"Jungkook ဘယ္လဲ........"
စေတာ္ဘယ္ရီျခင္းတခုျဖင့္အိမ္ေတာ္ထဲသို႔ေျပးဝင္လာ
ေသာအညိဳေရာင္အေႏြးထည္အက်ီျဖင့္ေကာင္ေလးကို
ျမင္ေသာ္လည္းအေရးႀကီးေသာParkJiminဆိုသည့္
သက္ရွိအရာေၾကာင့္တြန္းတိုက္ကာထြက္သြားရသည္။
ျပန္လည္းမေျဖမိ ႏူတ္လည္းမဆက္မိ။သို႔ေသာ္ထိုအညိဳ
ေရာင္ေကာင္ေလးကစိတ္ကြက္သြားလိမ့္မည္ဟုမထင္ပါ
စိတ္မေျဖာင့္၍တခ်က္ျပန္ၾကည့္ခ်ိန္တြင္စေတာ္ဘယ္ရီ
ျခင္းေတြသာအာ႐ုံအျပည့္။လမ္းၾကဳံ၍ေမးလိုက္ပုံထက္
ဘာမွမပို..။
"ထယ္ေလးပါလား....မနက္အေစာႀကီးအိမ္လည္လာတာ
ေပါ့...."
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးကိုျမင္သည္ႏွင့္သြားတန္းေလးညီ
ေနေအာင္ျပဳံးကာစေတာ္ဘယ္ရီျခင္းငယ္အားေပးလိုက္
သည္။
"Jungkookဘယ္သြားတာလဲ..ထယ္ကသူ႔အတြက္ယူလာ
တာအေလာတႀကီးထြက္သြားလို႔....."
"ျပသနာတခုခုရွိပုံပဲ ထယ္ေလးရဲ့ ညထဲကအဆင္မေျပ
တာၾကည့္ရတာ ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ပီနဲ႔တူတယ္...."
"ဟို ပန္းေရာင္ေကာင္ေလးနဲ႔လား....."
"သခင္ေလးရန္ျဖစ္စရာကဘယ္သူရွိေသးလို႔လဲထိုးတာ
ႀကိတ္တာေတာ့မၾကားမိဘူး ပန္းေရာင္ေလးကညထဲက
ျပန္သြားတာ...."
"ေအာ္.....စိတ္ေကာက္သြားတယ္နဲ႔တူတယ္....."
"ျဖစ္နိုင္တယ္ သူတို႔ကအျမဲတမ္းစိတ္ေကာက္ေနၾကတာ"
Taehyungလည္းအျမဲစိတ္ေကာက္ခ်င္သား.....။
အေတြးတခုေခါင္းထဲေရာက္လာေတာ့ခြီးခနဲရီခ်လိုက္မိ
သည္။ဟိုကစကားေျပာဖို႔မေျပာနဲ႔တြန္းတိုက္ထြက္သြား
တာကိုဒီကစိတ္ေကာက္ခ်င္ေနတာအရမ္းမ်ားဟာသ
ဆန္လြန္းသြားသလားေတာ့မသိအိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးကို
ထိုအေတြးအားေျပာျပလိုက္ေတာ့စေတာ္ဘယ္ရီ
Milkshakeခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးမည္ဟုဆိုကာမီးဖိုခန္းထဲ
သို႔ေခၚသြားခဲ့သည္။
"ထယ္ေလး.....သခင္ေလးကိုေစာင့္သြားလိုက္ေနာ္
အတူတူညစာစားသြား...."
စကားျပန္မရေတာ့Milkshake ကိုသာစိတ္ဝင္တစားမေသာက္ဖူးသည့္အတိုင္းလုေသာက္ေနေသာခ်စ္စရာ
ေကာင္းလြန္းေသာဝက္ဝံေပါက္ေလးလိုေကာင္ေလးအား
ေငးၾကည့္မိကာသက္ျပင္းတခ်က္ေတာ့ခ်မိခဲ့ပါသည္။
.....။
"ဘာလာလုပ္တာလဲ......"
"ခင္ဗ်ားပဲလာေခၚဆို...."
"ငါမင္းကိုေနရာပဲေျပာခဲ့တာ လာေခၚပါတခြန္းမွမေျပာခဲ့
ဘူး...."
အေပၚပိုင္းဗလာျဖင့္ေရခ်ိဳးပီးခါစသဘက္တခုပက္ကာ
ေအာက္ထပ္သို႔ေဆးလိပ္တလိပ္မီးညႇိလ်က္ဆင္းလာ
ေသာParkJiminသည္အရိုင္းဆန္ေနျပန္သည္။
တျခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏အိမ္တြင္ဒီလိုျမင္ကြင္း
မ်ိဳးကသိပ္ဆန္းလွခ်ည္ေတာ့မဟုတ္။Jungkookအေနနဲ႔
ေနသားတက်လို႔ေတာင္ေျပာနိုင္သည္။
"ခင္ဗ်ားဘယ္အခ်ိန္ထိအရြဲ႕တိုက္ေနအုန္းမွာလဲ
Park Jimin"
"ငါေပ်ာ္သလိုေနတာအရြဲ႕တိုက္သလိုျဖစ္သြားေရာလား"
"ဒါက ေပ်ာ္သလို...."
စိတ္ကမရွည္နိုင္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွလည္းဒီလူသားႏွင့္
ပတ္သတ္လ်င္ျမဴမွုန္တမွုန္ေတာင္စိတ္ခ်မ္းသာမွုမရခဲ့
တာမို႔လက္ေကာက္ဝတ္မွဆြဲကာကားဆီသို႔ဆြဲေခၚလာ
မိသည္။
"ငါ့ကိုလႊတ္ေပးစမ္းJeonJungkook...တရားမလြန္လာနဲ႔"
"ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုယ္ေခၚတာတရားတယ္ ပါးစပ္ကို
ပိတ္ထား...."
"မင္းေယာက်္ား...ဘာလဲတိတ္တိတ္ပုန္းေယာက်္ားလား"
"Hyung.....!!!!"
အဖ်ားခတ္တုန္သြားေလေသာအသံအရေဒါသထြက္ေန
သူ၏အရွိုက္တည့္တည့္အားထိမွန္သြားပုံရကာဆြဲလား
ရမ္းလားဇာတ္ကြက္သည္ေခတၱရပ္တန့္သြားခဲ့သည္။
"အိမ္ေရွ႕ႀကီးမွာကြာ....သြားJiminအက်ီသြားဝတ္
Jungkookကခဏေစာင့္ေပးလိုက္ပါ ၿပီးရင္အတူတူျပန္
ၾကေပါ့..မနက္စာေရာစားသြားအုန္းမလား..."
အျပင္မွအစားအစာထုတ္ေတြအမ်ားႀကီးျဖင့္ျပန္လာေသာ
Namjoonသည္အေျခအေနအားရိပ္မိတာေၾကာင့္လူခ်င္း
ခြဲရန္စီစဥ္လိုက္ေသာ္လည္းမေအာင္ျမင္ခဲ့။ဘယ္တုန္းက
မွလည္းမေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ ေက်ာခိုင္းေလၽွာက္ေနေသာ
ထိုႏွစ္ေယာက္ကိုဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေပးရမွန္းမသိ
ေတာ့...။
"ဇာတ္နာျပမေနနဲ႔ JeonJungkook...ငါ့ကိုငါနဲ႔တန္တဲ့
ေနရာမွာပဲထား မင္းလၽွာမွာအရိုးမရွိတိုင္းမနက္ေစာေစာ
ေစာက္ေပါက္ကရေတြလာမေျပာေနနဲ႔ ထြက္သြား...."
"ဘာကိုေပါက္ကရလဲ က်ေတာ့္ဘဝမွာခင္ဗ်ားနဲ႔ပတ္သတ္
ၿပီးေပါက္ကရတခုမွမရွိခဲ့ဖူးဘူး က်ေတာ္နဲ႔အတူတူအိပ္
ရင္က်ေတာ့္ေယာက်္ားပဲ..တိတ္တိတ္ပုန္းလို႔ခင္ဗ်ားက
ေျပာေတာ့ခင္ဗ်ားလက္ကိုတြဲၿပီးကမၻာပက္ခဲ့တဲ့န္ုင္ငံေတြ
ကရီေနတယ္...သတင္းစာေတြထဲခဏခဏတက္လာတဲ့
ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေတာ္မိုးမျမင္ေလမျမင္ပုံေတြကရီေနတယ္
ParkJimin"
"အဲ့တာေတြကလာျခင္းေကာင္းခဲ့လို႔လား ငါ့ဘဝတခုလုံး
စုတ္ျပတ္သတ္ခဲ့ရတဲ့အေျခအေနေတြႀကီးပဲမင္းထြက္သြားစမ္းပါ အိပ္ခ်င္ရင္လွမ္းေခၚလိုက္..."
"ခုအိပ္ခ်င္လို႔....ခုအိပ္ခ်င္ေနတာ...."
ဟိန္းထြက္သြားေသာအသံႀကီးသည္သူဘယ္ေလာက္ေဒါ
သထြက္ေနၿပီကိုျပသေနတာေၾကာင့္Jiminဘာမွေတာ့
ျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ့။Namjoon Hyungမွသူ႔အားအိမ္ထဲ
သို႔ျပန္ဆြဲေခၚကာသြားသည္။အေပၚပိုင္းဗလာျဖင့္
ဖရိုဖရဲသူ႔အားၿခံထဲရွိအလုပ္သမားေတြကကြက္ၾကည့္
ကြက္ၾကည့္လုပ္လာေတာ့ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ကာ
သူပါအိမ္ထဲသို႔ျပန္ဝင္ရေတာ့သည္။
"အဝတ္အစားျမန္ျမန္လဲ ေမာင္နဲ႔..အလုပ္ကိုလိုက္ခဲ့"
ေက်ာပိုးအိတ္အမဲထဲမွအက်ီနဲ႔ေဘာင္းဘီအားထုတ္
ကာလဲေတာ့မည့္ဆဲဆဲအခန္းတံခါးဝလာရပ္ကာမၾကာ
ေသးမွီကေအာ္ဟစ္ခဲ့တဲ့သူမဟုတ္ေတာ့သည့္အတိုင္း
အမိန့္လာေပးေနျပန္သည္။
"ဘာလိုက္လုပ္ရမွာလဲ..ငါမအားဘူး ဓာတ္ပုံရိုက္စရာ
ရွိတယ္ညေနက်ရင္ ငါ့ေဘဘီအသစ္ေလးနဲ႔Dateဖို႔လည္း
ရွိတယ္ မင္းကိုငါသုံးရက္ေတာင္အခ်ိန္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီပဲ
သြားျပန္ေတာ့......"
တစ္မိနစ္ေလာက္စကားျပန္မေျပာ၍ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ
ေတာ့မ်က္ရည္ေတြႏွင့္မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြက
ႀကိဳဆိုေနသည္။မည္မၽွပင္ေဒါသတႀကီးေပါက္ကြဲတတ္
သူဆိုေစအုန္းေတာ့Jungkookမ်က္လုံးေလးေတြသည္
အခ်ိန္တိုင္းလိုလိုအျပစ္ကင္းစင္သည္။ဝိုင္းစက္ေနေသာ
အၾကည့္လွလွေလးေတြႏွင့္သူ႔အားအခန္းတံခါးအားမွီကာ
ေငးေနပုံကလုပ္လက္စအလုပ္ေတြအားေႏွာင့္ေႏွးသြား
ေစသည္။
"မင္းကိုဘာလုပ္လို႔ငိုေနရျပန္တာလဲ....."
"က်ေတာ္ကဘာမွမလုပ္ရင္ပိုငိုခ်င္တယ္"
အဝတ္အစားလဲၿပီးေက်ာပိုးအိတ္ေကာက္လြယ္ကာ
သူ႔အားတြန္းတိုက္ထြက္သြားေသာလူသားအားလွမ္းဆြဲ
လိုက္ေပမယ့္ မမွီခဲ့။ ဘာေတြကစမွားေနသလဲေတာ့
မေတြးခ်င္ေတာ့ တဒုန္းဒုန္းဆင္းသြားေသာေလွကား
ထစ္သံေတြက ႏွလုံးသားသို႔တိုက္ရိုက္ထိရွနာက်င္ေစ
ပါသည္။
ဒီလူသားႏွင့္အတူတူရွိခဲ့ေသာသုံးႏွစ္လုံးလုံးသူရရွိခဲ့ေသာ
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားသည္ ရာေထာင္ခ်ီေနၿပီမလို႔
ႏွလုံးသားတြင္ေပ်ာက္လုဆဲဆဲအနာေတြ လက္ရွိေသြး
ထြက္ေနေသာအနာေတြ တခါတေလျပန္ျပန္ဆြခံရေသာ
အနာေတြ အမာရြတ္ေပါင္းမေရတြက္နိုင္ေတာ့..။
စိတ္ေထာင္၍ဘဝတခုလုံးParkJimin ေၾကာင့္ေက်မြေန
ခဲ့ၿပီဆိုတာဘယ္သူကမ်ားရိပ္မိေနလဲ။
ခက္တာကသူကိုယ္တိုင္ေတာင္မရိပ္မိခဲ့။ဒဏ္ရာေတြႏွင့္
ေနသားက်ကာ ထိုလူသားေျခဖဝါးေအာက္အတင္းတိုး
ဝင္ခ်စ္ျပခဲ့သည္။
"အသက္ကျဖင့္ငယ္ငယ္ေလးဟယ္..ထက္ျမက္လိုက္
တာမ်ား လူခ်င္းသိပ္မရင္းႏွီးေပမယ့္အရွိန္အဝါကအေဝး
ႀကီးကေတာင္ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးလႊမ္းမိုးပစ္နိုင္တယ္
သူလာပီဆို ယွဥ္ေတာင္ေလၽွာက္ဖို႔မရဲဘူး......"
"CEO Jeonကအဲ့ေလာက္ေတာင္လား....."
"နင္ျမင္မွသိလိမ့္မယ္...မူးေမ့လဲမသြားနဲ႔အုန္း....."
"အိမ္ေထာင္ရွိလား....သူက"
"မရွိပါဘူး ရွိစရာလား သူနဲ႔ဘာလိုလိုေတာ့ရွိတယ္ေလ
Jiminေလ သိတယ္မလား ဟိုModelေကာင္....."
"တြဲတာမဟုတ္ပါဘူးဟာ ဒီတိုင္း သူေဌးဆိုေတာ့အပ်င္း
ေျပေပါ့...သူ႔လိုပုံစံမ်ိဳး ကိုCEOကအတည္တက်တြဲမွာ
တဲ့လား ႐ူးေနမွပဲ ပ်က္ဆီးေနတာ မ်ားဟိုညကေတာင္
ေဆးကြဲေနလို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြမနည္းေခၚထုတ္သြား
ရတာ ပုံစံကေတာ့ ေယာက်္ားမိန္းမ အကုန္႐ူးမယ့္ပုံမ်ိဳး
လွတာကလည္းေျပာမေနနဲ႔ ငါေတြ႕တိုင္းသူ႔ေဘးမွာ
တေယာက္မဟုတ္တေယာက္ကအျမဲရွိတယ္..CEO
Jeonနဲ႔ကေတာ့အျပင္မွတခါမွမျမင္ဖူးဘူး ..."
"အျပင္မွာလူၾကားထဲမွခ်ျပလို႔မရတာ...နင္ကျမင္ရဖို႔
ေမၽွာ္လင့္ေနေသးတယ္...."
ဘဝႏွစ္ခုအားေပါင္းစပ္သ႐ုပ္ေဖာ္မွုစကားဝိုင္းတို႔သည္
အေၾကာင္းအရာဆက္စပ္မိတိုင္းBarလိုေနရာမ်ိဳး
Internet စာမ်က္ႏွာမ်ိဳးတို႔တClubလိုလူစုံမူး႐ူးေန
တတ္ေသာအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေသာ
က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသားႂကြယ္ဝေသာအသိုင္းအဝိုင္းႀကီး
မွ တစ္ဦးထဲေသာအေမြဆက္ခံသူJeonjungkook
ႏွင့္ေခ်ာင္တေနရာရာတြင္နတ္ျပည္ေရာက္ေနတတ္သူ
PhotoModelအျဖစ္ခံယူကာရိုက္ခ်င္ရိုက္မယ္မရိုက္ခ်င္
မရိုက္ဘူး ဆိုေသာ ကန့္လန့္စိတ္ေၾကာင့္အႏုပညာနယ္
ပယ္လူမ်ားေရွာင္ဖယ္ေနတတ္ကာတခါတေလParty
ေတြေပးကာစိတ္လြတ္လက္လြတ္ကေနတတ္ၿပီးမာယာ
မ်ားလွေသာပင္လယ္တစင္းလိုParkjiminတို႔အေၾကာင္း
စိတ္ဝင္တစားေျပာတတ္ၾကသည္။
ျပန္ၾကားရေသာအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ တဟားဟားေအာ္ရီတတ္
ေသာJiminအားစိတ္မေကာင္းသလိုေငးၾကည့္ေနတတ္
ေသာjungkookကိုနာက်င္ေစလိုေသာဆႏၵအျပည့္ျဖင့္
ထုရိုက္တတ္သည္။ရီေနရင္းျဖင့္ေအာ္ငိုတတ္ေသာ
Hyungအားရင္ခြင္ထဲအတင္းခ်ဴပ္ထည့္တိုင္း
စုတ္ျပတ္သတ္ေအာင္ကုတ္ဆြဲတတ္ေသာလက္သည္းရာ
မ်ားရင္ဘက္တြင္မေပ်ာက္ေသးပါ...။
"ထြက္သြားစမ္း....ဟူေသာစကားကိုသာHyung ဆိုသည္။
ေမ့ပစ္လိုက္စမ္း ဟူေသာစကားကိုသာHyung ဆိုသည္။
မခ်စ္နိုင္ဘူး ဟူေသာစကားကိုသာHyung ဆိုသည္။
ဒါေပမယ့္ ေမာင္ကေတာ့ေနာက္သံသရာအဆက္ဆက္ထိ
ပါHyung ကိုသယ္ပိုးသြားရအုန္းမည္.....။