"ေမာင္ Hyungကိုနမ္းခ်င္ေနတာ......"
"နမ္းေလ...."
"ႏူတ္ခမ္းတင္မကဘူးေနာ္...."
"တကိုယ္လုံးနမ္း...မင္းအပိုင္ပဲ.....ေမာင္ရယ္...."
အေပၚမွအုပ္မိုးရင္းဝိုင္းစက္ေနေသာမ်က္လုံးေတြႏွင့္
JEONသည္နတ္ဘုရားတပါးလိုခန့္ညားေနလ်က္။
ပါးခ်ိဳင့္မမည္ေသာပါးခ်ိဳင့္ငယ္ေလးလွစ္ခနဲေပၚသြား
ေအာင္ျပဳံးပီးေနာက္သူ႔ႏူတ္ခမ္းေတြဆီသို႔နီးကပ္လာ
ေသာJeonႏူတ္ခမ္းပါးေတြသည္ခစားလိုက္ခ်င္စရာအတိ။

"ခင္ဗ်ားက လူယုတ္မာ...ParkJimin...."
အနီးစပ္ဆုံးေရာက္လာပီးမွတလုံးခ်င္းပီပီသသထြက္
ေပၚလာေသာစကားသည္တကိုယ္လုံးေတာင့္တင္းသြား
ကာၾကည့္ေနတုန္းမွာပင္မ်က္ႏွာအႏွံ့ေသြးေၾကာင္း
ေပါင္းမ်ားစြာစီးဆင္းလာေသာJeonသည္သူ႔အားထပ္ျပဳံး
ျပေနျပန္သည္။ဆံပင္ၾကားထဲမွတေတာက္ေတာက္က်
ေနေသာေသြးမ်ားသည္သူ႔မ်က္ႏွာေပၚသို႔တိုက္ရိုက္
က်ေနလ်က္။

"ေပ်ာ္လား...ျဖစ္ေစခ်င္သလိုေတြတခုေတာင္မလြဲပဲျဖစ္
သြားခဲ့ရလို႔...."
"ဟင့္အင္း...ဟင့္အင္း...."
ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားေခါင္းခါျပမိေတာ့Jeonမ်က္ႏွာ
သည္ခ်ကိခ်င္းဆိုသလိုတင္းမာသြားျပန္သည္။
"လိမ္ျပန္ၿပီ....အလွေလးက....."
"ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ က်ဴပ္ဘာမွသုံးစားလို႔မရေတာ့ဘူး
အဲ့တာသိလား...."
"ငါ....ငါ အဲ့လိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ခဲ့ပါဘူးကြာ"
"ေၾကာက္တတ္ေနလိုက္တာ...."

ကိုယ္ေပၚမွာဖယ္ကာေသြးေတြရႊဲနစ္ေနေသာပုံစံႏွင့္ပင္
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအခန္းဝဆီသို႔ေလၽွာက္သြားေသာ
Jeonသည္တစတစေပ်ာက္ဆုံးလာသလို....
"ေမာင္...! ေမာင္...!!!"
သူေအာ္ဟစ္ေခၚေနေသာ္လည္းတခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ခဲ့
သူသည္တျဖည္းျဖည္းအခိုးအေငြ႕ေတြလိုေျပာင္းလဲသြား
ကာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
"ေမာင္.....!!!!"
"Min...!!!"
မ်က္လုံးတို႔ဖ်က္ခနဲပြင့္သြားေတာ့ေဘးမွYoongiHyung
၏ေခၚသံသဲ့သဲ့။အိမ္မက္ပဲ...အိမ္မက္ဆိုရင္ေတာင္
ဆိုးလြန္းတယ္မဟုတ္ဘူးလား။သူေစာင္ေတြအားကိုယ္
ေပၚမွခြါခ်ကာအခန္းဝဆီသို႔ေျပးထြက္သြားမိသည္။
"Minဘယ္ကိုလဲ.....!!!"
YoongiHyungသည္လက္တို႔အားဆြဲထားလ်က္ပူပန္ျခင္း
အတိပီးေသာမ်က္လုံးေတြျဖင့္ေမးေနခဲ့သည္။
"Jungkook...Jungkook...!!"
ဆြဲထားေသာလက္ေတြအားအားကုန္သုံးဆြဲဖယ္ေနေသာ
Minသည္မိုးမိၿပီးဖ်ားခဲ့သျဖင့္ျဖဴေရာ္ေနခဲ့သည္။
ေသြးေရာင္မဲ့ေသာႏူတ္ခမ္းေတြသည္သူ႔ရင္အားခြဲေနပါ
ေသာဓားေတြ...။
"ဖယ္ပါ...က်ေတာ္သြားရမယ္...သူတခုခုျဖစ္ေနပီထင္
တယ္...."
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး သူသက္သာတယ္...Minထပ္ပီးသူ႔ကို
သြားမေတြ႕ပါနဲ႔ကြာ..."
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔ လဲ....ဖယ္စမ္းပါ...."
"....."
ခါးစပ္မွေပြ႕ခ်ီလ်က္အိပ္ယာဆီသို႔ျပန္ေခၚလာခဲ့ေသာ
လက္ထဲၾကားထဲ႐ုန္းကန္ကာေအာ္ဟစ္ေနေသာလူသား
ငယ္သည္ၿပိဳပ်က္ေနေသာအ႐ုပ္ကေလးလို။
"ခင္ဗ်ား....."
အိပ္ယာေပၚပစ္ခ်လိုက္တာႏွင့္သူ႔မ်က္ႏွာဆီသို႔အစီအစဥ္
မက်ေရာက္လာေသာလက္ကေလးေတြ။မဲမဲျမင္ရာ
ရိုက္ခ်င္ေနတဲ့ပုံေၾကာင့္သူအဆုံးအထိသည္းခံလိုက္သည္။
"မသြားပါနဲ႔ မင္းအဲ့ကိုတေခါက္သြားလို႔ မင္းၿပိဳလဲပီး
ျပန္လာတာကိုျမင္ရတဲ့ငါလည္းမသက္သာလို႔ပါ
Minရာ...."
"မၾကည့္နဲ႔ေလ ခင္ဗ်ားကိုဘယ္သူကက်ေတာ့္ဒုကၡေတြကို
ၾကည့္ခိုင္းေနလို႔လဲ..."
"ကိုယ္လည္းမၾကည့္ခ်င္ပါဘူး...ဒါေပမယ့္ မင္းက
ကိုယ့္ဘဝျဖစ္ေနလို႔...မင္းစိတ္ဆင္းရဲေစမဲ့အရာ
မင္းကိုထိခိုက္ေစမဲ့ကိစၥေတြကိုတားေနရတာပါ
ေတာင္းပန္ပါတယ္.....Minရယ္...."
"ဘာေတြလာေတာင္းပန္ေနတာလဲ....ထြက္သြား...
ခုထြက္သြား...."
မ်က္ရည္စေတြခိုတြဲလာၿပီျဖစ္ေသာမ်က္လုံးေလးမ်ား
သည္ၾကမ္းရမ္းျပေနေသာ္လည္းႏွစ္သိမ့္မွုအားေတာင္းခံ
ေနသလို..။ကိုယ္လုံးငယ္ေလးအားရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ
ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားမိခဲ့သည္။ထြက္သြားပါဆိုမွ
နီးေစခဲ့တဲ့အတြက္လည္းထပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္
Minေလးရယ္....။ေက်ာျပင္ေတြလွုပ္ခါသည္အထိငို
ေႂကြးေနေသာMinသည္လုံျခဳံသြားသလိုခံစား၍လားမသိ
ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေၾကကြဲေနခဲ့သည္။
"သြားခ်င္တယ္ဆို သတိရလာတဲ့အခါ စကားသြားေျပာ
ၾကည့္ေပါ့ ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္ ခုခ်ိန္မွာအားလုံးက
မင္းကိုတရားခံလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးကိုမ်က္ရည္က်ဖို႔
ထပ္မေရြးခ်ယ္ပါနဲ႔ Minေလးရယ္ မင္းဘာေတြလုပ္ခဲ့
လုပ္ခဲ့အဆင္ေျပပါတယ္...ကံတရားမလို႔ေလ
Minကို ကိုယ္ျဖင့္အျပစ္မျမင္ပါဘူး
Jungkookလည္း..
ဒီလိုပဲခံစားေပးလိမ့္မယ္လို႔ကိုယ္ယုံၾကည္ပါတယ္..."
Minသည္ထိုအခိုက္အတန့္မွစကာ
ၿငိမ္သက္သြားလ်က္ေဆးလိပ္ေတြႏွင့္အေဖာ္
ျပဳခဲ့ေတာ့သည္။သူသည္လည္းစိတ္မခ်၍
ဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္Minအိမ္တြင္
လာေနေပးျဖစ္ခဲ့သည္။Minကေကာင္းသည္လည္း
မေျပာဆိုးသည္လည္းမေျပာစကားတခြန္းမၽွမဆိုဘဲ
သူရွိေနျခင္းအားမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားခဲ့
သလားမသိ...။ ဒါမွမဟုတ္သူ႔ေဘးနားတြင္
ျဖစ္ပ်က္ေနေသာအက်ိဳးအေၾကာင္းေတြအား
စိတ္မဝင္စားေတာ့တာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။
တခါတရံခုတင္ေပၚတြင္တေနကုန္ထိုင္ေနတတ္ကာ
အျပင္ကိုေငးေနတတ္သည္။တခါတေလေတာ့
ေဆးလိပ္တိုေတြၾကားထဲႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္
ေနတတ္သည္။Minႏွင့္အနီးကပ္ေနမိမွေသာက္ေန
ေသာရေသာစိတ္ၿငိမ္ေဆးေတြ အိပ္ေဆးေတြႏွင့္
တခ်ိဳ႕မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားသည္လက္ေတြပင္တုန္
လာသည္အထိ႐ုပ္ဆိုးလြန္းသည္။
အျပင္ကိုမထြက္ေတာ့ဘဲတစ္ေယာက္တေပါက္ေဝဖန္
ေျပာဆိုမွုေတြကိုလည္းလ်စ္လ်ဴရွုထားပုံရပါသည္။
တခ်ိဳ႕ညဥ့္နက္ညေတြေတာ့တိုးတိုးတိတ္တိတ္ထြက္
သြားကာေဆး႐ုံသို႔သြားတတ္သည္။မွန္အျပင္ဘက္မွ
Jungkook အားအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ
ေငးေနခဲ့ၿပီးမိုးလင္ခါနီးတိုင္းအိမ္ျပန္ျပန္လာ
တတ္သည္။
ဘယ္သြားတာလဲဟု ေမးခဲ့ေသာ္...
"အရက္သြားေသာက္တာဟု..
ခပ္ျပတ္ျပတ္​ေျဖသည္။

တေန႔ေတာ့အရာခပ္သိမ္းေျပာင္းလဲရန္
အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"Jimin.....Jimin....!!!"
NamjoonHyung၏ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္
သူ႔အၾကားအာ႐ုံေတြသည္ခ်က္ခ်င္းလွုပ္ရွား
သြားသည္။တခုခုျဖစ္လာၿပီဆိုတာေသခ်ာ
တာေၾကာင့္အခန္းထဲမွေျပးထြက္ကာ
NamjoonHyungဆီသို႔ေလၽွာက္သြားသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွYoongi Hyungသည္လည္း
ပန္းကန္တခ်ပ္ကိုင္လ်က္ေျပးထြက္လာသည္။
"Jungkook သတိရပီတဲ့.....Jimin..."
ရင္ထဲတြင္စို႔ေနခဲ့ရေသာအထုတ္အထည္ႀကီးသည္
ေျပက်သြားခဲ့သလိုဆုေတာင္းခဲ့သမၽွေတြအားလုံး
အသက္ဝင္ခဲ့သည္ထင္သည္။
အိမ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ေန႔ေတြညေတြကိုခက္ခဲစြာ
ျဖတ္သန္းေနရင္းသူဒီေန႔ကိုေမၽွာ္လင့္ထားခဲ့တာ။
"ဒါေပမယ့္...."
"ဒါေပမယ့္ဘာျဖစ္တာလဲ Hyung"
"Jungkookေအာက္ပိုင္းတခုလုံးအလုပ္မလုပ္
ေတာ့ဘူး.."
"ဗ်ာ..."
တုန္လွုပ္သြားေသာမ်က္လုံးငယ္တို႔သည္
မယုံၾကည္နိုင္ျခင္းအားမီးေမာင္းထိုးျပေန
သကဲ့သို႔..။ယိုင္နဲ႔သြားေသာခႏၶာကိုယ္အား
YoongiHyung ကထိန္းထားေပးခဲ့သည္။
"ငါလည္းစိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ၾကာၾကာေတာင္
မၾကည့္နိုင္ခဲ့ဘူး...သူ႔အေမကေတာ့
အရမ္းေသာင္းက်န္ေနၿပီး Jungkook က
ေတာ့ စကားတခြန္းမွခုထိမေျပာဘူး
မင္းမသြားလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္.သူတို႔Jungkook
အေျခအေနကိုလက္မခံနိုင္ၾကပဲ
ေဆး႐ုံတခုလုံးကိုၿဖိဳပစ္မယ္ႀကီးလုပ္ေနၾကတယ္"
ဆံပင္ေတြအားဆြဲဆုပ္လိုက္ရင္း
သူဘာလုပ္ရမွန္းကိုမသိေတာ့။
အျမဲလိုလိုတက္ႂကြေသာေျခလွမ္းေတြႏွင့္
လၽွမ္းလၽွမ္းေတာက္ေနခဲ့ေသာJeonသည္
ဒီအေျခအေနကိုဘယ္လိုမွလက္ခံနိုင္မည္မဟုတ္။
"Jimin...!"
"အဲ့တာပဲမလား....
တျခားဘာမွထပ္မထိခိုက္ေတာ့
ဘူးမလား...က်န္တာအဆင္ေျပတယ္မလား"
"အင္း...သူအမ်ားႀကီးကံေကာင္းတာပါ"
"က်ေတာ္သြားမယ္..."
"မသြားရဘူး....ဟိုမွာကမၻာပ်က္ေနၾကတာ
မင္းမသြားရဘူး..."
"Hyungစကားကိုက်ေတာ္ဘယ္တုန္းက
နားေထာင္ဖူးလို႔လဲ..."
"ParkJimin..!!!တခါပဲေလ
တခါေလာက္ပဲနားေထာင္ေပးပါကြာ..
မင္းထိခိုက္သြားမွာစိုးလို႔ပါ..."
"အဆင္ေျပတယ္..က်ေတာ္ဘာမွမျဖစ္နိုင္ပါဘူး"
"Min..."
ေတာင္းဆိုသလိုထြက္ေပၚလာေသာYoongiHyung ၏
မ်က္လုံးေတြအားမ်က္ကြယ္ျပဳကာကားေသာ့အား
ယူလိုက္သည္။သြားပါရေစ အစအဆုံးက်ေတာ့္
အမွားေတြဆိုေပမယ့္မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ပီး
က်ေတာ္ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့
ေငးၾကည့္ပါရေစ..။သူခ်မဲ့စီရင္ခ်က္ေတြအား
ေၾကေၾကကြဲကြဲသြားၿပီးနားေထာင္ပါရေစ
ေဒါသေတြထြက္ေနမဲ့သူ႔ကိုအရွက္တရားမဲ့စြာ
ႏွစ္သိမ့္ေပးပါရေစ..။

ကားကိုအျမန္ႏူန္းျမႇင့္လ်က္ေမာင္းလာခဲ့သည္။
စိတ္ကေဆာင္၍ပဲလားမသိေဆး႐ုံသို႔မေရာက္နိုင္
အရမ္းၾကန့္ၾကာေနသလိုခံစားေနရသည္။
Namjoon Hyung၏စိတ္ကုန္သြားသလို
မ်က္လုံးေတြအားစိတ္ထဲတြင္ေတာ့တဖြဖြ
ေတာင္းပန္ေနလ်က္။အတြင္းတြင္လွိုက္ေလာင္
ေနေသာအပူမီးသည္မ်က္ႏွာေပၚသို႔မေရာက္
ရွိိေစရ..ပုံမွန္ခရီးသြားလူတေယာက္လိုေအးေအး
ေဆးေဆးပင္ေမာင္းလာခဲ့သည္။
ေစာင့္ေနေပးပါ..Jeon...။
Ring....Ring....
ဖုန္းသံသည္ဆူဆူညံညံထြက္ေပၚလာတာေၾကာင့္
ရင္ထဲဟာခနဲ ကားေမာင္းေနရင္းသူဖုန္းမေျပာ
ရဲပါ။ေခၚေနသူကNamjoon Hyung..။
ဖုန္းကိုခ်ပစ္ကာကားကိုသာဂ႐ုစိုက္
ေမာင္းေနလိုက္သည္။ထပ္ဝင္လာေသာဖုန္းသံ
သည္သူ႔ေမးရိုးေတြအားတင္းသြားကာ
ကိုင္လိုက္သည္။
"Hyung...ဘာျဖစ္ေနတာလဲဗ်ာ..."
"Jimin.....shying ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
Namjoon Hyungအသံသည္အက္ကြဲကြဲ..။
ေသခ်ာေပါက္ငိုေနေသာအသံ..။
သူသြား႐ုံနဲ႔ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ဒီေလာက္
ငိုေနရတာလဲ...။
"Hyung...က်ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆို
ဖုန္းတဂ်ီဂ်ီေခၚမေနနဲ႔..."
"Jimin...Riေလ...."
"Ri...."
"Ri ဘာျဖစ္လဲ ..."
"Hyung..ေတာင္းပန္ပါတယ္
Hyungဂ႐ုမစိုက္နိုင္ခဲ့ဘူး...ကြာ..."
ငိုခ်လိုက္ေသာNamjoon Hyungေၾကာင့္
Jiminေတာက္တခ်က္ျပင္းျပင္းေခၚကာ
"ဘာျဖစိလို႔လဲ ငိုမေနဘဲေျပာစမ္းပါ.."
ေအာ္လိုက္ေသာအသံသည္Jiminဘဝတြင္
အက်ယ္ဆုံးေအာ္သံတခုျဖစ္လိမ့္မည္။
သူ႔ျပသနာေတြႏွင့္သူလုံးလည္လိုက္ရင္း
သူဂ႐ုစိုက္ဖို႔ပ်ကိျပားေနခဲ့ေသာညီမေလး
သည္ဘာေတြမ်ားျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပန္ပီလဲ..။
Namjoon Hyungေျပာလိုက္ေသာ
စကားတခြန္းသည္ေခါင္းေပၚတည့္တည့္
မိုးႀကိဳးဆယ္စင္းေလာက္ပစ္ခ်လိုက္သလို
လမ္းလည္ေကာင္ကားဘရိတ္အားနင္းခ်
လိုက္ေတာ့တလမ္းလုံးကဆဲဆိုသြားၾကသည္
ကမၻာႀကီးတခုလုံးခ်ာခ်ာလည္ကာ
အရာအားလုံးသည္ဗလာျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ဘယ္လိုကံၾကမၼာလဲ.....။

"Riဆုံးသြားပီ Jimin....."
...........။
"Jungkookie...အသီးစားပါအုန္း...."
ခုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနေသာJeonသည္
နိုးလာထဲကအသိစိတ္ေပ်ာက္ေနေသာလူလို
အ႐ုပ္တ႐ုပ္လိုပင္ၿငိမ္သက္ေနသည္။
Jeonကေတာ္၏ေအာ္ဟစ္ဆူညံမွုမ်ားကို
လည္းမၾကားသလို..ထယ္ေယာင္း၏
ႏွစ္သိမ့္မွုမ်ားစြာကိုလည္းမသိသလို
ဘာခံစားမွုမွမရွိေတာ့ေသာေျခေထာက္ေတြ
ကိုသာထူးဆန္းဖြယ္ရာလိုၾကည့္ၾကည့္ေန
တတ္သည္။တခါတရံေတာ့အခန္းတံခါးဘက္
အခ်ိန္ၾကာၾကာေငးေနတတ္ကာ
ဝိုင္းစက္ေနေသာမ်က္လုံးေလးမ်ားသည္
မွိုင္းညိဳ႕ေနခဲ့သည္။
"စေတာ္ဘယ္ရီႀကိဳက္တယ္မလား..."
စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးကိုင္ရင္းအစား
စားရန္ေခ်ာ့ျမဴေနေသာထယ္ေလးသည္
သူ႔ပါးစပ္နားအထိအသီးအားထိုးေပးသည္။
သူေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ငိုခ်လိုက္ေတာ့
မည့္မ်က္လုံးရြဲႀကီးမ်ားသည္
မ်က္ရည္ေတြက်လာေတာ့မွာလား။
"သူမင္းဆီကိုမလာဘူး Jungkookie..
ဟိုးအစထဲမလာခဲ့တာမို႔
ေက်းဇူးျပဳၿပီးသူ႔ကိုစိတ္ပ်က္လိုက္ပါေတာ့"
ထယ္သည္ထိုစကားေျပာဖို႔အခက္အခဲအမ်ား
ႀကီးရွိေနခဲ့ေသာပုံရသည္။အသက္ပင္
ခက္ခက္ခဲခဲရွုရင္းျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း
ေျပာေနသည္။
တစ္စက္ခ်င္းက်လာေသာမ်က္ရည္ေတြအား
ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးလိုက္ရင္းထယ့္လက္ထဲက
စေတာ္ဘယ္ရီေလးအားယူကာစားလိုက္သည္။
ေသးငယ္ေသာစိတ္ေအးခ်မ္းမွုေလးေတာ့
ထယ့္ကိုရေစခ်င္သည္။နိုးလာေသာအခ်ိန္တြင္
သူဟာလူတစ္ေယာက္အကူအညီမပါဘဲ
ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးတဲ့ေလ...။
ကမၻာပတ္ခဲ့ေသာသူဟာေရတစ္ခြက္ကိုပင္
ခပ္ေသာက္ရန္မလြယ္ကူေတာ့ဘူးဆိုတာ
သိလိုက္ရေသာအခ်ိန္တြင္တင္းက်ပ္လာ
ေသာႏွလုံးသားတခုလုံးသည္တစစီ..။
ဖုန္းထဲကေလသံေအးစက္စက္ႏွင့္
ကားေခါင္းႀကီးကိုျမင္တိုင္းၾကားတိုင္း
ေသြးလည္ပတ္မွုေတြရပ္သြားသလိုမ်ိဳး
သိပ္ေၾကာက္ခဲ့သည္။အျပစ္ေတြအား
လာေရာက္ေတာင္းပန္ရင္းအညံ့လာခံလိမ့္
မည္ဟုတထစ္ခ်ထင္ခဲ့သည္။သူ႔ဘဝတခုလုံး
ပ်က္ဆီးခဲ့တာမလား..။အနည္းဆုံးေတာ့
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္စ္တ္မေကာင္းျဖစ္
ျပအုန္းမည္ထင္ခဲ့ပါေသာ္လည္းနိုးနိုးခ်င္း
ထိုမ်က္ႏွာလွလွေလးကိုသာျမင္ခ်င္ခဲ့ေသာ္
လည္း ParkJimin က ေတာ့
ParkJimin ပါပဲ.ေလ..။

ေမၽွာ္ေနရမဲ့ကိစၥမ်ိဳးေတြမဟုတ္ဘဲ
Hyungကအနားမွာေသခ်ာေပါက္ရွိ
ေနရမွာမလား....။
သူလမ္းမေလၽွာက္နိုင္ေတာ့လို႔လား.
အရင္လိုေအာင္ျမင္တဲ့လူတစ္ေယာက္လို
ေတာက္ေတာက္ပပမရပ္တည္နိုင္ေတာ့
လို႔လား...။
သုံးရက္ေျမာက္သည္အထိအရိပ္ေလး
ေတာင္မေတြ႕ခဲ့တာေၾကာင့္ရင္ဘက္တခု
လုံးထုံက်ဥ္ေနသည္။
ေက်းဇူးျပဳၿပီးစိတ္ပ်က္လိုက္ပါေတာ့လား.."
မျဖစ္နိုင္လိုက္တာ ထယ္ေလးရယ္။
"ထယ္ျပန္ေတာ့မယ္...Jungkookie...ဝွီးခ်ဲေပၚ
ေရႊ႕ေပးခဲ့ရမလား"
ေစာင္ျခဳံကာခုတင္ေပၚသို႔ျပန္လွဲသြားေသာ
Jeonေၾကာင့္ထယ္ေယာင္းေခါင္းညိတ္ကာ
"အင္း...အင္း..HoseokHyung
လည္းလာေနပီ..တေယာက္ထဲအဆင္
ေျပပါတယ္ေနာ္"
သိမ္းစရာရွိတာေတြအားလုံးသိမ္းကာ
ေျပာေနေသာ္လည္းတုံ႔ျပန္မွုရမလာတာ
ေၾကာင့္ထယ္ေယာင္းပိုဝမ္းနည္းလာသည္။
ဒီပုံစံနဲ႔ဘယ္အခ်ိန္အထိဆက္ၿပိဳလဲေနအုန္းမွာလဲ
အပူခ်ိန္ခ်ိန္ညႇိေပးခဲ့ကာတံခါးအားခပ္ဖြဖြပိတ္
ရင္းထြက္လာခဲ့သည္။
"ထယ္ေလး...ကိုယ္ေတာင္မလာေသးဘဲ
ဘာလို႔ထြက္လာတာလဲ..CEO
တေယာက္ထဲကို..."
ျပဴးတူးေၾကာင္ေလးျဖင့္သူအားခဏေတာ့
ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီးမွၿပိဳဆင္းလာေသာ
မ်က္ႏွာလွလွေလးနဲ႔အတူ
"ငိုခ်င္လာလို႔..."
အထုတ္အပိုးေတြႏွင့္ထယ္ေယာင္းသည္
င္ုခ်င္ရက္လက္တို႔ဆိုသလိုပင္
သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ေျပးဝင္လာခဲ့ျပန္သည္။
လက္ကေလးေတြကသူ႔ခါးေပၚတြင္တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..ခဏေလးေရွာ့ရသြား
တာပါ..ေယာင္းငယ္ေလးကအရမ္းဝမ္းနည္း
ေနရင္CEOကပိုဝမ္းနည္းမွာေပါ့
ကိုယ္တို႔ယုံၾကည္ထားတယ္ေလဆက္ယုံၾကည္
ရေအာင္..."
ထယ္သည္သူ႔မ်က္ႏွာအားေစ့ေစ့စပ္စပ္ေမာ့
ၾကည့္လာျပန္သည္။မ်က္ေတာင္စင္းစင္း
ေလးေတြ၏ဒဏ္အားသူႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ
ေစာင့္စည္းလာခဲ့ေသာ္လည္းဒီအ႐ုပ္ကေလး
ကမ်က္ရည္စေတြႏွင့္စိုက္ေငးလာေသာ္အခါ
လမ္းေတြစေပ်ာက္ေခ်ပီ။
ထယ္တခုခုကိုလိုအပ္ေနသလိုလို
တခုခုေတာင္းဆိုေနသလိုမ်က္ဝန္းလွလွေတြသည္
ဘယ္ေတာ့မွ႐ုန္းထြက္၍မရခဲ့ေသာ
ေထာင္ေခ်ာက္လွလွျဖစ္ေၾကာင္း
တေန႔ေတာ့ထယ္သိေအာင္ေျပာျပရအုန္းမည္။
စိတ္အစဥ္သည္တဆက္ဆက္တုန္ေနေသာ
ႏူတ္ခမ္းေတြဆီေရာက္လာခဲ့ေသာ္
စည္းေတြေဘာင္ေတြမသိနိုင္ေတာ့
နီရဲေနေသာႏွာေခါင္းထိပ္ေလးႏွင့္
မွဲ႕နက္ေလးသည္သူအားနည္းေပါင္းမ်ားစြာ...

"ေတာင္းပန္ပါတယ္...ေယာင္းငယ္"
လက္ကေလးအားဆက္ခနဲဆြဲယူကာ
လူရွင္းေသာေလွကားေဒါင့္တေနရာသို႔
ေခၚလာခဲ့ပီးေနာက္ ထယ့္ႏူတ္ခမ္းေတြအား
႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ခစားခဲ့မိေတာ့သည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္တြင္ထယ္သည္
သူ႔ႏူတ္ခမ္းေတြအားမစိမ္းသက္ေတာ့ပါ။
ႏွစ္သိမ့္မွုတခုလို႔သတ္မွတ္လိုက္ပါေယာင္းငယ္
တုံ႔ျပန္လာေသာထယ့္ႏူတ္ခမ္းေတြသည္
ေႏြးေထြးလြန္းတာေၾကာင့္ပတ္ဝန္းက်င္
အရပ္ရပ္အားေမ့သည္အထိ။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းျဖင့္နမ္းေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
ဝမ္းနည္းဆုံးရွုံးမွုမ်ားျဖင့္နစ္ေမ်ာမိေသာ
အနမ္းမ်ားတြင္မ်က္ရည္မ်ားကိုလည္း
ခံစားမိခဲ့သည္။
"ငိုေနတာလား ေယာင္းငယ္..."
ထယ္သည္မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ဆိုလာခဲ့ျပန္သည္။
"ထယ္..HoseokHyungကိုနမ္းရတာကို
ႀကိဳက္တယ္...Jungkookie ကိုပဲ
ၾကည့္ေနခ်င္ေပမယ့္ နမ္းရင္ေတာ့
HoseokHyung နဲ႔ပဲနမ္းခ်င္တယ္..
Jungkookieကိုအျမဲတမ္းျပဳံးေနေစခ်င္
ေပမယ့္HoseokHyung အျပဳံးေတြက
ပဲ ထယ့္ကိုေႏြးေထြးေစတယ္....
ဘာေတြမွားေနပီလဲ Hyung...
Hyungသိလား..."
"အေျဖေတြရွိပါတယ္ ေယာင္းငယ္ရယ္..."
ရင္ခြင္တဖန္ျပန္ထည့္ကာဖက္ထားေပးမွုတြင္
ထယ္သည္မငိုေတာ့။ပထမဆုံးအႀကိမ္
ပြင့္ထြက္လာခဲ့ေသာစကားေလးေတြသည္
ႏွလုံးသားတခုလုံးေႏြးေထြးခဲ့ေစကာ
မရဲတရဲေလးျပဳံးခဲ့မိသည္အထိ။
ဘာေတြဆက္ျဖစ္နိုင္မလံမသိေပမယ့္
ထယ္ဝမ္းနည္းလာတိုင္းတိုးဝင္ငိုစရာ
ရင္ခြင္တခုေတာ့ျဖစ္ခ်င္ပါေသးသည္။
ဝက္ဝံေလးအားေအးခ်မ္းသြားေစနိုင္
သည့္Junghoseokေတာ့ေလာဘႀကီးစြာ
ျဖစ္တည္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။
တျခားေသာအတၱေတြကေတာ့...
ခပ္ေဝးေဝးမွာေသာ့ခပ္သိမ္းထားရမည္။
ထယ္သည္..ပူေလာင္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္မ်ိဳး
ထားခဲ့မိလၽွင္ေတာင္ မတူမတန္ေသာ
တန္ဖိုးမ်ားျဖင့္ျဖဴျဖဴစင္စင္
နတ္ဘုရားေလး....။

........။