"သူေရြးခ်ယ္စရာမရွိလို႔ပါ..."
"ဘာကို...."
"Jiminမွာလုံးဝေရြးခ်ယ္စရာမဲ့ခဲ့လို႔ပါ"
"မင္းေျပာတာကိုငါနားမလည္ဘူး"
"CEOျပန္သတိရလာပီးေျခေထာက္ေတြ
ေသသြားတယ္ဆိုတာသိရတဲ့ေန႔က
Jiminညီမေလး ဆုံးသြားခဲ့တယ္
ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ခေလးမေလးကိုဆိုင္ကယ္
တစီးကတိုက္လိုက္တဲ့ပုံပဲ...."
Jeonသည္အံ့ဩသြားခဲ့သည္။သူဒါကို
တကယ္မသိခဲ့တာ။RiကိုKimNamjoonေမြးစား
ထားသည္ဟုဒီေန႔အထိထင္ေနမိတုန္း။
Jiminကိုသာနည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ရွာခဲ့ေသာ္လည္း
သူဒီကေလးေလးအားတကယ္သတိမထားမိခဲ့။
တေနရာရာမွာေတာ့ေအးေဆးစြာရွိေနလိမ့္မည္
ဟုေတြးခဲ့မိျခင္း။
ေဂဟာကအေဒၚႀကီး၏စကားေတြ
အဆက္အစပ္မရွိေဂဟာတြင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ
Jimin.....Hyung...။
"ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲဆိုတာ
CEOခန့္မွန္းမိမွာေပါ့...က်ေတာ္
ေနာက္ပိုင္းစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့
ေျခေထာက္ေတြပဲထိခိုက္မိေအာင္
ရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ကေလးက
က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့
ပြဲခ်င္းပီးဆုံးသြားခဲ့တယ္ေလ...."
"မာမီ....မလား..."
"CEOအဆင္ေျပသလိုေတြးလို႔ရပါတယ္"
"အဲ့လိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာသူထြက္သြားဖို႔
အျပင္ဘာကိုထပ္ပီးေရြးခ်ယ္လို႔ရ
မွာလဲ...Riကိုမ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ပီး
CEOနားမွာသူေပ်ာ္ရဲပါ့မလား....
သူ႔ကိုက်ေတာ္သိပ္မုန္းခဲ့ပါတယ္
ဒါေပမယ့္အဲ့ဒီညကသူ႔ရဲ့
ေသြး႐ူးေသြးတန္းပုံစံကက်ေတာ့္
အတြက္အိမ္မက္ဆိုးလိုပဲ...
က်ေတာ္သူ႔အတြက္တခုခုေတာ့
ျပန္ေပးခ်င္ခဲ့တာပါ..."
"မင္း..မင္းဒါေတြဘယ္အခ်္န္အထိ
ပါးစပ္ပိတ္ဖို႔စဥ္းစားထားတာလဲ
JungHoseok....."
"CEOသူ႔ကိုမခ်စ္ေတာ့ရင္ေတာ့
က်ေတာ္တသက္လုံးမ်က္ကြယ္ျပဳ
လိုက္ေတာ့မလို႔ပဲ....ခုေတာ့
က်ေတာ္ေျပာဖို႔လိုအပ္လာပီထင္တယ္"
"ငါမင္းအလုပ္ခန့္ခဲ့မိတာအရမ္းမွားတယ္"
"ေဂဟာကိုက်ေတာ္သပ္သပ္သြား
ခိုင္းခဲ့တာပါ....
BarကေနCEOကိုဖုန္းဆက္ေခၚခိုင္း
ခဲ့တာလည္းက်ေတာ္ပါပဲ..
က်ေတာ့္ကိုေတာင္အသိမေပးဘဲ
လၽွို႔လၽွို႔ဝွက္ဝွက္ႀကိတ္ရွာေနတဲ့
ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာတစိတ္တပိုင္းကူညီ
ထားတာလည္းက်ေတာ္ပါပဲ...
နာေယာင္းကိုသူ႔မိဘဆီျပန္အပ္ပီး
ျပတ္ျပတ္သားသားသြားေျပာခဲ့
ပီးတဲ့သူကလည္းက်ေတာ္ပါပဲ..."
"အ႐ူးေကာင္......!!!!!"
"ခ်စ္လ္ုက္သင့္ပီထင္လို႔ပါ...Riက
Jiminရဲ့တဦးထဲေသာေသြးသားမလို႔
ဘာနဲ႔မွျပန္အစားထိုးလို႔မရနိုင္ပါဘူး
အဲ့တာေၾကာင့္ CEOကိုက်ေတာ္အစား
ျပန္ေပးခ်င္ခဲ့တာပါ....အကူအညီမ်ား
ျဖစ္မလားလို႔ေလ..."
Hoseokသည္တကယ့္မိတ္ေဆြစစ္...။
သူကိုယ္တိုင္ေတာငိနားမလည္ေသာ
သူ႔အေၾကာငိးေတြကေသခ်ာသိၿပီး
အကြက္ခ်ေတာ္လြန္းေသာသူ႔အေတြးေရးမွူး
စစ္စစ္။စီးပြါးေရးလည္းစီမံခန့္ခြဲနိုင္သည္။
လူမွူေရးတြင္လည္းမလစ္လပ္ေစရ
အခ်စ္ေရးအထိပါ ႐ုပ္တည္ႀကီးႏွင့္
ျမႇားပစ္သြားေသးသည္။
"မင္းအားသြန္ခြန္စိုက္ႀကိဳးစားခဲ့တာပဲ..."
"က်ေတာ့္ကိုတခုေတာ့ျပန္ေပးေပးပါ..."
"ဘာလဲ ဘာေပးရမွာလဲ.."
"ေယာင္းေလးကို အသဲယားသလို
စိုက္စိုက္ၾကည့္တဲ့အၾကည့္မ်ိဳးေတြ
အဲ့တာ...က်ေတာ္အဆင္မေျပလို႔ပါ...."
စိတ္မေကာင္းလြန္းသည့္ၾကားက
ေအာ္ရီမိေတာ့မည္။
"မင္းငါနဲ႔ထယ့္ကိုသဝန္တိုလို႔ဒါေတြလုပ္ခဲ့
တာလား..."
"ေယာင္းေလးကို က်ေတာ္ပဲအဲ့လို
ၾကည့္ခ်င္မိလို႔ပါ အတၱႀကီးသြားမိလို႔
အားနာမိပါတယ္ CEO...."
"ငါပဲခ်စ္တတ္လွပီထင္ေနတာ....
JungHoseokကစံခ်ိန္ကိုခ်ိဳးခ်နိုင္တာပဲ...."

"Jiminျပန္ေရာက္လာပီမလို႔...
ရင္ဖြင့္ခ်င္လည္းသူ႔ကိုရင္ဖြင့္ပါ
ဂ႐ုစိုက္မွုေတြကိုလည္းသူ႔ဆီကေတာင္းပါ
နားမလည္ရင္နားလည္ေအာင္
ေျပာျပပီး ရေအာင္ေပါင္းဖက္ပါ...
ေယာင္းေလးကို က်ေတာ္လက္ထပ္ေတာ့မွာ
မလို႔ပါ...."

JungHoseokသည္တကယ့္လူ.....။
ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားသဝန္တိုၿပီး
ႀကိတ္မွိတ္ေနခဲ့မလဲစဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ထယ့္အေပၚ သူမႀကိဳက္သည့္
အျပဳအမူမ်ားမလုပ္ေတာ့ရန္ကတိေပးလိုက္
ရသည္။
.........။
လက္ရွိကာလသို႔ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ
Hyungသည္ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ေရွ႕တြင္
ဆံပင္ေတြကိုေသခ်ာပုံခ်ေနၿပီး
ဖုန္းအားေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထ္ုးထည့္ကာ
အခန္းတံခါးအားဖြင့္ထြက္ေတာ့သည္။

"Riအတြက္ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္Hyung...."
ေျခလွမ္းတို႔သည္တိခနဲရပ္ကာအခန္း
ထဲသို႔အလန့္တၾကားျပန္ၾကည့္မိေတာ့
ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ဒူးေထာက္ထားေသာ
Jungkook......။
"ေမာင္လုံးဝမသိခဲ့လို႔ပါ...ေမာင့္ေျခေထာက္ေတြ
သုံးမရေတာ့တာနဲ႔Hyungကေမာင့္ကို
ပစ္ခ်ထားခဲ့တာလို႔ပဲလြယ္လြယ္ေတြးလိုက္
တာမို႔ပါ...ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္
ေမာင့္Hyungေလးဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိဘဲ
ပစ္ထားခဲ့မိတဲ့ေန႔ေတြႏွစ္ေတြအတြက္ေမာင္
ေတာင္းပန္ပါတယ္...
Hyung ပစၥည္းေတြအဖ်က္ဆီးခံရတိုင္း
ေမာင္ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္
အစားထိုးပီးဝယ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ Riကိုက်
ေမာငိဘယ္လို ဘယ္လို အစားထိုး
ေပးရမွန္းမသိဘူး...တညလုံးစဥ္းစား
ေနခဲ့တာပါ Hyung ကိုဘယ္လိုေတာင္းပန္ရ
မလဲဆိုတာ ....ေမာင္မတပ္နိုင္ခဲ့လို႔ပါ..."
ရင္တခုလုံးစုတ္ျဖဲခံလိုက္ရသလို။
မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်ကာ
တသိမ့္သိမ့္ငိုေႂကြးေနေသာJeonသည္
ဟိုတုန္းကတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား
Jeonေသးေသးေလးအတိုင္းပင္။
သူမတက္နိုင္ေသာအမွားေတြရွိရင္
ထိုင္ငိုေနတတ္တုန္း။
"Hyung ကိုေမာင္ငါးႏွစ္လုံး
ခါးခါးသီးသီးမုန္းေနခဲ့တာပါ..
မုန္းေနရင္းပဲ အသဲကၽြမ္းေအာင္ခ်စ္
ေနခဲ့ရတာပါ အခ်စ္နဲ႔အမုန္းၾကား
ေမာင္ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲခဲ့လဲ
ဆိုတာေမာင့္အျပင္ဘယ္သူမွပို
မသိနိုင္ပါဘူး.....ေမာင့္ဆီကို
ျပန္လာခဲ့ေပးပါ Hyung ရယ္
ေသေအာင္သတ္ခ်င္လည္းသတ္ပါ"
Hyung ဒီတခါထပ္ထြက္သြားရင္.
ေမာင္တကယ္ေသသြားလိမ့္မယ္"
"Hyungေနခိုင္းသလိုေနပါ့မယ္
Hyung ခ်က္ေကၽြးတာပဲစားပါ့မယ္
Hyung ခိုင္းတာအကုန္လုပ္ပါ့မယ္...
ေမာင့္ကို ထပ္ပီးစိတ္နာမေနပါနဲ႔ေတာ့
Riအတြက္ေမာင္ Hyungျဖစ္ေစခ်င္တာ
မွန္သမၽွအကုန္ျဖည့္စည္းေပးပါ့မယ္...
Hyung...ထပ္မရွိရင္......."
သည္းထန္စြာငိုေႂကြးေနေသာJeonကိုယ္လုံး
သည္ရင္ခြင္ေသးေသးေလးေအာက္
ေရာက္သြားကာမီးကိုေရျဖင့္ၿငိမ္းခ်လိုက္သလို။
မေနနိုင္ေတာ့ပါ...။Jungkookငိုသံေတြသည္
သူ႔အတြက္ငရဲမီးေတာက္ေတြလိုပါပဲ...။
အခန္းထဲေျပးဝင္ကာအငိုတိတ္သြားရန္
သူ႔ထက္ထြားႀကိဳင္းလွေသာခႏၶာကိုယ္
ႀကီးႀကီးအားက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဖက္ထား
လိုက္မိသည္။
"တိတ္ပါ တိတ္ပါ..မင္းငိုတာကို
Hyung တကယ္မႀကိဳက္ဘူးJeon...
မငိုပါနဲ႔..အဲ့တာေတြကၾကာခဲ့ပါပီ.."

"ေမာင့္ဆီကိုျပန္လာပါ...
ေမာင္နဲ႔အတူတူရွိေပးပါ Hyung ရယ္"
အသံကပိုက်ယ္လာကာကေလးတစ္ေယာက္
လိုလိုခ်င္မရ၍ႀကံရာမရတဲ့အဆုံး
ထိုင္ငိုခ်လိုကိသလိုJeonသည္အံ့ဩဖြယ္ရာ။
"တိတ္ မငိုေတာ့ရင္ ျပန္လာမယ္
ေနေပးမယ္...ကေလးလ္ုေအာ္ငိုေနတာ
သူမ်ားေတြၾကားမွာမင္းမရွက္ဘူးလား"
မ်က္ရည္စေတြျဖင့္ျပန္ၾကည့္လာေသာ
ယုန္ေပါက္ေလးလိုမ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြ။
အဖန္တရာၿပိဳလဲသြားရျမဲ။
သူဘယ္ေလာက္အသက္ႀကီးလာလာ
သူဘယ္ေလာက္လူႀကီးျဖစ္လာျဖစ္လာ
သူဘယ္ေလာက္ရင့္က်က္လာခဲ့ပါေစ
မ်က္လုံးေတာက္ေတာက္ေလးေတြက
ပါမလာဘဲက်န္ခဲ့သည္။
သူ႔ရင္ခြင္ထဲတရွုံ႔ရွုံ႔ျဖင့္အသံတိတ္ထပ္
ငိုေနေသာေကာင္ေလးသည္
CEOJeonဆိုတာ ဘယ္အရာကိုတိုင္တည္
ေျပာရပါ့မလဲ......။
"ေမာင္ အမ်ားႀကီးလြမ္းေနခဲ့တာ...."
Jeonသည္မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ပင္သူ႔ႏူတ္ခမ္း
ေတြဆီသို႔ဦးတည္လာခဲ့သည္။
မနမ္းရတာငါးႏွစ္တိတိ...။
ႏူတ္ခမ္းေအာက္မဲ့ေလးအားသူလည္း
နစ္နစ္သီးသီးကိုလြမ္းခဲ့ပါတယ္။
ခုတင္အားမွီကာၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္
ထိုင္ခ်ထားေသာJungkookႏွင့္မ်က္ႏွာ
ခ်င္းဆိုင္ထိုင္လိုက္ကာထိုႏူတ္ခမ္းပါးပါး
ေတြအားအငမ္းမရနမ္းခဲ့မိသည္။
ျပန္အဆင္ေျပခဲ့သလား
မေျပခဲ့သလားမသိ..။
Jeonရဲ့လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေတြသည္
သူ႔အက်ီေအာက္ထဲသို႔နယ္ေျမကက်ဳး
ေက်ာ္လာေတာ့သည္။
Jeonဆံပင္ေတြၾကားထဲလက္ေခ်ာင္းေတြ
လွုပ္ရွားရင္းလည္တိုင္ဆီသို႔ဆင္းသက္လာ
ေသာတတိတိကိုက္ထားမွုသည္အျမဲပင္
အ႐ူးအမူးျဖစ္ေစသည္။
Jeonရဲ့ယုန္သြားေလးေတြသည္တကယ္
နာေစကာအသံထြက္မသြားေအာင္
ခ်ဳပ္တည္းေသာ္လည္းမရနိုင္ခဲ့....။
ဘယ္ေတာ့မွမရခဲ့။
ခါးသိမ္သိမ္သို႔ဖက္ထားရင္းအစုံအဆန္
နမ္းရွုံ႔ေနမွုမ်ားသည္ မထိေတြ႕ရတာၾကာ၍
လားမသိ ႐ူးေလာက္ေအာင္ေကာင္းခဲ့သည္။
"ေနမေကာင္းေသးတာက ျပသနာကြာ..."
သူသည္ရွက္သြားသလိုဟန္ျပဳေတာ့Jeon
ကေငးခနဲ..။
"ခုမွမင္းနဲ႔ငါၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာေနာ္...
မရမ္းကားစမ္းနဲ႔...."
"ျပန္နမ္းေတာ့မယ္ကြာ....."
မူးယစ္ေဆးလိုတတိတိရီေဝေစကာ
Jeonသည္သူ၏အရာခပ္သိမ္းအား
ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာတေယာက္ထဲေသာ
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပါ။
ခြင့္လႊတ္ပါ Ri.....
အကိုညီမေလးကိုသိပ္အားနာေပမယ့္
အကိုသူ႔ကိုလည္းမစြန့္လႊတ္နိုင္ခဲ့လို႔ပါ...
ေနာက္ဘဝက်ရင္ႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ကို
ေပးပါ Babeရယ္.....။
"ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ..
ေမာင့္ကိုျပန္မနမ္းခ်င္ေတာ့ဘူးလား.."
"မင္းဒီေန႔နမ္းလို႔ပီးအုန္းမွာလား Jungkook"
အနားနားကပ္ကာတိုးတိုးေလးဆိုလိုက္
ေသာJungkookစကားေၾကာင့္
ရင္ဘက္ႀကီးအားတဖုန္းဖုန္းထုရင္း
နီရဲလာေသာမ်က္ႏွာလွလွေလးအား
ေနရာအလစ္အလတ္မရွိေမႊးၾကဴေနမိျပန္
သည္။ခ်စ္၍မရ နမ္း၍မဝပါေသာ
ကေလးငယ္ရယ္...။

"Jungkook ငါလူနာထပ္လာၾကည့္....."
အခန္းတံခါးအားLockမခ်ထားျခင္းသည္
JinHyungအတြက္အိမ္မက္ဆိုးတခုျဖစ္
သြားခဲ့ပုံရသည္။ကိုင္လာေသာေဆးအိတ္
ေလးပင္ျပဳတ္ကာမွင္သက္ေနပီးမွ
Yarrrrrrrr!!!!!!!!"
"ဘာလဲ ဘာလဲ .ဘာလို႔တအိမ္လုံးၾကား
ေအာင္လာေအာ္ေနတာလဲ..."
"အခန္းတံခါးပိတ္ထားေလ...
မင္းတို႔မဟုတ္တာလုပ္မယ္ဆိုလည္း...."
"ေမ့သြားတာ...JinHyungက
ဘာလို႔မေမးမျမန္းဝင္လာလဲ..."
"JeonJungkook....
ငါကဆရာဝန္ေလ ေဆးကုဖို႔ေပါ့"
"လူနာမအားေသးဘူး...
ခဏေနပီးမွျပန္လာခဲ့ေပး...."
"ဒီအ႐ူးေကာင္ကို ငါဒီေန႔သတ္မယ္...."
ရွူးရွူးရွဲရွဲျဖင့္ေပါက္ကြဲကာျပန္ထြက္သြားး
ေသာJinHyungေၾကာင့္Hyungေသးေသး
ေလးသည္မ်က္ႏွာပူ၍လားမသိ
ရင္ခြင္ထဲမ်က္ႏွာေလးအားအပ္ထားကာ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနသည္။

"JinHyung ေတြ႕ျပန္ပီေနာ္..
သူသက္သာသြားပီလား....."
"ေဆးထိုးသတ္ခဲ့တယ္ ParkJimin
ကိုေတာ့မဟုတ္ဘူး
ဟိုမႊန္ထြန္ေနတဲ့အေကာင္ကို..."
JinHyungသည္ေဆးကုကုၿပီးတိုင္း
ေဒါသတႀကီးေျပးေျပးဆင္းလာတတ္တာ
ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းပါသည္။
"မင္းကလည္းဘာလို႔ငါနဲ႔လာလာတိုး
တိုးေနရတာလဲ KimTaeHyung"
"က်ေတာ္မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာမလို႔
ေပ်ာ္လို႔ လိုက္ေလၽွာက္သြားေနတာ..."
"သူငယ္ခ်င္းေတြလို႔မေျပာရဘူး
တပုံစံထဲ မိတၱဴကူးထားသလိုပဲ"
"Hyung လည္းရွာေပါ့...."
"ေတာ္စမ္းပါ...႐ုပ္ေခ်ာတဲ့သူေတြက
အေဖာ္မလိုဘူး..."
ထယ္ေယာင္းသည္ထခစ္ခစ္ရီရင္း
သေဘာက်ေနေသးသည္။
ဘာေကာင္ေတြမွန္းကိုမသိဘူး။
........။
မာမီသည္ေနရာတခုခုသို႔အပီးအပိုင္ထြက္
သြားရန္သူ႔အားလာႏူတ္ဆက္သည္။
ဆြဲမထားခဲ့ပါ...ေပ်ာ္ရြင္ရာလုပ္တတ္ၾကတာ
ပဲမလား.....။
Hyung သည္အရင္ကထက္အမ်ားႀကီး
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားေတာ့မည္ဟု
အားလုံးကေမၽွာ္လင့္ခဲ့ၾက...မဟုတ္ဘူး
ယုံၾကည္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း...
သူဆိုေသာတံတိုင္းႀကီး၏ခိုင္ခံ့
ခမ္းနားမွုမ်ားေအာက္တြင္
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဆိုးေပေနျမဲ။
အရင္လို လက္စြပ္အစုစုတို႔သည္
အိပ္ယာအႏွံ့ျပန္ေရာက္လာကာ
စားလက္စၾကက္ေၾကာ္ ဘီယာဗူးႏွင့္
ေဆးလိပ္တိုမ်ားသည္လည္းသိမ္း၍မနိုင္။
"ေဆးလိပ္ေတြကိုမေသာက္ပါနဲ႔လို႔
ေျပာရင္လည္းသေဘာထားကေသး
ရာေရာက္အုန္းမယ္....စိတ္ကေကာက္
ရင္သုံးညအိပ္နဲ႔ေလးရက္..."
"အတိအက်မွတ္ထားတာလားမင္းက..."
"မွတ္ထားတာလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့"
"မမွတ္ထားဘဲဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ..."
"Hyung ေမာင့္ကိုမရစ္နဲ႔...အလုပ္ေနာက္
က်ေနပီ Necktieလာျပင္ေပး..."
အိပ္ယာထဲမွမထနိုင္ေသးေသာ
ဆူဆူပူပူေသးေသးေလးအားေအာ္ၾကည့္
လိုက္ေတာ့ ႏူတ္ခမ္းသည္သူ႔ဆီသို႔ပင္
ေျပးလာေတာ့မေယာင္ေယာင္..။
"လာေခၚ...."
လက္ႏွစ္ဖက္အားဆန့္တန္းကာဆူပုပ္ပုပ္
ထိုအမူအယာတြင္JeonJungkookတို႔
ကုလားဘုရားလွည့္သြားခဲ့ရတာခဏခဏ။
ေစာင္ပုံထဲကအသဲအသက္ေလးအား
ေကာက္ခ်ီေတာ့ခါးေပၚသို႔ရစ္ေခြလာ
ေသာေျခေထာက္ေလးေတြ။
သူNeckieစည္းေပးျခင္း...။
အခ်ိန္ဆြဲ၍စည္းတတ္သူသည္
သူမပီးမခ်င္းခ်ီထားဆိုေသာ
တင္တင္စီးစီအမွုကိုျပဳျပန္ေသးသည္။
ခ်ီထားလ်က္ မနက္စာစားရန္ေအာက္
သို႔ဆင္းလာရသည္။ဝိုင္းၾကည့္ၾကေသာ
မ်က္လုံးအစုံစုံေတြသည္ရိုးသြား၍
လားမသိေနာက္ပိုင္းေတာ့ပုံမွန္အျပဳအမူလို
ခ်ီမလာရင္ေတာင္ဝိုင္းေမးၾကသည္။
ရင္ခြင္ထဲမွာထားမနက္စာစားရင္း
မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးဘဲအလုပ္သြား
မည့္အက်ီေတြအေပၚမ်က္ႏွာအား
ပြတ္သီးပြတ္သပ္ထပ္မံလုပ္တတ္ေသးသည္။
JeonJungkookတို႔ကေတာ့ရီေနျမဲ။

"Jeon..အရက္ေတြကမင္းေလာက္မမူး
ေစဘူးသိလား....."
လသာေဆာင္တြင္သူ႔ေပၚေပၚကHyungလွလွ
ေလးသည္အရက္ခြက္အားကိုင္ထားၿပီး
သူ႔မ်က္ႏွာအားလက္ကေလးေတြႏွင့္လိုက္ထိကာ
တိုးတိုးေလးဆိုသည္။
(Jiminshi ရဲ့ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕အသံေလးအေၾကာင္းသိတယ္
မလား)
"ၾကယ္ကေလးေတြလိုပဲမ်က္လုံးေလး
ေတြက...ဘာေတြစားထားလဲ..ငယ္ငယ္က"
"ParkJimin ကိုအမ်ားႀကီးၾကည့္ခဲ့မိလို႔
ထင္ပါတယ္...."
"ေျဖတတ္လိုက္တာ...."
"ငါ့ကိုမမုန္းခဲ့ဘူးမလား...."
"မုန္းတာေပါ့....မမုန္းခဲ့ပါဘူးဆိုလိမ္ရာက်မယ္"
"Wae.....????"
"ထားရစ္ခဲ့တာကို ေမာင္ေရဒါေလးက
ဒီလိုေလးပါလို႔ရွင္းျပခဲ့ရင္...
ဒီေကာင္က အကုန္ေျဖရွင္းေပးမွာေပါ့"
"ငါပိုက္ဆံေတြကိုမလိုခ်င္ခဲ့ဘူး
မင္းကိုပဲလိုခ်င္ခဲ့လို႔ျဖစ္သြားတဲ့
အမွားေတြပါေမာင္..အလုပ္ေတြအတင္း
လုပ္ေနတာထကိငါ့ကိုအရမ္းဂ႐ုစိုက္
တာမ်ိဳးကိုလိုခ်င္ခဲ့လို႔လြဲေခ်ာ္ကုန္တာပါ"
"ေျပာခဲ့ေရာေပါ့.Hyung ရယ္...."
"မေျပာလည္းမင္းသိမယ္ထင္ေနခဲ့တာ..."
"ငါ့ကိုတန္ဖိုးမထားတာမ်ိဳး တျခားသူ
နဲ႔ႏွိုင္းယွဥ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြမွာ
မင္းက တကယ့္မခ်စ္ခ်င္စရာ..."
ဒါေပမယ့္...မနာကိုမနာတတ္ခဲ့ပါဘူး"
"အတိတ္ေတြကိုျပန္မေတြးဘဲ
ေမာင္နဲ႔Hyungရဲ့အနာဂါတ္ကိုပဲ
ေျပာၾကမလား"
"အနာဂါတ္ အနာဂါတ္မွာဘာျဖစ္မွာလဲ"
"ကေလးငါးေယာက္ေလာက္ေမြးေပးပါလား.."
"JeonJungkook!!!!!!!!!!!!"
"ျဖည္းျဖည္းေအာ္ပါ...ဒါကသဘာဝပဲဟာကို"
"မင္းေမြးပါလား ငါကေယာက္က်္ား..."
"ဲHyungေယာက်္ားေတာ့ေယာက်္ား
ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ေယာက်္ား...."
"မင္းကေတာ့....ေသ...."
"လာပါ သြားႀကိဳးစားရေအာင္
ရလိုရျငားေပါ့....."
နာက်င္စရာစကားေတြအားသူHyung ကို
ထပ္ေျပာဖို႔ခြင့္မျပဳခ်င္ေတာ့။
အခ်ိန္တိုင္းစကားလမ္းေၾကာင္း
လြဲပစ္ခဲ့သည္။ခ်စ္လို႔ပါ တစိမ့္စိမ့္ေတြးပီး
တစိမ့္စိမ့္ျပန္နာက်င္ရမွာစိုးေမ့ပစ္ေပးပါHyung...
အိပ္ယာေပၚမွအလွတရားငယ္သည္
ညအိပ္မီးမွိန္မွိန္တြင္အစြမ္းကုန္လွရက္ေနျမဲ။
အနမ္းေပါင္းစုံျဖန့္က်က္သည္။
ခ်စ္ျခင္းတရားရာေထာင္ခ်ီေပးစြမ္းမည္..
ပိုးေလးလို သူေမြးျမဴမည္...
လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရေသာအံေတြအတြက္...
ပိုပိုအတိုးခ်တည့္မတ္မည္။
ေခၽြးစေသးေသးေလးေတြႏွင့္Hyung သည္
သူ႔အတြက္အကန့္အသတ္မဲ့ဇုန္....။
"ခ်စ္တယ္ ParkJimin....."
...............။

DoctorJinက က်မ ဟာပါ🌚