......
အနက္ေရာင္အရိပ္ကေလးသည္ညစာထုပ္ေလး
အားက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္လ်က္
အေျပးတပိုင္းသြားေနသည္။
ပါးလၽွပ္လၽွပ္ကိုယ္ငယ္ေလးသည္ငါးႏွစ္
တာကာလအတြင္းနည္းနည္းေလးပင္
ေျပာင္းလဲမသြားခဲ့။သူသည္လည္းေတာက္ေလၽွာက္
လိုက္ခဲ့ရင္းဂ်ပန္နိုင္ငံကအသဲအသက္ေလးအား
လြမ္းသည့္စိတ္သည္ညေမွာင္ေမွာင္တြင္
အင္အားႀကီးစြာႀကီးစိုးေနသည္။
လူတေယာက္ကပ္လိုက္လာသည္ကိုေၾကာက္၍
ပဲလားမသိ အလိုရွိရာသို႔ျမန္ျမန္ေလၽွာက္ေနပုံက
ခ်စ္စရာ။ မၾကာပါ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို
ဖုန္းေခၚလ်က္ပင္ေျပးေတာ့သည္။
သူသည္အျမန္ဆုံးေျပးလိုက္ရင္းလက္ေကာက္ဝတ္
တဖက္အားအားသုံးဆြဲလိုက္ေတာ့ျပင္းျပင္းထန္ထန္
ျပန္႐ုန္းလာခဲ့ေလေသာသူ...။
"Jimin......"
လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္ကMinလို႔ေခၚခဲ့ဖူးေသာသူ႔အား
ေမ့ေကာင္းေမ့ေနနိုင္၍သူနာမည္အရင္းအားသုံးလိုက္
ျခင္း။ထိုမၽွေလာက္ Minနဲ႔ပတ္သတ္ပါက
ယုံၾကည္မွုမဲ့ခဲ့ပါသည္။
စူးရဲေနေသာမ်က္စံေလးေတြသည္သူ႔အား
ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္မ်က္ေတာင္ပင္မခတ္ေတာ့။
လွုပ္ရွားမွုအားလုံးသည္လည္းရပ္တန့္ကာ
သူေရာက္လာခဲ့ျခင္းကိုမယုံၾကည္နိုင္စြာ
ခပ္ၾကာၾကာစိုက္ေငးခဲ့ေသာသူ...
"ကိုယ္ပါ MinYoongiေလ....."
ဒုတိယစကားအားထပ္ေျပာပီးသည့္ေနာက္
Minသည္စားစရာအထုတ္အားလႊင့္ပစ္ကာ
ခ်က္ခ်င္းေက်ာခိုင္းထြက္သြားေတာ့သည္။
ဆာကူရာပန္းေတြရွိတဲ့အရပ္တြင္ေနေပ်ာ္ေနေသာ
Minသည္သူ႔အတြက္နည္းနည္းေလးေတာင္
အခြင့္အေရးမေပးခဲ့။ေျပးလိုက္ကာ
ကိုယ္လုံးငယ္ေလးအားေနာက္ဘက္မွ
သိမ္းယူဖက္ထားမိလိုက္သည္။
သတ္ရင္လည္းေသပါမယ္
ငါးႏွစ္လုံးလြမ္းရလြန္းလို႔....
မထိခိုက္ခဲ့ပဲေကာင္းေကာင္းအသက္ရွင္
ေနတာကိုဝမ္းသာလြန္းလို႔ပါ..
"လြမ္းေနတာ...ကိုယ္မင္းကိုအရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ"
"မင္းထားခဲ့တဲ့ေန႔ကစပီးအ႐ူးလိုပဲ
တကမၻာလုံးပက္ရွာေနခဲ့ရတာ
မထြက္သြားပါနဲ႔
ထပ္ပီးထြက္ေျပးမသြားပါနဲ႔ေတာ့ကြာ..."
ရင္ခြင္ထဲကမလွုပ္မယွက္Min....။
"ကိုယ္မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တယ္Min....
ေျပာမျပတတ္ေအာင္ခ်စ္တာမို႔
မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့...ကိုယ္မင္းကိုဒီႏွစ္
ပိုင္းေတြမွာထပ္ရွာမေတြ႕ေတာ့ရင္ေသခ်ာတယ္
႐ူးေသမွာ..."
Minကိုယ္ေလးသည္ဂ်ပန္နိုင္ငံ
ရွိလမ္းမီးတိုင္မွိန္မွိန္ေအာက္သိပ္ကိုေႏြးေထြး
လြန္းခဲ့သည္။အခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီးဖက္ထားရင္း
သူစကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနခဲ့ေသာလည္း
Minကေတာ့ဘာမွမတုံျပန္ခဲ့ပါ။
သူအသဲအသန္ငိုယိုေနခဲ့ေပမယ့္လည္း
Minကေတာ့ေသြးေအးေအးပင္.ခုံတန္းတခု
တြင္ထိုင္ၾကရန္ေျပာလာသည္။
တိက်ေသာေမးရိုးေတြ ေယာက်္ားဆန္ေသာ
မ်က္ႏွာက်ဘက္သို႔ေျပာင္းလဲသြားေသာ
Minသည္သူ႔ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ
တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေနခဲ့သည္။
နားဆြဲေလးေတြ ဆြဲႀကိဳးမၽွင္မၽွင္ေလးေတြ
လက္စြပ္ေလးေတြလည္းတခုေလးမွမေတြ႕ရေတာ့
အညိဳရင့္ေရာင္ဆံပင္တိုေတြနဲ႔စီးကရက္တလိပ္
ႏူတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ေတ့ထားေသာMinသည္
ပိုမိုပင္႐ူးခ်င္စရာေကာင္းလာသည္။
"ဘာလာလုပ္တာလဲ...."
"ကိုယ္မင္းကိုျပန္လာေခၚတာ..."
"ထြက္သြားထဲက ျပန္လာဖို႔စိတ္ကူးမရွိတဲ့အတြက္
ခင္ဗ်ားပဲျပန္လိုက္ပါ...."
"ကိုယ္မင္းကိုေတြ႕ရဖို႔ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစား
ခဲ့လဲသိလား...."
"ဘယ္သူကႀကိဳးစားခိုင္းလို႔လဲ..."
"Min...မင္းဘာမွမေျပာင္းလဲေသးဘူးပဲ.."
"ဘာကိုေျပာင္းလဲေပးရမွာလဲ...
ေနာင္တေတြနဲ႔ အရွုံးသမားParkJimin
အျဖစ္လား..."
"မင္းကိုေနာင္တရခိုင္းေနတာမဟုတ္ပါဘူး
အခ်ိန္ေတြလည္းၾကာခဲ့ၿပီ
ကိုယ့္နိုင္ငံမွာအရင္လိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရႊင္
ျပန္ေနဖို႔ကိုHyungေျပာေနတာပါ..."
"ျပန္ပါဗ်ာ....က်ေတာ္ခင္ဗ်ားတို႔ကို
မေတြ႕ခ်င္ေတာ့လြန္းလို႔ကိုယ္လြတ္႐ုန္း
လာတာ နာတတ္ၾကစမ္းပါ..."
"မင္းနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ဘယ္သူကမွ
နာရေကာင္းမွန္းမသိၾကဘူး
အမွတ္မရွိတဲ့ေထာက္ေခ်ာက္ေတြကို
ပဲခဏခဏတက္နင္းခဲ့ၾကတာ..."
"ေတာင္းပန္ေပးရအုန္းမလား...
က်ေတာ့္ဆီကိုေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ
ထပ္မလာပါနဲ႔ က်ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွျပန္လာ
မွာမဟုတ္ဘူးက်ေတာ့္ဘဝနဲ႔က်ေတာ္
ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေနၿပီ...
က်ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔လည္းမလိုဘူး
လုံျခဳံဖို႔လည္းမလိုဘူး...
ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ခုထိ႐ူးေနရသလဲ
ဆိုတာနားမလည္ေပမယ့္ ႐ုန္းထြက္လိုက္
ဖို႔သင့္ပီ MinYoongi"
Minသည္ခုံတန္းမွထကာထြက္သြားေတာ့မည့္
ဟန္ျပင္သည္။ဦးေႏွာက္ကိုျမန္ျမန္အလုပ္
ေပးကာတားလို႔ရမည့္နည္းကိုရွာရမည္။
အေမွာင္ထဲမေၾကာက္မလန့္တေယာက္ထဲ
လမ္းေလၽွာက္တတ္ေသာMinကိုစိတ္မခ်ပါ
အင္အားနည္းေသာMinသည္တေယာက္ထဲ
ဘယ္ႏွႏွစ္အထိေတာင့္ခံနိုင္ပါလဲ
တခုခုမ်ားထိခိုက္သြားရလၽွင္...
ရွာေတြ႕ေနရက္နဲ႔ေတာင္အသိုက္အျမဳံထဲ
လုံလုံျခဳံျခဳံမထားေပးနိုင္ခဲ့ျခင္းေတြသည္
ေနာင္တတရားေပါင္းမ်ားစြာျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
"Namjoon ...အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူးMin"
ဆက္ခနဲျပန္ၾကည့္လာေသာမ်က္လုံးေလးေတြ
သည္အရည္လဲ့ေနကာၿပိဳလဲက်သြားသလို။
ေတာင္းပန္ပါတယ္Namjoon..ငါ့မွာေရြးစရာမရွိဘူး
"ဘာကိုလဲ....!!"
"မင္းထြက္သြားပီးထဲကဆုတ္ယုတ္လာတာ
ခုအေျခအေနမဟန္ေတာ့လို႔မင္းကိုဒီေလာက္
အထိကိုယ္လာရွာရတာပါ..."
"လိမ္ေနတာ..."
"လိမ္ေနတယ္ဆို ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ထက္မင္းဆီကို
အရင္အေျပးေရာက္လာမွာNamjoon ပါ
မင္းအရာအားလုံးကိုမသိလိုက္ခင္မွာ
ဆုံးရွုံးသြားရတဲ့ခံစားမွုမ်ိဳးကို
ကိုယ္ထပ္မခံစားေစခ်င္လို႔ပါ..."
"ပါးစပ္ပိတ္ထား....!!!"
NamJoonသည္Jiminအတြက္အေဖတစ္ေယာက္
ပင္မလို႔ ထိုလူသားငယ္ေလးသည္
ခုံတန္းေပၚသို႔လဲလဲၿပိဳၿပိဳျပန္ထိုင္သြားခဲ့သည္။
မ်က္ႏွာတခုလုံးအားလက္ဖဝါးေတြျဖင့္
အႀကိမ္ႀကိမ္ပြတ္ကာဆုံးျဖတ္ရန္သိပ္ခက္ခဲေန
သည့္ပုံ။
"က်ေတာ္...ျပန္ရမွာေၾကာက္တယ္...
ဘာကိုေၾကာက္တာလဲလို႔ေမးရင္
က်ေတာ့္မွာအေျဖမရွိဘူး...
က်ေတာ္အားလုံးကိုေၾကာက္ေနတယ္"
"Jungkookက...."
"မေျပာနဲ႔...အဲ့နာမည္ကိုေယာင္ရမ္းပီးေတာင္
မေျပာပါနဲ႔...ေတာင္းဆိုပါတယ္..."
"Min ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလက
အရာအားလုံးကိုပုံမွန္ျပန္လည္ပတ္ေစ
ေနပါပီ...ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ရမဲ့
ကိစၥေတြလည္းေမ့ကုန္ၾကပီ..
ဘဝအသစ္ေတြဖန္တီးရင္းအားလုံးျပန္ေပ်ာ္
ရႊင္ေနၾကပီ Minကအရွုံးခံပီး
ႏွလုံးသားထဲထည့္ထားအုန္းမလို႔လား
ခုခ်ိန္မွာအေရးႀကီးဆုံးက NamJoonေလ
Namjoon Minအေပၚဘယ္ေလာက္တာဝန္
ေက်ခဲ့သလဲMinအသိဆုံးပါ...
ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္ေတြအတြက္
ေက်းဇူးတရားေတြကို လ်စ္လ်ဴမရွုသင့္
ဘူး..."
Minသည္ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားကာ
ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။
ညေလေျပသည္တသိမ့္သိမ့္တိုက္ခတ္လ်က္။
သူဒီတစ္ခါေတာ့အတၱႀကီးပါရေစ..။
Minလက္ကေလးေတြအားဆုပ္ကိုင္ေပး
ရင္းဝမ္းနည္းမွုေတြအားလႊင့္ပ်ယ္သြားေစရန္
ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။
အဓိကMinသူနဲ႔အေဝးႀကီးမွာမေနဖို႔ပဲ...
Minနဲ႔သူေဝးမေနဖို႔ပဲ....။
က်န္တာဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ေက်နပ္စြာလက္ခံ
မည္။ဘုရင္ေသးေသးေလးသေဘာအတိုင္း။
.................။

ေနာက္တခါထပ္၍သံေယာဇဥ္တို႔အားလက္လႊတ္
မခံနိုင္ေသာေၾကာင့္အိမ္ျပန္ရန္ခက္ခဲစြာ
ဆုံးျဖတ္ၿပီးဘယ္ေတာ့မွျပန္ေျခမခ်ခ်င္ခဲ့ေသာ
ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေပၚသို႔မတ္တပ္ရပ္ခဲ့မိျပန္သည္။
ငါးႏွစ္အတြင္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေသာ
လူေနမွုအဆင့္အတန္းေတြအားအံ့ဩစြာ
ေငးရင္းအထပ္ျမင့္အေဆာက္အဦးေတြေပၚတြင္
ေမာ္ဒယ္ေတြရဲ့ပုံရိပ္ေတြအားျမင္လိုက္ရေသာ္
အခါတစ္ခ်ိန္က Jiminအားျပန္လြမ္းလာသည္။
သူဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး Haterေတြ
ဘယ္ႏွေထာင္ရွိရွိ သည္းခံတိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိအားေပးခဲ့ေသာ
Fanေတြကိုလည္းသိပ္သတိရပါသည္။
သူ႔အေၾကာင္းခ်ဲ့ကားေရးေသာ
Pageတခုေအာက္က Commentတခုကို
ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။
"သူဘာျဖစ္ျဖစ္ငါတို႔ကခ်စ္တယ္
သူျဖစ္ေနလို႔ကိုခ်စ္တာ ParkJiminမလို႔ကိုခ်စ္တာ
ဘာေတြလုပ္လုပ္သူစိတ္ခ်မ္းသာရရင္
ငါတို႔ကေက်နပ္တယ္...
သူဝမ္းနည္းေနရင္ႏွစ္သိမ့္ေပးမယ္
နင္တို႔ေပါက္ကရေရး႐ုံနဲ႔ၿပိဳလဲသြားရေအာင္
သူ႔Fanငါတို႔ကသူ႔ကိုေပါေပါပဲပဲခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး
ေစာက္Pageေတြရဲ့....."
Fan girlေကာင္မေလး၏ခ်စ္စရာေဒါသေလး
သည္သူ႔အတြက္ေပ်ာ္ရႊင္မွုတခုအားဖန္ဆင္း
ေပးနိုင္ခဲ့သည္။ဒီေလာက္အခ်စ္ခံခဲ့ရတာလား။
ဒါေတြကိုေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကိုပဲ
ျမင္နိုင္ခဲ့ၿပီးမသိခဲ့ဘူး...။
တကယ့္ေကာင္ပဲ......။
Namjoon Hyungၿခံထဲသို႔ကားေကြ႕ဝင္လိုက္
ေသာ္အခါ ၿခံထဲတြင္ပန္းပင္ေတြအား
ျပဳစုယုယေနေသာသူ...။
ပန္းပင္စိမ္းစိမ္းေတြအားဟိုေနရာ
ဒီေနရာထားလိုက္ ေရေလာင္းလိုက္ႏွင့္
အလုပ္ရွုပ္ေနသူသည္ ခ်က္ခ်င္းႀကီး
ေနေကာင္းသြားတာလား။
"Hyung....!!!!!!!!"
အသံၾကားသည္ႏွင့္Hyungသည္ပန္း႐ုံထဲမွ
ခ်က္ခ်င္းၾကည့္လာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္လက္ထဲမွပန္းအိုးေလးျပဳတ္
က်သြားသည္အထိလန့္သြားကာေခတၱေတာ့
ေၾကာင္ေနခဲ့ၿပီးခဏအၾကာသူ႔ဆီသို႔ပန္းအိုးေတြအား
ေက်ာ္ခြရင္းေျပးလာေတာ့သည္။
"Jimin...Jimin....မလား...
အမယ္ေလး...Hyungကေလးေလးရယ္..."
အတင္းဖက္ကာဖ်စ္ညႇစ္ထားတာေၾကာင့္
အသက္ရွုက်ပ္လာ၍တြန္းထိုး႐ုန္းထြက္မိသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာအားအစုံအဆန္ထပ္ခါထပ္ခါၾကည့္ပီး
သည့္ေနာက္
"ေခ်ာလာလိုက္တာ...စိတ္ညစ္ပီး
ေပေတေလလြင့္ေနတာေတာင္အေခ်ာကမပ်က္ဘူး"
က်န္းမာဖ်က္လတ္ေနေသာHyungပုံစံ
ေၾကာင့္သူအေျပးအလႊားျပန္လာျဖစ္ခဲ့
ေသာအေၾကာင္းအရင္းအားခ်က္ခ်င္းထုတ္
ေမးလိုကိသည္။
"Hyung ေနမေကာင္းလို႔ဆို..."
"ဟုတ္တယ္..မေန႔ကစက္ဘီးေမွာက္တာ
ေျခေထာက္နာပီးလမ္းမနည္းေလၽွာက္ေနရတာ...
ဘာျဖစ္လို႔လဲ...."
Jiminသည္မ်က္ႏွာတခုလုံးအားလက္ျဖင့္
အုပ္ခ်ကာထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ပိပိရိရိပဲ
အလိမ္ခံလိုက္ရတာ...။ဘာလို႔MinYoongi
ကိုယုံမိလိုက္သလဲကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္
မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။မ်က္ေစာင္းတခ်က္
ပို႔လႊတ္လိုက္ေတာ့ဒင္းကမသိခ်င္ေယာင္
ေဆာင္သြားသည္။
"ဘာလဲ ဘာလဲ ငါစက္ဘီးေမွာက္တယ္ၾကားလို႔
မင္းစိုးရိမ္ပီးျပန္ေျပးလာတာလား...
ဟုတ္လား...အဲ့လိုသာျပန္ေျပးလာခဲ့မယ္ဆို
ရင္ငါအေစာႀကီးထဲ ထပ္ခါထပ္ခါေမွာက္ပစ္ခဲ့
ပါတယ္Jiminရယ္...."
"Hyung.......!!!!!"
အသံနက္ႀကီးျဖင့္ထေအာ္လိုက္ေသာJimin
အားဆြဲထူကာNamjoonသည္ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္
ထပ္ဖက္ထားခဲ့ျပန္သည္။
"သတိရေနတာ....ငါ့အဆိုးေလးကို..."
"Minyoongiေျပာတာ Hyung အသဲအသန္
ျဖစ္ေနလို႔ဆို အသက္ေတာင္မွီပါ့မလား
မသိဘူးဆို..ခုက်ေတာ့အေကာင္းႀကီး
ျပန္မယ္ ျပန္မယ္ က်ေတာ္ဒီနိုင္ငံမွာ
စကၠန့္ေတာင္ေနခ်င္တာမဟုတ္ဘူး
Hyung တို႔ကိုလည္းမေတြ႕ခ်င္ဘူး..."
Namjoonသည္ဖက္ထားေသာေကာင္ေလး
အားရင္ခြင္ထဲမွဆြဲထုတ္လိုက္ကာ
မ်က္ႏွာတည့္တည့္အားေၾကကြဲစြာ
စိုက္ၾကည့္လ်က္...
"ေအး...မင္းေျပာသလို ေသေလာက္တဲ့
ေရာဂါတခုသာငါစြဲကပ္လိုက္ပီး
ေဆးေတြပဲထိုင္ကုခ်င္ခဲ့တာ
မင္းကိုေန႔တိုင္းေသသလား ရွင္သလား
မသိဘဲ ပူပန္ေနရတာေတြ
ငါမေစာင့္ေရွာက္နိုင္ခဲ့ဘူးဆိုတဲ့
ေနာင္တေတြနဲ႔Riေရာ မင္းကိုပါ
ေသေလာက္ေအာင္သတိရတာေတြ
မင္းေျပာသလိုအသဲအသန္ျဖစ္ေနရင္
အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ငါ့ေမ့ေနမွာပဲ
ဟုတ္တယ္မလား..အ႐ူးေကာင္ရဲ့
ေျပာစမ္းပါ...."
တကိုယ္လုံးအားျပဳတ္ထြက္မတတ္လွုပ္ရမ္း
ရင္းငိုေနခဲ့ေသာHyungရင္ခြင္ထဲသို႔
ျပန္တိုးဝင္လိုက္ရင္သူပါလိုက္င္ုရေတာ့သည္။
"ဘယ္ကိုမွမျပန္ရဘူး....
ငါရြာတရြာမွာ Riကိုရည္စူးပီး
မိဘမဲ့ေဂဟာတခုဖြင့္ထားတယ္
မင္းဒီမွာမေနခ်င္ရင္အဲ့မွာသြားေန
ေနာက္ထပ္ငါ့မ်က္စိေရွ႕ကထြက္မသြားနဲ႔ေတာ့
ဒီတခါမင္းလုပ္ခ်င္ရာလုပ္သြားရင္
နာတာရွည္ေရာဂါေတာ့မရဘူး
တခါထဲေသြးတတ္ပီးေသသြားလိမ့္မယ္
ငါ့မွာမင္းပဲရွိေတာ့လို႔ပါ ကေလးေလးရယ္"
........။
႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုေတာရြာေသးေသး
ေလးတြင္ဇာတ္ျမဳပ္ေနရေအာင္လည္းမ႐ူးေသး။
ဧည့္ခန္းထဲရွိဆိုဖာေပၚတြင္ပက္လက္လွန္ရင္း
မ်က္ႏွာက်က္ကိုသာၾကည့္ေနမိသည္။
Hyung သည္သူမေနနိုင္တာသိ၍
သပ္သပ္ေျပာသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပးရင္လည္းHyung
ေသခ်ာေပါက္စိတ္နာသြားေတာ့မည္။
ဟူးးးးးးးးးးးးး။
MinYoongiကေတာ့ဘယ္အရပ္သို႔
လႊင့္ပ်ံသြားၿပီလဲမသိ။ေဆးလိပ္တလိပ္
ထုတ္ကာေသာက္ေနလိုက္သည္။
Namjoon Hyungအိမ္တြင္လည္း
နံရံမွီကာစိုက္ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ
မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြကက်န္ေနေသး
တာေၾကာင့္မြန္းက်ပ္လွပါသည္။

"ငါမင္းနဲ႔ေဝးရာေဝးရာကိုပဲေျပးခ်င္ခဲ့တာ
မင္းကိုသတိရမိျခင္းေတြကငါ့ေသဆုံးျခင္း
ေတြပါပဲ....JeonJungkook။

.............။
အလုပ္သြားရန္အဆင္သင့္ဖြင္တံခါးေပးထားေသာ
ကားေပၚသို႔တက္လိုက္ကာ
Laptopအားဖြင့္လိုက္သည္။
ေနာက္သို႔လွန္ၿဖီးထားေသာဆံပင္ေတြႏွင့္
28ႏွစ္အရြယ္ေယာက်္ားတေယာက္၏
ခန့္ညားမွုေတြသည္လက္ကေသြးေၾကာ
စိမ္းစိမ္းေတြကသက္ေသ။

အမွတ္တမဲ့Driverဆီသို႔အၾကည့္အေရာက္
ထိုလူဝတ္ထားေသာလက္စြပ္သည္သူ႔ႏွလုံး
အားေဆာင့္ခုန္လာေစသည္။
"မင္းလက္စြပ္က...."
"ဗ်ာ...."
"အဲ့လက္စြပ္ဘယ္ကရတာလဲလို႔...."
႐ုတ္တရက္ထေအာ္ေသာCEOအားနားမလည္
နိုင္စြာလက္စြပ္အားခၽြတ္ရေတာ့မလို
လက္ပဲဖြက္ထားလိုက္ရေတာ့မလို
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။
"ဟို က်ေတာ္ဝယ္ထားတာပါ..ဒီဒီဇိုင္းေတြက
ျပန္ေခါတ္စားလာတယ္ေလ...မေန႔ကမွ
လခထုတ္လို႔သြားဝယ္ခဲ့တာပါCEO
တခုခုမ်ားအဆင္မေျပလို႔လား
က်ေတာ္ခုခ်က္ခ်င္းခၽြတ္လိုက္ပါ့မယ္...."

ပုံစံဆန္းဆန္းလက္စြပ္ေတြျမင္တိုင္း
ေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖစ္ျဖစ္သြားေသာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္ခဲ့သည္။

"ေနာက္တခါအလုပ္မွာ အဲ့ဒီလို လမ္းေဘး
အျပင္အဆင္ေတြဘယ္ေတာ့မွဝတ္စားမလာနဲ႔
ေနာက္တခါေတြ႕ရင္အလုပ္ထုတ္ပစ္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့..က်ေတာ္ေရွာင္က်ဥ္ပါ့မယ္ CEO"

"Hyung လက္စြပ္ေတြကိုေတြ႕ကရာမထားနဲ႔ေလ
ဗ်ာ..အိပ္ယာေပၚေတြလည္းခၽြတ္ခၽြတ္ထားခဲ့တာ
ေမာင္လွဲခ်ေတာ့ ေက်ာေတြဆူးတယ္...
ေရခ်ိဳးခန္းထဲလည္း အမ်ားႀကီးပဲ
သိမ္းပါအုန္း...မ်က္စိေတြေနာက္လွပီ...."
"မ်က္စိေနာက္ရင္ ယူစြပ္ထားလိုက္..
Badboyေလးျဖစ္သြားေတာ့ပိုဆြဲေဆာင္မွု
ရွိသြားတာေပါ့ လုပ္ငန္းရွင္ေလးရယ္..."
"ဘာBadboyမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး
သိမ္းဆိုရင္လာသိမ္းလိုက္"
"မသိမ္းနိုင္ဘူး ဒီမွာChatေနတယ္
မအားဘူး....."
ေငြေရာင္ဒီဇိုင္းမ်ိဳးစုံလက္စြပ္ေတြအား
လိုက္သိမ္းေပးခဲ့သည့္အဲ့တုန္းက
Jungkookသည္ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ေနခဲ့ပုံရ
သည္။
လက္ရွိJungkookကေတာ့မဲ့ျပဳံးတခ်က္
ျပဳံးရင္းလက္သီးတို႔ဆုပ္ထားခဲ့သည္။

ဒုန္းးးးးး။
႐ုတ္တရက္ဘရိပ္ေဆာင့္အုပ္လိုက္ေသာ
အရွိန္ေၾကာင့္ေရွ႕ခန္းမွခုံျဖင့္မ်က္ႏွာကို
ပင္ထိခိုက္ေတာ့မလို...။
လက္ထဲမွLabtopသည္လည္းျပဳတ္က်သြား
ေတာ့သည္။
"ဘယ္လိုေမာင္းေနတာလဲ"
"ေတာင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေရွ႕ကကားက
အခ်က္မျပဘာမျပေကြ႕ခ်လိုက္လို႔ပါ"
ေကြ႕သြားေသာၿပိဳင္ကားအနီရဲရဲအား
ဘယ္ရယ္မဟုတ္လွမ္းၾကည့္မိရင္း
ေဒါသထြက္သြားသည္။
စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့........။

"အဆင္ေျပရဲ့လား CEO...."
"ေျပတယ္ မ်က္လုံးနဲ႔ေသခ်ာၾကည့္ေမာင္း
စမ္းပါ..ငါေဒါသထြက္လာပီ..."
"ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့...."

ေနကာမ်က္မွန္အနက္ကိုတပ္ထားကာ
Maskတခုအားမ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးေပၚ
တြင္ဖုံးထားရင္းသီခ်င္းနားေထာင္လ်က္ပင္
ေရွ႕ေနာက္လုံးဝမၾကည့္ဘဲေကြ႕ခ်သြားေသာ
ၿပိဳင္ကားနီနီေလးထဲမွ အလွေလးကိုေတာ့
CEO Jeon ထိုးေဖာက္မျမင္ခဲ့ပါ....။
ေမာင္းခ်သြားေသာအရွိန္ႏွင့္
ပုံစံကိုေတာ့ျဖင့္ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနခဲ့သလို။

"ၿပိဳင္ကားေတြကိုမုန္းလိုက္တာကြာ..."

ဖတ္ရတာတအားေအးသြားရင္လည္းေျပာပါအုန္း
တခုခုအဆင္မေျပတာမ်ိဳးလည္းအႀကံေပးလို႔
ရပါတယ္..ဖတ္ေနရင္ပ်င္းသြားတယ္ဆိုလည္း
ေျပာေပးလို႔ရပါတယ္...
သာသာက စာေရးတာကိုအရမ္းဝါသနာပါေပမယ့္
ယုံၾကည္မွုကတစက္မွကိုမရွိတာပါ..
ေနာက္တပိုင္းေတာ့ေသခ်ာေတြ႕ပါပီ💜